ตอนที่ 3

"คุณหนูตื่นได้แล้วค่ะ จะเที่ยงแล้วนะคะ"

"ขอนอนต่ออีก 10 นาที" จีน่านอนขดตัวบนเตียงใหญ่ วันนี้เป็นวันหยุด ปล่อยให้นอนทั้งวันเลยไม่ได้หรือไงนะ เธอค้านขึ้นในใจ

"ไม่ได้ค่ะ ป้าเตรียมอาหารให้แล้ว ข้าวเช้าคุณหนูก็ไม่ได้ทาน เดี๋ยวจะไม่สบายได้นะคะ รีบ ๆ ตื่นเถอะค่ะ" มาช่าพูดแล้วก็ดึงผ้าห่มออกจากตัวของหญิงสาว

"ตื่นแล้ว ๆ" เธอลุกขึ้นนั่ง พร้อมเอามือปิดปากห้าวนอน "นี้วันหยุดนะคะ ขอนอนต่อเถอะนะ ๆ" จีน่าพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนมาช่า

"ถ้างั้นคุณหนูลงไปทานข้าวก่อน แล้วค่อยมานอนต่อดีไหมคะ" มาช่ายื่นข้อเสนอด้วยรอยยิ้ม จีน่ารู้ว่ามันคือคำพูดหลอกล่อสุดท้ายก็ไม่ได้กลับมานอนอย่างที่บอก

"มาช่าก็พูดแบบนี้ตลอด ตื่นตอนนี้ก็หายง่วงแล้วค่ะ" จีน่าลุกขึ้นจากเตียงนอน "วันนี้มีคนอยู่บ้านไหมคะ"

"ไม่มีใครอยู่บ้านค่ะ วันนี้คุณหญิงมีนัดกับเพื่อน ส่วนคุณหนูอลิสอยู่ที่ห้องสมุดแต่เช้าแล้วค่ะ"

"เดี๋ยวหนูอาบน้ำเสร็จแล้วจะลงไปค่ะ มาช่าไปทำงานเถอะ" เธอหันมายิ้มแล้วเดินลงจากเตียงนอน

"ค่ะ"

จีน่าทานข้าวเสร็จแล้ว เธอออกมาเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน บริเวณสวนเต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้นานาชนิด ในมือถือนิยายรักสุดแสนโรแมนติกของนักเขียนที่เธอชื่นชอบซึ่งเป็นผมงานใหม่ล่าสุดที่พึ่งวางขาย อีกมือถือโทรศัพท์มือถือพร้อมใส่หูฟัง ฟังเพลง เดินตรงไปที่ศาลากลางสวน ที่มีเปลไม้ใหญ่แขวนอยู่

"อ๊ะ!! นึกว่าอะไร นาน่านี้เอง" นาน่า เป็นชื่อเรียกสุนัข สายพันธุ์Golden Retriever มันกำลังวิ่งตามจีน่าเข้ามาเล่นในสวนนั้นเอง เดินมาถึงศาลากลางสวนแล้วก็นั่งอ่านหนังสือ ฟังเพลง วันนี้ช่างเป็นวันที่สงบสุขเสียจริงเธอคิดในใจ แต่แล้วความสงบสุขก็ต้องหมดลง เมื่อได้ยินเสียงนาน่าเห่าไม่หยุดจึงเดินตามเสียงเห่านาน่าไปเจอเข้ากับลูกแมวตัวน้อยสีขาวขนยาวน่ารักติดอยู่บนต้นไม้

"นาน่าหยุดเห่าได้แล้ว!" นาน่าได้ยินเสียงจีน่าก็วิ่งหายไป "เจ้าแมวน้อยขึ้นไปทำอะไรบนนั้นลงมาเร็ว" ลูกแมวน้อยส่งสายตาหวาดกลัวพร้อมร้องเหมียว ๆ เหมือนอยากให้จีน่าช่วย

"ฉันจะช่วยเอง รอแป๊บหนึ่งนะ" ว่าแล้วเธอก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ คว้าตัวลูกแมวอุ้มแนบอกไว้ "ฉันมาช่วยแล้ว" เธอค่อย ๆ ไต่ลงมายังพื้นดิน เท้าของเธอเหยียบเข้ากับกิ่งไม้แห้ง และกำลังตกลงมายังพื้น

"ว๊าย!!!" ทันใดนั้นก็มีมือปริศนายืนเข้ามาช่วยรับเธอเอาไว้ จีน่าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้าสายตาของคนทั้งสองสบประสานกัน "ดันเต้!!” เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ “ปล่อย...ปล่อยฉันได้แล้ว" ดันเต้พยุงให้จีน่ายืน ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"เธอกำลังหัดเป็นลิงเหรอ" ทั้งที่เขาพอเดาออกว่าทำไมจีน่าถึงขึ้นไปบนต้นไม้ แต่ปากเจ้ากรรมดันไวกว่าความคิด

"ฉันเปล่านะ" เธอก้มหน้าหลบสายตาของดันเต้ แก้มทั้งสองข้างแดงระเรืองเพราะความเขินอายที่เขาต้องมาได้เห็นสิ่งที่น่าขายหน้า "ฉันแค่ช่วยลูกแมวเอง" ดันเต้มองลูกแมวที่เธอช่วยไว้ เขาถอนหายใจเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" พูดจบเขาก็เดินจากไป จีน่าเอามือวางลงบนหน้าอกข้างซ้าย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

"เขามาจากไหนกัน เขาไม่น่าจะอยู่แถวนี้นะ" สายตาแบบนั้นสีหน้าแบบนั้นอีก โอ๊ยหัวใจจะวาย ขาของเธอสั่นยังไม่หายเลย “แกกลัวเหมือนฉันไหม” เธอก้มลงมาคุยกับลูกแมว

"คุณหนูคะ คุณหนู คุณหนูอยู่ไหนคะ"

"ทางนี้ค่ะ มีอะไรหรือเปล่า?" จีน่าขานรับเสียงเรียกของมาช่า ท่าทีของหัวหน้าแม่บ้านดูเป็นกังวล

"ป้าได้ยินเสียงนาน่าเห่า ก็เลยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไรค่ะ นาน่าเห่าลูกแมว"จีน่าเอาลูกแมวให้มาช่าดู "น่ารักไหม หนูจะเลี้ยงมันค่ะ" หญิงสาวยิ้มกว้าง

"ได้ค่ะ ก่อนอื่นไปทำแผลก่อนไหมคะ ที่แขนโดนข่วนเลือดออกด้วยค่ะ" มาช่ามองเห็นบาดแผลจากหญิงสาว จึงรีบพาเข้าบ้านมาทำแผล

"มาช่า หนูขอถามหน่อยค่ะ เมื่อกี้หนูเห็นคุณชายจอมยิ่งด้วยค่ะ"มาช่า ทำหน้างง เพราะไม่รู้ว่าคุณชายจอมหยิ่งที่คุณหนูพูดถึงนั้นคือใคร

"ใครเหรอคะ?"

"คุณชายดันเต้ไงคะ เขามาอยู่นี้ได้ไง?" จีน่าตั้งคำถามด้วยความอยากรู้

"คุณหญิงไม่ได้บอกคุณหนูเหรอคะ ว่าคุณชายทั้งสองคนพักอยู่คฤหาสน์ข้าง ๆ นี้เองค่ะ"

"ห๊าาาา" จีน่าตาโต ไม่คิดมาก่อนว่าคฤหาสน์ที่ประกาศขายมากว่าสองปีจะมีคนเข้าพัก เพราะดูจากสภาพคฤหาสน์แล้วไม่น่าจะเข้าอยู่อาศัยได้คงต้องตกแต่งใหม่ทั้งหลัง

"สวนด้านหลังก็ติดกันสามารถเดินเข้าออกได้ตามสะดวกค่ะ คุณหญิงท่านอนุญาตค่ะ" มาช่าพูดในสิ่งที่รู้มา

"หึ...คุณแม่นะคุณแม่ ยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่ไหมมีอะไรก็ไม่เคยบอกเลยจะบ้าตาย" จีน่าไม่ชอบใจที่ได้รู้เรื่องนี้ช้ากว่าใคร

เช้าวันใหม่ ณ ห้องเรียน

"วันนี้มีนักศึกษาใหม่มาด้วยล่ะ"

"จริงเหรอ ฉันขอให้เป็นผู้ชายหล่อ ๆ นะ"

"ใช่ ๆ"

"ทุกคนเงียบหน่อย วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มา เขาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน ยังไงก็ฝากดูแลเพื่อนด้วยนะ" ครูที่ปรึกษากล่าวแล้วให้นักศึกษาแลกเปลี่ยนเดินออกมาหน้าชั้นเรียนเพื่อแนะนำตัว

"สวัสดีครับ ผมชื่อดันเต้ คาร์เวล" เขาแนะนำตัวด้วยภาษาไทยที่ชัดเจน เพราะเขาเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งไม่แปลกที่เขาจะพูดไทยได้ชัดเจน แต่ก็ยังคงมีสำเนียงต่างชาติที่แสดงให้เห็นถึงความมีเสน่ห์พร้อมกับใบหน้าที่หล่อเหลา

"กรี๊ดดดดด หล่ออะไรขนาดนี้" นักศึกษาหญิงต่างส่งเสียงดังชอบอกชอบใจกันยกใหญ่

"เอาละ ๆ พอได้แล้ว ดันเต้เข้าไปนั่งที่นั่งว่างตรงนั้นแล้วกัน" อาจารย์ชี้มายังโต๊ะว่างข้าง ๆ จีน่า “จีน่าเป็นหัวหน้าห้อง ครูฝากเธอดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะ มีอะไรถามจีน่าได้เลยนะ”

"เวรกรรมอะไรของฉันนะ" หญิงสาวบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจ ดันเต้เดินมานั่งโต๊ะข้างเธอ

“ฝากตัวด้วยนะ” เขาส่งยิ้มเล็กน้อยเพียงแค่เสี้ยววินาทีจริง ๆ ที่ยิ้มมาแล้วสีหน้าก็กลับไปเย็นชาเหมือนเดิม

"แบบนี้ก็ได้เหรอ ทีตอนเจอกันครั้งแรกเห็นเงียบ ๆ จะมาไม้ไหนอีก นายมันปีศาจร้ายชัด ๆ" เธอหันหน้าหนีไปคุยกับแอนนา

"หนุ่มหล่อหันมายิ้มให้ฉันด้วยล่ะ" แอนนากระซิบบอกจีน่า สายตาของเธอมองเลยไปยังดันเต้ที่นั่งอยู่ด้านข้างของเพื่อน “ขอเบอร์ให้หน่อยสิ หล่อ ๆ แบบนี้ พ่อของลูกชัด ๆ”

"จ๊ะ เอาที่เธอสบายใจ" จีน่ามองเพื่อนสาวของตัวเอง อดขำไม่ได้กับท่าทางตอนเห็นหนุ่มหล่อของแอนนา

"ดันเต้ยังไม่ได้หนังสือเรียนยังไงก็ดูกับคนนั่งข้างไปก่อนนะ" เสียงอาจารย์บอกดันเต้

"นี้ดันเต้ ดูกับฉันก็ได้นะ" สาวเสียงหวานทางขวามือดันเต้ พูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มอันแสนหวานให้กับเขาด้วยเช่นกัน

"ไม่เป็นไร เธอคนนี้ให้ฉันดูด้วยแล้ว" ดันเต้ชี้นิ้วมายังจีน่า สีหน้าท่าทางของเธอมองยังไงก็ไม่ต้อนรับเขาสักนิด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาคิดมากหากแต่สนุกมากกว่าที่ได้มองเห็นสีหน้าท่าทางแบบนี้ของเธอ

"ชิ ใครจะให้นายดูด้วย"

"ถ้างั้นฉันคงต้องบอกทุกคนแล้วล่ะว่าเราเป็นอะไรกัน" ดันเต้กระซิบเบาพร้อมส่งสีหน้ายียวนกวนประสาทใส่เธอ

"ห้ามพูดนะ! ก็ได้ เอาไปเลย" เธอยื่นหนังสือให้ดันเต้ "แอนนาฉันดูหนังสือด้วยนะ"

"เธอลืมเอาหนังสือมาเหรอ"

"เปล่า ฉันเอาหนังสือให้ เขาดูนะ" จีน่าชี้นิ้วมาทางดันเต้

"อ้อ ถ้าเป็นฉันนะ จะแอบเนียนดูหนังสือไปกับเขาด้วย ถือเป็นการทำความรู้จักกัน" แอนนายังคงหันมองไปทางชายหนุ่มด้านข้างเพื่อนสนิท และยังมีสายตาอีกหลายคู่ที่ให้ความสนใจดันเต้

“เปลี่ยนที่นั่งกันไหม”

“ไม่ละจ้ะ คนนี้ฉันยกให้แก” แอนนาหัวเราะก่อนเปิดหนังสือเรียน

“อะไรของแก? จะมายกให้ฉันทำไม อยากได้ก็เอาไปสิ”

“ก็ดูสิ เขาจ้องแกซะขนาดนั้น ฉันก็ต้องตัดใจสิ” สิ้นเสียงของแอนนา จีน่าหันมองไปตามสายตาประสบกับสายตาของดันเต้ที่มองมาทางเธออยู่ก่อนแล้ว

ในระหว่างที่อาจารย์กำลังสอน ดันเต้ก็เอาแต่จ้องจีน่าไม่วางตา พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยส่งมาให้เธอตลอดทั้งคาบเรียน

"นี่ ดูสิ จ้องแกนานแล้วนะ" แอนนากระซิบข้างหูจีน่าให้เธอหันไปมองอีกครั้ง นี่ใกล้จะจบคาบเรียนเขาก็ยังมองที่จีน่าตลอด หนังสือที่ให้ไปก็ไร้ประโยชน์

"ไม่หรอก คิดไปเองหรือเปล่า" จีน่าหันหน้าไปทางดันเต้ สองสายตาสบประสานกันเข้าอีกครั้ง แต่จีน่าก็สะบัดหน้าใส่ไม่สนใจ

"วันนี้พอแค่นี้ มีทดสอบหลังเรียน สอบนี้เก็บคะแนนด้วย ตั้งใจกันหน่อยหัวหน้าห้องมาเอาข้อสอบไปแจกค่ะ"

ครืด ๆ เสียงสั่นข้อความเข้าโทรศัพท์ของจีน่า

(มาที่สนามฟุตบอล) เป็นข้อความจากอลิสที่ส่งมาให้น้องสาว

"ฉันไปหาพี่ก่อน เธอไปรอที่ห้องสมุดได้เลยเดี๋ยวฉันตามไป" จีน่าหันมาบอกแอนนา เธอลุกขึ้นเก็บกระเป๋าเดินตรงไปหาพี่สาวที่สนามฟุตบอลทันที อลิสนั่งเอนหลังพิงต้นไม้ก้มหน้าอ่านหนังสือ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว

"มาแล้วเหรอ" อลิสเงยหน้ามองจีน่า

"พี่มีอะไรคุยทางโทรศัพท์ก็ได้ไม่เห็นต้องเรียกออกมาเลย" เธอใช้มือพัดวีเพื่อระบายความร้อนจากแดดตอนเที่ยงวัน

"ก็ไม่มีอะไร" เธอหันมองมาทางแดเนียลที่นั่งเว้นระยะห่าง

"หวัดดีเจอกันอีกแล้ว" เสียงทุ้มต่ำของแดเนียลทักทายจีน่า ในมือถือหนังสือช่างเป็นคู่สร้างคู่สมกับพี่สาวของเธอจริง ๆ จีน่าคิดในใจ

"หวัดดีค่ะ ยินดีที่ได้เจอกันอีกค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนนะ" เธอดูเร่งรีบเพราะอยากไปทำรายงานกลุ่มให้เสร็จ

"เดี๋ยวก่อน พาดันเต้เดินชมมหาลัยหน่อย" อลิสส่งสายตาบังคับให้จีน่า ว่าถ้าปฏิเสธเธอตายแน่

"ได้" จีน่าหันหน้าไปทางดันเต้ที่เดินตามหลังมาตลอดทาง “ตามมาสิ” เธอเดินนำไปก่อน ดันเต้ก็เดินตามมาเงียบ ๆ ช่างเป็นบรรยากาศที่อึดอัด

"มหาลัยก็มีแค่นี้แหละ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน" จีน่าที่ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงในการพาเขาเดินชมมหาลัย

"ไปง่าย ๆ แบบนี้เลย ไม่คุยเรื่องของเราหน่อยเหรอ" น้ำเสียงของเขาเหมือนจะกวนประสาทเธอมากกว่า อยากพูดคุยเรื่องระหว่างพวกเขา “ทำไม หรืออยากให้ฉันบอกทุกคน”

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"

"แน่ใจ!!”

"นายจะเอายังไงพูดมา" จีน่าชักอารมณ์เสียกับท่าทางและคำพูดของเขา เธอจ้องหน้าของอีกฝ่ายเหมือนพร้อมจะออกรบหากเขาประกาศศึก ทำให้ดันเต้หัวเราะออกมา

"หึ" ดันเต้ยิ้มมุมปาก เขาก้าวขาเดินเข้าไปใกล้จีน่า

"นา..นายจะทำอะไร"เธอถอยหลังอย่างระวังภัยจากเขา ร่างสูงใหญ่ทำให้แหงนหน้ามองใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้