หัวใจดวงที่หก

สามปีต่อมา....

ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิตสีขาวสะอาดยืนมองทิวทัศน์เบื้องหน้าหลังจากออกมาจากสนามบิน แว่นตากันแดดสีชาถูกหยิบออกเผยให้เห็นใบหน้าหวานไม่ต่างจากเมื่อสามปีก่อน...

"ร้อน...จัง..." ภูมินท์พึมพำก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง

....สวัสดีประเทศไทย...เขากลับมาแล้วนะ..

หลังจากไปเรียนต่อบริหารที่นิวยอร์กภูมินท์ตั้งใจเรียนยิ่งกว่าเคยคว้าเกียรติยมอันดับหนึ่งสามปีซ้อน บริษัทยักษ์ใหญ่ต่างๆ เรียกเขาไปทำงาน แต่ภูมินท์กลับปฏิเสธ..

...เพราะว่าเขาสัญญาไว้กับ

เพื่อนสนิท

แล้วว่าจะกลับมาหลังเรียนจบ..

คนตัวเล็กที่สูงขึ้นแค่สามเซ็นต์ถึงร้อยเจ็ดสิบพอดีนั่งแท๊กซี่ไปที่หมู่บ้านจัดสรรที่พึ่งสร้างใหม่ เขาให้คนของแม่ทำเรื่องซื้อบ้านหลังหนึ่งไว้แล้ว ภูมินท์เดินเข้าบ้านสองชั้นเดี่ยวขนาดกว้างราคาหลายล้านบาท

"โห หรูเหมือนกันนะเนี่ย" คนตัวเล็กว่าอย่างทึ่งๆ เมื่อเขาได้เห็นข้างในตัวบ้านชัดเจน

"เตียงกว้างชะมัด!" ภูมินท์กระโดดลงเตียงขนาดใหญ่กว่าคิงไซส์แล้วหัวเราะชอบใจ

"เห้ออออ.....ในที่สุด...." คนตัวเล็กพึมพำออกมาก่อนจะชะงัก ตากลมโตค่อยๆ หลุบต่ำฉายแววเศร้า

"คิดถึงมึงจัง...ไอ้เจ้า..."

ภูมินท์ไม่เคยติดต่อจันทร์เจ้าเลย การพูดกันครั้งสุดท้ายคือวันที่เจอกันที่หน้าตึกอธิการบดีฯ หลังจากนั้นภูมินท์ก็เก็บของทันที คอนโดนั้นเขาบอกให้เจ้าของฝากขายหรือให้เช่าก็ได้ แล้วอีกสามปีเขาจะติดต่อกลับมา...ไม่รู้ว่าคอนโดราคาแพงแบบนั้นจะมีใครใช้อยู่มั้ย ถ้าไม่มีเขาคงต้องไปทำความสะอาดแล้วเก็บไว้นั่นแหละ

คนตัวเล็กเลือกที่จะไม่สนใจเรื่องนั้น เขาไปต่างประเทศตั้งนาน ตลอดสามปีนี้เขาไม่เคยคิดถึงเพื่อนสนิทตัวเองสักครั้งเพราะมัวแต่ตั้งใจเรียน เรื่องเซ็กส์ก็ไม่เคยมี! ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เขาโตขึ้น โตพอเกินกว่าจะมาเสียใจเรื่องแบบนี้

พอคิดแบบนั้นภูมินท์ก็ยกยิ้มกับตัวเอง

หลังจากหลับพักผ่อนแล้วเก็บข้าวของเสร็จ ภูมินท์ตั้งใจจะติดต่อไปที่คอนโดแต่ว่ากลับติดต่อไม่ได้ คนตัวเล็กเลยไปที่นั่นทันที

"สวัสดีครับคุณน้า" คุณน้าสาวสวยที่ไม่แก่ไปเลยสักนิดละจากนิตยสารดาราแล้วหันมามองคนตัวเล็ก ก่อนจะยิ้มกว้าง

"หนูมินท์! ใช้มั้ยลูก!" ภูมินท์พยักหน้ายิ้มๆ

"โอ้โห้ ไปตั้งนาน....ไม่โตขึ้นเลยนะลูก" คนตัวเล็กชะงักก่อนจะส่ายหน้า

"ผมสูงขึ้นตั้งสามเซ็นต์เลยนะครับ"

"สามเซ็นต์?...ฮ่าๆ" คุณน้าเจ้าของคอนโดหัวเราะ ภูมินท์ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ คุณน้าไม่เปลี่ยนไปเลย..

"ว่าแต่ ห้อง..."

"จริงซิ....มีคนมาซื้อต่อแล้วน่ะ...เงินก็ เดี๋ยวนะ น้าเอาไปใส่บัญชีไว้น้าหาก่อน...." คุณน้ามุดลงไปที่เค้าน์เตอร์อยู่สักพักก่อนจะกลับมาพร้อมกับซองเอกสาร

"ข้างในมีเอกสารการซื้อขาย บัญชีที่มีเงินครบ! น้าเก็บไว้ให้อย่างดีเลย นี่กะว่าถ้าปีนี้หนูไม่ติดต่อมาน้าจะเอาเงินนี้มาสร้างโรงจอดรถใหม่แล้วล่ะนะ"

"คุณน้า"

"ล้อเล่นจ้ะ" ภูมินท์ยิ้มๆ ก่อนจะเช็กเอกสาร ทุกอย่างครบถ้วน

"แล้ว ไม่ขึ้นไปหาเขาหรอ"

"หื้อ?"

"ก็คนที่ซื้อห้องต่อจากหนูไง เพื่อนหนูที่มาหากันบ่อยๆ อะไรนะ...เจ้า...มั้ง อะไรเนี่ยแหละ เขาไม่ค่อยมาที่นี่หรอก เดือน สองเดือนมาทีน่ะ" ภูมินท์อ้าปากค้างก่อนจะขมวดคิ้ว

"งั้นหรอครับ..."

"แต่วันนี้เขามานะจ้ะ อยู่ที่นี่สองสามวันแล้วล่ะปกติก็นานๆ มาค้างที"

"งั้น...เดี๋ยวผมขึ้นไปหาเขาก่อนนะครับ" ภูมินท์ยกมือไหว้คุณน้าก่อนจะขึ้นลิฟท์กดชั้นที่ไม่เคยลืม

"เห้อ..."

ไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้เลย นี่เขาพึ่งกลับมาได้ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ! ภูมินท์คิดในใจ อีกใจหนึ่งก็อยากจะเจอเร็วๆ จะได้รู้ว่าสามปีที่ผ่านมาเขาจะตัดใจได้รึยัง...

ตากลมโตมองบานประตูที่จำได้แล้วลังเลว่าจะทำยังไงต่อดี คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา

"ก็....สามปีมาแล้วนี่!" ภูมินท์พูดกับตัวเองก่อนจะเคาะประตู แต่ยังไม่ทันได้เคาะ ประตูฝั่งตรงข้ามก็เปิดออกมา

"พี่...นะ...." คนตัวเล็กที่กำลังเรียกชื่อคนที่คุ้ยเคยชะงัก ภูมินท์มองผู้ชายร่างเล็กของคนไม่รู้จักก่อนจะยิ้มน้อยๆ

"ขะ...ขอโทษครับ...ผมจำคนผิด..." ภูมินท์กล่าวขอโทษคนที่ตัวสูงพอๆ กับเขา ผู้ชายตรงหน้ายิ้มหวานให้

"ไม่เป็นไรจ้ะ^^" เสียงหวานเอ่ยออกมา ภูมินท์เกาท้ายทอยแก้เขิน แล้วจู่ๆ เสียงใครสักคนก็ดังออกมาจากห้องของผู้ชายตัวเล็กที่ไม่ได้ปิดประตูไว้

"

ไอ้วิน!

มึงรีบออกไปสักที! เปิดประตูทำเหี้ยอะไรวะ!" ร่างเล็กตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อย

"เรากำลังจะไป..." วินตอบกลับเบาๆ พร้อมรอยยิ้มแล้วปิดประตูก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าภูมินท์มองอยู่ ภูมินท์ชะงักก่อนจะกล่าวขอโทษที่เสียมารยาทแล้วเคาะประตูห้องที่เคยเป็นของตัวเองรัวๆ เพราะความตกใจ

ก๊อกๆๆ

"เออ!!" เสียงทุ้มโหดตะหวาดกลับมาก่อนประตูห้องจะเปิดออก

"ไอ้....มินท์..." ภูมินท์รีบแทรกตัวเข้าไปในห้อง ไม่ลืมยิ้มให้คนตัวเล็กที่มองเขางงๆ แล้วปิดประตูทันที

"แค่เสียงก็ดุ..." ภูมินทฺ์ว่าแล้วนึกถึงเสียงที่ดังลอดมาจากห้องฝั่งตรงข้ามก่อนคนตัวเล็กจะถอนหายใจ

"เห้อ...."

"ไอ้มินท์!!" ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อจันทร์เจ้าโอบกอดตนเองไว้ ภูมินท์ไม่ขัดขืนกอดอีกฝ่ายตอบ....ใจดวงน้อยเต้นระส่ำตึกตัก

....ได้เจอ..แล้ว..

"มึงจริงๆ ด้วย! ทำไมไม่ติดต่อกลับมาวะ!!" จันทร์เจ้าถามเสียงแข็ง ภูมินท์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองไปด้านหลังอีกคนแล้วชะงัก..

"พี่มินท์!!!" น่านยิ้มกว้างดีใจที่ได้เห็นรุ่นพี่แล้ววิ่งมาเกาะแขน

"พี่มินท์จริงๆ ด้วย! ไม่เปลี่ยนไปเลยอ่ะ!!" น่านถูศีรษะกับไหล่ของรุ่นพี่ ภูมินท์มองอีกฝ่ายอึ้งๆ ก่อนจะค่อยๆ ผลักอีกฝ่ายออก

"น่าน...หรอ??" ภูมินท์ถามไม่เต็มเสียง น่านพยักหน้าทำหน้างง

"น่านจริงหรอ!"

"ก็ใช่ซิ..น่านเอง..."

"บ้าน่า!!" ภูมินท์ร้องอย่างตกใจก่อนจะหมุนตัวคนรักของเพื่อนสนิทไปมา

"ทำไมสูงกว่าพี่ล่ะ!!" ทั้งน่านและจันทร์เจ้าชะงักกับคำถามนั้น..

พอมองดีๆ..

"น่าน...สูงกว่าพี่มินท์...น่านสูงกว่า! เย้! สูงกว่าพี่มินท์!!" น่านกระโดดไปมาอย่างคนดีใจ ต่างจากภูมินท์ที่ค้างไปแล้ว

"ได้ไงอ่ะ..."

ก่อนหน้าที่เขาจะไปน่านยังตัวเล็กกว่าเขาอยู่เลย! แต่ตอนนี้กลับสูงกว่าเขา แล้ว..

"ไอ้เจ้า..." พอมองดีๆ จันทร์เจ้าตอนนี้เปรียบเหมือนกับยักษ์ไซส์บิ๊กทันที ภูมินท์มองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

....สามปีมานี้...กูเล่นกีฬาทุกอย่างที่จะทำให้กูสูงขึ้น แต่กูสูงขึ้นมาแค่สามเซ็นต์...แล้วทำไมพวกมึง...

"ฮึก...กลับดีกว่า.." ภูมินท์ว่าอย่างเศร้าๆ จันทร์เจ้ามองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะลูบศีรษะคนตัวเล็กไปมาทำเอาภูมินท์ชะงัก

"มึงสูงขึ้นนะ...มินท์.." คนตัวเล็กมองใบหน้าคมก่อนจะค่อยๆ ยิ้มเล็กน้อย

"ก็...งั้นๆ แหละ..." พูดไปทั้งที่ดีใจที่มีคนมองออกว่าเขาสูงขึ้น

"พี่มินท์ กลับมาตอนไหนหรอ" น่านจูงมือคนตัวเล็กกว่าเข้ามาข้างใน ทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนเดิมการตกแต่ง การจัดวางเหมือนเดิมทุกอย่าง....

"ไม่กี่ชั่วโมงก่อน...ห้องนี้..." ภูมินท์ว่าแล้วมองรอบๆ ห้อง...

"พี่เจ้าเขาซื้อไว้น่ะ เพราะว่าช่วงที่พี่มินท์ไปเรียนที่นู้นปีสองทำกิจกรรมกันเยอะ เลยกลับดึกน่านเลยเสนอให้พี่เจ้าซื้อคอนโดไว้" ภูมินท์พยักหน้าแล้วมองหน้าเพื่อนสนิท

"แต่ก็ไม่ค่อยได้มาหรอก เพราะน่านก็ซื้อคอนโดแถวนี้อ่า พี่เจ้าก็ไปอยู่กับน่านมากกว่า น๊านนนน นาน ถึงจะมาอยู่นี่"

"งั้นหรอ"

"น่านครับ ไหนบอกว่าจะไปหาซื้ออะไรมากินไงครับ" จันทร์เจ้าพูดแทรก น่านยิ้มเล็กน้อย

"ลืมเลย...เอาอะไรมั้ยครับ..." ภูมินท์เม้มปากเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

"ใต้ตึกนี้มีร้านชาขายอยู่ พี่ขอนมเย็นนะ"

"ร้านชา...พี่มินท์รู้ได้ไงครับ?" น่านเอียงคอสงสัย ภูมินท์ชะงัก...เขาไม่เคยบอกน่านว่าพักอยู่ที่นี่นี่นา..

"อ๋อ...เดินผ่านมา เลยเห็นน่ะ"

"อ่า โอเค นมเย็นนะ ส่วนของพี่เจ้า...กาแฟแล้วกันเนอะ ไปก่อนน้า" น่านว่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทันทีที่ประตูปิดสนิทจันทร์เจ้าก็โอบกอดคนตัวเล็กอีกครั้ง

"อะ...ไอ้เจ้า.."

"คิดถึง" คำสั้นๆ แต่กลับกระตุกใจคนฟังอย่างภูมินท์ให้หวั่นใจได้เป็นอย่างดี ภูมินท์ปล่อยให้จันทร์เจ้ากอดอยู่แบบนั้น

"กูซื้อห้องนี้ทันทีที่รู้ว่ามึงขาย...กูซื้อมา..รอมึง..." จันทร์เจ้าว่าแล้วเงยหน้ามองใบหน้าหวาน

"มึง...น่ารักขึ้นเยอะเลย" มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้

ภูมินท์มองจันทร์เจ้าที่ประกบปากลงมาจนปากของทั้งสองแตะกันเบาๆ

"เจ้า..." ภูมินท์พูดเสียงเรียบจนจันทร์เจ้าที่กำลังจะบดขยี้จูบชะงักแล้วถอยออกไป

"ทำไม..."

"กูตัดใจจากมึงแล้ว..."

"!!" ภูมินท์ยิ้มบางก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวออกมาห่างจากเพื่อนสนิท

"กูกลับมาเป็นเพื่อนมึงแล้วเจ้า...ต่อจากนี้ไป...อย่าให้เกิดอะไรแบบนี้อีกเลยว่ะ" จันทร์เจ้ากำหมัดแน่นมองตาโตฉายแววจริงจัง

"ตัดใจ...จากกูหมดจริงๆ ซินะ" ภูมินท์พยักหน้า

"กูไม่ได้จะตัดมึงออกจากชีวิตนะ...ก็แค่คิดว่า...กูโตแล้ว โตพอที่จะมาเล่นอะไรแบบนี้แล้วว่ะ มึงเข้าใจที่กูพูดมั้ย" จันทร์เจ้ามองใบหน้าหวานที่ไม่ต่างจากเดิมแต่กลับน่ารักขึ้น ก่อนจะถอนหายใจ มือที่กำหมัดอยู่ก็ผ่อนคลายลง..

"อืม...."

"มึงกับน่านเป็นไงบ้าง"

"สิ้นปีนี้...จะไปจดทะเบียนแต่งงาน" คำตอบจากจันทร์เจ้าทำเอาใจดวงน้อยกระตุก แต่ภูมินท์ก็ยิ้มขึ้นมาได้

"ดีใจด้วยนะ"

"กำลังคิดอยู่ว่าจะบอกมึงยังไงเพราะติดต่อไม่ได้....น่านบอกให้บินไปตามหามึงที่ฝรั่งเศส หึ..." พูดแล้วจันทร์เจ้าก็ขำกับความคิดของคนรัก ภูมินท์เองก็ยิ้มออกมา

"ดีแล้ว...แล้ว เรื่องเรียน เรื่องงานล่ะ"

"ก็...เพิ่งจบมาอาทิตย์ก่อน เรื่องงานก็ตั้งใจจะดูงานก่อนค่อยขึ้นบริหารแทนพ่อน่ะ...มึงล่ะ" จันทร์เจ้าถามกลับ ภูมินท์เม้มปากแน่น

"ที่จริงกูมีบริษัทยักษ์หลายที่ดึงตัวเลย...แต่กูไม่ไป"

"ทำไมวะ!" จันทร์เจ้าถามเสียงดัง ภูมินท์สะดุ้งเล็กน้อย

"ก็กูสัญญากับหมาตัวหนึ่งไว้ว่าจะกลับมาหาหลังเรียนจบ"

"แต่มึงไม่เห็นต้องทิ้งโอกาส...." ภูมินท์ยกมือเบรกคนตรงหน้าไว้

"ใครบอกกูทิ้งโอกาส...กูรูััจักกับคนไทยคนหนึ่งตอนที่เรียนอยู่นู้น เขาเป็นเจ้าของบริษัทแอลกอฮอลล์หลายยี่ห้อในไทย...แล้วเขาก็ชวนกูเข้าทำงาน" จันทร์เจ้าเลิกคิ้ว

"เป็นเลขาของเขาที่นี่!"

"งั้นหรอ..."

"อื้อ!" ภูมินท์คิดแล้วยิ้มๆ

"มาแล้ววว" เสียงหวานของน่านดังขึ้นพร้อมเจ้าตัวที่มาพร้อมส่วนสูงเจ็ดสิบกลางๆ

"เห็ยกี่ที่พี่ก็ไม่พอใจแหะ" น่านชะงัก

"อะไรหรอพี่มินท์" ภูมินท์ขมวดคิ้วมองน่านเขม็งจนจันทร์เจ้าใจคอไม่ดี..

"ไอ้มินท์..."

"ทำไมเราสูงกว่าพี่ล่ะ" ภูมินท์ถามอย่างสงสัยทำเอาน่านหัวเราะใหญ่ จันทร์เจ้าถอนหายใจคิดว่าภูมินท์เพื่อนสนิทจะหาเรื่องน่าน...ถึงจะไม่เคยมีอะไรแบบนั้นก็เถอะ

"ผมเล่นบาสน่ะ พี่เจ้าสอง...เป็นตัวจริงด้วยนะ!"

"พี่ก็เล่นนะ! แล้วทำไม..โอ๊ย! ไม่อยากรู้เล่า!" เป็นภูมินท์เองที่ทนไม่ได้ เขาพยายามแถบตายกว่าจะได้สามเซ็นต์นี้มา...

"อ่ะ นมเย็นของพี่มินท์...ว่าแต่คุยเรื่องอะไรอยู่หรอครับ"

"ทั่วไปน่ะ ว่าแต่นะ...." ภูมินท์ชวนทั้งคู่คุยอย่างปกติ จันทร์เจ้ามองหน้าเพื่อนก่อนจะยิ้มหน่อย...ภูมินท์..กลับมาเป็นคนเดิมแล้ว..

หลังจากคุยกันจนดึก หลังภูมินท์ฝากท้องไว้กับน่านและจันทร์เจ้าคนตัวเล็กก็ขอตัวไปเผื่อที่จะเตรียมตัวสำหรับการทำงานในอีกไม่กี่วัน

"ไอ้มินท์"

"หื้อ?" คนตัวเล็กเงยหน้ามามองจันทร์เจ้าพลางใส่รองเท้าไปด้วย

"นี่...ของมึง..." จันทร์เจ้ายื่นกุญแจดอกหนึ่งให้กับมินท์

"อะไรวะ"

"กุญแจห้องนี้"

"เห้ย! แล้ว..."

"กูซื้อห้องนี้ไว้รอมึงกลับมา...ห้องนี้ควรจะเป็นของมึง ไม่ใช่กู..." ภูมินท์มองกุญแจห้องแต่ยังไม่รับมา

"กูซื้อบ้านไปแล้ว...อีกอย่าง ที่นี่กับที่ทำงานกูไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่ได้มาหรอก มึงก็ขายๆ ไปดิ้ กูไม่เอา"

"แต่กูให้" จันทร์เจ้าว่าแล้วจับมืออีกคนมาก่อนจะวางกุญแจไว้กลางมือ

"กูให้....ฉลองมึงเรียนจบ"

"ให้คอนโดหลายล้านเนี่ยนะ...กูไม่มีเงินคืนมึงหรอกนะเจ้า"

...ถึงจะเพิ่งได้เงินที่มันเอามาซื้อเมื่อกี้ก็ตาม...

จันทร์เจ้ายกยิ้มก่อนจะขยี้เส้นผมของเพื่อนสนิท

"กูไม่เอาหรอก...ของกู กูเอาไว้ในนี่แหละ เผื่อบางวันกูมานอน....ถ้ามึงจะมาก็มาได้เลย ห้องนี้ถือว่าเป็นห้องของพวกเรา"

"พวกเรา...รวมน่านด้วยป้ะ?" จันทร์เจ้าชะงัก

"มึงว่าไง" ภูมินท์ยกยิ้มกว้างก่อนจะตอบตามที่ใจคิด

"รวมดิ...ก็น่านอ่ะ เมียมึง น้องกูด้วย...ห้องของพวกเรา...สามคน" จันทร์เจ้าชะงักกับคำตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆ

"มึงโอเคแน่นะ"

"โครตโอเคเลย กูไม่เป็นอะไรแล้วน่า...ไปล่ะนะ แล้วเจอกัน"

"อืม..."

ทั้งคู่โบกมือลา ภูมินท์ปิดประตูก่อนจะถอนหายใจแล้วยิ้ม

"เย้! ไม่เป็นอะไรแล้วเว้ย!" คนตัวเล็กทำท่าดีใจ

สามปีที่เขาตัดใจจากมัน...วันนี้เขาทำได้แล้ว!

"เห้ออออ" ภูมินท์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เห็นก่อนหน้านี้..

"เอ่อ..."

"ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร...แต่ยินดีด้วยนะครับ เราดูดีใจมากเลย^^" ภูมินท์เกาแก้มอย่างเขินๆ

"อยู่...ตั้งนานแล้วหรอครับ"

"อื้อ...พี่ตัวเล็กไปหรอเราเลยมองไม่เห็นพี่น่ะ" ภูมินท์รีบโบกไม้โบกมือ

"ไม่ใช่นะครับ...ขอโทษครับ ผมดีใจไปหน่อย"

"ครับ...ดีแล้วล่ะ รอยยิ้มสดใสเมื่อกี้น่ะ...เข้ากับเรามากเลยนะ" คนตัวเล็กตรงหน้าพูดขึ้น ภูมินท์พยักหน้าก่อนจะเกาแก้มแล้วหน้าขึ้นสีระเรื่อเมื่อคิดว่าจะพูดอะไร..

"พี่ก็...เหมาะกับรอยยิ้มนะครับ" คนตัวเล็กที่ถูกชมก็ชะงัก ดวงตาฉายแววเศร้าแต่ภูมินท์ไม่เห็น

"งั้นหรอครับ...งั้นเราสองคนมายิ้มกันเยอะๆ เนอะ"

"ครับ..^^"

ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนเป็นภูมินท์ที่เขินแล้วขอตัวกลับ หลังภูมินท์เดินไปวินก็กัดปากกลั้นเสียงสะอื้น..

...รอยยิ้มน่ะ...พี่ไม่ได้มีมันมาสามปีแล้วนะ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...