ห้องบรรทมที่ 5（2）

ตำหนักหวังเฟย

หวังโย่วเวยอยู่ในห้องหนังสือ นางใช้ศอกทั้งสองค้ำยันโต๊ะเอาไว้ ขาข้างหนึ่งถูกนางกำนัลที่ซ้อนอยู่ด้านหลังยกขึ้น กระโปรงชาววังงดงามถูกถลกขึ้นไปไว้บนแผ่นหลัง

“พั่บ พั่บ พั่บ”

“จูจู เจ้าอย่าเสร็จข้างในนะ ฮ่องเต้ไม่มาหาข้าเช่นนี้ หากท้องขึ้นมาจะเกิดเรื่อง”

เมื่อมองบั้นท้ายของนางดีๆ พลันพบว่า นางกำนัลงดงามที่ยืนซอยเอวอยู่ด้านหลัง กลับมีแท่งเนื้อที่สตรีไม่ควรมี ขาข้างหนึ่งของนางเหยียบอยู่บนเก้าอี้ มือประคองสะโพกหวังเฟย ควงเอวส่งแท่งเอ็นเข้าออกอย่างเมามัน

“อะ อะ อะ”

“พี่โย่วเวย แต่ข้าอยากเสร็จข้างในท่าน ให้ข้าเถอะนะ ท่านค่อยกินยาห้ามครรภ์ทีหลัง”

เสียง พั่บ พั่บ เร่งเร้าต่อเนื่อง แม้หวังโย่วเวยจะไม่อยากให้ญาติผู้น้องแตกใน แต่นางก็สงสารอีกฝ่าย ที่หลายเดือนมานี้ ไม่สามารถปลดปล่อยได้อย่างเต็มที่

“พี่โย่วเวย ข้าขอทำแรงกว่านี้นะ”

นางเอ่ยปากอนุญาต ปกตินางจะไม่ให้อีกฝ่ายเล่นกับร่างกายนางแรงเกินไป หากฮ่องเต้พบเห็นรอยบอบช้ำผิดสังเกต พวกนางอาจจะหัวหลุดจากบ่าเอาได้ง่ายๆ

“โก่งโค้งขึ้นอีกหน่อยสิ ข้าไม่ถนัด”

หวังโย่วเวยเขย่งปลายเท้าขึ้นตามคำขอ หวังจูเอ๋อกำเอวนางไว้แน่น เอวพลิ้วไหวปานระลอกคลื่น จนเรียกเสียงสูดปากซีดซาดของนางออกมา

“อ๊ะ อ๊ะ เร็วอีกจูจู ข้าไม่ไหวแล้ว”

หวังจูเอ๋อก็เหมือนจะทนไม่ไหว เอวบางรีบกระแทกกลีบท้อจนพู่เนื้อนางปลิ้นไปมา เมื่อสายธารกำลังจะหลั่งไหล เจ้าของแท่งเนื้อก็ไม่สนว่านางจะอนุญาตให้หลั่งใน

หลังจากเสียงเนื้อดัง พั่บ พั่บ พั่บ ในจังหวะสุดท้าย คนทั้งสองต่างหลังแอ่นขึ้น ไม่ว่าจะรูร่องหรือแท่งเนื้อล้วนสั่นกระตุก ครอเคร้ากับเสียงคำรามที่คนทั้งคู่ปล่อยออกมา

“ออกไปได้แล้ว ข้ายังไม่อนุญาตเจ้าก็ฉวยโอกาสปล่อยใส่ข้างใน อย่าเห็นว่าข้าโปรดปรานเจ้าแล้วจะเอาแต่ใจ คิดว่าข้าไม่กล้าลงโทษเจ้าหรือ”

หวังจูเอ๋อรีบถอดลำเอ็นออกตามคำสั่งนาง หลายปีมานี้ท่านลุงหวังให้เขาปลอมเป็นเป็นนางกำนัล เพื่อช่วยให้หวังโย่วเวยตั้งท้อง ดังนั้นทุกคืนหลังจากฮ่องเต้เสด็จมาค้างกับนาง หลังจากกลับไป เขาต้องคอยมอบหยาดพิรุณเพิ่มเติม เพื่อทำให้นางตั้งท้องโดยเร็ว

“จูจู ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะเล่นกับข้าให้มากกว่านี้ แต่ฮ่องเต้ไม่เสด็จมาหา เจ้าจะให้ข้าทำยังไง”

ระหว่างที่คนด้านหลัง กำลังเช็ดทำความสะอาดคราบน้ำกามตามเรียวขานาง หวังโย่วเวยอดไม่ได้ที่จะกล่าวตำหนิอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่เขาเองก็รู้ หากฮ่องเต้ไม่มา นางก็ไม่อาจหลับนอนกับเขาได้

“พี่โย่วเวย แต่ข้าทนไม่ไหวจริงๆ ท่านไม่ให้ข้าขึ้นขี่หลายเดือนแล้วนี่”

วันนี้ หวังจูเอ๋อถือโอกาสที่อยู่ในห้องหนังสือกับนางเพียงสองคน ใช้กำลังเล็กน้อยก็ข่มเหงนางบนโต๊ะได้ ความจริงนางไม่อนุญาต แต่เขาอดกลั้นมาหลายเดือนแล้ว มีหรือยังจะฟังคำสั่งนางอีก

หวังโย่วเวยความจริงแข็งข้อขัดขืน แต่พอนางโดนสอดใส่ไปไม่นาน พลันกลับกลายเป็นโอนอ่อนผ่อนตาม ทั้งๆ ที่นางก็รู้ว่า หากตั้งครรภ์ขึ้นมาคงไม่ใช่เรื่องดี

“พี่โย่วเวย ข้าคิดได้แผนการหนึ่ง ที่จะทำให้ฮ่องเต้เสด็จมาหา ท่านจะเอาด้วยหรือไม่”

หวังจูเอ๋อเล่าแผนการให้หญิงที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะฟัง เมื่อเห็นว่านางผงกศีรษะเอาด้วย เลยสอดใส่แท่งเนื้อ กลับเข้าไปควบขับนางอีกครั้งด้วยความยินดี

***