ตำหนักที่ 1ฮองเฮา（3）

วันที่ห้าหลังจากคืนเข้าหอ

คืนนี้เป็นอีกคืนที่ฮ่องเต้ค้างตำหนักเสียนเฟย

หลี่ฮองเฮาหลับอยู่บนเตียง นางไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าฮ่องเต้จะมาหานางหรือไม่

“ทูลฮองเฮา ท่านแม่ทัพมีจดหมายถึงท่าน”

จู่ๆ ขันทีผู้หนึ่งไม่ทราบเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อใด เขาหมอบกราบอยู่ข้างเตียง ในมือชูกระดาษจดหมายอยู่เหนือหัว

เหมยอวิ๋นงัวเงียตื่นมารับจดหมายจากมือเขา นางฉีกซองจนหมายออกอ่าน อ่านไปได้เพียงไม่นานนางก็หลั่งน้ำตาออกมา

“ฮือ ฮือ ต้องรักแกข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือท่านพ่อ ท่านทำร้ายข้าถึงเพียงนี้” นางร่ำไห้รำพันเสียงเบาอยู่บนเตียง หัวใจนางแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

“ฮองเฮา ท่านหันหลังไปเถอะ ผู้น้อยไม่กล้ามองหน้าท่านยามล่วงเกิน” ขันทีนั่นจู่ๆ ก็ลุกปีนขึ้นมาบนเตียง ยามนี้จิตใจนางแตกสลาย ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรนางล้วนไม่ได้ยิน นางนั่งเหม่อลอยปล่อยให้เขาจับตัวพลิกไปมา

กว่านางจะได้สติตนเองก็อยู่ในท่าคลานเข่าอยู่บนเตียง บั้นท้ายถูกขันทีผู้นั้นกระแทกด้วยความหยาบคาย

“พับ พับ พับ” เจ้านั้นไม่พูดไม่จา นางเองก็ไม่ร้องออกมาซักคำ มีเพียงน้ำตาของนางที่ไหลหยดใส่ผ้าห่มจนเปียกชื้น

“อืม อืม อืม” เสียงครางเจ้าขันทีปลอมดังขึ้น นางรู้สึกถึงวงแขนที่รัดเอวนางแน่นกว่าเก่า

กระแสอุ่นไหลเข้าสู้ท้องน้อยนาง นางรับรู้ได้แม้กระทั้งสิ่งที่ขยายอยู่ภายในกำลังสั่นกระตุก

“ฮองเฮารบกวนท่านโก้งโค้งเช่นนี้ซักครู่”

เหมยอวิ๋นไม่ตอบคำเขา นางเพียงอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้เขาประคองบั้นท้ายนางให้สูงชัน

***