บทที่3.

“เรียบร้อยครับ เธอจะเดินทางมาริโอ ในอีกสามวันนี้” เสียงรายงานจากปากของเลขาส่วนตัวทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ อย่างพอใจ และหันกลับไปมองเวิ้งอ่าวที่งดงามและคลาคล่ำด้วยผู้คนด้วยแววตาที่วับวาว กับแผนในใจที่เขาเตรียมไว้เพื่อใครบางคน

“อีกไม่นาน เราก็จะได้เจอกันแล้ว แม่ผีเสื้อแสนสวยของฉัน...” แล้วความคำนึงของเขาก็หวนไปเมื่อหลายเดือนก่อนที่เขาพบเธอ ที่เมืองไทย

“ว้าย ขอโทษค่ะ” เสียงใสๆ ของสาวน้อยดังขึ้นอย่างตกใจเมื่อเธอถอยหลังเดินมาชนกับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนชมบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินอยู่บนชายหาดของเกาะแสนสวยแห่งท้องทะเลไทยฝั่งภาคตะวันออกที่ไม่แพ้ที่ใดในโลกเช่นเกาะหมาก ที่ในช่วงนี้ค่อนข้างเงียบสงบแม้ไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวแต่ก็มีนักท่องเที่ยวพอสมควร

“ไม่เป็นไรครับคุณเป็นอะไรรึมากเปล่า” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นเหนือศีรษะเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยประบ่าบอบบาง

“เอ่อ มะ ไม่เป็นไรค่ะ” สาวน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นอรชรเอ่ยติดๆ ขัดๆ เพราะหัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำเมื่อมองเห็นใบหน้าและรูปร่างของคนที่ยื่นมือมาเพื่อช่วยดึงเธอลุกขึ้นจากผืนทรายนุ่มที่เธอล้มกองลงไปต่อหน้าเขาชัดเจน และแม้ว่าเขาจะยังคงสวมแว่นกันแดดยี่ห้อดัง และทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาก็มีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วอยู่บนเรือนกายแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามงดงาม

บัวบุษรารู้สึกสั่นไหวไปทั้งตัว เมื่อคิดว่าเขาต้องมองสำรวจไปทั่วตัวเธอแน่นอน เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงที่ทอดผ่านมายังร่างบอบบางของตน เพราะตอนนี้เธอสวมเพียงบิกินี่สีหวานสองชิ้นที่แสนเซ็กซี่เพราะทรวงอกตูมเต่งผลิพุ่งนั้นเกินกว่าเจ้าผ้าชิ้นน้อยจะปิดมิด

“ขอบคุณค่ะ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นคนที่สูงกว่าตนมากมายแล้วเอ่ยขอบคุณ และก็รีบผละออกห่างร่างแกร่งของเขาทันที เมื่อระลึกได้ถึงความชิดใกล้ของเขาและเธอแต่เธอก็ยังคงร้อนและสั่นไหวไปทั้งกายอย่างประหลาด ดวงตากลมโตกวาดมองคนร่างสูงใหญ่ตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งฉิวเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกของใครอีกคน ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามไปจนลับตา

ดวงตาคมเก็บรายละเอียดของสาวน้อยผ่านเลนส์สีเข้มคุณภาพเยี่ยมอย่างรวดเร็ว และแม่นยำในความรู้สึก ภาพใบหน้าสวยหวานน่ารัก เรือนร่างอรชรที่เต็มไปด้วยส่วนโค้งส่วนเว้าแสนเย้ายวน ยิ่งทรวงอกขาวผ่องตูมเต่งที่ล้นทะลักนั้นยิ่งทำให้เลือดร้อนๆ ของวัยหนุ่มของเขาเดือดพล่านเพียงแค่ได้ยลโฉมสะคราญของสาวน้อยนิรนาม ทั้งๆ ที่คนอย่าง มาร์คัส คริสเตียนโน่ มาเวลส์ นั้น พบเจอหญิงสาวแสนสวยมามากมายหลากหลายเชื้อชาติ และแต่ละนางนั้นก็มิใช่เพียงแค่สวยอย่างเดียว แต่พวกเธอนั้นต้องมีระดับ ไม่นางแบบดังก็นางเอกเด่นหรือไม่ก็ลูกหลานผู้มีอันจะกินจากวงสังคมชั้นสูงของอเมริกา และบราซิล และข้างกายเขาไม่เคยขาดแคลนสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ผู้หญิง

แต่สิ่งที่ติดตาของเขามากที่สุดไม่ใช่เพียงแค่ใบหน้าและรูปร่างงดงามเย้ายวน และเป็นรอยสักขนาดพอดีรูปผีเสื้อที่สยายปีกบางใสสีสันงดงาม และดูอ่อนช้อยเกาะอยู่บนปลายด้านล่างของจันทร์เสี้ยวเหนือเนินอกขาวผ่องข้างซ้าย และเหนือบั้นท้ายงามงอนข้างขวา เขาจดจำรายละเอียดของเธอได้ถึงเพียงนั้นเลยเชียว และนั่นมันยิ่งยั่วยุให้เขารู้สึกอยากจะเป็นคนที่ครอบครองแม่ผีเสื้อตัวน้อยๆ แสนงดงามเย้ายวนนั้น แต่เมื่อคิดว่าคนที่สามารถสักลวดลายงดงามลงบนร่างกายขาวผ่องนั้นเป็นชายหนุ่ม ร่างทั้งร่างของเขาก็แทบแดดิ้นด้วยความหึงหวงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ และเขาก็ไม่เคยสักครั้งที่รู้สึกเช่นนี้กับใคร นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดหัวเสียขึ้นมาทันที

“หนูบัว ได้รึเปล่ากล้องน่ะ ทำไมไปนานจัง” แดนิชเอ่ยถามเมื่อเห็นบัวบุษราวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกล้องในมือ แก้มของสาวน้อยแดงปลั่งน่าดูนัก

“ได้สิ แต่พอดีหนูบัวเห็นฟ้ากำลังสวยเลยแวะถ่ายรูป”

“อ๋อเหรอ เอาล่ะเราไปเล่นน้ำแล้วถ่ายรูปส่งไปให้ไซม่อนดูกันดีกว่า” ว่าแล้วทั้งแดนิชและบัวบุษราก็จับจูงมือกันไปถ่ายรูปคู่กันพร้อมกับเล่นน้ำทะเลอย่างสนุกสนานและหากมองเผินๆ แล้ว ทั้งคู่นั้น ราวกับคู่รัก หรือคู่แต่งงานใหม่ที่มาเที่ยวฮันนีมูนอย่างไรอย่างนั้น และภาพของคนทั้งคู่ก็ไม่อาจคลาดจากสายตาคมของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนมองดูทั้งสองอยู่บนระเบียงบ้านพักสุดหรูของตนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ที่ทั้งสองเล่นน้ำมากนัก

“นายท่านจะให้ผมไปพาตัวเธอมาเลยไหมครับ” เสียงบอดีการ์ดผู้รู้ใจเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้อง เราทำอย่างนั้นไม่ได้ ที่นี่เมืองไทย อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงไทยเหมือน คุณยาย เราควรให้เกียรติเธอ...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบเมื่อนึกถึง หญิงชราซึ่งเปรียบเสมือนมารดาอีกคนของเขา และเป็นเหมือนผู้ให้กำเนิดมารดาของเขาเลยทีเดียว

แม้ว่าหญิงชราคนนั้นจะไม่ได้มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องกับเขาเลยก็ตาม แต่คุณยายคนนั้นของเขา ก็เป็นผู้ที่มีพระคุณและเลี้ยงดูมารดาของเขามาอย่างดีและยังอบรมสั่งสอนให้มารดาของเขาเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อม งดงามจนสามารถมัดใจ ลูคัส คริสเตียนโน่ มาเวลส์ มาเฟียเพลย์บอยแห่งริโอ ให้สยบแทบเท้าได้อย่างไม่อยากเย็น ด้วยความงามและเพียบพร้อมที่มารดามักบอกว่า คนไทยเรียกว่า “กุลสตรี” ซึ่งเขาก็ไม่ค่อยจะเข้าใจนักว่าไอ้คำว่ากุลสตรีที่มารดาพูดถึงนั้นเป็นอย่างไรและเขาก็คิดง่ายๆ ว่า หากผู้หญิงคนไหนเหมือนมารดาหรือเหมือนคุณยายของเขาก็คงจะเป็นกุลสตรีเช่นกัน แต่ทุกวันนี้เขาก็ยังหาไม่พบ

แม้แต่ผู้หญิงที่เขาหมายตาก็ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่มีคุณสมบัติดังกล่าวเลย เพราะเจ้าหล่อนแสนจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวและกกกอดกับชายหนุ่มท่ามกลางสายลมแสงแดด และท้องทะเลงามอย่างไม่แคร์สายตาใคร และยังนอนพักห้องเดียวกันหน้าตาเฉยแม้ว่าอีกใจจะค้านว่าเธอและชายหนุ่มคนนั้นอาจจะเป็นสามีภรรยากันแต่ในความคิดของชายหนุ่มก็ค้านเงียบๆ ด้วยความหวังว่าขอให้มันไม่ใช่และก็ได้แต่เดือดดาลอยู่คนเดียวในใจเมื่อนึกถึงความสนิทสนมของคนทั้งสอง

“แต่ถ้าหากไม่ใช่เมืองไทย...” ชายหนุ่มคิดในใจด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง...