ตอนที่ 4 ร้องไห้ไว้อาลัยหรือ?

เยี่ยอวิ๋นกระตุกมุมปากเล็กน้อย

สาวใช้ของเจ้าของร่างเดิมคนนี้ความจงรักภักดีนั้นน่าชื่นชมมากจริงๆ เมื่อครู่ถูกคนกดลงบนม้านั่งและทุบตีจนเกือบตายแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะปกป้องนายที่ล่วงลับไปแล้ว น่าเสียดายที่สมองดูเหมือนจะใช้งานได้ไม่ค่อยดี ถึงกับยังคิดว่านางเป็นผี?

ไฉเว่ยยังคงร้องไห้โฮอยู่แทบเท้าของเยี่ยอวิ๋น "คุณหนูใหญ่ ถ้าตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านเก่งกาจได้เหมือนตอนนี้จะดีแค่ไหน! ถ้าท่านโหวผู้เฒ่ารู้ว่าท่านถูกฆ่าตายตั้งแต่อายุยังน้อยจะเสียใจแค่ไหน...."

เยี่ยอวิ๋นฟังหล่อนร้องไห้ยิ่งนานยิ่งน่าสงสารจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "พอๆ....หยุดๆ! อย่าร้องไห้เหมือนไว้อาลัยสิ เสี่ยวเจี่ยของเจ้ายังไม่ตายหรอก! หยุดพูดจาเป็นลางร้ายแบบนี้ได้ไหม!” หลังจากได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของคุณหนูตนดังขึ้นบนหัวไฉเว่ยเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วรีบพูด "อะไรนะ? คุณหนู....คุณหนูยังไม่ตาย?”

เยี่ยอวิ๋นขยับมุมปากเล็กน้อย ยิ้มพลางพูดว่า "แน่นอนว่าข้ายังไม่ตาย ถ้าหากว่าข้าตายไปแล้ว คนพวกนั้นที่ทำให้ข้าตาย จะไม่ดีใจหรอกหรือ? คนที่ใส่ร้ายข้ายังมีชีวิตอยู่อย่างสบายข้าจะไปตายได้อย่างไร?”

ไฉเว่ยเงยหน้ามองนางอยู่นานก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้น "คุณหนู คุณหนู ท่านยังไม่ตาย....ท่านยังไม่ตายจริงๆ! ร่างกายของคุณหนูยังอุ่นอยู่เลย!”

"พูดเหลวไหล!" เยี่ยอวิ๋นเท้าเดินเข้าไปในห้อง "ต่อไปห้ามร้องไห้พร่ำเพรื่อ ทำให้เสี่ยวเจี่ยของเจ้าขายหน้า! ใครรังแกพวกเราต้องตอบโต้กลับให้หนักเลย!”

ไฉเว่ยตกใจจนเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าคุณหนูใหญ่ของตนที่ผ่านการแขวนคอครั้งนี้ไปได้ไม่เพียงแต่โชคดีที่รอดชีวิต แต่ยังเหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

แต่ก่อน เมื่อคนจากบ้านที่สองและที่สามรังแกถึงที่ คุณหนูของตนจะเพียงแอบร้องไห้ บอกว่าตัวเองมีชีวิตที่ยากลำบาก มารดาตายตั้งแต่เด็กบิดาก็หายสาบสูญท่านปู่ที่รักนางก็มาตายจากไปมีพี่ชายก็ป่วยจนไม่อาจจะผ่านไปในแต่ละวันได้ และตัวเองยังเป็นคนไร้ความสามารถ จึงถูกรังแกได้

แต่ตอนนี้คุณหนูกลับสั่งให้ตอบโต้กลับ และเมื่อครู่นี้คุณหนูใหญ่ยังทำให้คุณหนูสามที่มีพลังถึงระดับผู้เชี่ยวชาญปฐพีขั้นสี่ตกใจวิ่งหนีไปอีกด้วย!

ไฉเวยร้องไห้ด้วยความดีใจ "สวรรค์มีตาจริงๆ!” นางรู้อยู่แล้วว่าคุณหนูใหญ่ที่เป็นลูกสาวของท่านโหวและผ่านการเลี้ยงดูจากท่านโหวผู้เฒ่า ซึ่งเป็นยอดฝีมือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแคว้นหลงจวินนั้นจะเป็นคนไร้ความสามารถที่ถูกรังแกได้อย่างไรกัน?

"ยังจะส่งเสียงอยู่หน้าประตูอีกหรือ? เข้ามาสิ”

ไฉเว่ยรีบผลักประตูเข้าไป

เยี่ยอวิ๋นกำลังก้มหน้า ไม่คิดเลยว่าความผิดพลาดจากสวรรค์ในครั้งนี้นอกจากร่างกายแล้วทุกอย่างจะยังคงปกติเหมือนเดิม นางยังสามารถหยิบโอสถที่นางหลอมเอาไว้ในตอนที่อยู่ดินแดนชิงเสวียนออกมาใช้ได้ สิ่งของสมบัติทุกอย่างของนางยังคงอยู่แม้แต่เตาหลอมโอสถระดับเตาหลอมโอสถสวรรค์ขั้นเก้าก็ยังคงอยู่

นางหยิบขวดหยกเล็กๆออกมาจากถุงเฉียนคุน จากนั้นก็ดึงจุกออกแล้วพูด "พวกเขาทุบตีเจ้าเมื่อครู่ แม้จะเป็นแค่แผลภายนอก ถ้าไม่รักษาให้ดีก็จะส่งผลต่อการบ่มเพาะพลังในอนาคต”

ไฉเว่ยได้ยินดังนั้นก็พูดอย่างงุนงง "คุณหนู คุณหนูพูดอะไรหรือเจ้าคะ? บ่มเพาะพลัง? บ่าวเป็นแค่คนรับใช้ ไม่มีสิทธิ์บ่มเพาะพลังอยู่แล้วแม้จะมีอาการบาดเจ็บที่เส้นเอ็นหรือกระดูกก็ไม่เป็นไร...."

พูดยังไม่ทันจบ เยี่ยอวิ๋นก็เทยาเม็ดขนาดเท่าเมล็ดถั่วลันเตาสามเม็ดออกมาจากขวดแล้วพูดว่า "กินยาเม็ดหยุดเลือดนี่ซะพรุ่งนี้เช้าบาดแผลของเจ้าก็จะหายสนิท"

ไฉเว่ยเบิกตากว้าง อุทานด้วยความตกใจ "คุณ....คุณหนูเจ้าคะ นี่?"

"นี่เหรอ? สิ่งนี้เมื่อสักครู่ข้าเก็บมาจากที่พื้นหน่ะ" เยี่ยอวิ๋นโกหก

ไฉเว่ยเบิกตาขึ้นมาอีก "คุณหนูเจ้าคะนี่เป็นโอสถหายาก และถ้าเก็บมาจากพื้นนั่นคงจะเป็นโอสถของท่านผู้เฒ่าโอสถวิเศษระดับปฐพีขั้นสูงนะเจ้าคะ! หนึ่งเม็ดมีค่าถึงร้อยตำลึงขึ้นไป และถึงมีเงินก็ไม่แน่ว่าจะซื้อได้ คุณหนูรีบเก็บไว้เถอะเจ้าค่ะ! นี่เป็นสมบัติล้ำค่าของตระกูลนะเจ้าคะ!” ท่านผู้เฒ่าทิ้งไว้ให้คุณแค่ครึ่งขวดเท่านั้น

เยี่ยอวิ๋นยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกวาดสายตามองที่พื้นอีกครั้ง นั่นเป็นเรื่องจริงถัดไปไม่ไกลมีห่อผ้าสีขาวตกอยู่ใต้โต๊ะน้ำชาที่ทรุดโทรมจริงๆ นางเดินไปหยิบออกมาแล้ววางบนเตียง

ในห่อผ้านี้มีขวดเคลือบอยู่สามขวด ขวดหนึ่งเป็นโอสถห้ามเลือดและรักษาบาดแผลภายนอกอยู่จริงๆซึ่งก็คือโอสถระดับปฐพีขั้นสูงที่ไฉเว่ยกล่าวถึง และอีกขวดก็เป็นโอสถชำระไขกระดูกระดับปฐพีขั้นสูงอยู่จำนวนหนึ่ง ส่วนอีกขวด...

เยี่ยอวิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย..เปิดไม่ออกนางเก็บเอาไว้จากนั้นก็หยิบโอสถของตระกูลออกมาสามเม็ดซึ่งหากเทียบกับความบริสุทธิ์กับโอสถของนางแล้วนับว่ายังห่างไกล

นางส่งยาใส่มืออีกครั้งน้ำเสียงเรียบ "ก็แค่ขวดยาเม็ดระดับต่ำที่ต่ำกว่าจะไม่มีอีกแล้ว จะทำเป็นเรื่องใหญ่ทำไม? ยังจะเป็นสมบัติล้ำค่าอีก? พอเถอะให้เจ้ากินก็กินไปสิไม่เปลืองหรอก เสี่ยวเจี่ยยังรอให้เจ้ามาปรนนิบัติอยู่เลย”

พูดจบนางก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ ยัดยาเม็ดเข้าไปในปากของไฉเว่ยทันที

ไฉเว่ยเอียงหน้าหลบ แม้ท่าทางของคุณหนูของนางจะดูเชื่องช้า แต่กลับทำให้นางยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ถูกยัดยาเม็ดเข้าปากไปเสียแล้ว

"แค่กๆ แค่กๆ"

หลังจากไฉเว่ยกลืนยาลงไปอย่างฝืดคอนางก็ไอออกมา เยี่ยอวิ๋นเห็นว่าไฉเว่ยกลืนยาแล้วนางก็โบกมือกลางอากาศพูดว่า "เจ้าออกไปเถอะ วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้เช้าจัดการทำความสะอาดลานบ้านด้วย หลังจากถูกพวกไร้สมองพวกนั้นทำให้เปรอะเปื้อน แทบจะอยู่ศัยไม่ได้แล้ว"

ไฉเว่ยเอาแต่ปิดปาก ยังคงมีสีหน้ามึนงงงวยแทบไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองแพ้... แพ้... กลืนยาเม็ดหยุดเลือดระดับชั้นสูงถึงสามเม็ดลงท้องไปแล้ว

คุณหนูรู้หรือไม่ว่ายาเม็ดหนึ่งนั้นมีค่ามากแค่ไหน? แม้แต่ราชวงศ์ก็ไม่มีเหตุผลที่จะให้ยาเม็ดแก่บ่าวรับใช้อย่างสุรุ่ยสุร่าย ยิ่งเป็นยาเม็ดระดับสูงด้วยแล้ว และยังกินถึงสามเม็ด และยังเป็นแค่บาดแผลเล็กๆ ที่ผิวหนังเท่านั้น!

การใช้จ่ายฟุ่มเฟือยก็ไม่ควรฟุ่มเฟือยขนาดนี้!

คุณหนูคิดจริงๆ หรือว่ายาเม็ดวิเศษเหล่านี้เป็นเหมือนผักกาดขาว?

นางคิดว่าคุณหนูของนางได้สลักลืมแล้ว ไม่คิดว่าจะกลับโง่กว่าเดิม??

หลังจากไฉเว่ยเดินออกไปอย่างงง ๆ เยี่ยอวิ๋นถึงได้แสดงสีหน้าครุ่นคิดออกมา นางคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเพราะเหตุใดตัวเองถึงได้สามารถลงมาอยู่ในร่างของเด็กสาวคนนี้ได้?

หรือว่าดวงจิตของนางถูกทัณฑ์สายฟ้าผ่าจนแตกสลายไปแล้วหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไรจะดีร้ายต้องรอให้นางออกจากด่านบำเพ็ญก่อนไม่ใช่หรือถึงจะเข้าสู่ด่านเคราะห์ทัณฑ์สวรรค์เพื่อเลื่อนเป็นผู้นำเผ่าโอสถแห่งชิงเสวียนได้ หรือมีใครสกัดนาง?

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะตามหลักแล้วแม้ดวงจิตจะแตกสลายไปแล้วแดนพลังวิญญาณของนางควรจะสลายไปด้วย แล้วเหตุใด ทำไมถึงได้ยังคงอยู่?

แล้วเด็กสาวคนนี้ชีวิตก็ช่างน่าสงสารมากจริงๆ เดิมทีนางควรจะเป็นคุณหนูใหญ่จวนติ้งอันโหวผู้สูงส่ง แต่ภายหลังบิดาที่ออกรบกลับหายตัวไปและเหลือเอาไว้เพียงนางและพี่ชายขี้โรคคนหนึ่ง สองพี่น้องมีชายชราจวนโหวดูแลและบังคับให้เด็กสาวอ่านตำรา ฝึกพลังยุทธ์ ในตอนห้าขวบเด็กสาวยังเป็นผู้อัจฉริยะที่มีปราณบริสุทธิ์ตั้งแต่กำเนิด แต่ไม่รู้เพราะอะไรพอถึงวันทดสอบพลังครั้งที่สองนางกลับกลายเป็นคนไร้ค่าไปได้

ซึ่งชะตาชีวิตนี้ก็เหมือนกันกับพี่ชายของนางที่ควรจะเป็นรัชทายาทผู้อาจหาญและมีพลังแกร่งกล้า แต่กลับกลายมาเป็นขยะในช่วงอายุสิบขวบและล้มป่วยจนทุกวันนี้

ผู้เฒ่าโหวตรอมใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากเอาแต่โทษตนเองที่ไร้ความสามารถดูแลบุตรและธิดาของบุตรชายคนโตได้ไม่ดี ล้มป่วยและเสียชีวิตในที่สุด จากนั้นจวินชิงเยว่องค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหลงจวินที่ชอบพอกับบุตรีของบ้านรองเยี่ยก็คืออาของเจ้าของร่างก็ได้ทูลขอให้เยี่ยหลงหวยบุตรชายคนรองของผู้เฒ่าโหวสืบทอดตระกูลติ้งอันโหวต่อไป

และนับตั้งแต่นั้นมาพวกเขาที่ได้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดก็ได้ลงมากดขี่ข่มเหงพวกบ้านใหญ่ที่เป็นเพียงคนไร้ค่าสองคนพี่น้องอยู่ร่ำไป แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขายังไม่อาจทำให้พวกเขาบ้านใหญ่ตายได้นั่นคือ ยังหาของสืบทอดของตระกูลเยี่ยไม่เจอ..

เมื่อเมื่อวานก่อนไม่คิดว่าจะเกิดการใส่ร้ายป้ายสี กุเรื่องทำให้เจ้าของร่างต้องเสื่อมเสียถึงขีดสุด บอกว่านางไร้ยางอายมีสัมพันธ์กับชายทั้งที่ยังไม่ออกเรือน

เจ้าของร่างที่ทนความอัปยศอดสูและท้อแท้อยู่เดิมแล้วไม่ไหวจึงรัดคอตนเองตาย...

..