ตำหนักที่ 4ข้าเป็นสุนัขของเจ้า(1)

ท้องของหลี่ฮองเฮาโตขึ้นทุกวัน นับจากคืนเข้าหอคืนแรก ฮ่องเต้ไม่เคยเสด็จมาหานางอีกเลย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางสนใจ หลายเดือนนี้นางกลับคิดถึงคนผู้หนึ่ง

ใช่แล้ว เป็นเจ้าขันทีผู้นั้นเอง ตั้งแต่นางถูกหมอหลวงตรวจพบว่าตั้งครรภ์ เจ้านั่นก็ไม่เคยมาหานางอีกเลย แรกๆ นางยังไม่รู้สึกอะไร นานวันความเหงาเริ่มก่อตัวขึ้น

นางกำลังนอนคิดถึงเขาอยู่ เจ้าผู้นี้ไฉนไม่มาหานาง จู่ๆ นางได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา

“ใครนะ”

หลี่ฮองเฮาเมื่อเห็นชัดว่าผู้มาเป็นใคร นางถึงกับใจเต้นแรง

“เราเองฮองเฮา ท่านเบาเสียงกว่านี้”

หวังเฟิงนั่งลงบนเตียง เขาจับมือนางมากุมไว้สอบถามความเป็นอยู่นาง หลี่เหมยอวิ๋นไหนเลยเคยถูกบุรุษเอาใจใส่เช่นนี้มาก่อน นางเขินอาจจนหน้าแดง

“ปล่อยข้าได้แล้ว เจ้ามาหาข้ากลางดึกเช่นนี้คงไม่ใช่แค่มาถามไถ่ความเป็นอยู่กระมัง”

“เป็นไร ไม่มีเรื่องราวก็ห้ามเรามาพบท่านแล้วหรือ ได้งั้นเรากลับแล้ว”

หลี่ฮองเฮารีบฉุดแขนเขาไว้ เมื่อรู้สึกตัวถึงได้คิด เมื่อกี้นางเสียกริยามากเพียงไหน จู่ๆ นางรู้สึกอับอายจนหน้าแดง

หวังเฟิงยิ้มมุมปาก เขาพอทำท่าจากไปนางก็รีบดึงแขนเขาไว้ ยิ่งได้เห็นท่าทีเขินอายของนางเขายิ่งรู้สึกว่าเป็นเช่นนี้สิถึงน่าเอ็นดู

“ฮองเฮาหากไม่มีไรแล้วเราขอตัวกลับก่อน”

หวังเฟิงยังคงหยอกเย้านาง ยามนี้นางท้องโตอุ้ยอ่ายน่ารัก ชุดที่นางสวมอยู่เป็นชุดนอนเบาบาง

สตรีท้องโตพอเข้าใกล้ราวกับอยู่ข้างเตาอุ่น รอบกายนางอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมบางอย่าง

“จะ เจ้าอย่างพึ่งไป!”

นางรวบรวมความกล้าเหนี่ยวรั้งเขาไว้ ตอนนี้นางรับรู้ถึงรูร่องที่เปียกชื้น เหมยอวิ๋นไม่เคยรู้สึกอยากมากขนาดนี้มาก่อน เพียงแค่คิดถึงแท่งเนื้อเขายามแทงเข้าๆ ออกๆ รูร่อง นางก็หลั่งน้ำบางอย่างออกมาแล้ว

“ท่านอยากให้ข้าอยู่ทำอะไรหรือ”

“จะ เจ้าช่วยข้าหน่อย”

“ช่วยอะไรหรือฮองเฮา”

“ขะ ข้า คันเหลือเกิน เจ้าช่วยอยู่เป็นเพื่อนข้าคืนนี้ เข้าใจหรือไม่ ห้ามเจ้าออกไป”

นางกึ่งอ้อนวอนกึ่งออกคำสั่ง นางเป็นถึงฮองเฮา จะสั่งขันทีผู้หนึ่งไม่ได้เชียวหรือ

“ไม่แกล้งท่านแล้ว ท่านคลานสิ”

หลี่ฮองเฮาคลานไปบนเตียงตามคำสั่ง ชุดนอนเบาบางตวัดขึ้นเพียงครั้งเดียว กายหอยบวมเป่งของของนางก็ปรากฏสู่สายตาขันทีด้านหลัง

“เจ้าใส่เข้ามาเลยไม่ต้องเลียแล้ว”

นางถูกลิ้มเขาปาดเลียเพียงครั้งเดียวก็สั่งให้เขาสอดใส่เข้ามา