บทที่3.จบตอน

“ทำไมเดินมาคนเดียวแบบนี้” ภาษาอังกฤษชัดแจ๋วดังออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป แต่น้ำเสียงนั้นฟังดูหงุดหงิด และเขาก็มองเธอด้วยแววตาขุ่นนิดๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ว่าเขาไม่พอใจเธอหรือเพราะอะไรเขาจึงทำหน้าแบบนั้น ราวกับเธอคือเด็กตัวเล็กๆ ที่ทำผิดมหันต์หรืออีกความรู้สึกคือเหมือนเขาหึงหวงเธอแต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน บัวบุษราคิดในใจ

“เอ่อ คือ ฉัน..” บัวบุษราติดอ่างขึ้นมาทันทีด้วยความประหม่าเมื่อแอบสำรวจคนตัวโตตรงหน้า และดูเหมือนเขาจะตัวโตกว่าเธอมากมายเหลือเกิน และทั้งร่างแกร่งนั้นก็สวมเพียงกางเกงลายดอกสีสดใสเพียงตัวเดียว และยืนใกล้ชิดกับเธอมากเพียงใด จนเธอรับรู้และสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุรุษเพศซึ่งทำให้ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำและมองเห็นผิวสีทองแดงงดงามของเขาได้ชัดเจนเขามีสีผิวที่สวยเหลือเกิน มันดูอบอุ่นและเหมือนจะนุ่มมือแม้ว่าร่างแกร่งนั้นจะเต็มไปด้วยมัดกล้าม

ตายแล้วบัวบุษรา ทำไมเธอถึงคิดอะไรที่แสนวาบหวิวเช่นนี้ เธอดุตนเองหน้าตื่นพลางก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นคนตรงหน้าก้าวประชิดร่างบางของตนและเมื่อไม่ทันระวังตัวร่างบางก็สะดุดขาตนเองจนเสียหลัก

“กรี๊ดดด...” บัวบุษราหวีดร้องเสียงหลงเมื่อรับรู้ว่าตนต้องหงายหลังล้มลงแน่ๆ แต่แล้วต้องแทบกลั้นหายใจเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงโอบรัดจากวงแขนแกร่งและลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดอยู่เหนือหน้าผากมนและความรู้สึกที่ต่อจากนั้นยิ่งทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

ริมฝีปากร้อนๆ ทาบลงบนกลีบปากอ่อนนุ่มสีระเรื่ออย่างหนักหน่วง ลิ้นหนาฉกวูบเกี่ยวรัดดูดึงซอกซอนหาความหวานในโพรงปากเล็กๆ นั้นอย่างไม่อาจหักห้ามใจต่อไป เมื่อกลิ่นหอมเย้ายวนและความนุ่มนิ่มเต็มตึงจากร่างบางในอ้อมกอดนั้น ยั่วยุความปรารถนาในกายแกร่งให้ลุกไหม้จนไม่อาจหักห้ามใจ มาร์คัสครางครึ้มในอกเมื่อคนในอ้อมกอดนั้นอ่อนระทดระทวยและตอบสนองเขาอย่างเงอะงะ กล้าๆ กลัวๆ มือบางที่ทำท่าจะปัดป้องเมื่อครู่เคลื่อนมาโอบรอบคำคอแกร่งและอีกข้างที่วางแนบอยู่กับอกกว้างนั้นก็ไม่อยู่นิ่งเมื่อมันซุกซนลูบไล้อกแกร่งของเขาอย่างเผลอไผล

ในขณะที่มาร์คัสบดจุมพิตร้อนแรงลงบนกลีบปากบางใสล้วงลึกดูดดึงทุกหยาดหยดแสนหวานจากปากสาว เจ้าของริมฝีปากแสนหวานเองก็ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองนัก เหมือนเธอหลงวนอยู่ในเขาวงกตอันแสนวาบหวามสมองขาวโพลนและมีแสงวิบวับเต็มไปหมด ทั้งร้อนรุ่ม ซ่านเสียวจนแยกแยะความรู้สึกไม่ออกว่าตอนนี้เธอรู้สึกเช่นไร แต่ที่แน่ๆ ความหวามไหวซ่านเสียวที่เสียดแทงอยู่บริเวณใจกลางร่างและความอุ่นร้อนเปียกชื้นตรงจุดอ่อนไหวนั้น มันทำให้เธอแทบจะหลอมละลาย

มือหนาร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามสีข้างเปล่าเปลือยลูบไล้ผิวนุ่มอย่างหลงใหล ลูบโลมเวียนวนเคล้าคลึงสะโพกหนั่นแน่นอย่างย่ามใจเมื่อร่างน้อยนั้นเผยอติดตามแอ่นหยัดเข้าหาร่างแกร่งอย่างหลงลืมตัว ริมฝีปากร้อนผ่าวเคลื่อนจากริมฝีปากแสนหวานอย่างแสนเสียดายเพื่อเสาะหาความหวานแห่งใหม่ ชายหนุ่มลากไล้สัมผัสผ่านแก้มนุ่มแดงปลั่ง เรื่อยลงมาตามลำคอระหงและมาหยุดนิ่งเหนือเนินทรวงสาวอวบอัดเฝ้าเวียนจุมพิตที่รอยสักอ่อนช้อยนั้นอย่างหลงใหลและสัมผัสจากลิ้นหนาร้อนผ่าวนั้นก็ทำให้สาวน้อยที่อยู่ในภวังค์หวามรู้สึกตัว มือบางผลักร่างหนาที่กำลังหลงใหลกับเนินอกสาวนั้นทันทีและคนที่ไม่ทันตั้งตัวก็ถึงกับเซถลาไปตามแรง และยังไม่ทันตั้งตัวมือน้อยๆ นั้นก็ฟาดลงบนแก้มสากนั้นเต็มแรงทั้งหมดที่มี

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นสองทีซ้อน คนตัวเล็กกว่าถอยมาตั้งหลักทั้งที่ยังยืนไม่ค่อยมั่นคงนัก แต่ความอดสูใจที่ปล่อยให้คนต่างชาติต่างภาษามากอดรัดและจุมพิตอย่างเร่าร้อนในที่รโหฐานเช่นนี้ทำให้น้ำอุ่นๆ ใสๆ คลอดวงตาสวยนั้นหยดแหมะ ริมฝีปากบวมเป่งจากฤทธิ์จุมพิตนั้นสั่นระริกมองดูร่างสูงใหญ่ของคนที่ปล้นจุมพิตแรกของเธอไปด้วยแววตาขึ้งเครียด

“คนเลว ไอ้ฝรั่งขี้นกบ้ากาม ทุเรศ...” เสียงหวานสั่นพร่าพร้อมกับคำบริภาษเป็นชุดที่ทำให้มาร์คัสเจ็บไปทั้งทรวง และด้วยคำคำนี้ที่ทำให้มาร์คัสถึงกับควันออกหูที่เธอบังอาจกล่าวหาทายาท แห่งคริสเตียนโน่ มาร์เวลส์ มหาเศรษฐีผู้มั่งคั่งที่แสนจะร่ำรวยทั้งอำนาจและเงินตราแห่งอเมริกาใต้ว่าเป็น ฝรั่งขี้นกบ้ากาม และยังบังอาจทำให้เขาเดือดพล่านด้วยความปรารถนาในร่างแสนหวานของเธอ เจ้าหล่อนต้องชดใช้ ด้วยร่างกายแสนเย้ายวนของเธอ...

มาร์คัสมองตามร่างบางที่วิ่งฉิวจากไปด้วยดวงตาคมกร้าว กรามหนาบดหันดังกรอบด้วยความพลุ่งพล่านและแสนจะเจ็บใจที่ถูกสาวน้อยที่ไม่ประสาแม้แต่การจุมพิตลบเหลี่ยมเอาง่ายๆ มือหนาลูบใบหน้าคมของตนที่เริ่มรู้สึกตึงนิดๆ ขึ้นมา นี่ถ้าหากเขาผิวขาวกว่านี้ รอยฝ่ามือบางที่แรงไม่เบานั้น คงโชว์หราอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขาเป็นแน่

“เอ่อ นายครับให้ผมจัดการต่อไหมครับ..” เสียงเอ่ยขึ้นจากชายหนุ่มที่รูปร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กันดังขึ้น พร้อมกับเงาตะคุ่มๆ ที่เร้นกายหายไประหว่างเจ้านายกำลังยุ่งนั้นเดินเข้ามาหาชายหนุ่มอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้อง สำหรับ แม่ผีเสื้อ ตัวนี้ฉันจะจัดการเอง” ชายหนุ่มบอกเสียงเครียด

“แล้วนี่แน่ใจนะ ว่าแค่เอาเหล้าเทใส่เสื้อผ้าเฉยๆ ไม่ได้ดื่มด้วยน่ะ ลูเธอร์” มาร์คัสหยุดเดินหันมาถามบอดีการ์ดคนสนิทอย่างแคลงใจเมื่อกลิ่นสุราที่คละคลุ้งมาจากร่างหนาของอีกฝ่ายนั้นรุนแรงฉุนกึก

“ผมไม่ได้ดื่มครับ เพียงแต่เจ้าพวกนั้นมันเทเหล้าราดผมเยอะไปหน่อย”

“ก็ดี ที่นายไม่ได้ดื่มจริงๆ เพราะฉันไม่ชอบคนดื่มเหล้าในเวลาทำงาน” ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริงก่อนจะเดินลิ่วๆ กลับบ้านพักของตนด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ปล่อยให้ลูเธอร์ก้มดมกลิ่นตัวเองฟุดฟิดๆ ก่อนจะเดินตามเจ้านายของตนไปและแอบนึกในใจว่า เจ้านายเขานี่ก็แปลกแค่ต้องการใกล้ชิดเชยชมหญิงสาวคนหนึ่งก็ต้องลงทุนให้เขาแกล้งเป็นคนเมาไปสร้างสถานการณ์เพื่อฉกฉวยโอกาสจากสาวน้อยแสนสวยคนนั้น ทั้งๆ ที่คนอย่างมาร์คัสนั้นแค่กระดิกนิ้ว สาวๆ ครึ่งค่อนโลกก็พร้อมจะพลีกายให้เขาเชยชม แต่ตอนนี้มาร์คัสกลับทำให้เขาแปลกใจยิ่งกว่าแปลกใจเสียอีก คนที่ชีวิตโลดโผนอยู่แต่กับปืนผาหน้าไม้อย่างลูเธอร์จะเข้าใจไหมว่าเจ้านายสุดหล่อของตนเป็นอะไร สุดท้ายเขาก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ...