ห้องบรรทมที่ 4（1）

ฮองเฮา

เสียงร้องฮึดฮัดราวกับไม่พอใจของจางฮองเฮาดังไปทั่วห้อง นางพยายามคลานหนีแต่คนที่อยู่ด้านหลังยังตามกระแทกบั้นท้ายนางอย่างไม่ลดละ

“พั่บ พั่บ พั่บ”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่อยากเอาท่านี้”

หรงชิ่งแสร้งปล่อยให้นางคลานออกไป พอแท่งเนื้อใกล้จะหลุด ค่อยกระชากเอวบางของนางกลับเข้ามา การละเล่นเช่นนี้สร้างความหฤหรรษ์ไม่น้อย

“เพี๊ยะ!”

“พั่บ พั่บ พั่บ”

“นางแพศยา หากเมื่อก่อนเจ้าทำตัวว่าง่ายเช่นนี้ เราคงไม่จัดการกับครอบครัวเจ้า”

หรงชิ่งยิ่งเอายิ่งคึก ทุกก้าวที่นางคลานหนี แท่งเนื้อก็จะตามแทงเข้าใส่จนสุด พร้อมทั้งฝ่ามือที่ฟาดลงมา ฮ่องเต้ทั้งปลอบโยนทั้งด่าทอ นางกำนัลที่ยืนชมดูเหตุการณ์ ไม่ทราบว่ายามนี้เป็นผู้ใดที่เสียสติกว่ากัน

“อ่า อ่า อ่า”

“เฟยหรง ข้าจะเสร็จแล้ว เจ้าหยุดคลานก่อน”

“พั่บ พั่บ พั่บ”

สตรีตรงหน้ามีหรือจะทำตามคำสั่ง นางส่งเสียงฮึดฮัดคลานหนีด้วยความไม่พอใจ เพื่อส่งตัวเองให้ถึงจุดสุดยอด หรงชิ่งจำต้องรั้งแขนทั้งสองของนางที่กำลังตะกายหนีให้กลับมาข้างหลัง สะโพกสอบก็ควงส่งแท่งเนื้อเข้าออกรัวเร็ว กระแทกรุนแรงอีกไม่กี่ครั้งหรงชิ่งก็ส่งเสียงคำรามออกมา

“ปล่อยได้แล้ว คลานแบบนี้ไม่เห็นสนุกเลย หม่อมฉันเจ็บเข่าจะตาย”

เพระฮ่องเต้ฟุบอยู่บนแผ่นหลัง นางจะลุกก็ลุกไม่ได้ ดังนั้นจึงดิ้นสะบัดหวังให้คนที่พัวพันอยู่หลุดออก

“เด็กดี เราเล่นกันอีกซักรอบข้าค่อยปล่อยเจ้าไป”

“พั่บ พั่บ พั่บ”

ฮ่องเต้ที่หายเหนื่อยแล้ว ผลักให้นางเริ่มคลานอีกครั้ง นางกำนัลที่ยืนคอยรับใช้ฟังคนเสียสติทั้งสองกล่าวหยอกล้อกันไปมาจนแก้มแดง พวกนางต่างคิดว่าไฉนฮองเฮาถึงโชคดีเพียงนี้ ฮ่องเต้ไม่เสด็จวังหลังหลายเดือน พอมาที่นี่คืนแรกก็มอบน้ำพิสุทธิ์ให้นางครั้งแล้วครั้งเล่า

***