ตอนที่ 6 ก่อนนี้ข้าไม่งามหรือ?

เช้าวันต่อมา

ไฉเว่ยตื่นขึ้นมาพร้อมกับการตกตะลึง โอสถวิเศษก็วิเศษเช่นนี้คุณหนูของนางบอกว่าตื่นเช้ามาแผลบนใบหน้าและความเจ็บปวดจะหายไป ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆนางกลับมาเป็นปกติแล้วจริงๆ

ไฉเว่ยออกไปต้มข้าวต้มที่ครัวของเรือนไผ่เช่นที่เคยทำเป็นประจำในทุกวัน เรือนไผ่นี้อยู่ห่างไกลจากเรือนหลักค่อนข้างไกลหนำซ้ำยังมีกำแพงกั้นอีกด้วย มีเพียงประตูเล็กให้คนเรือนใหญ่ฝั่งนั้นเดินเข้ามา แต่ทุกคนที่เรือนป่าไผ่ไม่มีสิทธิ์ได้เดินออกไป หากจะออกไปก็ต้องเข้าออกทางประตูเล็กหลังจวนเท่านั้น

"ไฉเว่ย.."

ในตอนนั้นเอง หน้าประตูครัวอันทรุดโทรมปรากฏใบหน้าของเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบแปดปีก้าวเดินเข้ามา ทันทีที่เข้ามาเขาก็นั่งลงที่ประจำของเขา ไฉเว่ยหันไป "คุณชายใหญ่ตื่นแล้วหรือ? เจ้ารอสักครู่ข้ากำลังต้มข้าวต้มอยู่ วันนี้มีเพียงข้าวต้มใส่เกลือเท่านั้น.."

ถางเหอถอนหายใจ "คุณชายใหญ่ยังหลับอยู่ ข้าอยากถามเจ้าคุณหนูใหญ่นาง..ฆ่าตัวตายจริงไหม?"

ไฉเว่ยหันมาพยักหน้า "อืม..แต่นางไม่เป็นอะไรแล้วหล่ะ อีกอย่างตอนนี้นางยังสั่งให้ข้าสู้กลับคนที่มารังแกพวกเราด้วย เจ้าวางใจได้บอกคุณชายใหญ่คุณหนูใหญ่ปลอดภัยดี"

"จริงหรือ?" ถางเหองุนงง

"จริงสิ.." ไฉเว่ยหันมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่เรือนป่าไผ่ฝั่งตะวันออกให้กับถางเหอฟังอย่างละเอียดแม้แต่โอสถวิเศษที่คุณหนูมอบให้นางก็เล่าออกมา

"เจ้าพูดจริงหรือ?" ถางเหอตกตะลึง

ตั้งแต่นายท่านผู้เฒ่าจากไปเจ้านายจองพวกตนทั้งสองคนต่างก็ตกอยู่ในความลำบากจากการถูกรังแก

ระยะหลังมานี้อาหารที่ส่งมามีเพียงผักเน่าและเม็ดข้าวสารที่แตกหักผ่านการคัดมาแล้วและได้นำส่วนที่แย่ที่สุดส่งมา

คุณชายใหญ่ล้มป่วยมานานทรมานเป็นอย่างมากแม้แต่หมอพวกเขาก็ไม่หามาให้ เป็นเขาเองที่ได้ออกไปติดต่อหมอด้านนอกที่ยังคงมีความดีความชอบรำลึกถึงบุญคุณของนายท่านโหวและท่านผู้เฒ่าถึงได้ยอมมาตรวจดูให้คุณชายเป็นระยะ

หากคุณหนูใหญ่เข้มแข็งได้ดั่งไฉเว่ยพูดคุณชายจะต้องดีใจเป็นแน่

หลังจากทั้งสองแบ่งข้าวต้มกันแล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันออกไป

เยี่ยอวิ๋นนั่งขัดสมาธิเดินลมปราณตลอดทั้งคืน แม้ว่าก่อนหน้านี้เส้นลมปราณจะถูกทำลายจนเสียหายหนักแต่ได้โอสถสวรรค์อย่างโอสถจิ้งเสวียนค่อยๆประสานและซ่อมแซมรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสนี้ให้ค่อยๆฟื้นคืนแม้จะยังไม่หายดีแต่นี่ก็ถือว่าดีมากแล้ว

อีกอย่างผิวพรรณที่เคยซีดขาวขาดการบำรุงรักษาก็กลับมาเปล่งปลั่ง เปลี่ยนเป็นสีขาวอมชมพูเลือดลมหมุนเวียนดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เนื่องจากสิ่งสกปรกถูกขับออกไปอย่างสมบูรณ์และผ่านการชำระล้างร่างกายจากน้ำทิพย์สวรรค์เมื่อคืนที่ผ่านมา เวลานี้ใบหน้าของเยี่ยอวิ๋นก็เริ่มกลับมามีชีวิตชีวาดวงตาที่เคยพร่ามัวหมองคล้ำก็เปล่งประกายคมชัด งดงามราวกับหยดน้ำค้างกระทบแสงอาทิตย์ยามเช้า

ในตอนที่ไฉเว่ยเดินเข้ามาด้านหลังฉากเพื่อที่จะปลุกนางให้ตื่นมารับสำรับนางก็ตกตะลึงมองเยี่ยอวิ๋นที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยดวงตาที่เบิกโต "คุณหนูใหญ่ ใช่ท่านใช่หรือไม่เจ้าคะ?"

เยี่ยอวิ๋นค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาหงส์ที่มีประกายตวัดขึ้นมองไฉเว่ยราวกับแมวน้อยขนปุยที่เพิ่งตื่นนอน "เช้าแล้วหรือ?" น้ำเสียงของนางแหบแห้งเล็กน้อยก่อนจะบิดกายไปมาแล้วก้าวขาลงจากเตียงท่ามกลางความตกตะลึงของไฉเว่ย

คุณหนูของนางเหตุใดผ่านไปคืนเดียวถึงได้ดูมีชีวิตชีวา งดงามราวกับเทพธิดาลงมาจากสวรรค์เช่นนี้เล่า "คุณหนูใหญ่เจ้าคะ?" ไฉเว่ยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยอวิ๋นหันกลับมา ดวงตาหงส์ที่รายล้อมด้วยขนตางอนยาวกะพริบอย่างช้าๆ "มีอะไรอย่างนั้นหรือ?"

"มะ ไม่มีเจ้าค่ะ คือ..ข้าแค่รู้สึกว่าคุณหนูดูงดงามมาก"

"ก่อนนี้ข้าไม่งามหรือ?" เยี่ยอวิ๋นเอ่ยถามอย่างช้าๆพลางก้าวเดินมายังอ่างน้ำที่ไฉเว่ยยกเข้ามา ไฉเว่ยรีบส่ายหน้า "ไม่ใช่เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่เดิมทีท่านก็งดงามมากที่สุดอยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้ข้ากลับรู้สึกว่าท่านนั้นงดงามมากกว่าที่ผ่านมาเจ้าค่ะ"

"อืม.." เยี่ยอวิ๋นหยดน้ำค้างสวรรค์ลงไปในอ่างก่อนจะก้มหน้าลงจัดการกับตัวเอง หลังจากดูดซับพลังชี่จากฟ้าดินทั้งคืนแล้วเยี่ยอวิ๋นก็รู้สึกว่าร่างกายของนางในตอนนี้ไม่ได้แย่เหมือนวันแรกที่เข้ามาอยู่แล้ว

...