ตำหนักที่ 4ข้าเป็นสุนัขของเจ้า(2)

“แปะ แปะ แปะ”

“สวบ!”

หวังเฟิงเสยเบาๆ เพียงครั้งเดียว แท่งเนื้อยาวใหญ่ก็ไหลเข้าไปจนสุด หลี่ฮองเฮาครางออกมาด้วยความสุขสม เพราะนางตั้งท้องร่างกายนางยามนี้อวบอัดขึ้นมาก กาบหอยก็โหนกนูน ยามหน้าขากระแทกเข้าไป บั้นท้ายขาวเนียนเด้งราวกับก้อนเต้าหู้

“ตับ ตับ ตับ”

เหมยอวิ๋นเสียวใจจะขาด นางไม่ได้ลิ้มรสชาติเช่นนี้หลายเดือนแล้ว เสียงซูดปากซีดซาดนางดังระงม

“ฮองเฮาท่านเบาเสียงกว่านี้”

หลี่ฮองเฮาดึงชายผ้าห่มที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมากัดไว้ นางฟุบหน้าลงกับเตียง บั้นท้ายยกขึ้นจนสูงชัน

“ท้องของท่านไม่เป็นไรกระมัง”

เหมยอวิ๋นพยายามใช้ศอกค้ำยันเพื่อไม่ให้ท้องถูกกดทับมากเกินไป นางเสียวมากจนมองข้ามเรื่องลูกในท้อง

“เจ้ากระแทกเข้ามาเรื่อยๆ เถอะ ลูกไม่เป็นไร”

หวังเฟิงรับคำขอนาง เอวสอบกระหน่ำเขาๆ ออกๆ ไม่หยุด เสียงกระทบกันของหน้าขาและบั่นท้ายดังลั่นห้อง ทั้งสองไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าจะมีผู้คนได้ยิน

“เจ้าไม่กลัวคนได้ยินแล้วหรือ”

“ท่านไม่กลัวตายข้าก็ไม่กลัว หรืออยากให้เราเอาท่านเบากว่านี้”

นางฟังเขากล่าวเช่นนี้ก็ฟุบหน้าลงไปตามเดิม นางเองก็ไม่กลัวตายเช่นกัน

“อ่า อ่า อ่า”

หลี่ฮองเฮาครางผสานกับเสียงกระแทก นางสะใจจริงๆ นางอยู่ภายใต้การถูกบงการมาทั้งชีวิต วันนี้กลับรู้สึกราวกับถูกปลดปล่อย

“ตับ ตับ ตับ”

“ฮองเฮาเราจะเสร็จแล้ว ข้างนอกหรือใน”

นับจากนางตั้งท้อง นี่เป็นครั้งแรกที่หวังเฟิงได้โยกบั้นท้ายนาง เขาไม่เคยเอากับสตรีตั้งครรภ์มาก่อน ยามใกล้เสร็จสมจึงไม่รู้ควรปล่อยข้างนอกหรือข้างในดี

หลี่ฮองเฮาเองก็ไม่เคยถูกเอาตอนตั้งท้อง นางไม่ทราบเช่นกันว่าควรปล่อยข้างนอกหรือข้างใน

เพียงแต่นางมีบางสิ่งที่คิดอยากรอง

“เอาออกมาข้างนอก”

หวังเฟิงโยกเข้าๆ ออกๆ อีกหลายสิบที แท่งเนื้อยาวใหญ่ก็ถูกถอนดึงออกมา “ป็อก”

หลี่ฮองเฮารู้สึกถึงความโหวงเหวงบริเวณรูร่อง นางรีบหมุนตัวกลับไปหาขันทีปลอมด้านหลังทันที

“อุ๊บ อืมม อืมม อืมม”

หวังเฟิงตกใจไม่น้อย เขาไม่เคยคิดว่านางจะลดตัวลงมาใช้ปากปรนนิบัติเช่นนี้

“ฮองเฮาท่านไม่ต้องทำเช่นนี้ก็ได้”

เหมยอวิ๋นไม่สนใจคำพูดเขา นางเพียงแค่ตั้งหน้าตั้งตาดูดเลียไปเรื่อยๆ

นางไม่เคยคิดว่าตนเองจะกล้าทำเช่นนี้มาก่อน ท่วงท่านี้นางเคยอ่านเจอในหนังสือ ยามนั้นนางคิดว่าชาตินี้ต่อให้เป็นฮ่องเต้นางก็ไม่มีวันลดตัวลงไปทำให้เขา

“อืมม อืมม อืมม”

เหมยอวิ๋นกลืนน้ำที่คนรักปล่อยออกมาจนหมด นางเมื่อยอมลดตัวคุกเข้าอยู่กลางหว่างขาเขา ความถือดีอะไรเก่าก่อนย่อมไม่เหลือแล้ว ต่อไปนี้นางจะยึดถือเขาเป็นคนรักนาง ต่อให้ต้องถูกจับได้ นางก็ไม่กลัวตายแม้แต่น้อย “ข้าดูดดีมั้ย”

หลี่ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมาถาม หวังเฟิงมองลงไปก็สบกับสายตาสื่อรักของนาง

“ดี ดีมาก ข้ารักท่านแทบตายแล้ว”