ตอนที่ 6 ชีวิตที่สิ้นหวัง

“ขอบใจน้องสาวที่เข้ามาช่วย ข้าไป๋เยี่ยนหรู" สตรีอายุราวยี่สิบต้นๆ ที่ยืนอยู่ข้างอู่หลิงเยว่ เอ่ยคำขอบคุณด้วยริมฝีปากที่ยังสั่นไหวอยู่เล็กน้อย

“ข้าอู่หลิงเยว่เจ้าค่ะ เดินทางมาจากทางใต้ พี่สาวที่นี่อันตรายมากเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ” 

ไป๋เยี่ยนหรูถอนหายใจหนักหน่วง “ข้าก็ไม่รู้ว่าสถานที่แบบใดจึงจะเรียกว่าปลอดภัยในยามนี้เช่นกัน" นางหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวต่อ

"หากไม่มีอันธพาลพวกนั้น..จะว่าที่นี่ปลอดภัยก็ได้นะ เว้นเพียงแต่เราขาดเสบียงอาหาร”

“แล้วพวกเขาจัดการเรื่องที่พักและอาหารกันอย่างไร?” อู่หลิงเยว่ถามเสียงแผ่ว ขณะเดินตามหญิงสาวไปยังร่มเงาใต้ต้นไม้ใหญ่

หญิงสาวอธิบายด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ “คนในหมู่บ้านดั้งเดิมได้รับสิทธิก่อน ส่วนคนแปลกหน้าอย่างพวกเรา ก็ต้องอาศัยโชควาสนา ใครแข็งแรงก็ได้ต่อแถวก่อน ใครเจ็บป่วยก็ต้องอดทนเพราะยาและหมอมีไม่เพียงพอ บางวันพวกเราก็ได้รับเพียงข้าวต้มใส ๆ ที่แทบไม่มีข้าวสักเม็ดไว้ประทังชีวิต”

อู่หลิงเยว่เงียบงัน ดวงตากวาดมองไปรอบหมู่บ้านอีกครั้ง นางเห็นชาวบ้านบางคนใช้แผ่นไม้เก่า ๆ ปูพื้นทำเป็นที่นอน บ้างก็นั่งกินข้าวจากถ้วยไม้เก่าสกปรก สมบัติติดกายก็มีเพียงห่อผ้าผืนเดียวไม่ต่างจากนางในเวลานี้

“ข้าได้ยินว่าทหารแคว้นเหยียนดูแลที่นี่อยู่ ราชสำนักไม่ได้จัดส่งเสบียงอาหารมาเพิ่มให้ทหารหรือเจ้าคะ”

ไป๋เยี่ยนหรูน้ำตาคลอขึ้นมาทันที “ข่าวว่าแคว้นเหยียนล่มสลายไปแล้ว วังหลวงถูกเผา ผู้คนกระจัดกระจายไปตั้งกลุ่มเพื่อปกป้องตนเอง ไม่มีกองกำลังหรือเสบียงอาหารส่งมาหรอกเพราะข้าศึกยังคงลาดตระเวนกวาดล้างผู้ที่ต่อต้านอยู่”

อู่หลิงเยว่อยากจะกลั้นใจตายไปเสียเดี๋ยวนั้น นางมีอาหารในห้างไว้กิน แต่นางก็ยังมีโอกาสตายเพราะสงคราม!!

“ที่นี่คือที่พักของข้า" ไป๋เยี่ยนหรูพานางเดินมาถึงกระโจมที่สร้างขึ้นจากกิ่งไม้เล็กๆ ที่นำมาขัดกันแล้วคลุมด้วยผ้าสีหม่นไว้รอบ ซึ่งหลายคนก็มีที่พักแบบเดียวกันนี้ 

“ที่ตรงนั้นเพิ่งจะว่างเมื่อเช้านี่เอง..หากเจ้าไม่คิดมากก็ไปพักที่นั่นเถิด” หญิงสาวชี้มือไปยังอีกกระโจมหนึ่งที่ไม่ห่างกันเท่าใดนัก และโดยไม่ต้องเอ่ยปากอู่หลิงเยว่ก็รู้ทันทีว่าเจ้าของเดิมที่อยู่มาก่อนน่าจะจากโลกนี้ไปแล้ว

อู่หลิงเยว่พยักหน้าและเดินไปนั่งหน้าที่พักใหม่ของนางอย่างอ่อนล้า ดวงตาเหม่อมองท้องฟ้าผ่านช่องว่างของใบไม้ พลางถอนใจยาว

นางเหลือบมองตามหลังไป๋เยี่ยนหรูที่กลับไปซ่อนตัวอยู่ในกระโจมของนางเงียบๆ ก่อนจะหลุบตาลง 

กล่าวตามจริงคราวแรกนางก็รู้สึกแปลกๆ ที่เห็นไป๋เยี่ยนหรูปรับอารมณ์ให้สงบนิ่งได้อย่างรวดเร็วทั้งที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายแรงมาหยกๆ 

เมื่อสองวันก่อน กว่านางจะทำใจยอมรับชีวิตและร่างใหม่นี้ได้ก็ยังเครียดจนอาเจียนออกมาไม่รู้กี่ครั้ง เพิ่งจะมารู้สึกดีขึ้นก็ตอนที่เปิดระบบห้างสรรพสินค้าขึ้นมาได้นี่เอง

แต่เมื่อคิดว่าแคว้นล่มสลาย ขาดเสบียงอาหาร ไร้ความช่วยเหลือ การมีชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างกับการนั่งรอวันตายของตนก็พอจะเข้าใจได้ว่าเหตุใดไป๋เยี่ยนหรูถึงนิ่งเงียบได้ปานนั้น

ปลายนิ้วของหญิงสาวลูบเบาๆ ไปที่แหวน ระบบห้างเปิดขึ้นมาอีกครั้ง ตรงมุมด้านซ้ายสุดของจอภาพมีสัญลักษณ์เหรียญสีทองเคลื่อนไหวช้าๆ ตัวเลขแสดงแต้มของนางเวลานี้เหลืออยู่ 1,980 แต้ม!

“เดี๋ยวนะ! นี่โกงกันใช่ไหม ข้าแลกแต้มกับอาหารและยามาสองครั้งหมดไปห้าร้อยกว่าแต้ม แต่สเปรย์พริกไทยสองขวดเล็กๆ กลับเสียแต้มไป 2,500 กว่าแต้มเชียวหรือ!!”

หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับ ห้างสรรพสินค้ารุ่นทดลองของนางนี่ห่วยแตกจริงๆ!

“ตื๊ด!!” 

อู่หลิงเยว่กลอกตามองบนก่อนจะเอ่ย “มาแล้วสินะ ทีนี้ล่ะมาไวเชียว!” นางบ่น

“ขอแสดงความยินดีกับนายท่านด้วยขอรับ ช่วยเหลือสตรีนางหนึ่งให้พ้นภัย ได้รับคะแนนสะสม 800 แต้ม”

อู่หลิงเยว่อ้าปากค้าง “ก่อนหน้านี้ข้าช่วยชีวิตคนไว้ไม่ทัน เจ้าซี้ซั้วให้คะแนนข้ามาถึง 5,000 แต้ม แต่คราวนี้ข้าช่วยไป๋เยี่ยนหรูสำเร็จแล้วแท้ๆ แต่เจ้ากลับให้แค่แปดร้อย!! เจ้าเด็กบ้า! ข้าจะตีให้เจ้าให้ตายเลยคอยดูสิ!”

“นายท่าน..ขออภัยด้วย ข้าเป็นเพียงร่างสมมติ ท่านไม่อาจตีข้าได้ขอรับ” 

อู่หลิงเยว่สูดหายใจพยายามข่มกลั้นอารมณ์ นางแค่อยากบ่นเรื่องแต้ม ไหนเลยจะอยากตีเขาจริงๆ กันเล่า!

“เจ้าไม่สามารถปรากฏตัวได้..ใครมาเห็นเข้าคงคิดว่าข้ากำลังคุยกับผี!!” 

กล่าวจบประโยค เด็กชายอายุราวหกปี ผมยาวรวบตึงไปด้านหลัง สวมเครื่องแต่งกายเหมือนกับทหารแคว้นเหยียนก็ปรากฏตัวเบื้องหน้านาง

“นี่คือร่างสมมติของข้า! เป็นอย่างไรนายท่าน ข้าน้อยเหมือนที่ท่านจินตนาการเอาไว้หรือไม่ขอรับ” เด็กชายหมุนตัวไปรอบๆ อวดร่างโปร่งแสงของตน

“จินตนาการของข้า?” นางเลิกคิ้ว 

"ใช่แล้วขอรับ อาจเป็นเพราะช่วงเวลานี้ผู้คนที่ท่านพบล้วนเป็นคนในยุคโบราณ ข้าจึงถูกโปรแกรมให้พูดจาแบบคนโบราณไปด้วย ส่วนเสื้อผ้านี้ก็เป็นหนึ่งในภาพความทรงจำของนายท่านที่ระบบจดจำไว้ขอรับ"

ทันใดนั้น ภาพของทหารหนุ่มที่นางเคยพยายามช่วยชีวิตในหลุมเพลาะก็ผุดขึ้นมาในความคิด คนผู้นั้นคือคนแรกที่นางได้พบและพูดคุย จึงกลายเป็นภาพจำที่ชัดเจนที่สุดของระบบตัวน้อยของนาง