ตอนที่ 4 เรือนกาม

"พวกเจ้าเป็นคนเขียนจดหมายเองหรือ?" ที่เจียจิ้นต้องถามย้ำ เพราะลายมือในจดหมายมันงดงามคล้ายบัณฑิตที่เล่าเรียนฝึกฝนคัดพู่กันมาหลายสิบปี

"คุณชายหาน ไม่ทราบว่าโหวเหยส่งท่านมาเรื่องของคุณหนูจินซูใช่หรือไม่"

ฉงเซิ่งไม่คิดตอบคำถามนอกเรื่อง เพราะมีเวลาไม่มาก

"ใช่"

"คุณหนูท่านเล่าความจริงทั้งหมดให้คุณชายหานฟังเถิด"

จินซูมองสบตากับฉงเซิ่งเพื่อเรียกความเชื่อมั่น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ

"สาระเลว! บัดซบ!" หลังจากฟังจบ เจียจิ้นถึงกับสบถด่าออกมาด้วยความโมโห

ยังดีที่ฉงเซิ่งสอนจินซูเอาไว้ว่าให้เก็บเรื่องของพ่อบ้านที่ทำกับนางไว้เป็นความลับ เพราะหากมีผู้อื่นรู้ นางจะเป็นฝ่ายเสื่อมเสีย

"ซูเอ๋อ จวนโหวช่างผิดต่อเจ้าและท่านอาหญิงยิ่งนัก ที่หลงเชื่อกว้านกงเผย พี่เจียต้องขออภัยแทนทุกคนด้วย หากท่านปู่รู้ความจริงแต่แรก บางทีท่านอาหญิงอาจจะไม่ต้องตาย"

"พี่เจีย เรื่องที่ผ่านมามิอาจแก้ไข อย่าได้คิดมากเลยเจ้าค่ะ ที่ส่งจดหมายไป เพราะซูเอ๋อแค่อยากขอความช่วยเหลือจากจวนโหวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น"

"ซูเอ๋อ อยากให้พี่เจียช่วยอะไรก็บอกมาเถิด อย่าได้เกรงอกเกรงใจไปเลย พวกเราถึงอย่างไรก็เป็นพี่น้องกัน"

ฉงเซิ่ง ยื่นพวงกุญแจสามพวงไปเบื้องหน้าเด็กหนุ่ม "เรื่องเร่งด่วนยามนี้ ก็คือพวกเราอยากได้กุญแจสำรอง ของพวงกุญแจพวกนี้ทั้งหมดเจ้าค่ะ แต่ว่าท่านมีเวลาแค่ครึ่งชั่วยามต้องนำของจริงมาคืน ส่วนกุญแจสำรองขอภายในห้าวัน ได้หรือไม่เจ้าคะ"

เจียจิ้นมองเด็กน้อยผอมแห้งรูปร่างคล้ายซากศพเดินได้ด้วยความแปลกใจ เพราะคำพูดคำจาและกิริยาท่าทาง มันดูสง่างามต่างจากหน้าตาอย่างสิ้นเชิง เด็กหนุ่มได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ ยื่นมือไปรับพวงกุญแจมา โดยไม่คิดถามอะไรอีก

"ได้ พวกเจ้ารอข้าที่นี่สักประเดี๋ยว" เอ่ยจบเจียจิ้นก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดหายไปท่ามกลางแมกไม้อย่างรวดเร็ว

ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่ฉงเซิ่งวางเอาไว้ ไม่ถึงชั่วยามหานเจียจิ้นก็กลับมา หลังจากคืนกุญแจให้แล้ว เด็กหนุ่มยังอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

"ซูเอ๋อ พี่เจียต้องบอกท่านปู่ให้จัดการเรื่องของเจ้าให้เร็วที่สุด"

"ขอบคุณพี่เจียมากเจ้าค่ะ ซูเอ๋อคงต้องกลับเรือนแล้ว เดี๋ยวจะมีผู้คนสงสัย"

"ระวังตัวด้วยนะซูเอ๋อ จำเอาไว้ ว่าเจ้ายังมีพี่เจียและท่านปู่ มีอะไรรีบส่งข่าวไปทันทีเข้าใจไหม"

"เจ้าค่ะพี่เจีย"

ฉงเซิ่งและจินซูพากันกลับไปที่เรือน เอากุญแจไปคืน แล้วกลับเข้าไปอยู่ใต้เตียงดังเดิม รอไม่นานเสียงกรีดร้องและเสียงด่าทอหยาบคายก็ดังขึ้น

"ไป๊! พวกเจ้าลุกออกไปจากตัวข้า!" องค์หญิงใหญ่ โวยวายด้วยเสียงอันแหบแห้งทันทีที่ลืมตาตื่น

"อะ..องค์หญิง! นะ..นายท่าน!"

"ไอ้ชาติชั่ว!"

พลั่ก…..

เสนาบดีกว้านลุกขึ้นมาได้ ก็ถีบยอดอกของพ่อบ้านที่กำลังนั่งคุกเข่า ก่อนจะคว้าเก้าอี้ทุบลงไปไม่ยั้ง จนเก้าอี้พังยับ เหล่าหนานนอนแน่นิ่งเลือดท่วมตัวไปหมด

องค์หญิงใหญ่ถึงกับตกตะลึงแข็งค้าง เพราะเป็นครั้งแรกที่นางเห็นกว้านกงเผยโกรธ หลังจากทำร้ายพ่อบ้านแล้ว เสนาบดีกว้านก็หันกลับมามองผู้ที่ขึ้นชื่อว่าภรรยาตาขวาง

"นางสารเลว! คิดสวมเขาให้ข้า?" ร่างเปลือยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ย่างสามขุมเข้าไปหาองค์หญิงใหญ่ จิกผมของนางจนหน้าหงาย

เพี้ยยยย

"จะ..เจ้ากล้าตบข้า ข้าจะฟ้องเสด็จพ่อ!"

"ฟ้อง? เจ้าคิดว่าจะรอด? ไม่เพียงแค่เจ้า แต่ลูกชู้ของเจ้าก็ด้วย เพราะข้าจะเลี้ยงนางไว้คอยบำเรอความใคร่ให้ข้า ฮ่า ๆ"

"คราวนี้องค์หญิงใหญ่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ "มะ..ไม่นะ นางเป็นลูกสาวของเจ้า เจ้าจะทำเช่นนั้นกับนางไม่ได้"

"ลูกข้า?! ฮ่า ๆ องค์หญิง เจ้าคิดว่าข้าโง่งมมากสินะ ที่เจ้ายอมแต่งกับข้าก็เพราะดันไปสมสู่กับน้องแท้ ๆ จนตั้งครรภ์ ส่วนที่ข้าแต่งกับเจ้าก็แค่ผลประโยชน์ แต่ตอนนี้ เจ้าหมดประโยชน์แล้ว อ้อ คิดจะหลอกใช้ข้าเพื่อให้องค์ชายสามได้ตำแหน่งรัชทายาท? หึหึ"

"นี่..จะ..เจ้า!"

"ข้าก็อยากจะเล่นละครต่อไปอีกสักหน่อย แต่ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะสำส่อน ถึงกับต้องมามั่วกับข้ารับใช้ในจวน แต่ก็เอาเถอะ ก็เหมาะดีที่องค์หญิงใหญ่จะถูกพ่อบ้านวิตถารย่ำยีจนตาย

"มะ..ไม่.. ม่ายย จะ..เจ้าจะทำอะไร ปะ..ปล่อยข้า"

ร่างองค์หญิงใหญ่ถูกจับพลิกนอนคว่ำแล้วกดไว้กับพื้น ยามนี้กว้านกงเผยราวกับเป็นคนละคนกับเสนาบดีฝ่ายซ้ายผู้นุ่มนวล

ฝ่ามือหนึ่งชักแก่นกายตนเองจนมันแข็ง แล้วแทงเข้ารูด้านหลังขององค์หญิงใหญ่อย่างแรง ก่อนที่สองมือจะประสานไว้บนปากกับจมูกของนาง ดึงรั้งให้ร่างโค้งขึ้นมาจนแผ่นหลังชิดแผ่นอกจากนั้นก็กระเด้านางไม่ยั้ง จนช่องทางด้านหลังมีเลือดออก

ท่าทางที่ชวนทรมานเช่นนั้น แม้แต่ฉงเซิ่งที่มีประสบการณ์มาอย่างโชกโชน ยังรู้สึกทรมานแทนเลย ไม่ต้องพูดถึงจินซูที่หลับตาปี๋อยู่ข้าง ๆ

องค์หญิงใหญ่เริ่มตาเหลือกพยายามดิ้นรนแต่กลับทำไม่ได้ ลำตัวช่วงล่างแนบติดกับพื้น เนินโหนกนูนถูกกระแทกกับพื้นจนปวด ปากกับจมูกถูกปิด แผ่นหลังโค้งขึ้นจนตั้งฉากกับช่วงล่าง

ในที่สุดนางก็สิ้นใจตาย พร้อม ๆ กับเสนาบดีปลดปล่อยออกมา

เรือนหลังเล็กท้ายจวน อยู่ ๆ ก็กลายเป็นทั้งเรือนกามและเรือนฆาตกรรมในวันเดียว และยังถือเป็นความลับใหญ่หลวงของกว้านกงเผยที่บังเอิญว่ามีเด็กถึงสองคนรู้เห็นอีกด้วย

หลังจากกว้านกงเผยจากไป ฉงเซิ่งรีบพาจินซูออกมาจากใต้เตียง ทำลายหลักฐานทุกอย่างจนเกรี้ยง แล้วพากันออกไปซุ่มอยู่ในพุ่มไม้นอกเรือน

ไม่นานก็เห็นคนกลุ่มใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ผู้ที่เดินนำหน้ามาก็คือเสนาบดีกว้านที่พึ่งจะฆ่าคนไปหมาด ๆ นี่เอง คนทั้งกลุ่มดูแล้วก็คงจะเป็นคนในตระกูลทั้งหมด เมื่อมาถึงหน้าประตู กว้านกงเผยก็ออกคำสั่งกับสาวใช้นางหนึ่งทันที

"เปิดประตู"

"จะ..เจ้าค่ะ"

แอ๊ดดด...

"กรี๊ดดดดดดดดด อะ..องค์หญิง"

สาวใช้สองคนรีบวิ่งเข้าไปยังร่างของเจ้านาย ท่าทางพวกนางคงเป็นสาวใช้ส่วนตัวขององค์หญิงใหญ่ ถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยเจ้านายนัก หรือบางทีพวกนางอาจเป็นห่วงชีวิตตนเองก็เป็นได้

คนทั้งกลุ่มเกิดความวุ่นวายแตกตื่น เสนาบดีกว้านสั่งให้คนไปตามคนจากกรมอาญา ไม่รู้ว่าผู้คนลืมเลือนหรืออย่างไร ถึงได้ไม่มีผู้ใดถามถึงผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่เลยสักคน แม้กระทั่งกว้านกงเผย

แล้วก็ถึงเวลาที่จินซูคุณหนูเจ้าของเรือนต้องปรากฏตัวเสียที

"จำที่ข้าสอนได้หรือไม่" ฉงเซิ่งกระซิบถามเด็กหญิงข้างกายเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

แม้จะหวาดกลัว แต่จินซูก็ยังพยักหน้ารับ

"ดี ไปกันเถิด"

เด็กทั้งสองก้าวไปยืนเบื้องหลังผู้คน

"เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ? เหตุใดทุกคนถึงมาที่เรือนของข้า"

เสียงกังวานใสดังขึ้น ทำให้บริเวณนี้ตกอยู่ในความเงียบ จินซูก้าวเดินอย่างสง่าผ่าเผยสองมือประสานไว้ที่หน้าท้องท่าทางราวกับคุณหนูที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี แม้จะอยู่ในชุดกระโปรงทั้งเก่าทั้งขาด เด็กหญิงก้าวผ่านกลุ่มคนจนกระทั่งมายืนเบื้องหน้าบิดาแท้ ๆ

"ท่านพ่อ"

เสนาบดีกว้านยืนเอามือไพล่หลัง ขมวดคิ้วมองเด็กหญิงตรงหน้า ใบหน้าของนางแทบจะถอดแบบของเขาออกมาเกือบทั้งหมด มีเพียงดวงตากลมโตเหมือนมารดาเท่านั้น เขาลืมบุตรสาวคนนี้ไปเสียสนิท จำไม่ได้กระทั่งชื่อของนางด้วยซ้ำ

"จินซูคำนับท่านพ่อเจ้าค่ะ"

"จินซู?"

"เจ้าค่ะ"

"เอ่อ..นายท่านเจ้าคะ เด็กผู้นี้คือลูกชู้ของนางจินยี่ ที่ถูกนายท่านสั่งให้อยู่แต่ในเรือนหลังนี้ยังไงล่ะเจ้าคะ"

ลูกชู้งั้นหรือ กว้านกงเผยได้ยินวาจาของหนึ่งในอนุ แล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ หากเด็กผู้นี้คือลูกชู้ ในจวนแห่งนี้ก็คงไม่มีลูกของเขาแล้ว

เพราะลูกแต่ละคนที่เกิดกับพวกนาง ไม่มีคนไหนหน้าตาเหมือนเขาถึงเพียงนี้เลยสักคน

"เจ้าอยู่เรือนนี้?"

"เจ้าค่ะ"

"แล้วเมื่อวานเจ้าไปอยู่ที่ใด?"

จินซูสีหน้าหม่นลง ก้มหน้าท่าทางหวาดกลัว

"ไม่ต้องกลัวบอกมาเถิด"

"พะ..พ่อบ้านเหล่าใช้ให้ลูกไปทำความสะอาดที่พักของเขาให้สะอาดเอี่ยม หากไม่สะอาดก็ห้ามกลับมา และห้ามกินข้าว ฮึก..ลูกพึ่งจะทำเสร็จวันนี้ ก็เลยรีบกลับมาขอข้าวพ่อบ้านกินเจ้าค่ะ" จินซูพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า แลดูน่าสงสารไม่น้อย

"ชั่วช้าจริง! ข้าพึ่งรู้ว่าลูกสาวของเสนาบดีอย่างข้า ต้องมานั่งทำงานแลกข้าวคนรับใช้กิน!"

"นายท่าน ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ อย่าได้ฟังความข้างเดียวนะเจ้าคะ ต้องรอพ่อ..."

พอเห็นสายตาเย็นชาของกว้านกงเผย อนุนางนั้นก็รีบหุบปากลงทันที เพราะนางยังไม่รู้ว่าอีกศพหนึ่งในเรือนคือผู้ใด

ฉงเซิ่งที่ยืนก้มหน้าเงียบ ๆ อยู่เบื้องหลังผู้คนอย่างไร้ตัวตน ลอบมองใบหน้าของอนุปากดี ไม่ต้องเดาก็รู้ว่านางเป็นชู้รักคนหนึ่งพ่อบ้าน แถมยังรู้เรื่องเลวทรามที่เหล่าหนานทำกับจินซูไม่น้อย มุมปากของฉงเซิ่งยกยิ้มบางเบา

"นายท่านขอรับ เป็นศพพ่อบ้านเหล่าขอรับ เอ่อ.. ทั้งยังตายในสภาพเปลือยขอรับ" เสียงข้ารับใช้ชายที่พึ่งจะเดินออกมา ค้อมตัวรายงานอย่างกล้าๆ กลัว ๆ

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที ที่สิ้นเสียงรายงาน

"แยกย้ายกันไปให้หมด!!"

ความจริงกว้านกงเผยแค่ต้องการให้ผู้คนมาเพื่อเป็นพยานเท่านั้น ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว รอคนจากกรมอาญามาชันสูตร แล้วค่อยไปรายงานฮ่องเต้ เท่านี้เรื่องก็จบ

"ละ..แล้วลูกล่ะเจ้าคะ จะไปอยู่ที่ใด"

เสนาบดีกว้านเหมือนจะนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ "เจ้าอยู่ที่นี่ก่อน รอให้ปากคำคนของกรมอาญา บอกพวกเขาไปตามความจริงเข้าใจหรือไม่"

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

"อาต้า เจ้าจงรีบไปจัดหาเสื้อผ้าสำเร็จให้สมกับฐานะ มาให้คุณหนูเปลี่ยนโดยเร็ว ก่อนที่คนของกรมอาญาจะมา"

"ขอรับนายท่าน"

"เอ่อ..ท่านพ่อเจ้าคะ ถ้าอย่างนั้น ลูกขอเผื่อสาวใช้สักชุดหนึ่งได้ไหมเจ้าคะ"

"หืม สาวใช้?" กว้านกงเผยเหลียวกลับไปมองถึงได้เห็น ร่างเล็กผอมแห้งมีแต่หนังหุ้มกระดูก ยืนก้มหน้าท่าทางหวาดกลัวอยู่เบื้องหลัง

"ได้ อาต้าจัดการมาให้พร้อมด้วย"

"ขอรับนายท่าน"

"ซูเอ๋อ เด็กผู้นี้มาจากที่ใด"

"พ่อบ้านซื้อตัวมา แล้วทิ้งไว้ในเรือนให้ลูกเจ้าค่ะ"

"อ้อ ไว้จัดการเรื่องทุกอย่างจบ พวกเราคงได้คุยกันตามประสาพ่อลูก"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ" จินซูแสดงท่าทางดีอกดีใจจนเห็นได้ชัด ลอบสบตากับฉงเซิ่งคล้ายอยากได้คำชม เพราะแผนการของพวกเขาราบรื่นกว่าที่คิดเอาไว้

ส่วนเสนาบดีกว้าน ที่ทำดีกับจินซูไม่ใช่ว่าเกิดความผูกพันอันใด แต่เพราะเห็นรูปร่างหน้าตาของบุตรีที่แลดูงดงามตั้งแต่อายุยังน้อย จึงคิดจะใช้ประโยชน์จากนางเท่านั้น