นามบัตรแห่งโชค Ep.7

Ep.7

"ห้ามถามอะไรพี่นะอี้" ตอนนี้แอมอรเดินมาหยุดอยู่ในล็อบบี้ของคอนโดหรูที่เธอยืนมองอยู่ก่อนหน้านี้

"พี่ก็พูดดิว่าไอนั่นมันเป็นใคร! มันทำอะไรพี่พี่ก็บอกผม ผมจะไปเคลียร์กับมันเอง"

"ก็แค่อันธพาลคนนึง แกอย่าไปยุ่งเลยอี้ เชื่อพี่นะ"

"ก็ได้ อย่าให้ผมเห็นว่ามันมาทำร้ายพี่อีกละกัน! พี่รู้หนิว่าผมเป็นยังไง"

"อืม" แอมอรรีบพยักหน้ารับ รู้สิ...ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าถ้าอี้เอินฟิวขาดเมื่อไหร่ทุกอย่างที่ขวางหน้าจะพังราบเป็นหน้ากลองเลย

"แล้วนี่....เราเดินเข้ามาผิดที่แล้วอี้ รีบออกไปกันเถอะ"

"ไม่ผิดนะพี่ ที่นี่แหละที่ผมจะเช่า"

แอมอรถึงกับหยุดชะงักขณะที่กำลังควงแขนอี้เอินจะเดินกลับ เช่า...ที่นี่เนี่ยนะ!

"อี้! แกสมองกลับรึไง มันไม่แพงไปหน่อยเหรอ?"

"ไม่แพงนะพี่แอม คนที่ปล่อยเช่าเป็นนายจ้างของผม ผมออกแบบตัวละครในเกมส์ให้เขาอยู่ ผมรับทำเป็นพาร์ทไทม์น่ะพี่" อี้เอินยิ้ม

"แกพูดจริงเหรอ?"

"ผมจะโกหกพี่ทำไม แล้วพี่ก็ไม่ต้องย้ายไปอยู่กับพี่เพลงแล้วนะ มาอยู่ที่นี่กับผมเลย ห้องใหญ่ประหยัดค่าใช่จ่ายด้วย"

"อืมม...." แอมอรพยักหน้าตามพลางมองบรรยากาศรอบๆ เท่าที่ตาเธอดูที่นี่มันหรูหรามาก พูดได้เต็มปากว่ามีแต่ลูกคนรวยเท่านั้นที่อยู่ได้ ตอนเดินเข้ามามีซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่ข้างหน้าด้วย เดินออกไปนิดเดียวก็เจอป้ายรถเมล์ รวมๆแล้วสะดวกทุกอย่างเลย

"อี้เอิน"

"ครับเฮีย!" อี้เอินหันไปโบกมือยิ้มทักทายชายหนุ่มที่ตนกำลังพูดให้พี่สาวฟัง เขาคนนี้คือเจ้านายและเป็นเจ้าของห้องด้วย

"พี่ให้คนทำความสะอาดห้องให้แล้ว ย้ายของเข้ามาได้เลยนะ"

"ไม่เห็นต้องลำบากเลยครับ ผมบอกเฮียแล้วว่าจะมาทำเอง"

"ไม่เป็นไรไม่ต้องเกรงใจ แล้วนี่....."

"......." แอมอรเลิ่กลั่กมองหน้าอี้เอินเมื่อถูกชายหนุ่มไม่คุ้นหน้าชี้นิ้วใส่แล้วมองมาอย่างสงสัย

"อ้อ นี่พี่สาวผมเองครับชื่อแอม"

"สวัสดีค่ะ" แอมอรกล่าวทักทาย ประเมินอายุทางสายตาแล้วผู้ชายตรงหน้าเธอคงจะอายุไล่ๆกัน

"สวัสดีครับ รายละเอียดเรื่องห้องผมคุยกับอี้เอินแล้ว งั้นผมขอตัวนะครับต้องรีบเข้าบริษัท"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

ชายหนุ่มเจ้าของห้องหรูยิ้มบางๆให้อี้เอินและแอมอร ก่อนจะรีบเดินออกไปจากคอนโด

"ย้ายของกันเถอะพี่ผมยืมรถไอฟิวมา ไปขนของที่ห้องพี่ด้วยเลย"

"อืมๆตามใจแก" แอมอรพยักหน้าตามใจน้องชายที่จะกลายเป็นพี่ชายเข้าไปทุกที เธอจึงหลุดจากห้องรูหนูที่ไม่รู้ว่าวันไหนอันตรายจะมาถึงไปโดยปริยาย

ณ ผับ xx

"ไง โดนไออี้ลากไปอยู่ด้วยจนได้ คราวนี้จะทำอะไรก็ต้องระวังแล้วสิ"

"ก็ใช่น่ะสิ มันอุตส่าห์เป็นเด็กดีตั้งใจเรียนจนใกล้จบแล้ว ฉันไม่อยากมีปัญหาที่ทำให้มันต้องฟิวขาดพลั้งมือมีเรื่องมีราวอีก"

"แล้วแกไม่สงสัยบ้างเหรอ ทำไมแกถึงไปเจอไอหมอนั่นที่คอนโดเจ้านายไออี้มันอ่ะ" เพลงพิณเท้าแขนลงบนบาร์แล้วทำสีหน้าสงสัย เสียงเพลงที่ดังคับหูไม่ได้เป็นอุปสรรคในการพูดคุยสื่อสารของพวกเธอทั้งคู่

"แค่...บังเอิญมั้ง"

"บังเอิญ? หน้าแกดูไม่มั่นใจเลยนะ! สงสัยอยู่เหมือนกันใช่ไหม?"

แอมอรถอนหายใจออกมาเพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เพลงพิณพูดมันผิด แต่คนเสเพลแบบนั้นจะขับรถเข้าออกที่ไหนก็ได้ไม่น่าแปลก อีกอย่างดูท่าทางรวยไม่ใช่เล่นเพราะรถที่ขับกับเครื่องแต่งกายมีแต่ของราคาสูงทั้งนั้น

"คนแบบหมอนั่นก็โผล่ไปได้ทุกที่นั่นแหละ ฉันไปทำงานก่อนนะลูกค้าเยอะเดี๋ยวผู้จัดการด่า"

"แหม...แกนี่พอตอบไม่ได้ก็เอางานมาอ้างเชียว!" เพลงพิณตะโกนไล่หลังแอมอรท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังสนั่น แต่แอมอรก็ไม่ได้หันกลับมาต่อล้อต่อเถียงด้วย และพอดีก็มีลูกค้าเข้ามาสั่งเครื่องดื่มหน้าบาร์ เพลงพิณจึงต้องปล่อยญาติสนิทที่เป็นเพื่อนซี้ไป

หญิงสาวในชุดเด็กเสิร์ฟชวนมองเดินเข้ามาดูลูกค้าในโซนวีไอพีเพราะวันนี้เป็นคิวของเธอ โซนนี้ลูกค้าค่อนข้างเบาบางเพราะมีราคาค่อนข้างสูง การทำงานจึงไม่ค่อยยุ่งยากวุ่นวายเหมือนด้านล่าง

"ต้องขอโทษจริงๆนะครับ คุณอุตส่าห์มาทั้งทีแต่ไม่ได้นั่งโต๊ะประจำ"

"ช่างเถอะ ผมไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร โต๊ะไหนก็นั่งได้เหมือนกัน"

"งั้นรับเครื่องดื่มเหมือนเดิมใช่ไหมครับ?"

"ครับ เหมือนเดิม"

แอมอรยืนเอามือทั้งสองข้างไขว้หลังอยู่กับที่ ใบหน้าสวยพยายามชะโงกซ้ายขวามองผู้จัดการร้านคุยอยู่กับลูกค้าคนหนึ่ง แต่เขาคนนั้นนั่งหันหลังอยู่ เธอจึงมองไม่เห็นหน้า

ฝั่งผู้จัดการร้านวัยสี่สิบปีต้นๆท่าทางยังหนุ่มยังแน่น เมื่อลูกค้าวีวีไอพีสั่งเครื่องดื่ม เขาก็ถึงกับลนลานรีบหันซ้ายหันขวาหาคนมาบริการ และพอดิบพอดีที่แอมอรยืนอยู่ตรงนั้น จึงโดนขวักมือเรียกให้รีบวิ่งเข้ามา

"คะ?"

"ไปเอาเหล้าxxมาให้ลูกค้าท่านนี้หน่อย บริการคุณเขาดีๆนะเขาเป็นถึงประธานบริษัทควีนซีอาร์เกมส์เชียว!" ประโยคหลังผู้จัดการได้กระซิบบอกแอมอรเบาๆ

หลังจากได้รับออเดอร์แอมอรก็รีบลงมาเอาเหล้า เธอมัวแต่ตื่นเต้นตามผู้จัดการจึงไม่ได้มองหน้าลูกค้าคนนั้น เมื่อได้เหล้าตามที่สั่งเท้าเล็กก็รีบเดินเอาขึ้นมาส่งทันที

"เร็วๆรีบบริการ!" เสียงผู้จัดการกระเส่าเร่ง

แอมอรรีบนั่งลงชงเหล้าให้กับลูกค้าที่ผู้จัดการประคบประหงมนักหนา เนื่องจากโต๊ะวีวีไอพีโต๊ะนี้เป็นชุดโซฟา ทำให้หญิงสาวต้องนั่งคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อความเหมาะสม

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ มีปัญหาอะไรโทรหาผมได้ตลอดเลยนะครับ"

"ขอบคุณมากครับ" ชายหนุ่มยิ้มให้ผู้จัดการร้านอย่างมีมารยาท ก่อนจะก้มมองหญิงสาวที่กำลังชงเหล้าให้เขาพร้อมๆกับที่ผู้จัดการร้านเดินออกไป

"ได้แล้วค่ะ" ใบหน้าสวยเงยขึ้นมามองลูกค้าวีวีไอพีพร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้ แอมอรยอมรับว่าทึ่งในความหล่อของเขาไปสองสามวิ แต่ใบหน้านี้ก็ไม่ได้ทำให้ใจเธอเต้นแต่อย่างใด

"พึ่งมาทำงานเหรอครับ?" เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับเลิกคิ้วสูง

"ค่ะ ประมาณสองเดือนแล้ว"

"ผมเองก็ไม่ได้มาดื่มที่นี่หลายเดือนแล้ว..." มือหนารับแก้วเหล้ามาถือไว้แล้วเหวี่ยงเป็นวงกลมเบาๆ "...ผมชื่อควิ้นซ์นะครับ เราคงจะเจอกันบ่อยขึ้น"

"ค่ะ ท่าทางคุณจะเป็นลูกค้าประจำ"

"นี่นามบัตรผมครับ" ชายหนุ่มเจ้าของสูทสีน้ำเงินราคาแพงยื่นนามบัตรมาให้หญิงสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านล่าง เขารู้สึกถูกชะตากับแอมอร และมีความรู้สึกว่าเขาและเธออาจจะได้ช่วยเหลือกันและกัน

"เอ่อ...." แอมอรไม่ได้รับนามบัตรนั้นมาในทันที เธอมองหน้าชายหนุ่มอย่างแปลกใจ ทำไมคนระดับอย่างเขาถึงยื่นนามบัตรให้กับเด็กเสิร์ฟอย่างเธอ

"รับไปเถอะครับ เผื่อว่าคุณจะอยากได้งานที่มั่นคงกว่านี้ หรือว่าวันนึงคุณอาจจะต้องการความช่วยเหลือ นี่เป็นนามบัตรแห่งโชคของคุณเลยนะ ปกติผมไม่ให้ใครง่ายๆ..."

"ค่ะ" มือบางค่อยๆยื่นไปรับนามบัตรแห่งโชคใบนั้นมาเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะยิ้มขอบคุณสำหรับน้ำใจที่เธอคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้รับเพราะถึงเดือดร้อนยังไงก็คงไม่กล้ารบกวนเขา และเธอพอจะเข้าใจดีว่าทำไมมันถึงเป็นนามบัตรแห่งโชค เพราะชายหนุ่มตรงหน้าเป็นคนรวย และคนรวยสามารถให้อะไรกับเราได้เกือบทุกอย่าง

"สวัสดีครับคุณควิ้นซ์ ไม่ทราบรอนานรึเปล่าครับ?"