บริการส่งความสุขถึงหน้าบ้าน 3

“ใครนะ” ลิลลี่ถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวพร้อมกับกำไม้กวาดในมือแน่น ถ้าเป็นโจรเธอจะตีให้หัวแบะเลย กล้าดียังไงมาบุกห้องของเธอ

“คุณลิลลี่ใช่ไหมครับ” อีกฝากของประตูห้องตอบกลับเธอมาแต่ไม่ยอมตอบคำถามของเธอ

“ฉันถามว่าแกเป็นใคร แล้วแกรู้จักชื่อฉันได้ยังไง” ไอ้โจรนี้มันทำข้อมูลก่อนบุกด้วยหรอ มันรู้ได้ไงว่าเราชื่ออะไร

“ผมเป็นเจ้าหน้าที่มาจากแอปพลิเคชั่นที่ชื่อว่า บริการส่งความสุขถึงหน้าบ้านครับ ไม่ทราบว่าคุณใช่คุณลิลลี่หรือเปล่า”

แกร๊ก!!!

“นายเป็นคนจากแอปนั้นหรอ?” ลิลลี่เปิดประตูออกมาถามอย่างกล้าๆ กลัวอีกครั้ง เธอยังไว้ใจเขาไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ เลยต้องกำไม่กวาดในมือไว้ก่อนเพื่อเอาไว้ป้องกันตัว

“ใช่ครับคุณลิลลี่ ผมมีชื่อว่าแดนครับ เป็นคนที่คุณกดเลือกมา ขอเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหมครับ”

“ช…เชิญค่ะ” ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ถึงปล่อยให้เขาเข้ามาในห้องของเธอได้เนี่ย

แดนเดินไปนั่งตรงโซฟากลางห้องและมองลิลลี่ด้วยสายตาเอ็นดูที่เธอกำด้ามไม้กวาดไว้แน่น เขาดูน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ

ฟุ่บ!

ลิลลี่นั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกันแต่ก็อยู่ห่างเขาจนแทบจะตกจากโซฟา

“เขยิบเข้ามาใกล้ๆ ผมก็ได้ครับผมไม่กัดหรอก”

“เสียงคุณดูคุ้นหูฉันจังเลยนะคะ เหมือนเราจะเคยเจอกันมาก่อนเลย แต่คงไม่ใช่หรอกค่ะฉันอาจจะคิดไปเอง” เอาจริงดิ นี่เธอจำเราไม่ได้หรอเนี่ย นี่แค่เขาถอดแว่นออกเองนะ

“งั้นหรอครับ บางทีมันอาจจะเป็นพรมลิขิตก็ได้มั้งครับ” หึ เขาเองนี่แหละที่ลิขิตมันขึ้นมาเอง แดนคิดอยู่ในใจอย่างชั่วร้าย

“ค่ะ แหะๆ แล้วแอปนี้มันมีไว้ทำไมหรอคะ”

“ตามชื่อแอปเลยครับ ผมก็มาบริการส่งความสุขให้คุณไง”

“ยังไงคะ? ในแอปไม่เห็นเขียนข้อมูลอะไรไว้มากมายเลย แถมยังบังคับให้ฉันกดมันอีกต่างหาก” ไอ้ชิบหายเถอะ นี่ข้อมูลที่เขาคีย์ลงไปในแอปมันยังไม่อัปเดตหรอเนี่ย ซวยละ นี่เธอกดเลือกเรามาแบบไม่รู้อีโหน่อีแหน่เลยนี่หว่า

“เอ่อ…คือ…นี่ นี่ไงครับ วันนี้ผมมาบริการดื่มเบียร์กับคุณไงครับ” เอาวะ แถๆ ไปก่อนก็แล้วกัน ดีนะที่ถือเบียร์ติดมือมาด้วยไม่งั้นไม่มีข้ออ้างกับเธอแน่ๆ

“แล้วฉันต้องเสียตังค์อะไรพวกนี้หรือเปล่าคะ”

“ม….ไม่เลยครับ พวกนี้เป็นบริการจากทางเราที่กำลังอยู่ในขั้นตอนทดลองแอปพลิเคชั่นอยู่ครับ ทางคุณยังไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรแม้แต่บาทเดียวเลยครับ”

“งั้นก็ขอบคุณค่ะ แต่ฉันคอไม่แข็งนะคะ คงดื่มเยอะไม่ได้” ตอนนี้ลิลลี่เริ่มที่จะปล่อยวางและคุยกับแดนอย่างเป็นกันเองแล้ว

“หึๆๆๆ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะดูแลคุณเอง” หึหึ ดูแลให้หมดทุกอย่างเลยครับ เอาแบบสลบคาอกไปเลยก็ได้ แดนยกยิ้มมุมปากขึ้นอีกครั้งเมื่อลิลลี่บอกว่าเธอคออ่อน งั้นก็หวานหมูเขานะสิ จะได้ทำอะไรขึ้นมาง่ายๆ หน่อย

45นาทีต่อมา

“อื้อออ แดนขา ชนค่า” ลิลลี่ที่ตอนนี้หน้าแดงแจ๋ไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ชวนแดนชนกระป๋องเบียร์ด้วยเสียงยานคราง

“หึๆๆ ครับ ชนครับ”

เคร้ง

อึก อึก อึก อึก อึก

ลิลลี่กระดกเบียร์หยดสุดท้ายเข้าปากราวกับว่ามันดื่มง่าย ทั้งที่ตอนแรกกว่าเธอจะกินได้แต่ละคำนั้นมันช่างยากเย็นกว่ากินบอระเพ็ดเสียอีก

“อึก ฮ๊าส์ แดนขา งื้ออ เบียร์ของลี่มันหมดแล้วอ่ะ ลี่ยังอยากกินต่ออยู่เลย”

“ลี่พอได้แล้วครับ เดี๋ยวก็น็อคหรอก เรามาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่าแดนรับรองได้เลยว่าลี่ต้องมีความสุขกับมันมากแน่ๆ” ถ้าให้กินมากกว่านี้เราก็คงจะอดได้กินเธอแน่ๆ เอาแค่นี้ก็พอแล้วแหละยังคงพอที่จะมีสติอยู่หรอกมั้ง

แดนอุ้มลิลลี่ขึ้นมาแนบอกด้วยท่าเจ้าสาวก่อนพาจะตัวเธอและเขาเดินตรงไปที่ห้องนอนของเธอ ทันทีที่เข้ามาในห้องนอนของเธอเขาก็ต้องตกตะลึงในความแต่งห้องของเธอ นี่มันอณาจักรตุ๊กตาหมีชัด บนที่นอนไซส์คิงยักษ์ใหญ่มีไอ้หมีน่าโง่วางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด เหลือพื้นที่ให้นอนอยู่จริงก็แค่หยิบมือ

“อืม อื้ออ แดนขาพาลี่มาที่ห้องนอนทำไมคะ” แดนวางลิลลี่ลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินไปเตะไอ้ตุ๊กตาหมีหน้าโง่ที่วางอยู่บนเตียงนอนของเธอนั้นทิ้งลงพื้นไปให้หมด วันนี้เขาขอใช้เตียงนี้มีความสุขกับเธอก่อนก็แล้วกัน ส่วนพวกหน้าโง่ทั้งหลายก็นอนพื้นฟังเสียงครางของพวกเราไปเลย

“มาบริการส่งความสุขให้ลี่ของผมแบบถึงพริกถึงขิงไงครับ”