บริการส่งความสุขถึงหน้าบ้าน 2
“ฮ๊าส์ สดชื่นจังเลย” ลิลลี่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยเปล่า เธอพักอาศัยอยู่ที่นี่เพียงคนเดียวไม่ได้แชร์กับใคร ไม่จำเป็นที่เธอต้องใส่ชุดอยู่ในห้องนี่น่า อีกอย่างมันก็รู้สึกสบายตัวมากๆ เลยด้วย
ติ๊ง!
“ฮืม ใครส่งอะไรมาอ่ะ” ลิลลี่เดินตรงไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้โต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงขึ้นมาไว้ในมือก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงอันแสนนุ่มของเธอ
“อะไรเนี่ย!!! ไอ้แอปประหลาดนี่มันอะไรกัน ฉันยังไม่ได้โหลดเลยน่ะ มาอยู่ในเครื่องได้เนี่ย” ลิลลี่ร้องออกมาอย่างประหลาดใจกับสิ่งที่เธอมองเห็น
เธอกดเข้าดูในแอปพลิชั่นปริศนาที่เข้ามาอยู่ในเครื่องเธอแบบงง รูปลักษณะของแอปเป็นเหมือนกล่องของขวัญอะไรซักอย่าง ลูกเล่นก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย
“หื้ม? บริการส่งความสุขถึงหน้าบ้านให้ท่านเพียงแค่คลิ๊กเดียวงั้นหรอ” เธออ่านข้อความป๊อปอัพที่เด้งขึ้นมา ก็สงสัยเล็กน้อย มันเหมือนจดหมายลูกโซ่อะไรทำนองนั้นเลย
“แต่ก็น่าสนใจอยู่แหะ ลองดูหน่อยคงไม่เสียหายหรอกมั้ง” เพราะไม่เห็นว่ามันจะเขียนว่าชำระเงินเลย มีแค่ปุ่มตกลงเท่านั้น แถมเธอพยายามที่จะออกจากแอพก็ยังออกไม่ได้อีก มีทางเลือกเดียวที่เธอต้องทำนั้นก็คือการคลิ๊กตกลงกับปุ่มที่มันโชว์ขึ้นไว้นั่นเอง
“เหมือนมัดมือชกฉันเลยนะไอ้แอปบ้านิ”
คลิ๊ก!!!
‘โปรดเลือกสิ่งที่คุณสนใจ’
“สิ่งหรอ แล้วทำไมมีแต่รูปหน้าท้องผู้ชายล่ะ” แอปมันบอกให้เธอเลือกสิ่งที่เธอสนใจ แต่ที่มันเด้งขึ้นมาให้เธอนั้นมีแต่รูปหน้าท้องซิกแพคของผู้ชายอย่างเดียวเลย
“ลองจิ้มๆ ดูไปก่อนก็แล้วมัน มันอาจจะเอารูปผู้ชายขึ้นมาบังหน้าไว้ก็ได้” ถึงลิลลี่จะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่เธอก็ตั้งใจเลือกรูปซิกแพคอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนกัน
“คนนี่ดีมากกกกก ขอเลือกคนนี้ก็แล้วกัน” รูปที่เธอเลือกนั้นเป็นซิกแพคที่ดูจะเพอร์เฟคที่สุดในสายตาเธอแล้ว ทั้งขาว ทั้งล่ำ แถมรอยสักนั่นทำให้เธอเร้าใจสุดๆ
“ฉันกำลังหวังอะไรอยู่เนี่น นี่มันก็แค่รูปเอาไว้บังหน้าก็แค่นั้นเอง บางคือเขาอาจจะส่งพวกขนมมาให้เธอก็ได้ พอๆๆๆ ยัยลิลลี่แกอย่าคือฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้” ลิลลี่ไล่ความคิดมโนสุดอลังการออกจากหัวของตัวเองก่อนจะหยิบเอกสารงานต่างๆ ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ถ้าเธอบอกคนอื่นว่าเป็นเจ้าของบริษัทเขาก็น่าจะเชื่อเธออยู่บ้างแหละ เล่นทำงานในเวลาเลิกงานแบบนี้ตลอด
10นาทีผ่านไป
“เอ๊ะ! ไม่เห็นมีแจ้งเตือนอะไรต่อเลยนี่น่า ไอ้แอปบ้าเอ้ย! นี่ฉันเสียเวลากับแกมาตั้ง10นาทีเลยน่ะ” ถึงจะบอกว่าไม่ตั้งตารอแต่ก็มองมันทุกครึ่งนาทีตลอดมาจนเริ่มจะโมโหแล้ว
กริ๊ง~ กริ๊ง~ กริ๊ง~
“หืม? ใครมากดกริ่งเอาดึกดื่นขนาดนี้” นี่ก็เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว ไม่มีว่ามีใครว่ากดกริ๊งหน้าห้องเรียกเธออีก เธอจำไม่เคยเห็นได้เลยน่ะว่ามีเพื่อนหรือคนร่วมงานพักอยู่ในคอนโดแห่งนี้ หรือว่าจะเป็นพวกโรคจิต!
พรึ่บ
ลิลลี่รีบไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาใส่ไว้ก่อนจะวิ่งไปคว้าด้ามไม้กวาดคู่ใจกำไว้ในมือแน่น ก่อนจะย่องไปที่ประตูอย่างช้าๆ และก็ค่อยๆ ยื่นหน้าส่องไปที่ตาแมวเพื่อดูว่าใครมาเคาะตูห้องเธอ
อีกด้าน
10นาทีก่อน
"ติ๊งงงง!!!!"
"ผู้ใช้งานคนแรก ไหนดูซิ หึ!" ชายปริศนากระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ทันทีที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังออกมาจากคอมที่เขากำลังนั่งจ้องมันอยู่
"กระต่ายน้อยของผม ไม่คิดเลยว่าเราจะได้เจอกันอีกไวขนาดนี้ อย่างนี้จะเรียกพรหมลิขิตได้ไหมนะ" เขาปิดคอมและลุกออกจากโต๊ะไปเตรียมพร้อมสำหรับการบริการผู้ใช้งานคนแรกที่ใช้งานแอปพลิเคชั่นที่เขาสร้างขึ้นมา
"โชคดีจริงๆ ที่เธออยู่เพียงแค่ชั้นล่างของเรา เอาเบียร์ติดมือไปสัก 2-3 กระป๋องดีกว่าจะได้ไม่น่าเกลียด" เมื่อเขาบ่นพึมพำกับตัวเองเสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟท์และกดลิฟท์ไปยังชั้นล่างอีกชั้นที่เขาพักอยู่ทันที
"ฟู่วววววว จะตื่นเต้นอะไรกันนักหนาตัวกู ก็แค่ผู้ใช้งานแอปพลิเคชั่นคนแรกแค่นั้นเอง" ถึงจะพูดว่าไม่ให้ตื่นเต้นก็เถอะ แต่ตอนนี้มือของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่เปียกซึมออกมาทั้งนั้น
"เอาว่ะ!!!" เขาฮึดใจขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะรวบรวมความกล้ายื่นนิ้วไปกดกริ่งหน้าห้องด้วยมืออันสั่นเทา
กริ๊ง~ กริ๊ง~ กริ๊ง~