ห้องบรรทมที่ 1(2)

ตำหนักเฉียนชิง

ห้องทรงอักษร ขันทีและนางกำนัลเกือบสามสิบคนคุกเข้าอยู่หน้าห้อง หม่ากงกงที่ยืนสงบอยู่ภายในหลั่งเหงื่อโทรมกาย แม้ตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว หากแต่ไม่ว่าผู้ที่คุกเข่าอยู่ด้านนอก หรือผู้ที่ยืนอยู่ภายใน ยังคงรู้สึกร้อนระอุ ราวกับยืนอยู่หน้าเตาหลอมเหล็ก ที่พร้อมจะแผดเผาตนเองได้ตลอดเวลา

“โบยคนละสามสิบไม้แล้วส่งไปใช้แรงงานที่สุสานหลวงสองปี”

สั่งการเสร็จหรงชิ่งก็ก้มหน้าอ่านฎีกาตรงหน้าต่อราวกับไม่มีเรื่องราวใดเกิดขึ้น หม่ากงกงที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ข้างๆ ค่อยคลายใจลง อย่างน้อยฮ่องเต้ก็ไม่ได้สั่งประหารคนเหล่านี้

เมื่อออกมานอกห้องหม่ากงกงสั่งทหารนำตัวคนทั้งหมดออกไปโบย ขันทีและนางกำนัลเหล่านั้นทีแรกคิดว่าตนเองคงไม่รอดแล้ว พอฟังว่าเพียงโบยสามสิบไม้แม้หลังจากนั้นยังต้องไปใช้แรงงานอีก แต่ทุกผู้คนยังคงคุกเข่าขอบพระทัย ราวกับยินดีกับโทษทัณฑ์ครั้งนี้

***

“เจ้าบอกว่าเพียงฮ่องเต้ดื่มเข้าไปก็จะเสด็จมาหาเราไม่ใช่หรือ ทำไมยังไม่มีข่าวจากทางตำหนักเฉียนชิงส่งมาอีก?”

หลินกุ้ยเฟยกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่งหลัวฮั่น หลายเดือนแล้วที่ฮ่องเต้ไม่เสด็จค้างคืนกับเหล่าสนมชายา วันนี้นางจึงได้ใช้ตัวยาบางอย่างผสมลงไปในน้ำแกงที่ปรุงขึ้นเอง ส่งไปให้ฮ่องเต้ดื่ม

“พระชายา เรื่องนี้เราก็ไม่ทราบแน่ชัด เป็นบิดาท่านบอกว่าหากชายหญิงกินยาเข้าไปคนละเม็ด จะรู้สึกโหยหากันและกันอย่างรุนแรง”

เสนาบดีหลินส่งบุตรสาวเข้าวังมาสิบกว่าปี แต่จนป่านนี้นางยังไม่ตั้งครรภ์ โชคดีเพียงหนึ่งเดียวคือจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีสนมชายาคนใดให้กำเนิดพระโอรส ดังนั้นไม่ว่าผู้ใดก็ทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ตนเองเป็นผู้คลอดองค์ชายออกมาก่อนผู้อื่นให้ได้

“ข้าว่าท่านพ่อคงถูกผู้คนหลอกลวงแล้ว ข้ากินยาเข้าไปไม่เห็นจะรู้สึกโหยหาอันใด”

นางกินยาเข้าไปก่อนฮ่องเต้ตั้งแต่เช้า จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย