หัวใจดวงที่ห้า

ร่างสูงของจันทร์เจ้ามองมือถือนิ่งๆ อย่างไม่สบอารมณ์.....เขาอยู่ที่ห้องของภูมินท์ตลอดทั้งคืน ไม่หลับไม่นอนรอคนที่บอกว่าจะออกไปดื่มตั้งแต่เย็นวาน จนตอนนี้เช้าของวันถัดมา...เจ้าของห้องก็ยังไม่กลีบ แถมโทร.ไปก็ปิดเครื่องอีก

ตาคมกริบเหม่อมองหลอดไฟเพดานบนห้องเงียบๆ

Rrrrrrr

"มินท์!" จันทร์เจ้าตะโกนรับโทรศัพท์ทันทีที่โดยไม่ได้ดูว่าเป็นใคร

"พี่เจ้า...." น่านที่อยู่ปลายสายขมวดคิ้ว

"น่าน....หรอ...."

"ครับ น่านเอง...มีอะไรหรือเปล่า เสียงพี่เจ้าดูไม่ดีเท่าไหร่เลยนะครับ" น่านถาม จันทร์เจ้าถอนหายใจ

"เห้อ....เปล่าครับ...น่านมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"วันนี้ไม่ต้องมารับน่านนะครับ แม่จะมารับน่ะ แม่บอกว่าอยากให้พี่น่านไปทานข้าวด้วยนะครับ แม่คิดถึง...แย่เนอะ น่านเป็นลูกแท้ๆ ไม่สนใจเลยอ่า" น่านพูดเสียงงอแงเรียกรอยยิ้มให้ร่างสูงได้

"ครับ....ไว้พี่ว่างแล้วจะไปหา บอกแม่ทำกับข้าวรอเลย"

"วันนี้มีเรียนบ่ายใช่มั้ยครับ...ตั้งใจเรียนน้า เดี๋ยวน่านไปช่วยแม่ทำขนมก่อน รักนะครับพี่เจ้า"

"รักนะครับ" จันทร์เจ้าตอบกลับก่อนจะกดรับสาย ร่างสูงมองโทรศัพท์มือถือนิ่งๆ มือหนาเลื่อนหาเบอร์ที่โทร.ออกประจำ...

"เลขหมายที่ท่านเรียก....ติ๊ด" จันทร์เจ้ากดตัดสายแล้วขมวดคิ้วแน่น

"ไอ้มินท์...." ตาคมมองประตูบานใหญ่ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

ภูมินท์เดินออกจากลิฟท์ด้วยขาสั่นๆ จากกิจกรรมกาม กว่าจะมาถึงคอนโดก็ทำเอาเขาวูบไปหลายรอบ ร่างเล็กพยุงตัวเองกับกำแพงเดินมาเรื่อยๆ

"มินท์!!" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้มินท์หัยไปมองก็เจอกับนัทรุ่นพี่ห้องตรงข้าม

"พี่นัท..."

"เป็นอะไร..เห้ย! ตัวร้อนจี๋เลยนี่" ภูมินท์ขมวดคิ้วมองมือของรุ่นพี่ที่แตะลงบนหน้าผาก ก่อนจะมองเลยไปด้านหลังของนัทก็เห็นเด็กผู้หญิงในชุดม.ต้นแถวนี้ ภูมินท์ยิ้มแซว...

"ระวังคุกนะครับ" นัทกระตุกยิ้ม

"เด็กมันสมยอม...จะไปห้องรึเปล่า เดี๋ยวพี่พาไป" นัทพยุงคนตัวเล็กก่อนจะเรียกเด็กหญิงให้เดินตาม จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องของภูมินท์

"ขอบคุณนะครับพี่นัท"

"ไม่เป็นไร อีกอย่าง เมื่อวานเราสัญญาว่าจะมาหาพี่นะ" นัทยิ้ม ภูมินท์เบิกตากว้างตกใจลืมที่เคยสัญญาไว้ นัทเห็นก็ยิ้มเอ็นดู

"ไม่เป็นไร เข้าห้องเหอะ ไหวมั้ยเอายาเอาข้าวมั้ยเดี๋ยวพี่ไปหาให้" ภูมินท์ส่ายหน้า ก่อนจะยิ้มให้รุ่นน้องผู้หญิง

"มินท์ไม่รบกวนดีกว่า วันนี้มีเรียนบ่ายนอนอีกสักพักคงหาย"

"โอเค..งั้น..."

ผลั๊วะ!!

ประตูห้องของภูมินท์ถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยแรงของจันทร์เจ้า ร่างสูงมองภูมินท์ที่ถูกโอบกอดโดยนัทคนที่เขาไม่ชอบ ก่อนจันทร์เจ้าจะกำหมัดต่อยเข้าที่หน้ารุ่นพี่ แต่นัทหลบได้

"ไอ้เหี้ยเจ้า....!!"

"มินท์! มานี่! มาคุยกับกู!!" จันทร์เจ้าไม่สนใจจะอยู่คุยกับนัท ร่างสูงดึงมินท์เข้าห้องทันที

ปัง!

"โอ๊ย!" ภูมินท์เซตามแรงเหวี่ยงของอีกคนจนล้มลงกับพื้น

"มึงไปเอากับมันมาแล้วใช่มั้ยไอ้มินท์!!!" ภูมินท์มองหน้าเพื่อนสนิทที่แสดงออกมาโกรธเกี้ยว..

แต่เพราะอะไรล่ะ..

..หึง หวง งั้นหรอ..

หึ...เป็นไปไม่ได้...

ภูมินท์แค่นยิ้มกับตัวเองแล้วค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น

"เปล่า....พึ่งกลับมาจากโรงแรม"

"โรงแรม!!" จันทร์เจ้าเดินเข้ามาเขย่าตัวคนตัวเล็ก จนภูมินท์รู้สึกเวียนหัว

"ไอ้เจ้า...ฟังกูก่อน! มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด!" ภูมินท์ตะเบ็งเสียงใส่ จันทร์เจ้าได้สติก่อนจะค่อยๆ ผ่อนแรงลง

"ตัวมึงร้อน..." ภูมินท์พยักหน้า

"เมาแล้วขับรถกลับไม่ไหวเลยนอนโรงแรม....แค่นั้น" ภูมินท์เลี่ยงไม่สบตาคมแล้วหันหลังให้

"ทำไมอยู่ที่นี่"

"กูเป็นห่วงมึง" คนตัวเล็กชะงักกึก...ก่อนจะหันหลังมองจันทร์เจ้าอย่างจริงจัง

"ไอ้เจ้า...กูขอพูดเด็ดขาดนะ"

"....."

"กูอยากตัดใจจากมึงจริงๆ" จันทร์เจ้าขมวดคิ้ว

"เพราะงั้น...กูขอ...เลิกยุ่งกับกูสักระยะเหอะว่ะ... ให้กูทำใจหน่อย"

"กูปล่อยมึงไปไม่ได้...มินท์..." ภูมินท์มองด้วยสายตาสั่นๆ

"ทำไมวะ...แค่มึงเลิกยุ่งกับกู...ต่างคนต่างอยู่ไงวะ"

"ไม่ได้...."จันทร์เจ้าส่ายหน้าก่อนจะดึงภูมินทร์มากอดแน่น

"กู..."

"บอกกูดิว่าทำไมไม่ได้...." เสียงหวานสั่นเครือเล็กน้อย แสงแขนเล็กโอบกอดอีกคนแน่น..

...บอกกูดิเจ้า...ว่ามึงต้องการกู ชอบกู รักกู อะไรก็ได้...แค่มึงบอกว่ามึงต้องการกู....

"กูไม่อยาก....เสียเพื่อนแบบมึง" สองแขนเล็กที่กอดร่างสูงแน่นแนบลงกับลำตัวอย่างหมดเรี่ยวแรง...

ภูมินท์มองเสี้ยวใบหน้าคมที่พูดด้วยความจริงจัง ใจดวงน้อยเหมือนถูกบีบให้แตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า..

"กูแค่....ขอเวลา แล้วกูจะกลับมาเป็นเพื่อนมึงคนเดิม"

"มันไม่เหมือนเดิมหรอก!...เดี๋ยวมึง...ก็ไปจากกู..มินท์ มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู!" ภูมินท์หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

"กูจะซิ่ว"

"...!!" จันทร์เจ้ามองใบหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจ ภูมินท์ผลักอีกคนออกก่อนจะนั่งลงบนเตียง

"กูจะไปเรียนต่างประเทศ..."

"มึงว่าไงนะ!!"

"กูเพิ่งคิดได้....เป็นวิธีเดียวที่กูจะตัดใจจากมึง" ภูมินท์มองมือของตัวเองที่สั่นเทา...อาจจะเป็นความคิดชั่ววูบที่ดีก็ได้

"ไอ้มินท์ไม่ตลก! มึงไปไหน!" จันทร์เจ้าจับแขนเพื่อนแล้วเขย่า

"มึงจะพูดเล่นเหี้ยอะไรก็ได้ แต่จู่ๆ มึงก็..."

"กู...จะกลับไปหาแม่ กู....ขอเวลา มันดีไม่ใช่หรอ กลับมาแล้วเราจะได้เป็นเพื่อนกัน ทุกอย่างจะได้ไม่เป็นแบบนี้ไง" จันทร์เจ้าขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจ

"กูไม่ชอบความคิดมึง กูไม่เห็นด้วย!" ร่างสูงพูดก่อนจะหยิบของของตัวเองไป

"นอนพักซะ ไม่ต้องไปเรียนกูเช็คชื่อให้" จันทร์เจ้าว่าอย่างไม่สบอารมณ์เขาไม่ชอบเลยที่เพื่อนบอกว่าจะซิ่วไปเรียนที่อื่น...เพราะเรื่องงี่เง่านี่

ภูมินท์มองประตูที่ปิดลงก่อนจะถอนหายใจแล้วหัวเราะกับตัวเอง

"ต่างประเทศ...กูคิดอะไรวะเนี่ย!" คนตัวเล็กสบถกับตัวเอง มันก็แค่ความคิดชั่ววูบ แต่พอมาคิดดีๆ

"เห้อ...เอาวะ..." ภูมินท์หยิบมือถือขึ้นมากดเปิดเครื่อง การแจ้งเตือนเด้งขึ้นไม่หยุด ตากลมโตมองข้อความที่บอกว่าจันทร์เจ้าโทร.หาเขาเกือบยี่สิบสาย...

"เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง...ไอ้เจ้า" ภูมินท์กดลบการแจ้งเตือนก่อนจะกดติดต่อหาคนเป็นแม่

"ว่าไงคะน้องภูมินท์" เสียงหวานของคุณนายเจ้าของร้านอาหารชื่อดังที่นิวยอร์ก

"มี๊....มินท์อยากไปหามี๊ที่นู้น" คนตัวเล็กหลับตาแล้วพูดออกไป

"อ้าว ไม่ใช่ว่าเปิดเรียนแล้วหรอคะ" ภูมินท์ยกยิ้ม

"ครับ...มินท์ไม่อยากเรียนที่นี่แล้ว...แต่ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะครับ มินท์แค่คิดถึงแม่ กลัวแม่เหงา"

"ตายจริง น่ารักจัง....แต่คิดดีแล้วหรอคะที่จะมาอยู่ที่นี่"

"อื้อ...คิดมานานแล้วครับ"

....หลายนาทีที่ผ่านมาอะนะ..

"งั้นก็ได้จ้ะ...ตามใจลูกเลย"

"ครับ...รักมี๊นะ"

"มี๊ก็รักหนู"

ภูมินท์กดตัดสายก่อนจะลืมตามองเพดานห้องเงียบๆ...

"ลาก่อน...จันทร์เจ้า...."

"ไอ้เฟียส" ภูผาเดินเข้ามาหาบาร์เทนเดอร์ลูกน้องของตัวเองที่เป็นมิ๊กซ์น้ำให้เด็กเมื่อคืน

"ครับพี่ภู" เฟียสมองอย่างยิ้มๆ แหม เมื่อคืนเขาอุตส่าห์เลี้ยงน้ำเด็กคนนั้น แต่โดนเจ้านายลากไปกินซะได้

"เด็กเมื่อวานที่นั่งตรงนี้....มึงรู้จักมันมั้ย" เฟียสขมวดคิ้ว

"มันทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอครับ"

"เปล่า....กูโคตรพอใจเลย" ภูผาว่าแล้วกระตุกยิ้มยามนึกถึงใบหน้าหวาน เฟียสส่ายหน้า

"ผมไม่รู้จักหรอก เห็นน่ารักเลยคิดว่าน่าจะได้กิน...แต่คนแถวนี้เอาไปก่อน"

"ขอบใจที่ปรุงอาหารให้กู" ภูผาว่าก่อนจะวางแบงค์พันห้าแบงค์ตรงหน้าเฟียส

"คราวหน้าเชิญใหม่ครับ...รุ่นพี่^^" เฟียสหยิบเงินใส่กระเป๋าก่อนจะเช็ดแก้วต่อ...

"อ้าวเจ้า ไม่กินข้าวหรอ" จันทร์เจ้าหันมองเพื่อนที่ทัก ร่างสูงขมวดคิ้ว

"ทำไม"

"เปล่า ก็เห็นปกติมึงกับไอ้มินท์ไปกินข้าวด้วยกันตลอด"

"มินท์ไม่มาเรียน" จันทร์เจ้าว่าแล้วก้มอ่านหนังสือต่อ เพื่อนร่วมภาคขมวดคิ้ว

"บ้า! เมื่อกี้กูเห็นไอ้มินท์กินข้าวที่โรงอาหารภาค"

"มึงว่าไงนะ!"

ร่างสูงของจันทร์เจ้าวิ่งมาที่โรงอาหาร

"ชิบ!" ตัวร้อนขนาดนั้น แถมยังเมามาอีก บอกให้หยุดไม่หยุด...ดันมาเรียนอีก จันทร์เจ้าคิดในใจมองหาร่างเล็กแต่ก็ไม่เห็น

"อ้าวเจ้า...มาเร็วจังอักตั้งสองชั่วโมงกว่าจะถึงคลาสเรียน" จันทร์เจ้ามองผู้หญิงร่วมภาคก่อนจะเดินเข้าไปหา

"เห็นไอ้มินท์มั้ย"

"มินท์?...ไม่นะ"

"เราเห็น!" เพื่อนผู้หญิงอีกคนชี้ไปที่ตึกอธิการบดีฯ

"เห็นว่ามีจะไปทำธุระอ่ะ เมื่อกี้เพิ่งคุยกันมา...แกอ่ะ ไม่รอฉันเลย"

"อ้าวฉันไม่เห็น"

"ขอบใจ..." จันทร์เจ้าว่าก่อนจะเดินไปที่ตึกอธิการบดีฯ ใจร่างสูงรู้สึกกังวล จริงอยู่ที่สายตาคนตัวเล็กที่บอกว่าจะไปที่อื่นมันจริงจัง...แต่ว่านี่...มันไม่เร็วไปรึไง!

กว่าร่างสูงจะทำเรื่องขึ้นตึกกับยามได้ก็นานพอควร แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นคนที่ตามหาก็เดินลงมาก่อน

"ไอ้มินท์มึงมาทำ...!"

"ลาออก...แล้ว.."

"ว่าไงนะ!!" ภูมินท์ที่ตกใจไม่รู้ว่าจันทร์เจ้ามานี่ได้ไง แต่คนตัวเล็กก็ไม่แสดงท่าทางออกไปนอกจากจะยื่นเอกสารขอลาออกจากที่นี่แล้วโอนย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศ โดยในใบมีลายเซ็นต์อนุมัติเรียบร้อย...

"ไอ้มินท์!!!"

"จะไปคืนนี้เลย....เจอกันตอนเรียนจบนะ...เพื่อนรัก^^" ภูมินท์ยกยิ้มหวานอย่างที่เคยก่อนจะเดินผ่านจันทร์เจ้าไปโดยที่ร่างสูงยังพูดอะไรไม่ออก...

จนกระทั่งคนตัวเล็กไปไกล จันทร์เจ้าทรุดนั่งกับพื้นท่ามกลางสายตาคนทั่วไปก่อนจะพูดออกมาเบาๆ..

".....มันต้อง...ไม่ใช่แบบนี้..."

ตากลมโตมองท้องฟ้าสีดำสนิทแล้วถอนหายใจ...

"แล้วเจอกัน....ตอนปิดเทอม..."

เครื่องบินรอบสองทุ่มบินจากไทยไปฝรั่งเศสค่อยๆ บินไปบนน่านฟ้าเรื่่อยๆ...คนตัวเล็กหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงมาช้าๆ..

...แล้วกู...จะไม่เสียใจกับเรื่องของมึงอีก...ขอให้เป็นการเดินทางที่ดีนะ...

เพล้ง!

ภูผามองแก้วบรรจุน้ำสีอำพันอย่างงงๆ

"ตกได้ไงวะ....?" ร่างสูงก้มเก็บเศษแก้วชิ้นใหญ่ก่อน ทั้งที่คิดว่าจะไม่โดนบาด แต่ว่า

"...." เลือดข้นค่อยๆ ไหลจากนิ้วของร่างสูงทีละน้อย ภูผารู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเรียกคนมาเก็บกวาดก่อนจะดูบัญชีของผับตัวเองต่อ แต่ความกังวลใจมันกลับมีมากขึ้นเรื่อยๆ จนร่างสูงไม่มีสมาธิ

มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นสูบเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ก่อนจะนั่งที่ริมหน้าต่างมองออกไปข้างนอกก่อนจะชะงัก

"พระจันทร์...ครึ่งเสี้ยว..." ภาพคนตัวเล็กที่มีรอยสักเหมือนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่เขาเห็นอยู่ลอยเข้ามา

ปากสีเข้มดูดควันเข้าปอดก่อนจะค่อยๆ พ่นออกช้าๆ ควันบุหรี่บดบังพระจันทร์ตรงหน้า..

"ไร้สาระ..." ภูผาว่าก่อนจะเดินหันหลังให้กับพระจันทร์ครึ้งเสี้ยวส่องแสงสว่างสวยงามนั่น...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...