ตอนที่ 6 หงส์ฟ้ากางปีก

และก็เป็นไปตามที่ฉงเซิ่งคาดการณ์เอาไว้ทั้งหมด เรื่องการตายขององค์หญิงใหญ่ กลายเป็นการป่วยตาย ฮ่องเต้ทรงสั่งระงับการสืบสวนและสั่งห้ามไม่ให้ผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องนี้โดยเด็ดขาด โดยเฉพาะพระชายาเจียงเฟยผู้ที่สูญเสียบุตรี

ส่วนจินซูและฉงเซิ่ง ได้เข้ามาอยู่ในเรือนหลังใหม่ที่ใหญ่เอามาก ๆ กว้านกงเผยยังส่งสาวใช้มาให้จินซูเลือก และเรียกช่างตัดเย็บเสื้อผ้า จากร้านผ้าชื่อดังของเมืองหลวงมาตัดชุดให้พวกนาง เพราะถือว่ามีความชอบใหญ่หลวง

ความเอาใจใส่ของท่านเสนาบดี ทำให้กว้านจินซูตกเป็นที่ริษยาของบรรดาภรรยาและเหล่าบุตรสาวทั้งหลายของกว้านกงเผย ไม่รู้ว่าเป็นเคราะห์กรรมหรืออะไร กว้านกงเผยที่มีภรรยาและอนุมากมายถึงได้มีแต่บุตรสาว

เดิมทีในจวนแห่งนี้ มีแค่บุตรีที่เกิดกับองค์หญิงใหญ่ ที่พวกนางต้องเกรงอกเกรงใจ แต่บัดนี้กลับมีเด็กที่ขึ้นชื่อว่าลูกชู้ มาชูคอนั่งตำแหน่งคุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนาบดี ผู้ใดมันจะไปรับได้กัน

แค่สาวใช้ที่ถูกส่งมา ต่างก็ถูกทั้งภรรยารองและอนุหลายคนซื้อตัวเอาไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเลือกคนไหน พวกนางล้วนมีเจ้านายส่วนตัว

"พวกเจ้ากลับไปเถิด ข้าจะบอกท่านพ่อเอง"

"ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู หากคุณหนูไม่เลือกเกรงว่าจะทำให้นายท่านไม่พอใจได้นะเจ้าคะ ข้าว่าคุณหนูอย่าขัดใจนายท่านตอนนี้จะดีกว่าเจ้าค่ะ เพราะพึ่งจะได้กลับมาเป็นคุณหนู ไม่เช่นนั้น.."

สาวใช้เก่าแก่เริ่มพูดจาข่มขู่ ทั้งยังไม่ให้ความเคารพต่อจินซู มองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก

"ไม่เช่นนั้น จะเป็นอย่างไรหรือพี่สาว?"

เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นอย่างเฉื่อยชา "คุณหนูของข้า บอกว่าให้เจ้าเอากลับไป เจ้าก็จงพาสาวใช้ที่มีนายอยู่แล้วพวกนี้กลับไปเถิด ส่วนเรื่องที่นายท่านจะว่าอย่างไรนั้น ไม่ใช่ข้ารับใช้อย่างพวกเราจะไปคิดแทนได้"

"นี่เจ้ากล้า! นายเจ้ายังไม่รู้จะได้ชูคออีกสักกี่วัน! สาวใช้รูปร่างน่าเกลียดอย่างเจ้า! ถึงกับกล้าต่อว่าข้าเชียวหรือ?!!"

"แล้วทีเจ้าเล่า เป็นแค่สาวใช้ยังกล้าต่อว่าเจ้านายได้เลย ข้ากับเจ้าก็เป็นข้ารับใช้เหมือนกัน ทำไมข้าจะว่าเจ้าไม่ได้ อ้อ ไม่สิ พวกเราต่างกันอยู่อย่างหนึ่ง ก็แค่ เจ้ามันแก่ แต่ข้ายังเด็ก ก็เท่านั้นเอง

"พรึด ฮ่า ๆ"

จินซูถึงกับกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว "อุ๊บ ขออภัย ๆ พวกเจ้าพากันกลับไปได้แล้ว ข้าอยากพักผ่อน"

"เจ้า!! ๆ ฝากไว้ก่อนเถิด" ใบหน้าสาวใช้นางนั้นกลายเป็นเขียวคล้ำ จนแทบจะดูไม่ได้ "พวกเรากลับ" ได้แต่สั่งเสียงลอดไรฟัน แล้วเดินย่ำเท้าออกจากเรือนไป

"ฉงเซิ่ง ทำเช่นนี้จะไม่เป็นอะไรแน่หรือ?"

"ไม่หรอก บิดาของท่าน ตอนนี้เห็นท่านมีประโยชน์ เชื่อเถิดว่าเขาจะต้องตามใจท่านอย่างแน่นอน"

"แต่ข้าไม่อยากถูกท่านพ่อควบคุม"

"ใครบอกกัน ว่าพวกเราจะยอมให้บิดาท่านควบคุม"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

ฉงเซิ่งยกยิ้มในตาเป็นประกาย ก่อนจะเขย่งปลายเท้ากระซิบข้างหูของจินซูเบา ๆ ทั้งสองต่างยิ้มให้กันคล้ายจะมองเห็นเรื่องสนุก

หลังจากปรึกษากันเรียบร้อย ฉงเซิ่งก็แอบออกไปนอกจวน เด็กน้อยก้าวตรงไปยังที่ที่คุ้นเคยในอดีต

ร่างเล็กราวซากศพมุดหายเข้าไปทางช่องกำแพงแตก ของหอโคมเขียวชื่อดัง แอบลัดเลาะไปยังห้องสาวใช้ชั้นต่ำที่มีหน้าที่เทกระโถนเก็บกวาดห้องหับให้บรรดานางโลมทั้งหลาย

ฉงเซิ่งเข้ามาถึงด้านหลังเรือนใหญ่โดยไม่มีใครพบเห็น จนกระทั่งเจอสิ่งที่ต้องการ

หญิงสาวร่างกายมีแต่ตุ่มหนอง แลดูทั้งน่าขยะแขยงและน่าเกลียดน่ากลัวกำลังทำความสะอาดกระโถนหลายใบอยู่ข้างโอ่งดิน

หลังจากไน่เอ๋อจากไป ในหอแห่งนี้ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้นางเลยสักคน

"พี่สาว"

เสียงแหบแห้งดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้หญิงอัปลักษณ์ต้องหันกลับไปมอง "เด็กน้อย เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงเข้ามาที่นี่ส่งเดช"

"ข้ามาหาท่าน"

"หาข้า?"

"ใช่ ถึงเวลาที่หงส์ฟ้าต้องกางปีกแล้ว"

เคร้งงงงง

กระโถนร่วงหล่นจากมือของซิ่วซิ่วทันทีที่ได้ยิน น้ำตาเอ่อคลอดวงตาอย่างไม่มีเหตุผล นางค่อย ๆ พยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ แต่มั่นคง

"ไปเถิด" ฉงเซิ่งเอ่ยจบก็หันหลังก้าวเท้านำไป ทั้งสองพากันออกมาทางช่องกำแพง

ในเรือนของจินซูยามนี้ มีหญิงสาวอัปลักษณ์เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ทั้งสามกำลังปรึกษาหารือกันอย่างขะมักเขม้น พร้อมเลือกผ้าให้ซิ่วซิ่วตัดชุดสาวใช้

"เสร็จทันเย็นนี้หรือไม่"

"ทันเจ้าค่ะ"

ฉงเซิ่งหยิบหม้อดินลูกเท่าฝ่ามือออกมายื่นให้นาง "ใช้นี่ล้างตัวให้สะอาด"

"เจ้าค่ะ"

หลังจากที่หญิงสาวอัปลักษณ์เข้าไปในห้องสาวใช้ที่เตรียมไว้ จินซูก็จ้องหน้าฉงเซิ่งคล้ายอยากจะถามคำถาม

"คุณหนูต้องรอดูนางตอนเย็น"

"อ้อ นางจะกลายเป็นนางฟ้า?"

"งามยิ่งกว่านางฟ้าอีก"

"ดีจริง ข้าชักอยากจะเห็นคนงามแล้ว"

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเย็น ในที่สุดซิ่วซิ่วก็ก้าวเท้าออกจากห้องสาวใช้

จินซูถึงกับอ้าปากค้าง "นะ..นี่..ชะ..ใช่นางจริงหรือ?"

"ใช่ และนางก็คือผู้ที่จะควบคุมบิดาท่านให้อยู่ใต้หว่างขา"

เดิมทีกว้านกงเผย ก็ไม่ได้คิดจะมาเยือนเรือนบุตรสาวคนโตในยามนี้ แต่การประชุมในท้องพระโรงวันนี้ ท่าทีของฮ่องเต้ คล้ายจะจับจ้ององค์ชายสิบสองเป็นพิเศษ

เสนาบดีผู้มักใหญ่ใฝ่สูง เบื้องหน้าทำตัวเป็นกลาง แต่แท้จริงก็แอบสนับสนุนองค์ชายรอง แต่ก็ยอมแต่งองค์หญิงใหญ่เพื่อไม่ทิ้งองค์ชายสาม เรียกได้ว่า ไม่ว่าผู้ใดจะครองตำแหน่งรัชทายาท กว้านกงเผยย่อมได้ผลประโยชน์

และที่คิดทำดีกับจินซูขึ้นมา ก็เพราะบุตรสาวคนนี้ทั้งชาติกำเนิด ทั้งรูปร่างหน้าตาและการวางตัว สมฐานะถ้าจะแต่งเป็นพระชายาในองค์ชายสักพระองค์ ไหนจะยังมีท่านตาเป็นถึงท่านโหว

แค่ก้าวเข้ามาในเรือน กว้านกงเผยก็ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ยิ่งได้กลิ่น ก็ยิ่งรู้สึกสดชื่น

"คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ"

ท่านเสนาบดีสาวเท้าไปนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกที่จัดอยู่มุมห้อง สายตามองไปรอบ ๆ ห้องโถงอย่างสนอกสนใจ

การตกแต่งเรือนช่างดูแปลกตา แต่กลับดูทั้งหรูหราและให้ความรู้สึกสงบสุข

"ซูเอ๋อผู้ใดเป็นผู้ตกแต่งเรือนให้เจ้าหรือ?"

"สาวใช้คนใหม่เจ้าค่ะ เป็นญาติห่าง ๆ ของฉงเซิ่ง พึ่งเดินทางมาถึงเมืองหลวง ลูกก็เลยชวนให้อยู่ทำงานด้วย ท่านพ่อคงไม่ว่านะเจ้าคะ"

พอจินซูรายงานเสร็จ หญิงสาวเรือนร่างสะโอดสะองในชุดสีเขียวอ่อนของสาวใช้ ก็ยกถาดชุดน้ำชาเข้ามาวางบนโต๊ะ กว้านกงเผยถึงกับตกตะลึงมองตาไม่กะพริบ

ใบหน้างามล้ำ ผมดำขลับเงางามยาวจนถึงสะโพก ขมวดเป็นช่อไว้ครึ่งศีรษะปักด้วยปิ่นไม้ เนินอกอวบอิ่มเต่งตึงโผล่ออกมาจากเสื้อรัดอกเกือบครึ่งเต้า เอวเล็กคอดกิ่วรับกับสะโพกกลม ช่วงขายาวจนแทบอยากจะถลกกระโปรงดูความเรียวงามที่ซ่อนไว้ภายใน

"พี่ซิ่วซิ่ว นี่คือท่านเสนาบดี บิดาของข้า นายท่านใหญ่แห่งจวน"

"ซิ่วซิ่วคารวะนายท่านเจ้าค่ะ"

"อ่อ เอ่อ ตามสบายเถิด"

ซิ่วซิ่ว รินชาใส่จอกให้สองพ่อลูก ก่อนจะหลบมายืนด้านข้างเก้าอี้ของจินซูเพื่อรอรับใช้

กว้านกงเผยลืมเรื่องที่ต้องการจะมาคุยกับบุตรสาวไปเสียสนิท คิดวางแผนว่าจะต้องได้สาวใช้ผู้นี้มาครอบครอง

"ท่านพ่อ ท่านพ่อเจ้าคะ" เพราะในหัวมีแต่เรื่องของหญิงงาม ถึงกับเหม่อจนไม่ได้ยินบุตรสาวเรียก

"หืม? ซูเอ๋อมีอะไร?"

"ลูกแค่จะบอกท่านพ่อว่า พรุ่งนี้ลูกขอไปเดินเลือกซื้อสาวใช้ด้วยตัวเองได้หรือไม่เจ้าคะ?"

"ทำไม พ่อให้คนส่งสาวใช้มาให้เจ้าเลือกแล้วนี่"

"พวกนางต่างก็มีเจ้านายของตัวเองกันหมดแล้วนี่เจ้าคะ"

พอฟังวาจาของบุตรสาวกว้านกงเผยก็เข้าใจความหมายได้ในทันที สายตาอดที่จะมองเลยไปยังสตรีงดงามที่ยืนข้างจินซูไม่ได้

"นั่นมันไม่ใช่เรื่องง่ายดายเท่าใดนัก เพราะสาวใช้ธรรมดามักไม่ผ่านการอบรมเพื่อรับใช้คุณหนูในจวนใหญ่ บางทีเจ้าอาจจะไม่เข้าใจในเรื่องนี้"

"ลูกจะให้พี่ซิ่วซิ่วไปช่วยเลือกด้วยเจ้าค่ะ"

"ไม่ได้!!!"

เสียงตวาดของเสนาบดีทำเอาจินซูตกใจ

"เอ่อ พ่อหมายถึง พี่ซิ่วซิ่วของลูกงดงามเกินไป หากไปเดินอยู่ข้างนอกอาจเกิดอันตรายได้"

"อ้อ แล้วอย่างนี้ ลูกจะทำเช่นไรดีล่ะเจ้าคะ"

"เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ซูเอ๋อรอพ่อกลับมาก่อน แล้วพ่อค่อยพาเจ้ากับพี่ซิ่วซิ่วของเจ้าไปเองดีหรือไม่

"ดีเจ้าค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นพ่อกลับก่อนก็แล้วกัน หากซูเอ๋อขาดเหลืออะไรก็บอกอาต้าได้" กว้านกงเผยลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะไป ยังเหลือบมองสาวใช้ไม่วางตา แต่จำต้องตัดใจเก็บสายตากลับ ก้าวเท้าออกจากเรือนไปอย่างรวดเร็ว

พอพ้นหลังเสนาบดี ฉงเซิ่งที่แอบดูอยู่ก็ก้าวออกมา "คืนนี้เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน"

"เจ้าค่ะ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง"

ซิ่วซิ่ว อดีตคุณหนูลูกสาวเจ้ากรมอาญาคนก่อน ที่ถูกตัดสินประหารชีวิตทั้งตระกูลข้อหากบฏ ด้วยความอัปลักษณ์ของนางทำให้รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็บาดเจ็บสาหัสไม่น้อย

ผู้ใดจะไปคาดคิด ว่าบุตรสาวเจ้ากรมอาญาจะเป็นตัวอัปลักษณ์ ทุกคนคิดว่าเป็นแค่สาวใช้จึงต้องโทษเพียงถูกโบย นางซมซานมานอนสลบไสลอยู่ข้างหอนางโลม ได้ไน่เอ๋อช่วยชีวิตเอาไว้ และยังรักษานางจนหาย กลายเป็นหญิงสาวงดงามยิ่งกว่าเทพธิดา

แต่ยังต้องใช้ยาที่ทำให้ผิวหนังขึ้นตุ่มพุพองเพื่อจะได้อาศัยอยู่ที่หอโคมเขียวได้อย่างสบายใจ

คุณหนูซิ่วซิ่วในอดีตต้องเก็บความเจ็บแค้นที่ถูกขุนนางชั่วใส่ร้ายจนถูกประหารทั้งตระกูลเอาไว้เพื่อรอวันเอาคืน และคำพูดของไน่เอ๋อที่นางจดจำได้ไม่มีวันลืม

"จงจำเอาไว้ หงส์ฟ้าจะกางปีกเมื่อพร้อม"

ยามค่ำคืนมาถึง แผนสาวงามล่มเมืองก็ถูกนำมาใช้ในทันที หญิงสาวงดงามในชุดกระโปรงสีขาวเนื้อผ้าบางเบา มือหนึ่งถือตะกร้ามาเก็บดอกไม้ท่ามกลางแสงจันทร์

ในพุ่มไม้หนา มีเด็กหญิงสองคนคอยซุ่มรอเวลา

ผ่านไปเพียงไม่นาน ในที่สุดเงาของผู้ที่คนทั้งสามกำลังเฝ้ารอก็มาถึง