ตอนที่ 3 :: ดัดนิสัย

ตอนที่ 3

ดัดนิสัย

เช้าวันต่อมา

เขมิกายังคงมาทำงานตามปกติ พอมาถึงที่บริษัททุกเช้าเธอต้องเตรียมกาแฟและขนมปังปิ้งไว้ให้ผู้เป็นเจ้านายกินเป็นอาหารเช้า

แต่หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อวาน วันนี้เขมิกาเลยลำบากใจที่จะต้องเข้าไปสู้หน้ากับคนสารเลวแบบเขาตอนนี้

"ใจเย็น ๆ นะเขม ตั้งสติเข้าไว้ แกก็แค่ทำเหมือนที่เคยทำเท่านั้นเอง" เขมิกาพยายามเรียกกำลังใจตัวเองอยู่หน้าห้อง ขณะที่ในมือถือถาดกาแฟและขนมปังปิ้ง

ก๊อก ๆ ๆ

"ขออนุญาตค่ะบอส" มือบางเคาะประตูพร้อมกับเอ่ยขออนุญาต หลังจากรวบรวมความกล้าอยู่ชั่วครู่

"เข้ามา" เสียงเข้มที่คุ้นเคยตอบกลับมา เขมิกาเลยเปิดประตูเข้าไปด้วยหัวใจที่เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ หากแต่ภายนอกเธอพยายามนิ่งเงียบและทำตัวให้เป็นปกติที่สุดจนผู้เป็นเจ้านายที่นั่งจ้องเธอตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาเห็นแล้วชักเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

"ทานให้อร่อยนะคะบอส" ร่างบางเสิร์ฟกาแฟพร้อมกับขนมปังปิ้งให้เขาบนโต๊ะโดยที่ไม่ลืมเอ่ยประโยคที่เคยเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม หากแต่ภายในมันกลับเจ็บร้าวไปหมดเมื่อได้เห็นหน้าเขา

พึ่บ～

เขมิการีบหมุนตัวกลับหวังจะรีบออกมาจากตรงนั้น ทว่า...

"เก่งดีนี่ เมื่อวานขาสั่น แต่วันนี้กลับเดินตรงได้" พายัพกระตุกยิ้มมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หากแต่เขมิกาก็ไม่หันกลับมามองหรือโต้ตอบใด ๆ เธอเพียงแค่เดินกลับออกไปอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

"หึ อวดดี" พายัพมองตามแผ่นหลังบางที่เดินออกไปแล้วด้วยความโมโห เขานึกย้อนไปถึงวันที่เจอกับเธอครั้งแรก 

วันนั้นเขมิกามาสัมภาษณ์งานในตำแหน่งเลขาของเขา ซึ่งเพียงแค่เห็นเธอครั้งแรกก็ชอบในรูปร่างหน้าตาของเธอแล้ว  เขาเลยรับเธอเข้าทำงานด้วยเหตุผลเพียงแค่นั้น ซ้ำยังเสนอให้เธอมาเป็นคู่ขาอีกด้วย แต่ใครจะคิดว่าเธอจะยอมง่าย ๆ ซึ่งพอเริ่มเป็นคู่ขากันเขาก็ถึงได้รู้ว่าเธอเองก็รักสนุกไปวัน ๆ และไม่ชอบผูกพันหรือผูกมัดกับใครเหมือนกันกับเขา เพียงแค่ที่เธอยอมเป็นคู่ขากับเขาก็เพราะอยากได้งานด้วย

พอนึกถึงแล้วตอนนี้เวลาเหล่านั้นมันก็ผ่านมาแล้ว 2 ปี ช่วงที่มีความสุขกันเขาก็คิดว่ามันเป็นแค่เซ็กซ์  แต่ไม่คิดว่าเธอจะถลำลึกแล้วผิดข้อตกลงไปเอง

"หึ จบก็จบสิวะ คนอย่างผมจะหาผู้หญิงคนอื่นสักกี่คนก็ได้เขมิกา" นึกถึงท่าทีอวดดีของเธอเมื่อครู่พายัพก็หัวเสียขึ้นมาอีก เห็นทีคงต้องดัดนิสัยสักหน่อยแล้ว

ตกเย็น

"ทำไมไม่ออกมาสักที ไม่มีงานอะไรอีกแล้วนี่" เขมิกานั่งมองนาฬิกาบนโทรศัพท์ด้วยความกระวนกระวาย เพราะเจ้านายหนุ่มยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาจากห้องเลย ทั้งที่เขาเคลียร์งานเสร็จหมดแล้วแท้ ๆ

แต่ต่อให้เธออยากกลับแทบตายถ้าเจ้านายยังไม่กลับเลขาอย่างเธอก็ทำได้แค่รอ

20 นาทีผ่านไป

40 นาทีผ่านไป

1 ชั่วโมงผ่านไป

"ไม่ไหวแล้วโว้ย! นี่มันจงใจแกล้งกันชัด ๆ" เขมิกาทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห เพราะปกติถ้าเขาจะกลับช้าก็ไม่เกินครึ่งชั่วโมง แต่ครั้งนี้มันเกินไป

ก๊อก ๆ ๆ

"ขออนุญาตค่ะบอส" ร่างบางตัดสินใจเดินมาเคาะห้องเขาด้วยท่าทีปกติ

"เข้ามา" พอเจ้าของห้องอนุญาตเธอเลยรีบเปิดประตูเข้าไปทันที

"บอสยังไม่กลับเหรอคะ คือมันเลยเวลามานานแล้ว เขมขอกลับก่อนได้ไหมคะถ้าไม่มีอะไรให้ทำแล้ว" เขมิกาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติและยืนอยู่แค่หน้าประตู

"เดี๋ยวสิ ผมยังทำงานไม่เสร็จ คุณต้องรอให้ผมกลับก่อนนี่ถึงจะกลับได้ ลืมไปแล้วเหรอ" พายัพเลิกคิ้วอย่างกวน ๆ

"บอสทำงานอะไรอีกคะ งานวันนี้เสร็จหมดแล้วไม่ใช่เหรอ" ร่างบางถามกลับทั้งยังแอบกำมือไว้ด้านหลังเพื่อข่มอารมณ์

"หึ งานอะไรก็เรื่องของผม ผมบอกให้รอก็รอ"

"แต่เขมมีธุระคะ เขมต้องรีบกลับ" เขมิกายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูด้วยท่าทีรีบร้อน เพราะวันนี้เธอจะไปกินข้าวกับผู้ชายคนหนึ่งที่เคยคุยกันมานานแล้วเพื่อหวังจะเริ่มต้นใหม่

"ธุระอะไร" ร่างหนาขมวดคิ้วอีกครั้ง

"เรื่องของเขมค่ะ เขมบอกว่าธุระก็คือธุระ"

"เขมิกา!" เมื่อได้รับคำตอบพายัพก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้า

"นี่คุณยอกย้อนผมเหรอ"

"เปล่านี่คะ ก็มันคือเรื่องจริงนี่ ธุระส่วนตัวเขมจำเป็นต้องบอกบอสด้วยเหรอคะ อีกอย่างงานที่บอสว่าคือการนั่งกดเกมเนี่ยนะคะ" ว่าพลางชี้มือไปยังโทรศัพท์มือถือในมือของร่างหนาที่เธอเห็นเขากดย้ำ ๆ ถึงได้ดูออกว่ามันคือเกม

"หึ ใช่ แล้วคุณจะทำไม"

"ก็ไม่ทำไม ก็จะได้กลับสักทีไงคะ" ว่าแล้วเขมิกาก็รีบปิดประตูทันทีเพราะเธอไม่อยากมายืนเถียงกับเขาให้เปลืองน้ำลาย

"เขมิกา!" ร่างสูงที่ถูกปิดประตูใส่ต่อหน้าตะคอกตามหลังเธอด้วยความหัวเสีย ก่อนที่พายัพจะรีบลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งตามเธอออกไป ทว่าเขาก็ช้ากว่าเธอ เพราะเขมิกากลับไปแล้ว

"โธ่เว้ย!" ริมฝีปากหนาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาคนขับรถของตัวเอง

(ครับบอส)

"มึงรู้ไหมว่าวันนี้เขมิกาจะไปทำธุระอะไร" ร่างสูงถามกลับไปด้วยความหัวเสียไม่หาย

(น้องเขมเหรอครับ อ้อ เมื่อตอนกลางวันเห็นบอกว่าจะไปกินข้าวกับหนุ่มหล่อที่คุย ๆ กันอยู่นะครับ ผมว่าไม่นานเราคงได้รับการ์ดงานแต่งแน่ ๆ) ปลายสายตอบกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะดีใจ หากแต่คนฟังกลับกำหมัดแน่นและกัดฟันกรอด

"ไปออกเดตว่างั้นเถอะ"

(ก็คงจะอย่างนั้นครับ ว่าแต่บอสถามทำไมเหรอครับ) ปลายสายถามกลับเพราะปกติเจ้านายหนุ่มไม่เคยมาสนใจเรื่องส่วนตัวของเลขาอย่างเขมิกาเลยสักครั้ง

"กูมีเรื่องจะคุยกับเขานิดหน่อย ว่าแต่มึงรู้ไหมว่าเขมิกาจะไปที่ไหน" พายัพโกหกแล้วถามต่อ

(อ้อ ผมแนะนำร้านลาบแถว ๆ ซอยเคไปครับ แต่ไม่รู้นะครับว่าน้องเขมจะไปไหม)

"หึ ไปเดตแต่พาผู้ชายไปร้านลาบเนี่ยนะ"

(อะไรนะครับบอส)

"ไม่มีอะไรหรอก เอารถเข้ามาให้กูแล้ววันนี้มึงก็นั่งแท็กซี่กลับได้เลย กูมีธุระต้องไป 'จัดการ' นิดหน่อย" พายัพกระตุกยิ้มพร้อมกับเน้นเสียงคำว่า จัดการ อย่างจงใจ

(เอ่อ ได้ครับ) ปลายสายรับคำก่อนพายัพจะตัดสายไป

"ไปเดตกับผู้ชายที่คุย ๆ กันอยู่งั้นเหรอ หึ!"