ห้องบรรทมที่ 6（1）

เล่นประตูหลัง

การย้ายพระสุสานไม่ถือเป็นเรื่องเล็ก เพียงงบประมาณก้อนแรกที่ใช้จัดสร้าง ก็เป็นเงินมากกว่าสองล้านตำลึง นี่ยังไม่นับรวมค่ายขนย้ายสุสานเก่ามายังที่ใหม่ หากจะให้แล้วเสร็จ เกรงว่าคงต้องใช้จำนวนเงิน เกินสามล้านตำลึงแล้ว

“เพร้ง! เพี๊ยะ!”

“ฝ่าบาท อย่ากริ้วอีกเลยเพคะ”

เสียงขว้างปาข้าวของ และเสียงร้องห่มร้องไห้ของสตรี ดังออกมาจากตำหนักฮองเฮา อวี๋กุ้ยเหรินถูกแส้ฮ่องเต้ฟาดหวด นางร้องห่มร้องไห้ กอดขาฮ่องเต้ไว้ พยายามฉุดดึงไม่ให้พระองค์ไปทำร้ายฮองเฮา

เพราะการย้ายสุสานใช้เงินจำนวนมาก การเงินในประเทศก็ตึงตัว กรมการคลังจึงลงความเห็น ให้ตัดค่าใช้จ่ายภายในตำหนักต่างๆ แม้แต่ขุนนางทั้งหลายยังประกาศว่า จะลดเบี้ยหวัดลงครึ่งหนึ่ง ดังนั้นฮ่องเต้จึงถูกบีบคั้นอย่างไม่มีทางเลือก สุดท้ายแม้แต่ค่าใช้จ่ายส่วนพระองค์ก็ยังถูกลดทอน

“ฮือ ฮือ หม่อมฉันข้อร้องละ อย่าทรงกริ้วอีกเลย”

***

ข่าวที่ว่าฮ่องเต้เมาอาละวาด ทำร้ายฮองเฮาและอวี๋กุ้ยเหริน ไม่เพียงถูกส่งไปยังวังหลัง แม่แต่ชาวบ้านทั่วไปก็รับรู้ ขุนนางใหญ่ทั้งหลายต่างยิ้มเยาะด่าทอ ตัดเบี้ยหวัดครึ่งหนึ่งจะเป็นไร ขอเพียงดำเนินโครงการได้ ยังกลัวถอนทุนไม่ได้หรือ

“คิก คิก ฟังว่านางถูกฟาดจนผิวหนังปริแตกเลยหรือ แพศยานั่นน่าจะตายๆ ไปซะ”

“ใช้แล้วเพคะ เสียดายก็แต่ฮองเฮาบ้านั่น นางรักตัวกลัวตาย พอฮ่องเต้อาละวาด นางก็หนีไปมุดอยู่ใต้เตียง”

หวังโย่วเวยนั่งเอนกายกินพุทราเชื่อม นางสนุกสนานไม่น้อย เมื่อฟังนางกำนัลข้างๆ เล่าเรื่อง ที่ฮ่องเต้ทุบตีหญิงสองคนนั้น

“ฮ่องเต้คงจะกริ้วมากจริงๆ หม่อมฉันว่า รออีกซักหน่อยค่อยไปหาพระองค์ ถึงตอนนั้นพระสนมต้องเป็นที่โปรดปรานอย่างแน่นอน”

นางกำนัลที่เล่าเรื่อง ย่อมเป็นหวังจูเอ๋อเอง นี่เป็นแผนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แผนที่ทำให้ได้ทั้งเงินทอง ได้ทั้งความโปรดปราน

***