ตอนที่ 4

"นา..นายจะทำอะไร" เด็กสาวถอยหลัง รู้ตัวอีกทีก็ชนเข้ากับกำแพง เขาเอามือทั้งสองข้างยันกำแพงไว้ เธอยืนอยู่ระหว่างกลางแขนทั้งสองข้างของเขา ดันเต้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอเรื่อย ๆ สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ดวงตาทั้งคู่ประสานกันเหมือนเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ หญิงสาวแสนสวยที่อยู่ตรงหน้าของเขาเธอช่าง…

"เธอไม่ชอบฉันเหรอ"

"เอ่อ คือ นายขยับออกไปก่อนได้ไหม มันจะใกล้เกินไปแล้วนะ"

"ตอบมาก่อน" เขาใช้สายตากดดันให้เธอเอ่ยสิ่งที่เขาถามออกมา

"ฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบ" จีน่าเลี่ยงที่จะพูดความจริง เพราะดูจากสายตาของดันเต้แล้ว หากคำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจ เธอคงถูกเขาจับบีบคอตายอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน ชายหนุ่มยิ้มพร้อมยื่นหน้าเข้าใกล้แล้วกระซิบข้างหู

"หมายถึง...ชอบสินะ" ดันเต้เห็นเธอมีท่าทางเขินอาย ยิ่งอยากแกล้งริมฝีปากของเขาสัมผัสกับใบหูเล็กขบกัดเบา ๆ

"อ๊ะ! นายจะทำอะไร!" มือเล็กผลักอกดันเต้ออกห่าง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ขยับสักนิด "ถ้านายยังแกล้งฉันไม่เลิกฉันจะ..." เธอมองสบสายตาของเขา เหมือนกระต่ายที่อยู่ภายใต้น้ำมือของหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์

"จะทำอะไรล่ะ" ดันเต้กระซิบข้างหูถามอีกครั้ง แล้วขบริมฝีปากลงใบหูเล็กเป็นหนที่สอง

"หยุดนะ!! อย่าทำแบบนี้!" จีน่าพูดออกมาด้วย น้ำเสียงสั่นเครือ ความรู้สึกกลัวแปลก ๆ ไม่เคยเป็นมาก่อนและกำลังทำให้ขอบตาร้อน

"ทำแบบไหน" ไม่ทันจะพูดจบเขาก็ขบริมฝีปากลงใบหูเล็กอีกครั้ง "แบบนี้เหรอ"

จีน่าใช้มือสองข้างดันอกของเขาเอาไว้ ไม่นะอย่าหวั่นไหวกับคนแบบนี้! มือเธอสั่นไปหมดเมื่อเขาขบฟันลงบนติ่งหูครั้งแล้วครั้งเล่า

"เลิกเรียนแล้วเราจะไปไหนดีวันนี้" เสียงนักศึกษาสาวกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา

"แวะร้านของหวานดีไหม" ทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน อย่างน้อยดันเต้ก็ไม่อยากให้คนอื่นมองจีน่าในทางไม่ดี เขาจึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"จะไปไหน" ดันเต้คว้าแขนเธอเอาไว้

"ไปห้องสมุด" เธอที่กำลังก้าวเท้าเดินหยุดชะงัก

“ห้องสมุดไปทางนี่ไม่ใช่เหรอ?" ดันเต้กำลังกลั้นขำเมื่อเห็นว่าเธอสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"รู้แล้ว...ชิ” จีน่าหันหน้ามาย่นจมูกใส่เขาเล็กน้อย สายตามองนาฬิกาข้อมือ “ตายละ แอนนารอฉันอยู่" เธอหันหลังก่อนจะเดินออกไป "นี่ ฉันขอเตือนนาย ห้ามเข้ามาใกล้ฉันอีก ไม่งั้นเจอดีแน่!" เธอขู่เขาไปหวังเพียงเรื่องของวันนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง

ดันเต้ได้แต่ยิ้มตามหลังเธอ ดู ๆ ก็เหมือนลูกแมวที่ขู่เขา เห็นทีสิ่งที่ตาเขาเลือกให้ก็มีดีอยู่บ้าง เธอสวยน่ารักและฉลาด พยศเก่งเขาคงต้องเหนื่อยมากแน่ ๆ กับการรับมือจีน่าให้ว่านอนสอนง่าย

"เธอหายไปไหนมาฉันรอจนจะกลับแล้ว" แอนนาบ่นเมื่อเห็นเพื่อนเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม

"คุยธุระกับพี่นะ วันนี้เราแวะร้านเค้กกันไหม" เธออยากชดเชยวันนั้นที่ไม่ได้ไปร้านเค้กพร้อมกับแอนนา “ฉันเลี้ยงเอง เต็มที่เลย”

“ดีล” แอนนาทำหน้าพอใจ ทั้งสองนั่งทำรายงานอยู่กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงเย็นจึงเอ่ยชวนกันไปที่ร้านเค้ก

"ฉันขอพาใครคนหนึ่งไปด้วยได้ไหม" ขณะที่แอนนาเดินมาที่หน้าตึก จึงได้เอ่ยขอว่าอยากพาเพื่อนอีกคนไปด้วย

"ใคร?" จีน่าเอียงคอถามด้วยความสงสัย

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ก็แค่แฟนฉันเอง" แอนนาพูดเสียงเบาในตอนท้าย เมื่อได้ยินว่าเธอมีแฟนจีน่าถึงกับตาโต

"ห๊ะ เธอมีแฟนตั้งแต่ตอนไหน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

ครืด...เสียงแจ้งเตือนข้อความของจีน่าดังขึ้น

(วันนี้พี่กับแดเนียลต้องไปทำธุระ ฝากดันเต้กลับบ้านด้วยนะ) จีน่าอ่านข้อความที่พี่สาวส่งมา เธอทำหน้าเซ็ง ชีวิตต่อไปนี้คงไม่สงบสุขแล้วสินะ

"ไปกันได้ยัง ฉันบอกแฟนฉันแล้ว เขาจะเอารถมารับเร็วเข้า"

"เดี๋ยว! ฉันว่าวันนี้เรายกเลิกดีกว่า" จีน่าที่ได้อ่านข้อความไม่อยากไปร้านเค้กกับเพื่อนแล้ว เพราะต้องรอรับดันเต้กลับบ้านด้วยกันไม่อยากให้แอนนารู้ถึงความสัมพันธ์

"อะไรของแก เป็นคนชวนฉันแท้ ๆ ไม่เอายังไงวันนี้ก็ต้องไปกินเค้ก ถ้าแกไม่ไปฉันโกรธ” แอนหน้ากอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

"ฉันไม่อยากเป็น กขค แกกับแฟนไง เอาเป็นวันหน้าดีไหมนะ" จีน่ายิ้ม

"ไม่เป็นไร แกยังไม่ได้เจอแฟนฉันเลย จะแนะนำให้รู้จักด้วย วันนี้นัดก็ต้องเป็นนัดสิ" แอนนาไม่ยอมปล่อยให้จีน่ากลับบ้านอย่างแน่นอน

"ถ้างั้นก็... ฉันพาใครไปด้วยคนหนึ่งแล้วกัน ไปรอฉันหน้าตึกก่อน ฉันไปทำธุระแป๊บเดี๋ยวมา" จีน่าเดินย้อนไปทางเดิม เธอเจอดันเต้ที่กำลังเดินมาทางนี้เข้าพอดี จึงรีบเดินเข้าไปหาเขา

"วันนี้พี่ไปทำธุระ ให้นายกลับบ้านกับฉัน" ดันเต้เดินตามเธอออกมาหน้าตึกเรียน โดยไม่พูดอะไรต่อ "แต่ฉันขอแวะที่อื่นก่อนกลับนะ" เธอหันมาพูดกับเขาซึ่งเขาก็พยักหน้า

"อืม"

ทั้งสองคนเดินออกมาหน้าตึกเรียน ที่มีเพื่อนรออยู่ แอนนานึกสงสัยทำไมเพื่อนของเธอถึงมากับผู้ชายคนนี้ได้ เธอยิ้มแล้วแอบส่งสายตาล้อเลียนให้กับจีน่า

"ฉันขอพาดันเต้ไปด้วยนะ"

"พวกเธอมีอะไรในกอไผ่กันใช่ไหม" แอนนาทำหน้าสงสัย ส่งสายตาหยอกล้อ

"เรื่องมันยาวเดี๋ยวเล่าให้ฟัง ไปกันได้หรือยัง" จีน่าเดินมาหาแอนนา ตอนนี้มีชายหนุ่มอีกคนที่ยืนพิงรถยนต์ราคาแพงรออยู่

"นี้ แฟนฉันชื่อ เจมส์" เธอแนะนำแฟนหนุ่มป้ายแดงให้เพื่อนได้รู้จัก

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" เจมส์ใบหน้าหล่อเหลาตรงตามสเปคของแอนนาทุกอย่าง ไม่แปลกที่เขาได้มาเป็นแฟนของเพื่อนสนิทเธอ จีน่าคิดในใจ

"นี้จีน่า ที่พูดถึงบ่อย ๆ และส่วนคนนี้เพื่อนในห้อง ดันเต้ งั้นเราไปกันเลยเนอะ" เมื่อแนะนำตัวกันแล้วทุกคนต่างแยกย้ายกันขึ้นรถตรงไปที่จุดหมายเดียวกัน

ร้านเค้ก

"ได้มาสักที ดีนะที่จองโต๊ะได้ อยากกินอะไรสั่งเต็มที่ได้เลย วันนี้แฟนฉันเลี้ยงจ้ะ คงไม่ว่ากันนะ ถือเป็นมิตรภาพพบกันครั้งแรก" แอนนาที่เป็นคนเลือกโต๊ะเอ่ยกับชายหญิงทั้งสองคน

"นายชอบของหวานไหม" จีน่าหันมาถามดันเต้ที่นั่งอยู่ด้านข้าง มันเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้เขาไปนั่งที่อื่นเพราะโต๊ะหนึ่งมีที่นั่งแค่สี่ที่นั่งเท่านั้น

"ขอไม่หวานมาก" เขาหันมาตอบจ้องมองผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม

"งั้นเอาเป็นเค้กนมสดหวานน้อยดีไหม" จีน่าถามขึ้นอีกครั้ง เพื่อขอความคิดเห็นจากเขา หากไม่ชอบเธอจะได้สั่งอย่างอื่นให้แทน

"เธอกินอะไรฉันกินได้หมด" เขาไม่ได้เรื่องมาก ก็แค่ยัด ๆ มันใส่ปากแล้วกลืนเท่านั้น จีน่าได้ยินแบบนี้แล้วนึกอยากจะแกล้งเขาคืนทันที แต่คงไม่ดีแอนนาและแฟนของเธอก็อยู่ด้วย

"ขอเค้กนมสดหวานน้อย 2 นมสดปั่นหวานน้อย 2” เธอสั่งเมนูของหวานกับพนักงาน หลังจากนั้นแอนนาก็ซักไซ้เรื่องราวตามที่เธอคิดเอาไว้ สุดท้ายก็ยากที่จะเลี่ยงไม่ตอบคำถามของเพื่อนสนิท

"ห๊ะ อะไรนะ!! ดันเต้คือคู่หมั้นของแกเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ" แอนนาเมื่อได้ยินเรื่องที่จีน่าเล่าให้ฟังถึงกับตกใจ อุทานออกมาเสียงดัง

"เธออย่าบอกให้ใครรู้นะ" น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยคำขอร้อง ไม่อยากให้เรื่องของเธอและเขาเป็นขี้ปากของเพื่อนในห้องเรียน

"ฉันขอถามดันเต้หน่อย" แอนนาไม่ตอบ แต่หันหน้าไปตั้งคำถามกับดันเต้แทน

"อืม"

"นายชอบเพื่อนฉันไหม" แอนนามีน้ำเสียงจริงจัง แฟนที่นั่งอยู่ด้านข้างใช้มือบีบที่มือของเธอเพื่อเป็นการห้ามปราม ไม่ให้ยุ่งเรื่องของพวกเขาไปมากกว่านี้

"นี้แกถามอะไรแบบนี้เนี่ย" จีน่าตีแขนเพื่อนไปหนึ่งที

"ชอบ" ดันเต้ตอบออกมาทันทีด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาตักเค้กเข้าปากไม่สนใจคำถามของแอนนามากนัก ทุกคนหันหน้าไปมองเขาทันที

จีน่าอยากเอาหัวมุดลงพื้นให้รู้แล้วรู้รอด เขาก็ชอบแกล้งตอบคำถามหน้าตายเหมือนกับไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูดออกมา

"แกเจอมวยถูกคู่แล้ว" แอนนาหัวเราะออกมา จีน่าอายจนไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่พูดอะไรตอบ ยกแก้วนมสดปั่นขึ้นมาดูดแก้เขินหลบสายตาของแอนนา

"พอได้แล้วจะขำอะไร นายก็อีกคนชอบแกล้งฉันทุกครั้ง" เมื่อไหร่เขาจะเลิกมีนิสัยแบบนี้สักที แถมยังมองมาทางเธอไม่รู้ว่าเขากำลังสื่อถึงอะไรกันแน่ หรือเขาอยากทำหน้าที่เป็นเพียงแค่คู่หมั้นให้ผ่านเรื่องราวทุกอย่างไปเท่านั้น โดยไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอ

"ต่อไปนี้ชีวิตของแกคงมีสีสันขึ้นเยอะแน่ ๆ" แอนนายังคงดูชอบอกชอบใจที่เพื่อนสละโสดกลายเป็นคนที่มีพันธะ

"พอ ๆ ฉันไม่อยากฟังแล้ว กินเค้กไปเลย" จีน่าตักเค้กยัดเข้าปากแอนนา กลบเกลื่อนความเขินอาย รู้ว่าดันเต้ยังมองมาทางเธอ ทำให้อาการร้อน ๆ หนาว ๆ เหมือนจะเป็นไข้นี่มันยังไงกัน