เริ่มต้นจากเซ็กส์

ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัดกลางเมืองหลวง สองร่างต่างกอดกันกลมเกลียวด้วยความใคร่ต้องการทางอารมณ์เพศ ร่างหนาบดขยี้ริมฝีปากกับร่างเล็กในอ้อมกอดตนอย่างโหยหาความดิบเถื่อน

"อืม....อะ...จะ....เจ้า..."

ภูมินท์

ปรือตาขึ้นมามอง

เพื่อนสนิท

ที่หยุดชะงักกลางคัน ร่างหนาหยิบมือถือที่สั่นไหวในกางเกงขึ้นมาดูก่อนจะถอนหายใจ

"น่านโทร.มาน่ะ....จุ๊บ..." เจ้า หรือ จันทร์เจ้า จูบซับที่ริมฝีปากก่อนจะกดรับสาย

คนรัก

ของตัวเอง โดยไม่รู้ว่าภูมินท์มองตนด้วยสายตาเจ็บปวด

ร่างเล็กไม่อาจทนฟังคำหวานของเพื่อนสนิทและคนรักของเขาได้จึงเดินออกมาจากจุดนั้นก่อนจะนั่งลงบนเตียงใหญ่แล้วถอดเสื้อออกเมื่อรู้สึกถึงความร้อนผ่าว

"ครับเดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ อีกยี่สิบนาที ได้ครับน่านรักนะครับ" คำบอกรักที่ดังออกมาทำให้ภูมินท์เบือนหน้าหนี

ทำไม...เขาต้องนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยนะ

จันทร์เจ้าเก็บมือถือลงกระเป๋าก่อนจะเดินมาหาคนตัวเล็กที่เป็นเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ที่เตียงก่อนจะสวมกอดจากด้านหลัง

"ไม่ไปหาน่านหรอ" ภูมินท์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติที่จันทร์เจ้าไม่ได้คิดว่าแปลกอะไร ร่างสูงส่ายหน้าก่อนจะฟุบหน้าลงที่ลำคอเรียวระหงส์แล้วขบกัดเล็กน้อย

"กูขับรถไปหาเขาแค่สิบนาทีก็ถึง...มินท์ เรายังมีเวลาอีกตั้งสิบนาที..."

"อืม..." ภูมินท์พยักหน้าเข้าใจ

...สิบนาที...ที่เขาจะได้อยู่กับคนที่เขารัก

"จะ...เจ้า...อ๊า..." เสียงหวานครางเบาๆ เมื่อจันทร์เจ้าไล้เลียที่ต้นขาข้างใน จันทร์เจ้ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะชักรูดกลางกายที่ขยายพองโต

Rrrrrrr

"ชิบ!" จันทร์เจ้าสบถอย่างอารมณ์เสียเมื่อมือถือตนเองแผดเสียงในกระเป๋าที่อยู่ไม่ไกลนัก ร่างสูงละจากคนตัวเล็กจะไปรับมือถือที่คาดว่าคนรักโทร.มาตาม แต่ว่า...

"จะ...เจ้า กูไม่ไหวแล้ว รีบทำจะได้รีบไป..." จันทร์เจ้ามองหน้าภูมินท์เพื่อนสนิทที่ขึ้นสีแดงก่ำ จับมือเขาสัมผัสที่ต้นขา สลับกับมือถือที่แผดเสียงก่อนจะถอนหายใจ

"พรุ่งนี้เปิดเรียนอย่าไปสายแล้วกัน" ร่างสูงว่าก่อนจะจับมือภูมินท์ออกแล้วเดินไปรับมือถือก่อนจะใส่กางเกงแล้วออกจากห้องของภูมินท์ไป

ตากลมโตมองประตูที่ปิดลงสนิทก่อนจะแค่นยิ้มเบาๆ

"สู้ไม่ได้จริงๆ..." เสียงหวานพูดเบาๆ อย่างสั่นเครือก่อนจะปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้กับตัวเอง

"เอาน่ามินท์...ไม่เป็นอะไรหรอก"

ก็แค่...เป็นตัวแทนชั่วคราวของเขาเท่านั้นเอง

ภูมินท์คิดในใจก่อนจะสวมเสื้อเชิ้ตหลวมโคร่งติดกระดุมแค่ไม่กี่เม็ดแล้วเดินออกจากห้องก่อนจะไปเคาะห้องตรงข้าม

ก๊อกๆ

"ว่าไงครับ...อ้าว น้องมินท์...ว้าววว" ชายร่างสูงหนาใหญ่สมกับเป็นนักกีฬาตาลุกวาวเมื่อเห็นคนตัวเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตบาง ภูมินท์ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะชี้เข้าไปในห้อง

"มินท์เหงา.....เข้าไปได้มั้ยครับ พี่นัท"

"เหงา? อ๋อ..." นัททวนคำก่อนจะมองต่ำลงไปที่เป้าของคนตัวเล็กที่มีอะไรพองนูนออกมาก่อนจะเข้าใจความหมาย นัทยกยิ้มมุมปากเปิดประตูกว้างเชื้อเชิญแขกคนสำคัญ ภูมินท์เดินเข้าไปในห้องที่มาบ่อยก่อนจะนั่งลงที่โซฟา

"วันนี้อยู่ได้กี่ชั่วโมงครับ" นัทว่าก่อนจะปลดกางเกงยีนส์ของตนเองออกทีละนิด ภูมินท์มองกางเกงที่ถูกทิ้งลงพื้นแล้วยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง

ทั้งที่มันไม่สมควรเป็นแบบนี้เลย...

"เท่าที่พี่นัทต้องการ"

"งั้น...พี่จะ

เอา

ให้ลุกไม่ขึ้นเลยที่รัก" นัทว่าเสียงนิ่งก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อีกคนก่อนจะประกบริมฝีปากจูบมอบความหวาน

ร่างเล็กหอบหายใจหนักเมื่อนัทละจูบออกไป ตาโตฉ่ำปรือมองใบหน้าหล่อที่แตกต่างจากคนที่พึ่งออกไปจากห้องของเขา

"ที่รักครับ ทำให้พี่เสร็จด้วยปากที..." นัทว่าก่อนจะกดศีรษะภูมินท์ลงไปต่ำ ภูมินท์ไม่ขัดขืนแถมยังอ้าปากรับสิ่งใหญ่โตเข้ามาในปากแล้วดูดเลียอย่างความต้องการเหลือล้น

"อึก...อ๊ะ...." เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อนัทสอดนิ้วเข้าไปที่ช่องทางที่เปียกไปด้วยน้ำรัก นัทสอดนิ้วเข้าออกอย่างชอบใจ ไม่ต่างจากภูมินท์ที่ดูดรูดลำแท่งความเป็นชายของนัทด้วยความยินดี

"อึก..อ๊าาา..ที่รัก..ใช่...อ๊า..." นัทเกร็งตัวปลดปล่อยน้ำรักใส่โพรงปากเล็กก่อนจะกระแทกตัวใส่ปากเล็กสองสามที ภูมินท์เช็ดน้ำรักที่ล้นออกมาจากขอบปากก่อนจะยกยิ้ม

"มินท์ไม่ไหวแล้วครับ.."

"เนี่ย...น่ารักแบบนี้ไงพี่ชอบ" นัทว่าก่อนจะโน้มตัวลงจูบคนตัวเล็กแล้วจับขาเรียวอ้าออกก่อนจะสอดนิ้วเข้าออกอีกครั้ง

"อ๊าาาาส์" ร่างสูงขบเม้มที่ลำคอเรียวระหงส์ก่อนจะชะงักนิดหน่อย

"ชิบ! แม่ง! อืม.." นัทรู้สึกขัดใจที่เห็นรอยแดงจ้ำที่เขาไม่ได้ทำไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาคงว่าอะไรรุ่นน้องคนนี้ไม่ได้เพราะรู้อยู่ว่าภูมินท์ไม่ต้องการให้ใครมายุ่มย่ามเรื่องนี้...เขาเองก็ไม่ต้องการอะไรมากนอกจากร่างกายเท่านั้น

"อึก...!" ภูมินท์กัดปากแน่นยามกลางกายร้อนสอดเข้ามาในช่องทางรัก

"อ๊าาาส์ จะกี่ครั้งมันก็ตอดดีเหมือนเดิม"

"อะ...อื้อ.." ภูมินท์หน้าแดงกับคำพูดของนัทรุ่นพี่ ร่างสูงเชิดหน้าขึ้นซี้ดปากก่อนจะกระแทกใส่คนตัวเล็กรัวเร็ว

.

.

"จะไปแล้วหรอ...อีกสักรอบน่า" นัทว่าก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามาจูบ ภูมินท์เอียงหน้าหลบก่อนจะยิ้มหวาน

"มินท์มีเรียนเช้าน่ะครับ ไว้พรุ่งนี้มินท์จะมาหานะครับ"

"พรุ่งนี้แน่นะ"

"อื้อ สัญญาเลย" ภูมินท์ว่าก่อนจะชูนิ้วก้อยขึ้น นัทยิ้มขำๆ กับความน่าเอ็นดูของรุ่นน้องแล้วเกี่ยวก้อยสัญญา

หลังจากปิดประตูห้องของนัทลงภูมินท์ก็มองห้องของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วถอนหายใจ...

"พรุ่งนี้หรอ...." ร่างเล็กแววตาสั่นเครือยามนึกถึงพรุ่งนี้ที่ตนพูดไว้

พรุ่งนี้เขาจะได้เจอกับคนที่เขารักที่สุด...จันทร์เจ้า แต่ว่าก็ต้องเจอกับคนรักของเพื่อนสนิทอีกเช่นกัน

"ฮึก! ไอ้มินท์ อย่าร้อง" ภูมินท์ปาดน้ำตาสะอื้นไห้ ขาที่ไร้เรี่ยวแรงจากกิจกรรมเมื่อครู่ค่อยๆ พาตัวเองเข้ามาในห้องจนสำเร็จ ก่อนร่างเล็กจะฟุบนั่งร้องไห้ออกมา

"ฮื้อออออออ" เสียงหวานสะอื้นไห้ตลอดทั้งคืนที่เงียบสงัด...ความเหนื่อยล้าไม่เท่าความโดดเดี่ยวและความเศร้าเสียใจ

ทำไมไม่เป็นกูวะเจ้า ทั้งที่...กูมาก่อนแท้ๆ

ภูมินท์ ผู้ที่ได้รับฉายาว่าเป็นหัวใจของคณะบริหาร ทั้งฉลาด ยิ้มแย้ม สดใส น่ารัก เรียนก็เก่ง กีฬาก็ดี ถึงร่างกายจะไม่ให้ก็เถอะ เป็นที่รักของใครหลายคน แล้วก็มีใครหลายคนที่ได้ชิมและติดใจ...

.

.

ร่างเล็กสูงเพียงร้อยหกสิบปลายๆ ลงจากรถก่อนจะถอนหายใจ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนของระดับป.ตรี ปีสองวันแรกในคณะบริหาร เขาจะต้องทำอะไรหลายๆ อย่างในปีนี้ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว

"พี่มินท์สวัสดีค่ะ"

"ครับ....ทานข้าวหรอ ทานเยอะๆ นะครับ"

"เห้ยมินท์! ไงไม่เจอกันนานเลย"

"อื้อ ตั้มด้วย...หล่อขึ้นเยอะเลยนะครับ"

"อ้าวมินท์ พึ่งมาหรอครับ"

"ครับ พี่เคเองก็พึ่งมาซินะครับ เอ๋ ตัดผมใหม่หรอ เท่จังเลยนะครับ"

อีกหนึ่งกิจวัตรประจำวันที่ภูมินท์ได้เจอมาตลอด ไม่ว่าจะไปที่ไหน ทั้งในคณะ ในมหาลัย ต่างก็ถูกทักอย่างกับเป็นคนดังตลอด และด้วยความเข้าหาคนเก่งและความน่ารักทำให้ภูมินท์เป็นที่โด่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ

"อ้าวพี่มินท์! สวัสดีครับ"

"สวัสดีครับ..

น่าน"

ภูมินท์ยกยิ้มรับไหว้รุ่นน้องที่พ่วงตำแหน่งแฟนของเพื่อนสนิท ร่างเล็กนั่งลงตรงข้ามจันทร์เจ้าและน่านก่อนจะหยิบนมเย็นปั่นมาดื่ม

"พี่มินท์เนี่ยชอบนมเย็นจริงๆ นะครับเนี่ย" น่านแซวรุ่นพี่ที่สนิท เพราะรู้จักกับภูมินท์มานานตั้งแต่ม.ต้น ภูมินท์ยิ้มน้อยๆ

"อื้อ...หวานดีนะ น่านลองดูมั้ยครับ" น่านส่ายหัวก่อนจะกอดแขนจันทร์เจ้าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ

"ไม่เอาอ่า....แค่นี้น่านก็หวานแล้ว" ภูมินท์ยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดน่ารักของรุ่นน้อง

...ทั้งที่ในใจบอบช้ำเหลือเกิน...

"อ๊ะพี่มินท์ รอยดูด!" มินท์ชะงักเมื่อน่านชี้มาที่ต้นคอ ร่างเล็กยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอาคอเสื้อปิดแล้วมองไปทางอื่น

จันทร์เจ้าละสายตาจากหนังสือแล้วมองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่องรอยสีแดงจ้ำที่คอเรียวตามที่คนรักบอก...

"พี่มินท์เนี่ยฮอตจัง" ภูมินท์ยิ้มบางๆ ก่อนจะมองที่ต้นคอของน่าน แต่ว่า....

"พี่เจ้าอ่ะ ไม่ชอบทำรอยแบบนี้กับน่านเลย เห้ออออแต่ว่า ไม่เป็นอะไรหรอก" น่านว่าก่อนจะซบไหล่ร่างสูง

"น่านก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบทำรอย" น่านพยักหน้าเข้าใจ จันทร์เจ้ามองหน้าเพื่อนสนิทนิ่งๆ ภูมินท์มองไปทางอื่น

ใช่...จันทร์เจ้าไม่ชอบทำรอยกับคู่ขา คู่นอน หรือแม้กระทั่งคนรักของตัวเอง แต่ไม่ใช่กับภูมินท์....

นี่คงเป็นเรื่องเดียวที่ภูมินท์รู้สึกชนะน่าน เขาถูกตีตราว่ามีจันทร์เจ้าเป็นเจ้าของนับครั้งไม่ถ้วน ในขณะที่คนรักตัวน้อยของจันทร์เจ้าไม่มี แต่ว่า...

....เขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหวงร่างสูงเหมือนกับน่านเหมือนกัน.....

"เห้ย! น่านต้องรีบไปเรียนแล้ว จุ๊บ.. ไว้เลิกเรียนเจอกันนะครับพี่เจ้า รักน้าาา" น่านหยิกแก้มร่างสูงไปมา จันทร์เจ้ายกยิ้มก่อนจะขยี้ศีรษะคนรัก

"แล้วเจอกันนะครับที่รัก"

"อื้อ!"

คล้อยหลังคนตัวเล็กเดินออกไปไกล จันทร์เจ้าก็มองหน้าเพื่อนสนิทที่นั่งตรงข้ามนิ่งๆ จนภูมินท์กังวลใจ

"มองทำไมวะ..."

"มึงไปเอากับใครมา" ร่างเล็กชะงัก ก่อนจะพูดอ้อมแอ้ม

"กับ....พี่นัท...."

"ไอ้เหี้ยนั่นอีกแล้วหรอวะ!" จันทร์เจ้าขึ้นเสียงเมื่อได้ยินชื่อรุ่นพี่นักกีฬาที่ไม่ถูกกัน ภูมินท์อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อร่างสูงทำเหมือนหึงหวงตัวเอง แต่ก็ต้องเสียใจเมื่อได้ยินจันทร์เจ้าพูดออกมา..

"มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบให้ใครมาซ้ำรอย ถ้าจะเอาก็ไปเอากันตอนรอยกูหาย ไม่ใช่มาซ้ำรอยกู" ร่างเล็กเม้มปากแน่นพูดไม่ออก จันทร์เจ้าถอนหายใจก่อนจะเก็บของแล้วลุกขึ้นห้อง

ที่ทำเหมือนหวง..เหมือนหึงกูแบบนี้

ทำเหมือนเป็นเจ้าของกู...มึงทำไปทำไมวะ

...ไอ้เจ้า...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...