ตอนที่ 2 พี่หญิงใหญ่ไว้ชีวิตด้วย

เยี่ยอวิ๋นบีบเยี่ยหลินให้ถอยเข้าไปในมุม พร้อมกับนิ้วมือเย็นเยียบยื่นออกไปจี้ที่ลำคอของนาง

เยี่ยหลินตื่นตระหนก นางตกใจจนกรีดร้องเสียงดัง "อย่า...อย่าฆ่าข้า! อย่าฆ่าข้า! คนที่ทำให้เจ้าตายไม่ใช่ข้านะ...เป็นพี่สาวคนที่สองของ...เป็นพี่สาวคนที่สองกับฮูหยินคนที่สอง! ไม่เกี่ยวกับข้านะ ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น!"

เยี่ยอวิ๋นหรี่ตาลง ฟังดูน่าขนลุกยิ่ง

"เช่นนั้น...เหตุใดเจ้าถึงมาที่ห้องของข้า? อยากได้ทรัพย์สินของข้าอย่างนั้นหรือ? ข้าว่า...ก็เจ้าเนี่ยแหละ ผู้หญิงไร้ยางอายอยากจะฆ่าคนชิงทรัพย์!"

"ไม่ ไม่ ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้นจริงๆ!"

รู้สึกถึงมือเย็นเยียบที่คอค่อยๆ รัดแน่นขึ้น หายใจเริ่มลำบาก เยี่ยหลินยิ่งตกใจจนแทบสิ้นสติ ด้วยความตระหนก จึงสารภาพทุกอย่าง

"ไม่เกี่ยวกับข้าจริงๆนะ...เป็นพี่สาวคนที่สองที่ให้ข้ามา นางให้ข้ามาหาลูกกุญแจดอกหนึ่ง แล้วบอกว่าของอื่น ๆ ทั้งหมดเป็นของข้า ข้าโลภจนหน้ามืดได้...พี่หญิง! ได้โปรดเถอะ ยัง! ยังมีอีกเรื่องใส่ร้ายท่านทำชื่อเสียงเสียหายก็เป็นฮูหยินบ้านที่สองกับพี่สาวที่สองเป็นคนจัดการไม่เกี่ยวกับข้า ..."

เยี่ยอวิ๋นพูด "อยากได้ของของข้า...ก็สมควรตาย!"

พูดจบนางก็บีบนิ้วมือแน่นขึ้น

เยี่ยหลินกรีดร้องอีกครั้ง "อย่านะ! พี่หญิงใหญ่... พี่หญิงใหญ่ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะคืนทุกอย่างให้ท่าน!!..."

พูดพลางรีบร้อนเอาของที่เพิ่งขโมยมาจากห้องโยนออกมาจากอกทีละชิ้น

"...คืนให้ท่านหมดแล้ว ขอร้องพี่หญิงใหญ่ได้โปรดเมตตาข้าด้วย!"

เยี่ยอวิ๋นเหลือบตามองของบนพื้น แต่ยังไม่ปล่อยนางถามเสียงเย็น "ยังมีอีกไม่ใช่หรือ?"

"ยังมีอีกหรือ?"

เยี่ยหลินงุนงงเล็กน้อย ของที่นางเอาไปเมื่อครู่นี้นางก็คืนหมดแล้ว ยังมีอะไรอีก?

นางคิดไม่ออก แต่ก็พยายามสุดกำลังที่จะเอาทุกอย่างที่ติดตัวออกมา ทั้งเงินตำลึง, เครื่องประดับ, รวมทั้งปิ่นปักผมบนศีรษะก็ถอดออกมา

"พี่พี่หญิงใหญ่ ของทั้งหมดที่ติดตัวข้าก็อยู่ตรงนี้ ข้าคืนให้ท่านหมดแล้ว...ข้าขอโทษ ขอร้องล่ะไว้ชีวิตข้าด้วย..."

เยี่ยอวิ๋นกวาดตามองบนพื้นอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า "เจ้าเป็นถึงคุณหนูสามแห่งจวนโหว ทำไมถึงได้จนขนาดนี้ล่ะ? คุณแอบซ่อนเงินเอาไว้ใช่ไหม?"

"พี่...พี่หญิงใหญ่...ข้าไม่ได้ซ่อนอะไรจริงๆ ..."

เยี่ยหลีขมวดคิ้วพูดว่า "ไม่มีเงินเหรอ? ลองค้นเสื้อของตัวเองดูสิหากว่าเจ้าซ่อนเงินเอาไว้ในนั้นล่ะ? เจ้าไม่อายที่เลยหรือบอกว่าไม่มีเงิน มาก่อความเสียหายที่มากมายแล้วจะไม่ชดใช้ค่าเสียหายทางจิตใจให้ข้า คิดจะเดินจากไปเฉยๆเหรอ?"

เยี่ยหลินเห็นดังนั้นพูดว่า "พี่หญิงใหญ่...ข้าไม่มีเงินจริงๆ พี่หญิงรองมีเงิน นางมีมากด้วยพี่หญิงใหญ่...พี่หญิงใหญ่ท่านก็ไปขอนางสิ..."

"ดูเหมือนจะจนจริงๆเช่นนั้นเจ้าก็เขียนรับหนี้ไปแล้วกัน"

"อะไรนะ?"

เยี่ยอวิ๋นหันหลังกลับ นางรีบเขียนบันทึกสั้นๆ อย่างรวดเร็ว แล้วโยนไปตรงหน้าเยี่ยหลิน

เยี่ยหลินตกใจจนสิ้นสติ ไม่ทันได้คิดว่าทำไมถึงมาขอเงินจากนาง แม้แต่เนื้อหาในบันทึกก็ไม่ทันได้อ่าน รีบคว้าพู่กันที่พื้นขึ้นเขียนชื่อตัวเองลงไป

เยี่ยอวิ๋นยกร่างสัญญานั้นขึ้นส่องดูกับแสงไฟ แล้วจึงพูดอย่างพึงพอใจว่า "ใช้ได้ ก็เอาไว้ที่นี่ก่อนแล้วกัน จากนั้น.....เจ้าจงถอดเสื้อผ้าออกให้หมด คุกเข่าลงโขกศีรษะให้กับข้าสามครั้งดังๆ แล้วกลิ้งออกไป!"

"อะไรนะ? ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?"

เยี่ยหลินได้ยินดังนั้นนางก็ชะงัก ถึงแม้ว่าเวลานี้นางจะมีสติไม่ชัดเจน แต่ก็รู้ว่าการที่หญิงสาวยังไม่ออกเรือนถอดเสื้อผ้าทั้งหมดจะมีผลร้ายแรงตามมา

ครั้นเมื่อนางมองเข้าไปในดวงตาลึกล้ำของเยี่ยอวิ๋น เยี่ยหลินก็สะท้านไปทั้งตัว ความคิดในสมองเหมือนถูกดูดออกไปในทันที

ภายใต้การควบคุมของเนตรลวงสวรรค์ เยี่ยหลินก็ไม่สามารถต่อต้านได้เลย นางจึงทำตามที่เยี่ยอวิ๋นสั่ง

หล่อนถอดเสื้อผ้าออกด้วยสายตาเลื่อนลอยเหลือเอาไว้เพียงตู้โตวสีแดงและกางเกงชั้นในตัวบางจากนั้นางก็คุกเข่าลงตรงหน้าเยี่ยอวิ๋น แล้วก้มศีรษะโขกพื้อนอย่างแรงสามครั้ง

"ตึง! ตึง! ตึง!"

ศีรษะกระแทกกับพื้นอย่างแรง เสียงดังฟังชัดและเมื่อนางเงยหน้าขึ้น หน้าผากก็ถลอกมีเลือดไหลซึมลงมาตามเล็กน้อย

เยี่ยอวิ๋นโบกมือ "ไปให้พ้น!"

เยี่ยหลินรู้สึกเหมือนได้รับการอภัยโทษ รีบลนลานคลานออกไปเปิดประตู จากนั้นก็วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

ด้านนอกห้อง สาวใช้และแม่นมที่เยี่ยหลินพึ่งพากำลังรุมทุบตีไฉเว่ย สาวใช้ของเยี่ยอวิ๋น

"ตีมันให้ตายกล้าดีอย่างไรมาขวางทางคุณหนูสามของพวกเรา! ไม่รู้จักสำรวจตัวเองเสียเลยว่าเจ้านายของแกเป็นคนแบบไหน!”

"ใช่แล้ว ไอ้ตัวกาลกิณีที่ทำให้พ่อแม่ตาย ยังเป็นคนไร้พรสวรรค์ในการฝึกฝนอีก! ท่านโหวของเรา ยอมรับเลี้ยงนางกับพี่ชายขยะของนางมาหลายปี เพราะเห็นแก่ความเป็นญาติก็นับว่าใจดีที่สุดแล้ว ใครจะรู้ว่าหล่อนยังกล้าไปทำเรื่องต่ำช้ากับผู้ชายข้างนอก ช่างทำให้จวนตระกูลโหวของเราขายหน้าจริงๆ สมควรตายยิ่งกว่าตาย!”

"แค่คนไร้ค่า ขยะชั้นต่ำคนหนึ่ง ยังกล้าเก็บของมีค่าที่ท่านผู้เฒ่าโหวทิ้งไว้ ไม่ยอมส่งมอบมันออกมา ตอนนี้ก็ดีแล้วนางดายไปแล้ว ทรัพย์สมบัติก็ต้องตกเป็นของท่านโหวของเราทั้งหมด!”

"ไม่ใช่! คุณ....คุณหนูใหญ่....ไม่ใช่...คนแบบนั้น!”

ไฉเว่ยถูกทุบตีจนตัวเต็มไปด้วยเลือด แทบจะหมดลมหายใจ แต่ยังคงใช้เสียงอ่อนแรงแก้ต่างให้เจ้านายของตน ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากในห้อง ตามด้วยเสียงประตูเปิดผางออก ทุกคนหันไปมอง เห็นร่างเปลือยเปล่าคนหนึ่งกลิ้งออกมาจากด้านใน

"นั่นเป็นใครกัน?" พวกสาวใช้เพ่งมองแล้วร้องอย่างตกใจ "นั่น...คุณหนูสาม คุณหนูสามเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ?"

เยี่ยหลีเปลือยกายไม่มีอะไรปกปิด ผมเผ้ารุงรังกระเซอะกระเซิง ที่คอมีรอยมือชัดเจน หน้าผากยังคงมีเลือดซึมดูน่ากลัวและน่าสยดสยอง ซ้ำยังตัวสั่นไม่หยุดร้องเสียงหลง "ผี....พี่หญิงใหญ่ไว้ชีวิตด้วย...ไว้ชีวิตด้วย...ไม่ใช่ข้าที่ทำร้ายท่าน อย่ามาตามหาข้าเลยไปตามบ้านรอง บ้านรองทำร้ายท่าน พี่หญิงใหญ่ไว้ชีวิตด้วย...."

"คุณหนูสามเจ้าคะ....ท่านเป็นอะไรไป?”

ภายใต้สายตาตกตะลึงของทุกคน ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง เยี่ยอวิ๋นในชุดขาวล้วนได้ "ลอย" ออกมาจากห้อง

"ใคร...นะ นั่น.. นั่นใครกัน?"

"...คุณหนูใหญ่?”

เยี่ยหลินตกใจจนกรีดร้องอย่างน่าสยดสยอง แม่นมคนหนึ่งสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ก้าวพรวดไปข้างหน้า ยืนขวางหน้าเยี่ยหลินไว้ แล้วพูดว่า "คุณหนูสามท่านอย่าตกใจ ข้าเห็นว่าคุณหนูใหญ่ไม่เหมือนผี ใครกันที่กล้ามาแกล้งทำเป็นผี...ที่ จวนโหวของพวกเรา?...."

ดวงตาสีดำเข้มดั่งหมึกของเยี่ยอวิ๋นหันจ้องมองนางอย่างเย็นชา แม่นมรู้สึกมึนงงในสมอง จู่ๆ ขาทั้ง สองข้างก็อ่อนแรงทรุดลงคุกเข่า

เยี่ยอวิ๋นพูดเสียงเบาว่า "ตบปากตัวเองให้สุดแรงยี่สิบทีแล้วไสหัวไป!"

เสียงตบดังขึ้นไม่ขาดสาย เนื่องจากถูกควบคุมด้วยระดับพลังพิเศษของเยี่ยอวิ๋น สาวใช้และแม่นม หลายคนตบหน้าตัวเองอย่างเต็มแรง เสียงดังปั๊ก ๆ หลังจากครบยี่สิบที ใบหน้าของทุกคนก็บวมเป็นลูกขนุน!

หลังจากตบเสร็จทุกคนลุกขึ้นจากพื้น แม้แต่เยี่ยหลินที่เปลือยกายก็ไม่สนใจแล้วพากันวิ่งหนีไป

....