ห้องบรรทมที่ 3（3）

ตำหนังฮองเฮา

เพราะขันทีส่งข่าวมาก่อนว่าคืนนี้ฮ่องเต้จะเสด็จมา นางกำนัลประจำตัวฮองเฮาจึงไม่กล้าบกพร่องต่อการปรนนิบัติเจ้านาย อย่างยากเย็นค่อยแต่งเนื้อแต่งตัวให้นางได้ ใบหน้าที่เคยพอกด้วยแป้งจนน่าเกลียด บัดนี้ถูกแต่งแต้มจนงดงามตามเดิมแล้ว

“อืมมม ฝ่าบาทคิดถึงท่านนัก”

นางกำนัลนับสิบยืนหลบอยู่ตามมุมต่างๆ ภายในห้องเพื่อคอยรับใช้ หากแต่ตอนนี้พวกนางต้องเขินอายจนหน้าแดง เมื่อฮองเฮาบ้าผู้นี้แรกพบฮ่องเต้ก็ฉุดรั้งพระองค์ให้นั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะกลางห้อง จากนั้นก็ลงมือดึงกระชากฉลองพระองค์เปิดหาแกนกาย เมื่อพบสิ่งที่ต้องการนางไม่แม้แต่ขออนุญาตก็อ้าปากดูดกลืนด้วยความตะกละตะกลาม

“อืมม อืมม อืมม”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันทำดีมั้ย”

หรงชิ่งมองหญิงตรงหน้าด้วยความเวทนา หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่มีความรู้สึกเช่นนี้

“เฟยหรง อยู่คนเดียวคิดถึงข้าหรือไม่”

“คิก คิก อยู่คนเดียวอะไร ไม่ใช่เมื่อคืนท่านก็มาอยู่กับหม่อมฉันไม่ใช่หรือ เมื่อคืนท่านยังบอกว่าลูกของหม่อมฉันที่อยู่ในท้องดิ้นแรงอยู่เลย”

จู่ๆ นางก็ลุกขึ้นยืนกระชากเสื้อผ้าออกจนหมด นางชักนำมือฮ่องเต้หรงชิ่งไปลูบคลำหน้าท้องที่แบนราบ ราวกับว่านางยังคงตั้งท้องอยู่

“เป็นอย่างไรดิ้นแรงหรือไม่?”

หรงชิ่งปล่อยให้นางชักนำฝ่ามือลูบไล้หน้าท้อง สมัยก่อนแม้หญิงผู้นี้จะเคยร้ายกาจปานใด พอมาเห็นนางที่เป็นเช่นนี้อีกครั้งเข้าจริงๆ ความโกรธแค้นเก่าก่อนพลันจางหายไปเสียเก้าส่วน

แม้หลายปีมานี้จางฮองเฮาจะเสียสติ แต่อย่างไรนางก็มีความเป็นอยู่ดีเลิศ ฮ่องเต้หรงชิ่งพบว่าผิวหน้าท้องของนางราบเรียบนุ่มนวล จึงค่อยๆ ใช้มือลูบต่ำลงมาอีก จนกระทั่งฝ่ามือสัมผัสอยู่ส่วนที่โหนกนูนของนาง

“ไม่ได้ลิ้มรสเจ้าเพียงไม่นาน ไฉนคับแน่นมากขนาดนี้”

จางฮองเฮาเป็นสตรีเสือขาว ส่วนที่โหนกนูนของนางราบเรียบปราศจากกลุ่มขนดำตั้งแต่กำเนิด หรงชิ่งพอใช้นิ้วสอดเข้าไปในรูร่อง พลันพบว่าช่องทางคับแน่นของนางรัดนิ้วตนเองไว้จนแน่นกว่าแต่ก่อน

“คิก คิก”

จางเฟยหรงยืนหัวเราะชอบใจ ยามสามีสอดนิ้วเข้าๆ ออกๆ รูร่องนาง

“จะเอา หม่อมฉันจะเอา”

แรกๆ นางยังหัวเราะคิกคัก พอถูกนิ้วฮ่องเต้ทิ่มแทงนานเข้า จางฮองเฮาต้องยืนบิดไปมาด้วยความเสียวซ่าน เมื่อน้ำเมือกใสๆ หลั่งออกมา นางจึงดึงมือฮ่องเต้ออก ฉุดรั้งพระองค์ให้สอดใส่สิ่งที่นางต้องการเข้ามา

“เฟยหรง เจ้าไปนอนบนนั้น”

หรงชิ่งเห็นนางดึงแขนตนเองให้เข้าไปในห้องนอน แต่เพราะต้องการแสดงความโปรดปราน ที่มีต่อนางให้นางกำนัลเหล่านั้นชมดู ดังนั้นจึงชี้ไปที่กลางห้อง สั่งให้จางฮองเฮาขึ้นไปนอนบนโต๊ะตัวนั้น

“ฝ่าบาทเร็วๆ หม่อมฉันจะเอา หม่อมฉันจะเอา”

บนโต๊ะกลม จางฮองเฮานอนถ่างขาทั้งสองข้างออก นางร้องอ้อนวอนขอให้ผู้เป็นสามีสอดใส่เข้ามาโดยเร็ว สายตานับสิบคู่ ของนางกำนัลที่ยืนหลบอยู่ข้างๆ ไม่กล้าชมดูความอุจาดมาก พวกนางต่างก้มหน้าก้มตา กลางหว่างขาปรากฏน้ำไหลซึมออก

“พั่บ พั่บ พั่บ”

“แรงอีก ฝ่าบาทแรงอีก”

เสียงเนื้อกระทบกันและเสียงเรียกร้องต่างๆ นาๆ ของฮองเฮาสติไม่ดีดังก้องไปทั่วตำหนัก นางกำนัลบางคนเหลือบตาขึ้นมามองคนทั้งคู่เป็นพักๆ พวกนางต้องร่ำร้องในใจว่า “สวรรค์ ไฉนฮ่องเต้โปรดปรานหญิงสติไม่ดีได้ถึงเพียงนี้”

เสียงดัง พั่บ พั่บ ของเนื้อบัดเดียวดังบัดเดี๋ยวหยุด หรงชิ่งจับจางเฟยหรงพลิกไปมาอีกหลายท่า ก็รู้สึกถึงกระแสสายธารที่กำลังจะทะลักออกมา

“เฟยหรง เจ้าลงไปคลาน ข้าอยากเสร็จข้างหลัง”

เพราะนางสมองไม่ดี บ้างครั้งเหมือนจะรู้ความ บ้างครั้งก็ไม่รู้เอาดื้อๆ เมื่อเห็นว่าหญิงที่นอนแผ่ไม่ตอบสนอง หรงชิ่งจึงกระชากนางลงจากโต๊ะ จัดท่าทางให้นางคลานสี่ขาไปบนพื้น จากนั้นตนเองค่อยตามเข้าไปกระแทกจากทางด้านหลัง

***