ตำหนักที่ 7หนอนคุณไสย(2)

สามปีต่อมา

บนเรือสำเภาลำหนึ่งหวังอี้พักอยู่ในห้องท้องเรือ กับคนเคราครึ้มหลายคน

“ท่านอาหากครั้งนี้สายท่านรายงานมาไม่ผิดพลาดเช่นนั้นเราจะทำเช่นไรต่อไปดี”

หวังอี้กับพวกตามหาครอบครัวสกุลหวังมาหกปีเต็ม พวกเขาทั้งขึ้นเหนือลงใต้ ทั่วทั้งแผนดินพวกเขาสืบจนหมดแล้ว แต่ยังคงไม่พบร่องรอยคนสกุลหวังแม้แต่น้อย

“รอให้เราเห็นกับตาก่อน ทหารเพียงไม่กี่ร้อยคนไม่มีปัญหาสำหรับเรา”

สามเดือนก่อนสหายพ่อค้าผู้หนึ่งของอาเล็กส่งข่าวที่ทำให้คนกลุ่มนี้ต้องออกเรือมากลางทะเล คนผู้นั้นแจ้งข่าวมาว่าระหว่างค้าขายกับชาวประมงผู้หนึ่ง ชาวประมงผู้นั้นเล่าให้เขาฟังว่า ทุกวันเขาจะนำปลาไปขายให้ทหารกลุ่มใหญ่บนเกาะทางตะวันออก

นี่เป็นเรื่องแปลกประหลาด พวกเขาเองก็ไม่ทราบว่าราชสำนักมีกำลังทหารนอกชายฝั่งหรือไม่ ดังนั้นหวังอี๋จึงลอบไปพบหวังเฟิงเพื่อสอบถามเรื่องราว

หวังเฟิงเองก็ไม่ทราบ แต่เขาอยู่ในวังหลวงย่อมหาวิธีสอบถามได้ไม่ยาก ดังนั้นไม่นานเขาให้หลี่ฮองเฮาหลอกถามฮ่องเต้จนได้คำตอบ

ไม่มี นี่คือคำตอบที่นางได้จากฮ่องเต้ยามเสพสมกันด้วยความดุเดือด

***

เกาะแห่งหนึ่งทางตะวันออก

หวังอี้พร้อมพวกแอบขึ้นเกาะยามค่ำคืน พวกเขาไม่นำเรือเข้าเทียบ หากแต่ใช้ความมืดจอดเรือไว้ห่างจากฝั่งค่อยใช้เรือเล็กลอบเข้ามา

“ท่านอาเห็นหรือไม่มีบ้านเรือนผู้คนอยู่จริงๆ”

ภายใต้ความมืด ผู้คนหกคนพากันค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนสันเขาสูงชัน มองจากที่ไกลๆ หวังอี้พบว่าหุบเขาด้านล่างมีแสงไฟจากบ้านเรือนผู้คนจำนวนมาก

“พวกเราไปดูกัน”

ทั้งหมดพากันเดินลัดเลาะลงจากเขา เมื่อเข้าใกล้หมู่บ้านปรากฏว่าพวกเขาพบทหารลาดตระเวนกลุ่มหนึ่ง ทั้งหมดอาศัยความมืดและต้นไม้ใบหญ้าหลบหลีกพรางตัวจนอยู่ห่างจากหมู่บ้านไม่ไกล

“ท่านอาพวกท่านรออยู่นี่เถอะ ทหารมากมาปานนี้หากพวกเราเข้าไปกันทั้งหมดคงถูกจับได้”

หวังอี้หลีบหลีกเข้ามาในหมู่บ้านจนสำเร็จ เขาค่อยๆ หลบซ่อนไปตามบ้านเรือน จนกระทั้งสะดุดตากับบ้านหลังเล็กที่มีรั้วไม้เก่าๆ

ร่างกายหวังอี้สั่นสะท้าน ลานหน้าบ้านหลังนั้นมีม้าไม้สำหรับเด็กเล่นอยู่ตัวหนึ่ง เขาไม่มีทางจำม้าไม้เช่นนี้ไม่ได้ นี่เป็นแบบที่เขาชอบ

สมัยเด็กท่านพ่อมักต่อม้าไม้เช่นนี้ให้เขาขี่เล่น ม้าไม้ที่ไม่เหมือนใครตัวนี้กลับปรากฏอยู่ที่นี่

หวังอี้เริ่มมีความหวังขึ้นมา หน้าต่างผุๆ ของเรือนถูกเขาเปิดออก เพียงมุดเข้ามาภายในเบื้องหน้าก็เป็นเตียงนอน หัวใจหวังอี้สั่นสะท้าน ตรงหน้าคือม่านมุ้งที่ถูกดึงรั้งปกปิดผู้คนที่อยู่ภายใน เพียงแค่เขาเปิดม่านนี้ออก ความจริงภายในใจที่เขาคาดหวังก็จะปรากฏ

หวังอี้ยืนซึมเซาเป็นเวลานาน เขาทั้งอยากเปิดม่านออกดู แต่ใจหนึ่งก็กลัวความผิดหวัง

“ใครนะ!”

หวังอี้ไม่กล้าเปิดม่านออก แต่ผู้คนด้านในกลับส่งเสียงร้องออกมา จู่ๆ หวังอี้น้ำตาก็ไหลริน

***

ตำหนักฮองเฮา

หลี่ฮองเฮาเปิดกระปุกงดงามใบหนึ่ง นางใช้เข็มทิ่มนิ้วตนเองจนโลหิตซึมหยดลงไปยังกระปุกใบนั้น จู่ๆ หนอนสองตัวไต่ออกจากเศษผ้า

เหมยอวิ๋นจ้องมองหนอนทั้งสองดูดกินเลือดสดๆ ของนางอย่างสนุกสนาน หนอนตัวเก่าที่นางให้ฮ่องเต้กินเข้าไปเมื่อห้าปีก่อนใกล้จะตายแล้ว

เจ้าสิ่งนี้เป็นชู้รักให้นางมา เขาบอกว่าหนอนชนิดนี้เรียกว่าหนอนคุณไสย หญิงสาวเผ่าแม้วท้างใต้บางคนใช้เจ้าสิ่งนี้เพื่อควบคุมผู้ชายที่ตนหลงรัก

ผู้เลี้ยงหนอนชนิดนี้ต้องเลี้ยงด้วยเลือดสดๆ ของตนเอง

หญิงสาวที่เลี้ยงหนอนชนิดนี้ หากต้องการครอบครองชายคนใด เพียงแค่หาทางใส่ตัวผู้เข้าไปในร่างกายเขาให้ได้ ตนเองใส่ตัวเมียเข้าไป ไม่เกินสองวันชายผู้นั้นจะไม่สามารถมีอารมณ์กับหญิงอื่นได้อีกเลย

ในทางกลับกัน ตัวเมียในร่างของสตรีที่เลี้ยงหนอนจะเรียกตัวผู้เข้ามาหา หากไม่ได้เสพสมกันทุกสามวันห้าวัน ร่างกายเจ็บปวดทรมานแทบสิ้นสติ

***

เตียงนอนขนาดใหญ่

“พับ พับ พับ”

“นี่ เราต้องให้เจ้าแกนั่นขึ้นขี่อีกนานแค่ไหนเขาถึงจะตายเสียที”

หวังเฟิงจับขานางข้างหนึ่งถ่างขึ้นไปบนอากาศ เหมยอวิ๋นถูกจัดให้อยู่ในท่าตะแคง แท่งเนื้อชู้รักของนางเสียบเข้าๆ ออกๆ อยู่ทางด้านหลัง

“ท่านไม่ต้องร้อนใจไป เราไม่ให้เจ้าผู้นั้นตายโดยง่าย อีกไม่นานเราจะทำให้เขาอยู่ไม่สู้ตาย”

หวังเฟิงดึงบันท้ายฮองเฮาเข้ามากระแทกเน้นๆ หลายที เขาไม่ถือสาที่สตรีที่ตนรักทั้งสามต้องถูกบุรุษอื่นย่ำยี นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของคนทั้งหมด

“อ่า อ่า อ่า”

หลี่ฮองเฮาครางเสียงดังลั่น นางแอ่นบั้นทายไปด้านหลังเพื่อช่วยเหลือให้เขาโยกเข้าๆ ออกๆ ได้ถนัดขึ้น

“เราไม่ได้เอาก้นท่านนานแล้ว วันนี้ซักครั้งดีมั้ย”

หวังเฟิงกระซิบข้างหูนางเบาๆ เหมยอวิ๋นไม่ตอบคำเขาด้วยคำพูด นางเด้งตัวออกจากแท่งเนื้อก็หมอบคลานทันที บั้นท้ายสูงชันตั้งท่าเชิญชวนปล่อยให้ชู้รักทำตามใจชอบ “เข้ามาเถอะ”

หวังเฟิงตามไปกระกบด้านหลังนาง นิ้วมือสองนิ้วคว้านเข้าไปในกาบหอยเพื่อควักเข้าน้ำหล่อลื่นด้านใน หวังเฟิงค่อยๆ ใช้นิ้วมือที่ชุ่มไปด้วยน้ำเมือกปาดไปตามรูร่องมังกรเหลือง เมื่อแทงนิ้วมือเข้าๆ ออกๆ จนแรงบีบรัดคายตัว ช่องทางที่คับแน่นก็พร้อมให้แท่งเนื้อใหญ่เข้าไปสำรวจภายในแล้ว

“สวบ!”

“ตับ ตับ ตับ”

“อืมม อืมม อืมม”

เสียงครางผสมผสานคนทั้งสองดังต่อเนื่องเรื่อยๆ รูร่องนี้คับแน่นกว่ารูด่านล่างมากนัก หลายปีมานี้พวกนางแต่ละคนอายุไม่น้อยแล้ว รูร่องที่เคยคับแน่นบัดนี้ถูกใช้งานจนไม่กระชับเช่นแต่ก่อน

“ตับ ตับ ตับ”

ก้นขาวๆ นางกระเพื่อมราวกับก้อนเต้าหู้ หวังเฟิงเอื้อมมือไปกำเส้นผมหลี่ฮองเฮาจนนางแหงนหน้าขึ้นมา

“อืมม อืมม อืมม”

เหมยอวิ๋นถูกกระชากเส้นผมจนเจ็บหนังศีรษะ แต่นางไม่ห้ามปรามเขาแม้แต่น้อย

“รอบุตรชายเราโตกว่านี้อีกเล็กน้อย ไม่เกินสองปีเราจะให้พวกท่านเป็นอิสระจากฮ่องเต้โฉดนั่น”

หวังเฟิงมือหนึ่งประคองบั้นท้ายหลี่ฮองเฮาไว้ มือหนึ่งกระชากเส้นผมนาง เขาชอบควบขับนางเช่นนี้ ควบขับราวกับว่านางเป็นเพียงแม่ม้าตัวเมียตัวหนึ่ง

“ตับ ตับ ตับ”

***