เรื่องสั้น by มิส ศิริ

“เอาล่ะวันนี้เลิกงานได้ ขอบคุณทุกคนมากที่ออกมาช่วยงานนอกสถานที่ในวันนี้” เมื่อถึงเวลาเลิกงานตามกำหนดแล้วคนเป็นหัวหน้างานที่ดูแลการจัดงานให้ลูกค้าในครั้งนี่อย่างเธอก็เดินมาบอกลูกน้องทั้งหลายให้เลิกงานได้

ลิลลี่ หรือพี่ลี่ ที่น้องๆ ในบริษัทชอบเรียก เธอเป็นหัวหน้าฝ่ายออแกไนซ์การจัดงานต่างๆ ซึ่งวันนี้ก็ออกมาจัดงานนอกสถาที่ที่เป็นโรงแรมระดับห้าดาว

“เฮ้อ อิจฉาพวกคนรวยจังเลยโว๊ย แค่งานวันเกิดก็ต้องจัดเอาซะอลังการงานสร้างเชียว” ลิลลี่บ่นให้กับความต่างชั้นของสังคมที่เธอดำรงอยู่ วันนี้เธอออกมาจัดงานวันเกิดให้ลูกค้าไฮโซคนหนึ่งซึ่งได้ให้งบการจัดงานครั้งนี้เป็นเงินทั้งหมด5ล้านบาท 5ล้านบาทเลยน่ะเว้ย จะไม่ให้เธอบ่นได้ยังไง แค่เค้กวันเกิดเพียงแค่ก้อนเดียวเธอยังคิดแล้วคิดอีกเลยว่าจะซื้อมากินดีไหม

“แท็กซี่ๆๆๆๆ” เมื่อเดินออกมาที่หน้าโรงแรมแล้วลิลลี่ก็รีบเรียกแท็กซี่ที่เปิดไฟว่าว่างทันที

“ไปคอนโดXXXค่ะ”

“ครับ” เมื่อรถออกตัวมุ่งตรงไปยังจุดหมายแล้วลิลลี่ก็หยิบเอกสารงานต่างๆ ของงานขึ้นมาอ่าน เธอเป็นหัวหน้างานออแกไนซ์ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพ ซึ่งมีลูกน้องในกลุ่มอยู่หลายคน ซึ่งทุกคนอยู่กันแบบพี่น้อง แต่เธอก็แอบอิจฉาพวกเด็กๆ ในทีมอยู่เล็กน้อย เพราะเด็กๆ ทุกคนต่างก็มีรถไม่ก็มีผู้ชายมารับมาส่ง ตัดภาพมาที่เธอที่ไม่มีผู้ชายมาส่งเลย ส่วนมากผู้ชายที่มาส่งเธอก็คือ วินไม่ก็แท็กซี่นั่นเอง

“ถึงแล้วน้อง ทั้งหมด75บาท”

“ค่ะ นี่ค่ะพี่” ลิลลี่รีบหยิบเงินยื่นให้พี่แท็กซี่ทันทีก่อนจะรีบลงรถแล้วตรงดิ่งไปที่ลิฟต์และกดไปยังชั้นที่เป็นจุดหมาย คอนโดที่เธออาศัยอยู่นี้เป็นแค่คอนโดเช่าเท่านั้น เธอไม่มีปัญญาที่จะมาซื้อพวกอสังหาในพื้นที่ของกรุงเทพและพวกปริมนฆลหรอก มันแพงจะตาย เก็บเงินไปซื้อที่ดินที่บ้านนอกดีกว่าราคาถูกลงมาเกือบเท่าตัวของราคาที่นี่ด้วยซ้ำ บั้นปลายชีวิตของเธอก็แค่อยากมีบ้านสวนหลังเล็กและใช้ชีวิตอย่างสโลว์ไลฟ์โดยที่ไม่มีใครมารบกวนจิตใจเหมือนอย่างคนในเมืองกรุง

ติ๊ง!

“เอ๊ะ! ยังไม่ถึงชั้นของฉันเลยนี่น่า”

“เอ่ออ....ขอโทษครับ ผมขอทางหน่อยได้ไหมครับ”

“เอ่อ...ค่ะๆๆ” ลิลลี่รีบหลบทางให้กับผู้ชายคนเมื่อกี้อย่างรวดเร็ว และเธอก็อยากมุดลิฟต์รีบแทรกแผ่นดินหนีมาก เมื่อมารู้ความจริงว่าเธอยังไม่ได้กดลิฟต์ เธอกดเพียงแค่ให้ลิฟต์มันปิดประตูก็เท่านั้น โอ๊ยยยยย อายมากๆ เธออายมากๆ

“หึหึ ไปชั้นไหนหรอครับ เดี๋ยวผมกดให้” ผู้ชายหน้าตี๋ใส่แว่นคนนั้นพูดทำลายความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

“ช....ชั้น7ค่ะ” ลิลี่ตอบออกไปอย่างเขินๆ ก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว จัดฟัน หน้าตี๋ แถมพูดเพราะอีกตั่งหาก สเปกเธอเลยน่ะเนี่ยถ้าตัดเรื่องของอายุออกไป น้องเขายังเรียนอยู่เลยดูจากชุดนักศึกษาที่ใส่อยู่ก็รู้แล้ว เสียดายที่เธอชอบผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า ไม่งั้นเธอเดินหน้าจีบเขาเลยน่ะเนี่ย

“เอ่อ คุณครับ คุณครับ”

“ห๊ะ! คะๆๆๆๆ” ลิลลี่สะดุ้งออกจากผวังแห่งความคิดของตัวเองหลังจากรับรู้สัมผัสของแรงสะกิดเบาที่ไหล่

“ถึงแล้วครับ ชั้น7”

“อ๋อค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอรีบเดินออกมาจากลิฟต์อย่างๆ อายๆ นี่เธอเผลอปล่อยความโก๊ะออกไปให้เขาเห็นกี่ครั้งแล้วเนี่ย เฮ้อ~ ยัยลิลลี่แกจะใจลอยไปถึงไหนเนี่ย

อีกด้าน

“น่ารักดีแหะ หวังว่าเราจะได้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งน่ะครับ กระต่ายน้อย หึหึหึ”