ตอนที่ 3 บทเรียนหวาบหวิว

เหล่าหนานรีบหันหลังกลับไปปิดประตูอย่างรวดเร็วเพราะเกรงจะมีใครมาเห็น แต่นั่นกลับเป็นความผิดอย่างมหันต์

กลิ่นหอมในหม้อดินยังโชยฟุ้งอยู่ภายในห้อง ยิ่งประตูปิดมันก็ยิ่งตลบอบอวลอยู่ภายใน

"อื้ออ น้องพี่ พี่สาวผู้นี้คิดถึงเจ้าเหลือเกิน อยากกินแท่งหยกใหญ่ยาวของเจ้าจะแย่แล้ว"

อยู่ ๆ องค์หญิงใหญ่ก็เข้าจู่โจมพ่อบ้านจากทางด้านหลัง เอื้อมมือไปลูบคลำอวัยวะกึ่งกลางลำตัวของอีกฝ่าย ด้วยท่าทางหลงใหล

"โอ่วววว องค์หญิง"

เหล่าหนานพลิกร่างกลับมาตะโบมจูบองค์หญิงใหญ่อย่างหื่นกระหาย พร้อมกับรีบถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างว่องไว

ฉงเซิ่งพอเห็นว่าได้ที่ เมื่อคนทั้งสองตกอยู่ห้วงของฤทธิ์ยา จึงพาจินซูมุดออกมาจากใต้เตียง เพื่อให้นางได้เห็นอย่างชัด ๆ

ยากำหนัดอย่างแรงที่มีฤทธิ์หลอนปราสาทพ่วงไปด้วย จะทำให้คนที่สูดดมมันเข้าไปตกอยู่ในห้วงฝัน มองเห็นเพียงแค่ภาพใต้จิตสำนึกของตัวเองเท่านั้น

ฉงเซิ่งปรุงยาตัวนี้ขึ้นมา เพื่อชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้โดยเฉพาะ

"คุณหนูดูให้ดี แล้วจดจำมันเอาไว้ บทเรียนวาบหวิวเช่นนี้บางทีมันก็เป็นอาวุธสังหารอย่างหนึ่งได้เช่นกัน"

เด็กทั้งสองลากเก้าอี้มานั่งมุมห้อง มองร่างเปลือยสองร่างที่กำลังกอดจูบกันนัวเนียอยู่หน้าประตู

"อื้ออ น้องพี่ พี่ขอกินแท่งหยกของเจ้าหน่อยนะ"

องค์หญิงใหญ่ รีบลนลานนั่งคุกเข่า จับท่อนเอ็นแข็งโด่อมเข้าไปในปากอย่างตะกละตะกลาม ทั้งดูดทั้งเลียอย่างเอร็ดอร่อย

"โอ๊วววว อู๊ววววว ซี๊ดดด อ่ะ.. องค์หญิง ทะ..ท่านช่างใช้ปากเก่งยิ่งนัก เป็นวาสนาของเหล่าหนานจริง ๆ อุยย"

"อื้มมม รสชาติของเจ้ายังดีเช่นเดิมเลย"

"แพร่บ ๆ" ลิ้นเล็กลากเลียตั้งแต่พวงสวรรค์จนถึงหัวบานใหญ่

"บ๊วบ ๆ" ก่อนจะอมเข้าไปในปากดูดจนเกิดเสียงดัง วนกลับมาดูดพวงสวรรค์อีกครั้ง พร้อมกับยกท่อนลำชักขึ้นชักลง

"โอ๊วว อู๊ววว ซี๊ดดด" เหล่าหนานถึงห่อปากร้องคราง บั้นท้ายแข็งเกร็ง กดหัวนางเอาไว้ กระเด้าท่อนเอ็นใส่โพรงปากไม่ยั้ง

"อื้มมมม อ๊อก" พล็อก ๆ

เสียงหยาบโลนเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

"อ่าาส์ ดี ๆ โอ๊วว ดี ซี๊ดดด"

"ข้าอยากเป็นผัวท่านแล้ว อยากรู้ว่าถ้ำสวาทของท่านจะดีเหมือนปากหรือไม่"

พ่อบ้านเหล่า ดึงร่างเปลือยขององค์หญิงให้ลุกขึ้นยืน ช้อนขาข้างหนึ่งของนางขึ้น แล้วแทงท่อนเอ็นแข็งโด่เข้าไปในรูที่ฉ่ำเยิ้มของนางทันที

"อุยย รูนี้ก็เอามัน ซี๊ดดดด" บั้นท้ายหดเกร็งกระเด้าไม่ยั้ง

"อร๊ายยยยย นะ..น้องพี่ เหตุใดถึงได้เร่าร้อนรุนแรงถึงเพียงนี้ เดี๋ยวของพี่ก็แหกหมดกันพอดี ซี๊ดดด"

เสียงครวญครางอย่างไร้ยางอายที่ไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดออกมาจากปากของผู้ที่เป็นถึงองค์หญิงดังลั่นห้อง

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตับ ๆ พร้อมกับเสียงแจ๊ะ ๆ

สองแขนขององค์หญิงกอดลำคอแกร่งไว้แน่น ลำตัวหดเกร็ง

"อื้ออออ ดี ๆ อร๊าาาส์ เสียวว อู๊ยยย ซี๊ดดด" ปากก็ร้องครางไม่หยุด

เหล่าหนานถอนท่อนเอ็นออก จับร่างนางพลิกหันหลัง ดึงสะโพกให้โก่งขึ้น ก่อนจะแทงท่อนเอ็นที่เยิ้มไปด้วยเมือกสีขาวกลับเข้าไปอีกครั้ง สองมือยึดจับสะโพกไว้แน่น ก่อนจะกระเด้าไม่หยุด

"อะ.. อะ..มันจริง ๆ วุ๊ยยย ได้เป็นผัวองค์หญิงนี่มันรู้สึกดีเช่นนี้เอง อู๊ววว ข้าอยากเอาท่านมานานแล้ว ซี๊ดดดด"

เหล่าหนานเพิ่มแรงเข้าไปอีก จนองค์หญิงหัวสั่นหัวคลอน เต้าอวบกระเด้งกระดอนไปมา ฝ่ามือหนารีบคว้าจับสองเต้าเอาไว้ เกร็งบั้นท้าย กระเด้าถี่รัว

"อ๊ะ อร๊าาาาส์ เสียว อุยย เสียวเหลือเกิน ดี ซี๊ด ดี นะ..น้องพี่ ระ..แรงอีก ระ..เร็วอีก อื้อออ อ๊อยย จะแตกแล้ว อ่ะ..อ่ะ.. อร๊ายย เร็ว ซี๊ดดด เร็วอีก อร๊ายยยยยยยยย อร๊าาาส์ ตะ..แตกแล้ว อื้ออออ "

เหล่านานรัวท่อนเอ็นเข้าออกรูขององค์หญิงจนน้ำแตกกระเซ็นออกมาข้างนอกตามแรงชัก

"โอ๊วววว อู๊ววว" บั้นท้ายกระแทกอัดท่อนลำทะลวงเข้าไปจนมิด ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่น ให้ฉีดพุ่งเข้าไปในส่วนลึกที่สุดในรูขององค์หญิง ก่อนที่ทั้งคู่จะลงไปนอนคว่ำหน้าทาบทับกันบนพื้น หายใจหอบเหนื่อย

แม้จะพึ่งปลดปล่อย แต่ความกระสันกลับยิ่งเพิ่มพูน ท่อนเอ็นยังพองตัวคับแน่นคารู ทั้งที่นอนหอบหายใจ แต่บั้นท้ายของเหล่าหนานยังขยับไม่หยุด

องค์หญิงถูกจับพลิกหันหน้ากลับมาให้นอนหงาย สองขาแหกกว้าง ก่อนที่ท่อนเอ็นแข็งโด่จะจ้วงแทงกลับเข้าไปใหม่

"อร๊ายยย อุยยย น้องพี่ วันนี้เจ้าช่างกระเด้าได้ถึงใจพี่ยิ่งนัก เสียวรูไปหมดแล้ว โอยยย อย่าหยุดนะ อื้อออ"

"อ่าาาส์ แหกขากว้างอีก ขอข้ากระเด้าให้ถนัดหน่อยนะองค์หญิง วันนี้หากไม่เอาเจ้าจนรูแหก ข้าจะไม่ยอมเลิกลาเป็นอันขาด โอยย อู๊วว ทั้งเสียวทั้งมันจริง ๆ"

เสียงตับ ๆ และเสียงครวญครางดังไม่หยุดหย่อน

จินซูนั่งจ้องตาไม่กะพริบด้วยความอยากรู้อยากเห็น ความจริงแล้วก่อนหน้านี้เด็กหญิงก็เคยเห็นทุกครั้ง ที่พ่อบ้านทำกับสาวใช้ของนาง แต่มันไม่เหมือนที่กำลังทำกับองค์หญิงอยู่ในเวลานี้

บางที อาจเป็นเพราะสาวใช้ผู้นั้นไม่ได้เต็มใจทำก็เป็นได้

ส่วนฉงเซิ่งไม่ได้มองดูคนทั้งสอง เพราะประสบการณ์ด้านนี้มีเยอะมากพอแล้ว แค่กำลังรอการมาถึงของเสนาบดีกว้านอย่างใจจดใจจ่อ

ภายในเรือนหลังเล็กซ่อมซ่อท้ายจวน เสียงหยาบโลนและเสียงครวญครางดังออกไปถึงข้างนอก หากผู้ใดมาได้ยินเข้า ก็จะรู้ได้ทันทีว่าภายในร้อนแรงเพียงใด

ฉงเซิ่งลุกจากเก้าอี้ ไปดูตัวยาในหม้อดิน ก่อนจะหันมาทางจินซู "ไปเถิดคงได้เวลาแล้ว"

ทั้งสองพากันมุดกลับเข้าไปใต้เตียงอีกครั้ง

ไม่นานเวลาที่ฉงเซิ่งรอคอยก็มาถึง

พลั่ก...... ประตูถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง

"พะ..พวกเจ้า!!! สารเลวเอ๊ย!!" เสียงสบถด่าดังแข่งกับเสียงครวญครางของชายหญิงที่กำลังนอนเอากันบนพื้น

กว้านกงเผยมองฮูหยินเอกของตนเองที่กำลังเปลือยกายหมอบคลานสี่ขา ให้พ่อบ้านกระเด้าจากทางด้านหลัง ราวสุนัขติดสัด ยิ่งมองลมหายใจก็ยิ่งแรงขึ้น

เสนาบดีกว้านตัดสินใจหันกลับไปปิดประตู แน่นอนว่านั่น คือสิ่งที่ฉงเซิ่งต้องการ ชุดขุนนางขั้นหนึ่งถูกถอดทิ้งอย่างไม่ไยดี

ร่างเปลือยของกว้านกงเผย นั่งคุกเข่าลงเบื้องหน้าภรรยาผู้สูงศักดิ์ ก่อนจะจิกลงบนเส้นผมของนางให้แหงนหน้าขึ้น แล้วจับท่อนเอ็นแข็งโด่ยัดเข้าไปในโพรงปาก

"ข้าพึ่งรู้ว่าที่แท้ข้าก็ได้นางโลมชั้นสูงมาเป็นเมีย อ่าส์ ดี ๆ ดูดได้ดี ซี๊ดด ถ้ารู้ว่าเจ้ามันร่านถึงเพียงนี้ ข้าคงไม่ต้องถนอมเจ้ามานานหลายปีหรอกองค์หญิง ช่างเสียเวลาจริง ๆ โอ๊ว ใช้ปากได้ดี ซี๊ดดด"

ทั้งสามคนทำกันบนพื้นห้อง ทำให้เด็กทั้งสองที่อยู่ใต้เตียงเห็นทุกอย่างชัดเจน จินซูพึ่งเคยเห็นใบหน้าของบิดาแท้ ๆ เป็นครั้งแรก

บิดาของนางแลดูหนุ่มแน่น ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย มิหนำซ้ำยังมีท่อนลำใหญ่กว่าของพ่อบ้านตั้งเยอะ แต่ถึงแม้จะดูดีเพียงใด แต่ในสายตาของบุตรีที่ถูกทิ้ง กว้านกงเผยก็แค่บุรุษใจร้ายใจดำผู้หนึ่งเท่านั้น

เด็กทั้งสองนอนหมอบดูคนทั้งสามเริงกามกันอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งมาถึงท่าที่ฉงเซิงต้องการ

กว้านกงเผยนอนอยู่บนพื้น ตรงกลางคือองค์หญิงใหญ่ที่นอนหงายอยู่บนร่าง และบนสุดคือพ่อบ้านเหล่า

ท่อนลำแข็งโด่ทั้งสองดุ้น กำลังแข่งกันจ้วงแทงทั้งรูหน้ารูหลังขององค์หญิงใหญ่อย่างแรง จนนางอ้าปากครางน้ำลายยืด บางครั้งก็กรีดร้องดังลั่นเพื่อบรรเทาความเสียว

ฉงเซิ่งยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมุดออกมาจากใต้เตียง ยัดยาแก้พิษหลอนปราสาทเข้าไปในปากคนทั้งสาม ให้เหลือเพียงยากำหนัดอย่างแรง จนไม่อาจหยุด

ถ้าต้องเอากันแบบหยุดไม่ได้ ทั้งที่สติยังครบถ้วน องค์หญิงที่ทั้งหยิ่ง ทั้งยโส และเป็นคนถือเนื้อถือตัว หากเห็นสภาพตนเองตอนนี้

ยิ่งคิดฉงเซิ่งก็ยิ่งชอบใจ มุดกลับเข้าไปรอชมอยู่ใต้เตียงข้างจินซูตามเดิม

"กรี๊ดดดด อร๊ายยยย นะ..นี่..มัน อะ..อะ อะไร อู๊ยยยย โอ๊ยยยย ซี๊ดดดดด ม่ายยย ไม่ โอย อื้อออ" เสียงกรีดร้องขององค์หญิงดังขึ้นเมื่อนางได้สติ แต่ร่างกายกลับไม่อาจหยุดได้

"บัดซบเอ๊ย!!! อื้ออออ อูวว นางร่านเจ้ามันต่ำช้า ไฝ่ต่ำถึงกับเล่นชู้กับพ่อบ้าน นางสารเลว!!"

"ขะ..ข้า.. อื้อออ มะ..ไม่ ซี๊ดดด อร๊าาาส์"

"นะ..นะ..นายท่าน มัน..มะ..ไม่ใช่อย่าง โอ๊ะ โอ๊ว"

"ไม่ใช่? แล้วที่เจ้ากำลังกระเด้าอยู่นี่มันอะไร"

เสียงสบถด่าปนกับเสียงคราง ดังระงมไปหมด ใบหน้าคนทั้งสามเหยเกจนแทบจะดูไม่ได้ เพราะสติกลับมาครบถ้วน แต่ไม่อาจควบคุมร่างกายตนเอง

และกว่ายาในหม้อดินจะระเหยจนหมด เกรงว่าจะใช้เวลาข้ามคืนข้ามวัน เรียกว่าการถูกทรมานบนความเสียวเช่นนี้ มันยิ่งกว่าตายเสียอีก

ฉงเซิ่งและจินซูเตรียมทั้งอาหารและน้ำเอาไว้พร้อม เด็กทั้งสองกินไปด้วยดูไปด้วยอย่างเพลิดเพลิน ใช้ใต้เตียงเป็นที่หลับนอนอย่างสบาย

ช่วงบ่ายของวันถัดมา ร่างเปลือยทั้งสามยังนอนทาบทับกันสลบไสลอยู่ท่าเดิม คราบน้ำกามเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเต็มพื้น

ยิ่งสภาพองค์หญิงที่นอนอยู่ตรงกลางยิ่งดูแทบไม่ได้ ร่างกายมีแต่รอยช้ำเป็นจ้ำ ช่วงสะโพกและเต้านมเขียวคล้ำแลดูน่ากลัว หัวนมสองข้างมีรอยฟัดกัดจนเลือดซิบ

กลางหว่างขาที่แหกกว้างของนางยังมีท่อนเนื้อขดตัวคาอยู่ทั้งสองรู ผมเผ้ายุ่งเหยิง

จินซูเห็นฉงเซิ่งกำลังรื้อค้นบางอย่างตามกองเสื้อผ้าของคนทั้งสาม ก็มองอย่างนึกสงสัย

"ข้ากำลังหากุญแจห้องสมบัติ พวกเราต้องมีเงิน" เฉงเซิ่งเหมือนจะรู้ ถึงได้บอกออกไป พร้อมกับชูของในมือให้ดู "นี่ไง"

จากนั้นเด็กทั้งสองก็ก้าวผ่านร่างคนทั้งสามออกจากเรือนเข้าไปในป่ารกหลังจวน เพื่อรอคนสุดท้ายในจดหมายฉบับที่สาม

ฉงเซิ่งจับนกมาย่างกินกับจินซูเพื่อค่าเวลา จนกระทั่งเห็นร่างของหนุ่มน้อยวัยราวสิบห้าสิบหกโรยตัวลงมายืนที่พื้น ไม่ห่างจากพวกเขานัก

หานเจียจิ้น มองเด็กหญิงสองคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น แทะกินบางอย่างจนปากมันแพล็บ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าทั้งเก่าทั้งขาด คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเล็กน้อย

"จินซู?"

หนึ่งในเด็กทั้งสอง พยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันลุกขึ้นยืนเช็ดไม้เช็ดมือ

"คนจากจวนโหว?"

ฉงเซิ่งมองสำรวจเด็กหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ใช่ ท่านปูสั่งให้ข้ามาพบผู้ที่ส่งจดหมาย ข้อความมันสั้นเกินไป จึงให้ข้ามาสอบถามดู"

ที่มันสั้นเพราะฉงเซิ่งตั้งใจ เพราะถ้าบอกเรื่องราวทั้งหมดในจดหมาย หากมีผู้อื่นพบเจอทั้งสองอาจตกอยู่ในอันตราย และไม่แน่ว่าโหวเหยจะเชื่อ

ฮูหยินเอกกว้านจินยี่ บุตรี กว้านจินซู ป่าหลังจวนเสนาบดี

ข้อความในจดหมายมีเพียงเท่านั้น และก็เป็นไปตามคาด จวนโหวส่งคนมาจริง ๆ เพราะถึงอย่างไรก็ต้องอยากรู้ว่าผู้ใดส่งจดหมายไปกันแน่ และส่งไปด้วยเหตุผลอันใด