ห้องบรรทมที่ 1(3)

ภายในห้องบรรทม

ฮ่องเต้หรงชิ่งยืนให้นางกำนัลผู้หนึ่งถอดชุดคลุมมังกรออก สายตามังกรก้มมองลงไปเบื้องล่าง สตรีนางหนึ่งรูปร่างเต็มน้ำเต็มนวล นางไม่ผอมบางเหมือนผู้อื่นและไม่อ้วนฉุน่าเกลียด หากแต่หญิงสาวที่เติบโตเต็มสาวผู้นี้กลับอิ่มเอิบเต็มไปด้วยส่วนโค้งส่วนนูนที่ควรมี ยามนางยืนขึ้นเดินเหิน ความสูงไม่เป็นรองตนเองแม้แต่น้อย

“วันนี้เจ้ารู้ความผิดตนเองหรือไม่?”

“หม่อมฉันทราบ”

ชิงเยียนสีหน้าเรียบเฉย วันนี้นางรู้ตัวว่าตนเองก่อความผิดพลาดใหญ่หลวง แต่นางไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย

วันนี้เพราะนางตรวจสอบอาหารที่นำขึ้นโต๊ะเสวยผิดพลาด จึงทำให้ขันทีและนางกำนัลที่เกี่ยวข้องเกือบสามสิบถูกลงโทษอย่างหนัก แต่จะว่าเป็นความผิดของนางทั้งหมดก็ไม่ได้ เพราะสิ่งแปลกปลอมที่ผสมมากับน้ำแกงชามนั้นไม่ใช่ยาพิษ นางจึงดูไม่ออก

“หึ! นับวันเจ้ายิ่งหละหลวม วันนี้อย่าคิดว่าข้าจะเมตตาเจ้าอีก ผู้อื่นถูกลงโทษไปแล้ว ตัวหัวหน้าสมควรถูกจัดการให้หนักเป็นสองเท่า!”

หรงชิ่งมองดูสตรีที่คุกเข่าถอดสายคาดเอวอยู่ตรงหน้าก็ยิ่งทำให้รู้สึกเดือดดาลยิ่งขึ้น นางทำความผิดแท้ๆ กลับไม่มีทีท่าหวาดกลัวสำนึกผิดแม้แต่น้อย

“ลุกขึ้นมา!”

ฮ่องเต้คว้าแขนหัวหน้านางกำนัลให้ลุกขึ้นยืนตรงหน้า ความอิ่มเอิบเต่งตึงของนางทำให้หรงชิ่งทนอีกต่อไปไม่ไหว มือขวาข้างที่ว่างเปล่าอยู่ต้องยื่นออกมาบีบเค้นทรวงอกตรงหน้าอย่างแรง แม้จะขยำขยี้จนเนินเนื้อบิดไปมาผิดรูป ชิงเยียนก็ยังคงเพียงแค่ยืนนิ่งสีหน้าเรียบเฉย

“ข้าอยากจะบิดหัวนมเล็กๆ ของเจ้าให้หลุดติดมือออกมาจริงๆ ดูซิว่าเจ้ายังจะนิ่งเฉยได้อีกหรือไม่”

สาบเสื้อนางถูกฝ่ามือใหญ่สอดเข้ามา เนื่องจากนางไม่ได้ใส่เอี๊ยมบังทรงไว้ด้านใน ไม่ต้องควานหาให้ยากปทุมถันสีชมพูก็ตกอยู่ในนิ้วมืออีกฝ่าย

“ฝ่าบาท หม่อมฉันเจ็บ”

นางไม่กล้าดึงมืออีกฝ่ายออกจากทรวงอก ดังนั้นจึงทำได้เพียงใช้มือทั้งสองกำชายเสื้อตนเองไว้จนเกร็ง แต่ฝ่ายตรงข้ามยิ่งมายิ่งหนักมือ บดขยี้ได้เพียงไม่นานนางที่ยืนสีหน้าเรียบเฉยก็ต้องเอ่ยปากร้องขอความเมตตาแล้ว

“รู้จักเจ็บปวดด้วยหรือ?”

แม้ฮ่องเต้หรงชิ่งจะพูดประชดแดกดัน แต่นิ้วมือที่คีบจับปทุมถันของนางยังคงผ่อนแรงลง จากนั้นใช้มือทั้งสองข้าง กระชากสาบเสื้อนางออกจนหน้าอกคู่งามดีดผึ่งออกมา

“อะไรกัน เพียงแค่นี้ก็ช้ำแล้วหรือ ทำไมเจ้าบอบบางเช่นนี้ชิงเยียน”

หรงชิ่งยืนชมดูผลงานตนเองด้วยความพึงพอใจ สตรีตรงหน้ามีผิดขาวราวกับไข่ที่ต้มจนสุก เนินเนื้ออร่ามทั้งสองประดับด้วยอิงเถาเล็กๆ สีชมพูชูช่อ ยามนี้ปลายยอดหนึ่งข้างถูกนิ้วมือร้ายกาจบดขยี้จนออกสีคล้ำเลือดแล้ว

“เจ็บหรือไม่?”

ฮ่องเต้เอ่ยปากถามนาง นิ้วมือที่คีบจับปทุมถันอย่างดิบเถื่อนเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นลูบวนเล่นด้วยความนุ่มนวล ชิงเยียนไม่ตอบคำนางเพียงยืนนิ่งสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย ปล่อยให้คนตรงหน้าเล่นกับร่างกายตนเองต่อไปเรื่อยๆ นางรู้จักฮ่องเต้ผู้นี้ดี แม้จะอารมณ์ร้ายไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยทำร้ายนางจริงๆ จังๆ เลยซักครั้ง

***