ตอนที่ 7 ต้องคิดหาวิธีหาเงิน

นางจะต้องเร่งรีบฟื้นคืนพลังขึ้นมาให้ได้โดยเร็วอย่างน้อยก็ให้เหนือกว่าเยี่ยหลีบุตรีติ้งอันโหวคนปัจจุบันหรือก็คือคุณหนูบ้านรอง เพราะเด็กสาวคนนั้นอายุสิบสี่กลับเป็นผู้มีพรสวรรค์ขั้นสองแล้ว อายุสิบสี่ก็เป็นระดับซี่เซวียนขั้นสี่แล้วถือว่าหาได้ยาก ดังนั้นก็ไม่แปลกใจเลยที่นางจะไม่เห็นเยี่ยอวิ๋นคนไร้ความสามารถอยู่ในสายตา

ที่ดินแดนชิงเสวียนเยี่ยอวิ๋นเป็นลูกศิษย์โดยตรงของวังเทพโอสถ หนึ่งในสี่เซิ่งตี้ที่มีพรสวรรค์การฝึกตนขั้นเทพที่น่าตกใจ ใช้เวลาเพียงหนึ่งคืนก็ทำให้พลังไหลเวียนในเส้นลมปราณได้ เป็นอัจฉริยะอันดับสองในประวัติศาสตร์ของดินแดนสวรรค์

นางนึกถึงเคล็ดวิชาที่ฝึกในดินแดนชิงเสวียนอยู่เพียงเล็กน้อยแต่แม้นว่าจะเพียงเล็กน้อยนางก็จะเริ่มใช้เคล็ดวิชาดึงพลังวิญญาณให้ได้มากที่สุด ในสมองของเยี่ยอวิ๋นแวบผ่านสูตรยาชั้นสูงมากมายที่ใช้รักษาร่างกายให้กลับมามีพลังการฟื้นฟูแบบก้าวกระโดดแต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสมนัก

ในขณะที่นางกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น จู่ๆ ไฉเว่ยก็พูดขึ้นอีก "คุณหนูใหญ่เจ้าคะท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่เจ้าคะ?"

เยี่ยอวิ๋นเช็ดมือแล้วหันมา "ข้าไม่เป็นอะไร"

"เช่นนั้นคุณหนูมารับสำรับก่อนเถิดเจ้าค่ะ วันนี้มีเพียงข้าวต้มใส่เกลือ เพราะทางเรือนใหญ่ไม่ส่งอาหารมาให้หลายวันแล้วดังนั้น..."

เยี่ยอวิ๋นขมวดคิ้วดวงตาหงส์ทอดมองไปยังข้าวต้มสีขาวที่มีเพียงน้ำในถ้วย "เจ้ากินเถอะข้าจะไปดูพี่ชายหน่อย"

ในเวลาต่อมา

เยี่ยอวิ๋นก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเรือนอันทรุดโทรมอีกด้านของเรือนของตน ด้านในมีเสียงไอออกมาของชายหนุ่มเป็นระยะ เยี่ยอวิ๋นหันไปหาไฉเว่ยแล้วเอ่ยถาม "เรือนป่าไผ่นี้ไม่มีมามา หรือพ่อบ้านดูแลบ้านเลยหรือ?"

ไฉเว่ยขบเม้มริมฝีปากก้มหน้าอย่างลำบากใจ ก่อนจะพูดเบาๆว่า "ตั้งแต่ท่านผู้เฒ่าจากไปพ่อบ้านจงและแม่นมหวังก็ถูกบ้านรองส่งกลับบ้านเก่าไปแล้วเจ้าค่ะ พวกเขาเองก็ไม่ได้อยากไปแต่ท่านโหวบอกว่าเห็นแก่การดูแลผู้เฒ่าอย่างดีของพวกเขาหลายปีที่ผ่านมา ดังนั้นจะไม่ขายแต่จะให้กลับบ้านเกิดไปเสียเจ้าค่ะ"

เยี่ยอวิ๋นขมวดคิ้วกวาดสายตามองป่ารกร้างและเรือนอันทรุดโทรมเหล่านี้แล้วคิ้วงามก็ขมวดแน่น นางต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ได้เงินมาซ่อมแซมเรือน..นางต้องคิดวิธีหาเงิน

"แค่กๆ แค่กๆ" เสียงไอดังออกมาจากด้านในอีกครั้ง เยี่ยอวิ๋นจึงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

ด้านในเรือน

หลังจากเดินผ่านประตูเข้ามาด้านขวาเป็นชั้นตำราและโต๊ะขนาดเล็กตั้งอยู่ ส่วนทางด้านซ้ายก็มีเก้าอี้ไม้ยาวหนึ่งตัว และยังมีโต๊ะน้ำชาตั้งอยู่ริมหน้าต่างสภาพของเครื่องใช้ในเรือนไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทรุดโทรมมากเพียงไหน

เยี่ยอวิ๋นก้าวเดินเข้าไปด้านใน เดินผ่านฉากกั้น เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงยาว แต่ทว่าผอมแห้งกำลังนอนอยู่ ใบหน้าของเขามีเค้าโครงของเยี่ยอวิ๋นอยู่ราวเจ็ดแปดส่วน พี่น้องทั้งสองล้วนเป็นคนที่มีความงดงามในแบบที่คนทั่วไปไม่มี นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าอดีตพระชายาโหวที่ล่วงลับเป็นหญิงสาวที่งดงามล่มแคว้นและอดีตติ้งอันโหวเองก็หล่อเหลาราวเทพเซียน

ดังนั้นความงดงามของพวกเขาทั้งสองจึงยากที่จะมีใครเทียบได้ แต่ทว่าบัดนี้ ชายคนนั้นถูกความเจ็บป่วยและพิษทำให้ดูผอมแห้ง และเป็นคนขี้โรค ตั้งแต่อัจฉริยะวัยเด็กจนถึงตอนนี้อายุร่วมยี่สิบสองปีก้เป็นเวลาสิบสองปีแล้วที่เขาถูกพิษ

"ท่านพี่" เยี่ยอวิ๋นเดินมานั่งลงที่ข้างเตียงเอ่ยเรียกเขาเบาๆ

"แค่กๆ แค่กๆ.."ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากพร้อมกับไอออกมาเป็นระยะ เยี่ยอวิ๋นไม่ได้รอให้เขาพูดอะไร นางเอื้อมมือออกไปแตะลงที่จุดชีพจรของเขาในทันที

หลังจากจับชีพจรเสร็จเยี่ยอวิ๋นก็ขมวดคิ้ว คนพวกนี้ช่างโหดเหี้ยมเสียจริงๆทำร้ายพวกเขาทั้งครอบครัวเพียงแค่ต้องการในอำนาจที่ไม่ใช่ของตนเอง สาระเลว

"อวิ๋นเอ๋อ? เป็นเจ้าหรือ?" ในตอนนั้นเองเสียงอันแหบห้าวและเหนื่อยหอบของเยี่ยจิ่นหลินค่อยๆเปิดตาขึ้นมาแล้วเอ่ยถาม เยี่ยอวิ๋นมองดูเขาพลันคิ้วงามขมวดเล็กน้อย ความเจ็บปวดภายใต้จิตสำนึกค่อยๆถาโถมขึ้นมาเยี่ยอวิ๋นเข้าใจว่านี่คือความรู้สึกใต้จิตสำนึกของเจ้าของร่างที่มีต่อพี่ชายของตน

เยี่ยอวิ๋นหลับตา ไม่เป็นไรนะข้าจะรักษาพี่ชายให้หายเองเจ้าอย่าได้กังวล นางรู้แล้วว่าพิษในกายของเยี่ยจิ่นหลินนั้นคือพิษอะไร และรักษาแบบไหนแต่เนื่องจากพิษร้ายที่หลอมละลายเส้นลมปราณ เป็นพิษที่มุ่งทำลายรากฐานพลังปราณโดยตรง ทำให้ร่างกายของเขาไม่สามารถดูดซับพลังชี่ได้ จึงกลายเป็นคนไร้ความสามารถ/ขยะที่พวกเขาตราหน้าดูถูก และอีกอย่างพิษกัดกินมาเป็นเวลายาวนานซึมซับเข้าสู่ร่างกายทั่วทุกสรรพางทำให้ร่างกายอ่อนแอลงจนป่วยติดเตียงแบบนี้

....