พยาบาลพิเศษ2-รับข้อเสนอ

มีนาเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหยุดประจันหน้าอยู่กับตั้มด้วยท่าทีเขินอาย ถึงเธอจะเป็นพยาบาลมานานเกือบสามปีแล้ว แต่ไม่เคยมีคนไข้คนไหนเลยที่ทำให้เธอเขินได้ขนาดนี้ เพราะเขาทั้งหล่อ คมเข้ม อีกทั้งสายตาที่มองมายังเธอยังดูวาววับเหมือนเสือจ้องจะตะครุบเหยื่อตัวน้อยๆ เลย

พรึ่บ! มีนารีบปลดเชือกกางเกงที่ผูกไว้พร้อมกับหลับตาปี๋ทันที

"หึหึ ทำไมหลับตาแบบนั้นล่ะครับมีนา" ตั้มขบขันเล็กน้อยกับทางท่าของมีนาที่ดูจะกลัวเจ้าหนอนยักษ์ของเขาทั้งๆ ที่เธอหลับตาปี๋อยู่แบบนั้น

"ม..ไม่มีอะไรค่ะ งั้นมีนาไปรอข้างนอกแล้วนะคะตั้ม"

"ครับ งั้นผมขอเวลาสักครู่" ผมตอบตกลงเธอออกไป เพราะตอนนี้เริ่มอยากจะเข้าห้องน้ำจริงๆ แล้ว

10นาทีผ่านไป

"ตั้มคะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงไม่เรียกมีนาสักทีคะ"

“แป๊บหนึ่งครับ พอดีผมพยายามมัดเชือกกางเกงอยู่”

“ทำธุระเสร็จแล้วหรอคะ งั้นให้มีนาเข้าไปช่วยดีกว่าค่ะ” เพราะถ้าเธอปล่อยให้เขาทำด้วยตัวเองอยู่อย่างนั้นบางทีวันนี้อาจจะได้อยู่ในห้องน้ำทั้งคืนก็ได้

แกร๊ก

“อร๊ายยยยยย ทำไมคุณถึงไม่ดึงเสื้อลงมาปิดไว้คะตั้ม” มีนาที่พรวดพราดเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปด้านในเธอก็ต้องตกใจเจ้าหนอนยักษ์ของเขาที่กำลังยืนชี้หน้าเธออยู่

“เฮ้ย คุณเข้ามาทำไมเนี่ย” ตั้มเห็นอย่างนั้นก็รีบดึงเสื้อลงมาปรกกลางกางของตัวเองเอาไว้

shit! เธอเข้ามาได้จังหวะเหลือเกินน่ะ ลูกชายเขายิ่งแข็งอยู่ พอเธอเข้ามาแบบนั้นเขายิ่งมีอารมณ์เข้าไปอีก ตอนแรกก็กะว่าจะทำให้มันสงบก่อนออกจากห้องน้ำนั่นแหละ แต่คนด้านนอกดันเรียกเสียก่อนเลยจำใจต้องนุ่งกางเกง แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลเพราะมืออีกข้างมันไม่ให้ความร่วมมือกับเขาเลย

ยิ่งเธอเปิดประตูเข้ามาเห็นลูกชายเขาแถมยังหน้าแดงอีก เขายิ่งมีอารมณ์ขึ้นเป็นเท่าตัวจนเจ้าลูกชายตัวดีมันสั่นหงึกๆ

“ก็มีนาจะมาช่วยคุณใส่กางเกงไงคะ”

“แล้วจะยังอยากช่วยอยู่ไหมล่ะครับ หึ” ผมแกล้งเดินเข้าไปใกล้เธอยิ่งขึ้นพร้อมกับโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป่าลมไปที่ต้นคออ่อนของเธอเพื่อหยอกล้อ

ฟู่ววว~

“งื้อออ ตั้มคะ คุณทำอะไรเนี่ย” มีนาขนลุกซู่ไปทั้งตัวเมื่อเจอกับลมที่พัดผ่านต้นคออ่อนของตัวเอง

“ก็เดินมาให้คุณใส่กางเกงให้ผมไง”

“จะให้มีนาใส่ให้ก็ถอยออกไปสิคะ” มีนาดันตัวของตั้มออกห่างเล็กน้อยก่อนจะคลำมือหาปมเชือกโดยที่สายตาของเธอจดจ่ออยู่ที่ฝ้าเพดาน

“หึหึ ระวังจับได้อย่างอื่นที่ไม่ใช่เชือกนะครับ” ตั้มนึกสนุกแกล้งคนตัวเล็กเขาเลยเขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อนเพื่อให้มือนุ่มของเธอที่สัมผัสที่แก่นกายอันพองตัวของตัวเองเบาๆ

“อ๊ะ อร๊ายยย อื้อออ คุณทำอะไรเนี่ย มัดเองเลยนะคะ มีนาไม่มัดให้คุณแล้ว”

“โอ๋ๆ อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ผมมัดเองไม่ได้จริงๆ ถ้าคุณไม่มัดให้ผม ผมก็จะเดินออกไปทั้งอย่างนี้แหละ”

“มีนามัดให้ก็ได้ค่ะ ฮึ๊ย!” ถึงจะขัดใจแต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ถ้าเขาทำตามที่พูดจริงๆ คนที่ลำบากมันคือเธอต่างหากเล่า แล้วของเขามันใช่น้อยๆ ซะที่ไหน แค่เธอเห็นแวบๆ ก็รับรู้ได้เลยว่านั่นต้องไม่ต่ำกว่า56แน่ๆ มีนาคอนเฟิร์ม

“หึหึ ขอบคุณครับ” ตั้มเลิกแกล้งคนตัวเล็กและยืนเฉยๆ ให้เธอมัดหัวกางเกงให้

“เสร็จแล้วค่ะ ป่ะ เดี๋ยวมีนาจะพยุงคุณไปที่เตียง” มีนาสอดตัวเข้าไปใต้แขนแกร่งเพื่อพยุงเขาไปส่งที่เตียงผู้ป่วย เมื่อส่งเสร็จแล้วเธอก็กลับมานั่งที่โซฟาดังเดิม ก่อนจะเปิดหนังสือที่เธอพกติดมาด้วยอ่านไปพลางๆ

ตั้มมองสาวตรงหน้าอย่างหลงใหล ยิ่งมองเธอตอนที่ตั้งใจอ่านหนังสือแบบนี้มันทำเอาหัวใจแกร่งของเขากระตุกอยู่ไม่น้อย นานเท่าไหร่แล้วน่ะที่เขายังไม่ใช้คำว่าแฟนกับใคร เธอจะมีแฟนอยู่แล้วหรือเปล่าน่ะ ทำไมพอคิดถึงเรื่องเธอมีแฟนหนุ่มเป็นคนอื่นแล้วเขาถึงรู้สึกเจ็บแปล็บๆ ที่อกด้านซ้ายอย่างนี้ล่ะ

“หน้ามีนามีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ ทำไมตั้มถึงจ้องหน้ามีนาขนาดนั้น”

“มีครับ”

“คะ? ไหนคะ อยู่ตรงไหน” เมื่อได้ยินว่ามีอะไรติดหน้าอยู่มีนาก็ใช้มือลูบไปทั่วหน้าทันทีพร้อมกับเอากระจกเล็กๆ ขึ้นมาส่องด้วย

“ทำไมคุณถึงโกหกมีนาล่ะคะ ไม่เห็นมีอะไรติดอยู่เลยนี่น่า” มีนาบึนปากใส่เขาเล็กน้อยที่บังอาจมาโกหกเธอแบบนี้

“มีสิครับ ความสวยของคุณไง ไม่ได้ติดแค่หน้าน่ะ ติดไปทั้งตัวคุณเลยด้วยซ้ำ”

“ไม่ต้องมาหยอดเลยค่ะ มีนาไม่เชื่อคุณหรอก นอนได้แล้วค่ะ” ให้ตายเถอะ ตัวเธอจะหลอมละลายเหมือนขี้ผึ้งลนไฟอยู่แล้ว ทำไมเขาถึงชอบทำให้เธอเขินหรือตกใจอยู่เรื่อยๆ เลยน่ะ มันไม่ดีต่อหัวใจดวงน้อยของเธอเอาเสียเลย

30นาทีผ่านไป

“มีนาครับ”

“ทำไมยังไม่นอนอีกค่ะ นี่มันดึกแล้วน่ะ คนป่วยไม่ควรนอนดึกน่ะ” เงียบไปตั้งนานเธอก็นึกว่าเขานอนหลับไปแล้วเสียอีก แต่พอเงยหน้าออกจากหนังสือเขาก็ยังนั่งอยู่ในท่าเดิมเหมือนตอนนั้นอยู่เลย

“ผมนอนไม่หลับอ่ะ คุณช่วยมาเช็ดตัวให้ผมหน่อยสิ”

“เช็ดตัวตอนนี้เนี่ยหรอคะ” ฉันถามเขาอย่างแปลกใจพร้อมกับเหลือบตาไปมองที่นาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้ใกล้จะเข้าห้าทุ่มเต็มทีแล้ว

“ครับตอนนี้แหละ เร็วเลยครับ ผมเหนียวตัวจนนอนไม่หลับแล้ว หึหึ” มีนาพยักหน้าตกลงอย่างงงๆ พร้อมกับเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อเตรียมชามใส่น้ำและผ้าเช็ดตัว โดยที่ไม่ได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเลยว่ากำลังคิดจะทำอะไรแผลงๆ อยู่

“เสร็จแล้วค่ะ” มีนาใช้เวลาไม่นานก็เช็ดตัวให้คนตรงหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ห๊ะ แค่แขนกับขาเองเนี่ยน่ะมีนา” ตั้มประท้วงทันทีที่คนตัวเล็กบอกว่าเช็ดตัวให้เขาเสร็จแล้ว

“ก็ใช่ไงคะ”

“เช็ดด้านในด้วยสิ ผมเหนียวตัวน่ะ ไม่ได้เหนียวแขนขา”

“แต่ว่า…”

“นะครับมีนา เช็ดตัวให้ผมหน่อยนะครับ นะๆๆๆ”

“เฮ้อ~ ก็ได้ค่ะ” เอาว่ะ หลับตาเช็ดก็ได้

ถ้าเป็นคนไข้คนอื่นเธอจะไม่เขินเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ไม่ใช่กับเขาไง เจ้าของนอนยักษ์ตัวเมื่อกี้กำลังร้องขอให้เธอเช็ดตัวเขาอยู่ แค่เช็ดแขนขาเขาเธอก็หายใจไม่ทั่วท้องอยู่แล้ว

พรึ่บ!

“อึก” มีนากลืนก้อนน้ำลายเหนียวๆของตัวเองลงคออย่างอยากลำบาก ก่อนจะค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำที่บิดหมายแล้วมาวางแหมะที่หน้าท้องแกร่งเป็นลอนสวยของคนบนเตียง

“เป็นอะไรไปครับมีนา มองตาค้างแบบนั้นผมก็เขินนะ” ข้อดีของการชอบออกกำลังกายของเขาก็คือทำให้ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้ายืนตาค้างกันเลยทีเดียว

“ป..ป่าวสักหน่อย มีนาไม่ได้มองสักนิดเดียวเลย” มีนาปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะเหลือบสายตาไปทางอื่นๆและเช็ดตัวเขาอย่างลวกๆ

“โอ๊ย หนังผมหลุดแล้วมั้ง” ตั้มถึงกับร้องซี๊ดเมื่อแรงกดจากมือเล็กกดลงมาโดยที่สายตาจับจ้องไปที่อื่น

“อุ๊ย ตั้มมีนาขอโทษค่ะ มีนาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณเจ็บ”

“พอแล้วครับ ต่อไปเช็ดด้านล่างเถอะ”

“ห๊ะ ด้านล่าง”

“ใช่ครับ ด้านล่าง”

“แต่แค่นี้คุณก็น่าจะสบายตัวแล้วนะคะ” แค่นี้หัวใจดวงน้อยๆของเธอก็เต้นโครมครามจนควบคุมไม่อยู่แล้ว เขาจะแกล้งเธอไปถึงเมื่อไหร่กัน

“นะครับ แค่อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว”

“ก็ได้ค่ะ” หึหึ สุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องยอมอ่อนด้วยลูกอ้อนของเขาอยู่ดีนั่นแหละ

มีนาค่อยๆปลดปมเชือกกางเกงผู้ป่วยออกอย่างช้าๆ และนำผ้าชุบน้ำสอดเข้าไปด้านในเพื่อเช็ดให้เขาตามคำขอ

เพียงแค่เธอสอดมือเข้าไปก็รับรู้ไปเลยว่าตัวผ้าที่เธอถืออยู่นั้นมันได้ไปสัมผัสกับอะไรอยู่

“อ๊ะ อืมมม มีนา เช็ดสิครับ” เย็นไว้ลูกพ่อ อย่าพึ่งโด่น่ะเว้ย เดี๋ยวเขาก็รู้หมดหรอกว่าอยากจะเคลมเขาเต็มที่แล้ว

“//ค่ะ//” ตอนนี้ฉันต้องหน้าแดงเอามากๆแน่ๆ ฉันค่อยเบี่ยงมือเพื่อหลบเจ้าหนอนยักษ์ของเขาและไล่เช็ดไปเรื่อยๆ แต่คนบนเตียงไม่ได้ให้ความร่วมมือกับฉันเลย เอาแต่ขยับตัวไปมาจน ไอ้แท่งนั้นของเขามันมาเสียดสีที่ข้อมือของฉันอยู่บ่อยครั้ง

พรึ่บ

“เสร็จแล้วค่ะ งั้นมีนาเอาของไปเก็บที่ห้องน้ำก่อนนะคะ ส่วนคุณก็นอนได้แล้วค่ะ” เมื่อการถูตัวแบบลวกๆเสร็จแล้วฉันก็รีบตรงเข้าไปที่ห้องน้ำทันที ก่อนที่จะเกิดตะบะแตกจับกดคนไข้ของตัวเอง

เฮ้อ ฉันไม่น่ารับงานนี้มาเลย ยิ่งเป็นคนที่ชอบมีอารมณ์ทางเพศบ่อยๆอยู่ด้วย อยากช่วยตัวเองจังเลย แต่ก็กลัวว่าคนที่อยู่ข้างนอกจะได้ยินเสียงของเธอเนี่ยสิ

“เฮ้อ ทนหน่อยละกันยัยมีนา อีกสองสามวันก็จะได้กลับไปช่วยตัวเองแล้ว” ฉันได้แต่สูดหายใจเข้าออกเพื่อระงับอารมณ์ทางเพศของตัวเองที่กำลังลุกโชน ถามว่าฉันมีอารมณ์บ่อยขนาดนี้ฉันเคยเอากับผู้ชายไหม ขอตอบเลยว่าไม่ค่ะ ส่วนมาจะเอากับดิลโด้ไม่ก็ไข่สั่นเท่านั้น ฉันต้องปลดปล่อยความต้องการของตัวเองทุกวัน ของเล่นในห้องฉันนั้นมีเยอะมาก หรือจะบอกว่าซื้อมาจนแทบจะเปิดร้านเซ็กส์ทอยได้เลยก็ว่าได้

แกร๊ก

“ทำไมคุณยังไม่นอนอีกคะ” ฉันว่าฉันก็เข้าห้องน้ำไปนานพอสมควรอยู่น่ะ แต่ดูเหมือนเขาจะตื่นเพื่อรอฉันอยู่เลย แล้วยิ่งสายตาเหมือนจะจับฉันกินนั่นอีก เห็นแล้วแทบจะอยากกระโจนขึ้นเตียงเขาเลยจริงๆ

สุดท้ายฉันก็ได้คิดแค่ในใจเท่านั้นแหละ พร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมและเปิดหนังสือที่อ่านค้างไว้ต่อ

“มีนาครับ”

“ว่าไงคะ ทำไมคุณถึงยังไม่นอนอีก”

“คุณช่วยผมหน่อยสิ”

“ต้องการอะไรอีกคะ หรือคุณหิวมื้อดึก”

“ช่วยทำให้ผมปลดปล่อยหน่อยครับ”

“ห๊ะ”

“โม๊คควยให้ผมหน่อยครับ”

“……..!!!!!” กึง เสียงของหนังสือหล่นออกจากมือมีนาพร้อมกับเจ้าตัวที่ตอนนี้นั่งตาโตและอ้าปากค้างราวกับคนเห็นผี

“นะครับ ช่วยผมสักครั้งหนึ่งเถอะนะครับ”

“ได้ค่ะ ฉันตกลง”

“…..!!!!!” กลายเป็นว่าคนที่อึ้งกว่ากลับเป็นคนที่เอ่ยขอเรื่องอย่างนั้นแทน เขาแค่ลองเสี่ยงขอร้องเธอก็เท่านั้น ไม่คิดว่าเธอจะตอบตกลงข้อเสนอของเขาจริงๆ อ๊าส์ แค่คิดถึงปากเล็กๆนั่นมาอมอยู่ที่เจ้าลูกชายของเขานั้น มันก็ยิ่งเขาให้อารมณ์ที่เขามีอยู่พุ่งขึ้นไปอีกเท่าตัว