พยาบาลพิเศษ1-จ้างพยาบาลพิเศษ

“ตั้ม เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บเยอะไหม”

“ไม่ครับแม่ ผมแค่ข้อมือซ้นนิดเดียว แล้วก็มีแผลถลอกนิดหน่อยแค่นั้นเองครับ”

“โถ่ลูกแม่ แม่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้อยู่ดูแลลูก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แม่อยากทำหน้าเศร้าไปเลยครับ เที่ยวให้สนุกอย่างเป็นกังวลเรื่องของผมเลยนะ”

“จริงๆนะลูก ไม่ได้เป็นเยอะใช่ไหม ตั้มโกหกแม่หรือเปล่า”

“แน่ครับแม่ เที่ยวให้สนุกนะครับ”

“จ้ะ แม่รักลูกมากๆนะ รักษาตัวให้แข็งแรงเร็วๆนะลูก เดี๋ยวอีกสามวันแม่ก็จะกลับแล้ว”

“บายครับแม่”

ติ๊ด

เฮ้อ ก็ไม่ได้อยากทำให้แม่เป็นห่วงหรอก แต่มันก็เล่นไปออกข่าวเสียใหญ่โตขนาดนั้นว่า มีรถมอเตอร์ไซต์ขี่มาทางตรงแล้วถูกตัดหน้าด้วยรถแท็กซี่อาการสาหัสเพราะเห็นว่าคนขับลอยไปกระแทกกับริมฟุตบาท

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนบอกเหตุการณ์ดังกล่าว ทั้งๆที่ผมนั้นก็แค่เบรกก่อนที่จะถึงแท็กซี่แล้วรถมันสะบัดล้มลงก็แค่นั้น เจ็บสุดก็คือข้อมือซ้นเพราะเอามือไปยันกับถนนไว้แค่นั้นเอง

“แมร่งเอ้ย ข้างที่ใช้ชักเว่าถนัดอีก” ผมได้แต่บ่นด้วยท่าทีหัวเสียอยู่คนเดียวภายในห้องผู้ป่วย

เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนี่น่า งั้นก็ขอแนะนำตัวหน่อยก็แล้วกันนะครับ ผมตั้ม นักศึกษาจบใหม่จากเมืองนอก กลับมาอยู่บ้านได้เดือนกว่าๆก็ประสบอุบัติเหตุแล้วออกข่าว แถมตอนนี้ก็โดนแม่หนีเที่ยวเลยทำให้ต้องมานั่งเป็นผักเหี่ยวอยู่ที่ห้องผู้ป่วยคนเดียวแบบนี้ ชีวิตผมมีแค่แม่เนี่ยแหละ ส่วนพ่อเห็นแม่บอกว่ามีเมียใหม่ที่ต่างประเทศตั้งแต่ผมยังไม่คลอดเลยมั้ง แต่ผมก็ไม่ได้อะไรหรอก ดีแล้วที่เขาไปจากพวกเราตั้งแต่เนิ่นๆ เลยทำให้ตอนนี้แม่ผมมีความสุขแฮปปี้มาก เพราะได้เพื่อนๆสมาคมคอยชวนไปเที่ยวอยู่เรื่อยๆไม่ให้เหงา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญครับ” ผมตะโกนออกไปเพื่ออนุญาตให้คนที่มาเคาะประตู

“สวัสดีครับคุณตั้ม มีอาการเจ็บกว่าชั่วโมงที่แล้วไหมครับ หมอจะได้เพิ่มยาให้”

“ไม่ครับหมอ แล้วนี่ผมต้องอยู่โรงพยาบาลไปอีกนานแค่ไหน”

“สามวันครับ เพราะคุณตั้มมีแผลตามร่างกายเยอะเกินไปที่จะให้กลับบ้าน หมอเลยให้แอดมิทเพื่อรอดูอาการดีกว่าครับ”

“ครับหมอ ไมเป็นไร ผมว่าง อยู่10วันก็ยังได้”

“อ..อ่อครับๆ แล้วนี้ไม่ทราบว่าคุณตั้มมีคนจะมาเฝ้าไข้ไหมครับ”

“ไม่ครับ”

“งั้นหมอขอเสนอพยาบาลพิเศษเป็นไงครับ อย่างนี้ถ้าคุณตั้มเป็นอะไรขึ้นมาจะได้มีคนช่วยเหลือได้ทัน”

“เอางั้นก็ได้ครับ งั้นผมขอรบกวนหมอช่วยติดต่อพยาบาลพิเศษให้ผมหน่อยนะครับ เอามาทั้ง3วันเลย”

“ได้ครับ เดี๋ยวหมอจะไปดำเนินการให้ ส่วนยาก็ทานหลังอาหารทุกมื้อเหมือนเดิมนะครับ หมอลาแล้วครับ”

“ครับ” แมร่งน่าเบื่อชะมัด นอนเป็นผักเปื่อยตั้งสามวัน แถมไม่ได้ชักเว่าอีกเพราะข้อมือก็มาซ้นกับข้างที่ถนัด โอ๊ยยยย อยากตาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“โอ๊ยยย แมร่งใครอีกว่ะ” จะเข้ามาก็เข้ามาพร้อมกันไม่ได้หรือไงว่ะ ผมขี้เกียจปั้นหน้ายิ้มให้แล้วเนี่ย

“เชิญคร๊าบบบบ”

“เอ่อ….สวัสดีค่ะ ใช่คุณตั้มไหมครับ”

“ค..ครับผ…ผมเองครับ ตั้ม”

“ค่ะ ฉันพยาบาลพิเศษที่จะมาดูแลคุณตั้มนะคะ ชื่อมีนาค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ งั้นฉันขอตัวแล้วค่ะ แวะมาบอกคุณล่วงหน้าเรื่องนี้เฉยๆ สวัสดีค่ะ”

“เฮ้ย เดี๋ยว…..” แมร่งเอ้ย ออกไปไวชิบหาย แล้วเมื่อกี้มันใช่คนแน่หรอ สวยเหี้ยๆ สวยสัสๆ นึกว่านางฟ้านางสวรรค์ เอาว่ะอย่างน้อยนอนโง่ๆที่โรงพยาบาลสามวันก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดแล้ว หึหึ

20.00น.

แกร๊ก

“ขอโทษที่มีนามาสายนะคะคุณตั้ม พอดีว่ามีนาไปเก็บของที่ห้องพักก่อนที่จะมาที่นี่นะคะ” ผมที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงผู้ป่วยก็เงยหน้าขึ้นเมื่อมีเสียงคนเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับขอโทษขอโพยผมยกใหญ่

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ซีเรียส” จริงๆ ผมก็อยากที่จะอยู่คนเดียวด้วยซ้ำ แต่ติดตรงที่หมอบังคับนี่แหละเลยต้องจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแล

“ค่ะ แล้วนี่คุณตั้มทานยาหลังอาหารหรือยังคะ” เธอเดินเข้ามาพร้อมกับวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาก่อนจะเดินมาใกล้ที่เตียงของผม

“ยังครับ พอดีผมไม่ได้เทน้ำไว้แล้วมือก็ไม่ค่อยมีแรงด้วย เลยยังไม่ได้กินมัน” ผมพยายามเปิดขวดน้ำตั้งหลายรอบแต่มือไม่ค่อยมีแรง เลยตัดสินใจวางทั้งน้ำทั้งยาไว้ที่เดิมแล้วมานอนเล่นบนเตียงอย่างที่เห็นนั่นแหละ

“ทำไมคุณไม่กดเรียกพยาบาลคุณอื่นล่ะคะ ไม่ดีเลยน่ะ มาค่ะเดี๋ยวมีนาเปิดให้” เธอพูดเสร็จก็เดินไปจัดการเรื่องน้ำกับยาที่โต๊ะตัวเล็ก ก่อนจะเดินเอายามาให้ผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“นี่ค่ะคุณตั้ม”

“ขอบคุณครับ เรียกผมตั้มเฉยๆ เถอะครับ”

“งั้นตั้มก็เรียกมีนาเฉยๆ นะคะ เราจะได้เท่าเทียมกัน”

“ครับมีนา” เธอพยักหน้าอย่างพอใจพร้อมกับเดินเอาแก้วน้ำและถาดรองยาไปเก็บให้หลังจากที่ผมกินมันเข้าไปเสร็จแล้ว

เมื่อกินยาเสร็จเสร็จแล้วเราต่างก็ไม่ได้สนใจกันอีกต่อไป ผมก็ยังคงไม่นอนและตั้งหน้าตั้งตาเล่นโทรศัพท์อยู่ ส่วนเธอเห็นบอกว่าจะขอออกไปหาเพื่อนที่เป็นพยาบาลด้วยกันแป๊บหนึ่งเดี๋ยวรีบกลับเข้ามา ซึ่งผมก็อนุญาตเพราะอยู่ในห้องกับผมไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี

2ชั่วโมงผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ตั้ม มีนาขอโทษนะคะที่ทิ้งคุณให้อยู่คนเดียวตั้งนาน พอดีเพื่อนมีเรื่องปรึกษามีนานิดหน่อยเลยทำให้คุยกันจนยาวเลย”

“ไม่เป็นไรครับ แต่มีนาคุณช่วยพยุงผมไปที่ห้องน้ำหน่อยสิ ได้ไหมครับ”

“อ่อ..เอ่ออ..ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนาช่วยนะคะ”

ผมแสร้งทำทีเดินไม่ถนัดเพื่อที่จะให้เธอเข้ามาช่วยพยุงตัวผมไปส่งที่ห้องน้ำ ตอนแรกก็แค่จะจ้างเธอมานอนเฝ้าเฉยๆ แต่คิดไปคิดมาก็ใช้งานสักหน่อยดีกว่าเดี๋ยวมันจะสบายเกินไป

“งั้นคุณเสร็จธุระแล้วเรียกมีนานะคะ มีนาจะรออยู่ข้างหน้าประตูห้องน้ำค่ะ”

“อย่าพึ่งสิครับมีนา”

“คะ? มีอะไรหรอคะ”

“มือผมไม่มีแรงอ่ะ คุณช่วยปลดกางเกงให้ผมหน่อยสิ”

“ได้ค่ะเดี๋ยวมีนาช่วย”