ห้องบรรทมที่ 1(4)

บนเตียงมังกร ชิงเยียนถูกจับเปลื้องผ้า นางนอนระทวย อิงเถาข้างหนึ่งตกอยู่ในปากฮ่องเต้หรงชิ่ง ความจริงอายุเช่นนาง หากในฐานะนางกำนัลสมควรถูกส่งตัวออกจากวังนานแล้ว เพียงแต่นางเป็นคนเก่าคนแก่ที่ปรนนิบัติฮ่องเต้ตั้งแต่สมัยถูกหลี่ไทเฮากักขังไว้ในตำหนักตะวันออก นางจึงถูกฮ่องเต้รั้งไว้ให้อยู่รับใช้เรื่อยมา

“ข้าชอบกลิ่นหอมบนตัวเจ้าจริงๆ ชิงเยียน เจ้าอายุไม่น้อยแล้วไฉนกลิ่นกายเจ้ายังไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน”

หรงชิ่งใช้ชิวหาตวัดรัดพันอิงเถาเล็กๆ ทีบอบช้ำนางไปด้วย จมูกก็ซุกไซ้ทรวงอกนาง หญิงผู้นี้มีกลิ่นกายหอมหวนมาตั้งแต่เกิด อายุสามสิบแล้วกลิ่นก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย

หลายเดือนมานี้ เพราะเตรียมจัดการชำระล้างอำนาจขุนนางบางคนในราชสำนัก หรงชิ่งจึงวางแผนบางอย่างเพื่อเก็บกวาดหูตาที่แฝงตัวเข้ามาอยู่ในวังหลังของเขาไปพร้อมกัน ดังนั้นที่ผ่านมาจึงไม่ได้พลิกป้ายค้างคืนกับสนมชายาคนใดเป็นเวลานาน

แต่นั่นก็ไม่ใช้ปัญหาในการเสพสุขยามค่ำคืน เพราะว่าในห้องบรรทมแห่งนี้ยังมีนางกำนัลรุ่นใหญ่ผู้เป็นที่โปรดปรานคอยรองรับตัณหาที่มีมากล้นของเขาอยู่

“ชิงเยียน เจ้ามาอมให้ข้า”

ฮ่องเต้หรงชิ่งผละออกจากทรวงอกนาง กายแกร่งยามนี้เคลื่อนตัวไปนอนพิงหัวเตียงรอให้หญิงสาวอิ่มเอิบตรงหน้ามาใช้ปากปรนนิบัติ

ชิงเยียนความจริงนอนระทดระทวยแผ่หลา พอฟังว่าฮ่องเต้ต้องการให้ใช้ปาก นางก็ไม่กล้าชักช้า เพียงครู่เดียวนางก็พลิกตัวไปอยู่ที่ปลายเท้า ริมฝีปากจิ้มลิ้มบางๆ ของนางค่อยๆ อ้าออก อมเอาเจ้าสิ่งที่ทั้งใหญ่ทั้งยาวเข้าไปในปากรวดเดียวจนหมด

“อืมมม เจ้าร้ายกาจจริงๆ ชิงเยียน”

ฮ่องเต้หรงชิ่งใช้มือประคองศีรษะนางเบาๆ เพื่อเป็นการชักนำริมฝีปากบางให้ขึ้นสุดลงสุด นางมีความสามารถยอดเยี่ยมมาก มากเสียจนรับเอาแท่งเนื้อของเขาเข้าไปได้จนสุดลำคอ

***