ตอนที่ 7 อนุผู้งามล่มเมือง

"ซิ่วซิ่ว?" กว้านกงเผยทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ ที่เจอหญิงสาวที่ตนกำลังเฝ้าคิดถึง เขาคิดถึงนางจนร้อนรุ่มไปทั้งตัว คิดจะไปเรือนอนุที่พึ่งรับเข้ามาใหม่เมื่อสามเดือนก่อนเพื่อระบาย แต่ไม่นึกเลยว่าจะโชคดีถึงเพียงนี้

"นายท่าน" ซิ่วซิ่ว ยอบกายคารวะก่อนจะยกแขนกอดตัวเองเพื่อปิดบังช่วงอก แต่ยิ่งปิดมันก็ยิ่งรัดจนเต้าอวบแทบจะปริออกมา ทำเอากว้านกงเผยเห็นแล้ว ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"จะ..เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือ?"

"บ่าวออกมาเก็บดอกไม้ เพื่อเตรียมไว้ให้คุณหนูพรุ่งนี้เช้าเจ้าค่ะ"

ท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่อง กับสายลมพัดเอื่อย ๆ ชุดขาวบางเบาของซิ่วซิ่วยิ่งแนบเนื้อ ผิวขาวเนียนละเอียดที่เห็นใต้ผืนผ้าทำให้กว้านกงเผยเกิดกำหนัด จนหมดความอดทน

"อ๊ะ! นายท่าน จะทำอะไรเจ้าคะ!?"

"ซิ่วซิ่ว เป็นของข้าเถิด ข้าจะรับเจ้าเป็นอนุ" วงแขนแกร่งรวบร่างบอบบางเข้าไปกอดแนบชิด เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากแดงสดอย่างหื่นกระหาย

"อื้ออออ" หญิงสาวพยายามดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งยั่ว เพราะเต้าเต่งตึงบดเบียดถูไถแผงอกกำยำ จนคอเสื้อของท่านเสนาบดีแหวกออกกว้าง

ฝ่ามือเรียวบางพยายามดันแผ่นอกเปลือย แต่มันไร้เรี่ยวแรงจนคล้ายจะเป็นลูบไล้เสียมากกว่า ชุดคลุมผ้าเนื้อบางร่วงลงเป็นอยู่ที่ข้อพับแขน เผยให้เห็นลาดไหล่เปลือยขาวเนียน

"ฮึ่มมม" เสียงคำรามดังขึ้นเบา ๆ ในลำคอของกว้านกงเผย ก่อนจะผละจากริมฝีปากอวบอิ่ม มาซุกไซร้ลำคอระหง จนถึงลาดไหล่ มือหนึ่งปลดเสื้อซับในสีขาวออก ให้สองเต้าเต่งตึงเด้งออกมา

หัวนมสีชมพูถูกดูดเลียราวกับคนหิวโหย

"นะ..นายท่าน อื้อออ ยะ..อย่าเจ้าค่ะ"

"ซิ่วซิ่ว ข้ารับรองจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี ยอมข้าแต่โดยดีเถิด ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า"

ร่างบอบบางถูกดันให้ลงไปนอนบนพื้นหญ้า ท่ามกลางแสงจันทร์

"อื้มมม นะ..นายท่าน ได้โปรด อร่าาส์"

แม้ร่างกายไม่ถึงกับเปลือย แต่ก็ทำให้มองเห็นทุกส่วนสัด ซิ่วซิ่วยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งแอ่นอกให้อีกฝ่ายดูดเลียหัวนมได้ถนัดขึ้น สองขาชันเข่าถ่างอ้ากว้าง เพราะถูกร่างท่านเสนาบดีทาบทับเอาไว้

ชุดแหวกออก จนเห็นผ้าสามเหลี่ยมที่ปิดเนินเนื้ออวบอูมกลางหว่างขา

ยิ่งกอดจูบลูบคลำ กว้านกงเผยก็ยิ่งหลงใหล จนเกิดกำหนัดอย่างรุนแรง ผิวพรรณของหญิงสาวไม่เพียงขาวเนียนแต่ยังส่งกลิ่นหอมยั่วยวนไปทั้งตัว

"อ่าส์ ซิ่วซิ่ว ตัวเจ้าช่างหอมยิ่งนัก" ปลายจมูกเริ่มซุกไซร้ต่ำลงเรื่อย ๆ ผ้าสามเหลี่ยมถูกปลดออก โยนไปกองไว้ข้าง ๆ

"นะ..นายท่าน อื้มมม"

ซิ่วซิ่ว สะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกฝ่ามือร้อนลูบไล้เนินโหนกนูนกลางหว่างขา ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนต่ำลง จนถึงเนินเนื้ออวบอูมเกลี้ยงเกลา สองกลีบเต่งตึง พอๆ กับเม็ดสีแดงสดกำลังเชิดหัว

กว้านกงเผยใช้ลิ้นตวัดเลียอย่างหื่นกระหาย

"อร๊าาาส์" หญิงสาวเสียวสะท้านไปทั้งร่าง ติ่งเสียวทั้งถูกรัวลิ้น ทั้งถูกดูดเลีย จนต้องบิดสะโพกไปมา สองมือจิกลงบนยอดหญ้า สองขาหนีบศีรษะอีกคนไว้แน่น

"หวานเหลือเกิน อ่าาส์ เจ้าหวานไปทั้งตัวเลย ซิ่วซิ่วของข้า"

ท่านเสนาบดีผู้ที่นอนกับสตรีมานับไม่ถ้วน ไม่เคยคิดทำเช่นนี้กับหญิงใดมาก่อนเลยในชีวิต แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงได้อยากลองชิมน้ำหวานจากถ้ำสวรรค์ของซิ่วซิ่วนัก

ซิ่วซิ่วถูกละเลงลิ้นจนร่องรักหลั่งน้ำฉ่ำแฉะ ร่างกายบิดเร่า ๆ ด้วยความต้องการ

"ข้าขอนะซิ่วซิ่ว ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ"

กว้านกงเผยรีบแก้เชือกรัดเอว แล้วดึงกางเกงลงอย่างรีบร้อน เผยให้เห็นท่อนเอ็นลำเขื่องที่แข็งจนตั้งโด่

จับส่วนหัวไปจ่อปากรูที่กำลังฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำ โน้มตัวลงไปทาบทับแล้วบดจูบเร่าร้อน ก่อนจะกดบั้นท้ายลงช้า ๆ

"อื้อออออออ" ซิ่วซิ่วทั้งเสียวทั้งเจ็บ แต่เพราะดื่มยาของฉงเซิ่งเข้าไป ถึงแม้จะถูกเปิดบริสุทธิ์ครั้งแรกแต่มันกลับไม่ได้ทรมานอย่างที่ควรจะเป็น ออกจะรู้สึกดีเสียด้วยซ้ำ

และสาเหตุสำคัญที่กว้านกงเผยเกิดอาการหน้ามืดตามัวจนลืมตัวเช่นนี้ ก็เพราะน้ำมันทาผิวของฉงเซิ่งอีกเช่นกัน

"อร๊าาาส์ นะ..นายท่าน อื้มมมม"

บั้นท้ายแกร่งขยับขึ้นลง สาวท่อนลำแข็งชันเข้าออกรูสวาทอันคับแน่น

"โอ๊ววว นะ..นี่เจ้า.. แคบเกินไปแล้ว ซี๊ดดด ซิ่วซิ่วของข้า สาวน้อยของข้า ดีเหลือเกิน เจ้าทำข้าเสียวจนแทบจะคลั่งอยู่แล้ว อู๊ววว ดี"

กว้านกงเผยกระแทกท่อนเอ็นใส่ช่องทางรักของซิ่ว ๆ เร็วขึ้น ด้วยความทั้งเสียวทั้งมัน ร้องเรียกชื่อหญิงสาวไม่ขาดปาก บั้นท้ายเริ่มหดเกร็ง กระแทกอย่างแรง

"ซิ่วซิ่ว โอ๊ววว ซิ่วซิ่ว ดี ๆ ซี๊ดดด คับแน่นดีจริงๆ อ่ะ อ่ะ อ่าาส์"

"อื้มมมม นะ..นายท่าน มะ..ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ..มะ..มัน อื้ออออ"

ซิ่วซิ่วเกร็งไปทั้งร่าง กอดแผ่นหลังกว้านกงเผยเอาไว้แน่น สองขาพันรัดท่อนขาแกร่ง บดเบียดเต้าอวบใหญ่กับแผงอกกำยำ

"อร๊าาาส์ ระ..เร็ว อื้อออ กะ..ใกล้แล้ว ซี๊ดดด ระ..เร็วอีกเจ้าค่ะ นายท่าน"

"โอ่ววว สะ..สาวน้อย อ่าาส์"

เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังทั้งเร็วและแรง จนกลายเป็นถี่รัว

"อื้อออออ อร๊าาาาาส์ ซี๊ดดดดด" ร่างบอบบางกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยออกมาอย่างสุดกลั้น ภายในตอดรัดไม่หยุด "แฮ่ก ๆ ๆ นะ..นายท่าน"

"โอ่ว ซี๊ดด อีกนิดเดียวสาวน้อย ขะ..ข้าใกล้แล้ว อึบ อื้ออ อ่าาาส์" กว้านกงเผยรัวบั้นท้ายไม่ยั้งก่อนจะกระแทกเน้น ๆ อีกสองสามที ปลดปล่อยน้ำกามเข้าไปในช่องทางรักของซิ่วซิ่วทุกหยาดหยด

สองร่างนอนทาบทับกันหายใจหอบเหนื่อย เหงื่อโทรมกายจนเสื้อผ้าเปียกชื้น

"ซิ่วซิ่ว เจ้าถือเป็นสตรีของข้าแล้วนะ" ริมฝีปากหนาบดจูบเร่าร้อนอีกครั้งอย่างหลงไหล

บทรักทั้งร้อนแรงและเร่าร้อนกลางสวนดอกไม้ ท่ามกลางแสงจันทร์ กว่าจะจบลงได้ก็เล่นเอาซิ่วซิ่วถึงกับหมดสติ กว้านกงเผยจัดเสื้อผ้าเข้าที่เข้าทาง ก่อนจะอุ้มร่างที่สลบไสลไม่ได้สติกลับเรือนของตนเอง

พอพ้นหลังท่านเสนาบดี สองร่างเล็กก็ลุกออกมาจากที่ซ่อน

"ฉงเซิงพี่ซิ่วซิ่วจะเป็นอะไรไหม? ข้าเห็นท่านพ่อทำกับนางไม่หยุดเลย"

"นางไม่เป็นอะไรหรอก คุณหนูอย่าได้เป็นห่วง อีกไม่นานก็จะสว่างแล้ว พวกเรารีบกลับเรือนกันเถิด พรุ่งนี้ยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก"

ทั้งสองพากันกลับเรือน นอนหลับอย่างสบายใจ

เช้าวันใหม่มาเยือน หลังจากล้างหน้าล้างตา จินซูและฉงเซิ่งก็พากันมานั่งรอฟังข่าวของซิ่วซิ่ว พร้อมกับรอสำรับอาหาร จนกระทั่งสายมากแล้ว ก็ยังไม่เห็นสาวใช้มาส่งสำรับ

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉงเซิ่งยืนเอามือลูบคางมองตามเส้นทางของโรงครัว ไว้เดี๋ยวค่อยกลับมาจัดการก็แล้วกัน

"คุณหนูท่านหิวหรือยัง?"

"ยัง ข้าไม่หิว แต่เป็นห่วงพี่ซิ่วซิ่วมากกว่า"

"ได้เวลาแล้ว ป่านนี้ซิ่วซิ่วคงตื่นแล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าวันนี้เรานัดกันจะออกไปนอกจวนหรอกหรือ เอาไว้ไปนั่งกินในเหลาชื่อดังของเมืองหลวงเลยจะดีกว่า"

"ดี ๆ ข้าอยากออกไปข้างนอกบ้าง"

ความจริงแล้วสาวใช้ที่ว่าจะไปซื้อ ก็คือสาวใช้ดั้งเดิมของไน่เอ๋อ ก่อนตายไน่เอ๋อเจตนาขายสาวใช้ผู้นั้นให้เหลาชื่อดัง เพื่อจะได้ออกไปให้พ้นหอโคมเขียว ในวันที่ฉงเซิ่งออกจากจวนไปตามซิ่วซิ่ว ก็พอจะสืบเรื่องของเนี่ยเสียนมาบ้าง รู้ว่านางยังทำงานอยู่ที่เดิม

และยังมีอีกคนหนึ่งที่ฉงเซิ่งต้องการ นางคือหญิงอ้วนลูกสาวเจ้าของเขียงหมู สตรีที่มีฝีปากคมกริบยิ่งกว่ามีดปังตอของบิดานางเสียอีก แถมยังมีเรี่ยวแรงราวกับโคถึก

หากได้ทั้งสองคนมาเป็นสาวใช้ ต่อไปคิดจะทำอะไรก็จะง่ายขึ้น

เวลาผ่านไปนาน ข่าวของอนุคนใหม่ที่งามล่มเมืองก็แพร่สะพัดไปทั่วจวนเสนาบดี

"เราไปกันเถิด นี่ก็สายมากแล้ว" เวลาไม่คลาดเคลื่อนมากนักจากที่ฉงเซิ่งคาดเอาไว้ วันนี้ต้องใช้เงินจำนวนมากพอสมควร และกว้านกงเผยพึ่งจะสั่งจ่ายเบี้ยรายเดือนให้จินซู

ทำให้ทั้งสองยังขาดเงินทองในการใช้จ่าย ไม่รู้ว่ากุญแจที่ฝากหานเจียจิ้นไปทำจะเสร็จวันไหน ฉงเซิ่งจำต้องให้ซิ่วซิ่วเป็นคนจัดการหาเงินจากท่านเสนาบดี

"อืม ไป"

บนเตียงกว้างของเรือนใหญ่ ซิ่วซิ่วนอนน้ำตาไหลกลั้นเสียงสะอื้น ด้านหลังมีกว้านกงเผยกอดปลอบประโลมด้วยความนุ่มนวล

"ซิ่วซิ่ว ข้าขออภัยจริงๆ ที่ไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้ สาวน้อยโปรดอย่าได้เสียใจไปเลย ยิ่งเห็นน้ำตาของเจ้าข้าก็ยิ่งปวดใจนะรู้ไหม"

"นายท่านปล่อยเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะกลับไปรับใช้คุณหนู"

"ไม่เอาน่า เดี๋ยววันนี้ข้าจะให้เงินซูเอ๋อไปซื้อสาวใช้ใหม่มาสักสิบคนดีหรือไม่ เจ้าจะได้สบายใจ"

ซิ่วซิ่วพลิกร่างกลับมา ทำให้ผ้าห่มที่คลุมเต้าอวบอิ่มขยับต่ำลงจนเกือบจะเห็นหัวนม กว้านกงเผยถึงกับมองอย่างลืมตัว

"แล้วพวกเราจะไม่ไปช่วยคุณหนูเลือกหรือเจ้าคะ ก็ไหนนายท่านบอก...อุ๊บบ อื้มมมม"

ริมฝีปากบางถูกจูบอย่างกะทันหัน ทั้งที่เอ่ยยังไม่ทันจะจบ ฝ่ามือของชายหนุ่มเริ่มลูบไล้เต้าอวบใหญ่

"นายท่านขอรับ" แต่ก่อนที่กว้านกงเผยจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ เสียงของบ่าวรับใช้ก็ดังขึ้นที่หน้าประตูเสียก่อน ทำให้นายท่านใหญ่ของจวนหงุดหงิดไม่น้อย

"มีอะไร!!"

"คุณหนูใหญ่ต้องการพบอนุซิ่วขอรับ"

ซิ่วซิ่วทำท่าจะลุก แต่เอวกลับถูกรั้งเอาไว้ "นายท่านปล่อยก่อนเจ้าค่ะ บ่าวจะออกไปพบคุณหนู"

"ไม่ต้องหรอก เจ้านอนพักผ่อนเถิด"

"เจ้าไปบอกอาต้าให้ไปเบิกเงินในห้องบัญชีมาให้คุณหนูใหญ่ห้าร้อยตำลึง ให้นางซื้อสาวใช้และใช้จ่ายได้ตามต้องการ"

"ขอรับนายท่าน"

"สบายใจหรือยังสาวน้อย"

ซิ่วซิ่วก้มหน้าหลบสายตาด้วยความเขินอาย เห็นแล้วกว้านกงเผยก็ห้ามใจไม่อยู่รีบขึ้นไปนอนทาบทับ ไม่นานเสียงครางกระเส่าก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ฉงเซิ่งและจินซูถือตั๋วแลกเงินห้าร้อยตำลึงออกจากจวนไปอย่างสบายใจ ความจริงแล้วพวกนางสามารถใช้รถม้าของจวนได้ แต่ที่ไม่ใช้เพราะไม่อาจเชื่อใจผู้ใดในยามนี้

เหลาชื่อดังคือที่แรกที่ทั้งสองมุ่งหน้าไป กว้านจินซูพึ่งเคยออกมานอกจวนครั้งแรก มองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น และยังถามคำถามมากมายจากฉงเซิ่ง

ส่วนอีกคนก็ตอบอย่างใจเย็นพร้อมทั้งอธิบายให้ฟังอย่างละเอียด เพื่อเป็นการให้ความรู้แก่จินซูไปด้วย

จนกระทั่งทั้งสองมาถึงเหลาชื่อดัง ร้านอาหารแห่งนี้เป็นตึกสองชั้นกว้างขวาง ด้านหน้าตกแต่งไว้อย่างหรูหรา บ่งบอกสถานะของผู้ที่มากินอาหารด้านในได้เป็นอย่างดี

"คุณหนู มีอะไรให้รับใช้ขอรับ" ชายหนุ่มในชุดเทาค้อมกายต้อนรับอย่างนอบน้อม เพราะดูจากกิริยาท่าทางและการแต่งกายของจินซูก็รู้ว่าต้องเป็นคุณหนูมีตระกูล

"ห้องพิเศษริมหน้าต่างด้านตะวันตก อาหารเลิศรสของที่นี่ห้าอย่างพร้อมขนมชื่อดัง"

ฉงเซิ่งสั่งรวดเดียวจบราวกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทำให้ชายหนุ่มชุดเทาชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบรับอย่างว่องไว

"อ่า ห้องนั้นว่างอยู่พอดีเลยขอรับ เชิญ ๆ"

หลังจากเข้ามานั่งภายในห้อง ฉงเซิ่งก็ควักถุงเงินที่แวะเอาตั๋วแลกเงินไปแลกมาเมื่อครู่ ออกมาวางไว้บนโต๊ะ

"นี่เป็นเงินค่าไถ่ตัวเนี่ยเสียน เจ้าเอามันไปมอบให้เถ้าแก่จง เขาจะรู้เองว่าต้องทำยังไง"

แม้จะแปลกใจอยู่บ้าง แต่ชายหนุ่มชุดเทาก็ไม่คิดจะถามให้มากความ เพราะเขามีหน้าที่เพียงต้อนรับและบริการลูกค้า จึงหยิบถุงเงินแล้วก้าวออกจากห้องไป