บทที่แปด วิชาที่ได้ร่ำเรียนจากสหายต่างแดน

ภายในถ้ำอับชื้นและมืดทึบ กลิ่นดินและเลือดจากการต่อสู้คละคลุ้งไปทั่วอากาศ แสงคบเพลิงที่กระจัดกระจายตามผนังหินให้แสงสว่างเพียงพอให้มองเห็นภาพเบื้องหน้าปลายสุดสายตา

ภาพที่ทำให้จางจิ่วเม่ยแทบสิ้นสติ

ดวงตาของนางขยายกว้างเมื่อเห็นว่า…ผิงผิง ลูกของนางกำลังถูกกักตัวใช้เป็นตัวประกันอยู่!

เด็กน้อยถูกชายฉกรรจ์ร่างใหญ่จับยึดไว้แน่น แขนหยาบกร้านของมันพันรอบคอเล็ก ๆ ของเด็กน้อยในอ้อมแขน มีดสั้นคมกริบจ่ออยู่ที่ลำคอของผิงผิง หยาดน้ำตาใสไหลอาบแก้มกลมขณะเด็กน้อยสะอื้น

เสียงแหลมเล็กของลูกสาวดังออกมาท่ามกลางเสียงสะอื้นไห้

"ฮึก ฮึก ช่วยด้วย ฮึก ช่วยผิงผิงด้วย”

“หุบปาก!”

“ท่านแม่ ฮึก...”

แม้ในยามนี้ดวงตากลมโตของผิงผิงจะพร่ามัวจากหยาดน้ำตา แม้เจ้าตัวเล็กจะยังไม่เห็นใบหน้าของมารดา แต่หัวใจดวงน้อยกลับคิดถึงเพียงมารดาของตนเองเท่านั้น

“ท่านแม่ต้องมาช่วยผิงผิงใช่หรือไม่ ฮึก”

เสียงสะอื้นของเด็กน้อยบีบคั้นหัวใจของทุกคนที่ได้ยิน

แต่เหนือสิ่งอื่นใด... เสียงนั้นบีบคั้นหัวใจของจางจิ่วเม่ยรุนแรงที่สุด

มือของมารดาสาวกำแน่นจนเล็บจิกลงในฝ่ามือ หัวใจเหมือนถูกบีบรัดจนแทบหยุดเต้น ทุกความกลัว ความโกรธ ความสิ้นหวังปะทุขึ้นในอก

"ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว ผิงผิง…!"

นางอยากจะร้องตอบลูกไปเช่นนั้น แต่ทำได้เพียงกลั้นสะอื้น...กัดฟันยืนอยู่กับที่ ห้ามมิให้ตัวเองผลีผลามทำสิ่งใดโดนไร้สติออกไปแล้วทำให้เรื่องราวอาจแย่ลงกว่าเก่า

เพราะหากนางแสดงออกเพียงนิดเดียว…ลูกสาวของนางอาจตกอยู่ในอันตรายยิ่งกว่าเดิมก็เป็นได้

ท่ามกลางบรรยากาศอันกดดัน เสียงทุ้มต่ำหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด

"ตอนนี้เหลือเจ้าเพียงคนเดียว" องค์ชายร่างสูงที่ยืนอยู่กลางพื้นที่เปิดโล่ง หันหน้าจ้องมองไปยังหัวหน้าคนร้ายอย่างไม่สะทกสะท้าน

เขาคือองค์ชายใหญ่ หวางเสี่ยเฟิง จางจิ่วเม่ยมองเห็นเพียงแผ่นหลังของเขา สูงใหญ่และสง่างาม แต่แผ่รังสีเย็นเยียบจนน่ากลัว

จางจิ่วเม่ยยังมิได้เห็นพระพักตร์ขององค์ชายใหญ่เลยแม้แต่น้อย

เวลานี้ก็เช่นกัน นางเห็นเพียง…แผ่นหลังกว้างของเขา

แผ่นหลังของบุรุษผู้สูงศักดิ์ ที่กำลังยืนต้านทานความหวาดกลัวของศัตรูอย่างเด็ดเดี่ยว

"ยอมมอบตัวเสียเถอะ" เสียงของเขาเรียบนิ่ง "อย่างไรเสีย เจ้าก็หนีไปได้ไม่ไกลด้วยร่างกายบาดเจ็บเช่นนี้อยู่แล้ว"

หัวหน้าคนร้าย ขบกรามแน่น ดวงตาของมันตวัดมองไปรอบ ๆ เหล่าพรรคพวกของมันล้วนล้มลงแล้ว บ้างถูกจับกุม บ้างได้รับบาดเจ็บหนักสาหัส

แต่…

มันยังมีตัวประกันอยู่!

"ถอยไปให้หมด ไม่งั้นข้าจะเชือดเด็กคนนี้เดี๋ยวนี้!"

จางจิ่วเม่ยกลืนน้ำลายฝืดคอระหว่างที่สมองกำลังคิดวิธีทางช่วยเหลือลูกสาวที่ดีที่สุด ขณะที่เวลานี้นางหลบอยู่ที่มุมถ้ำยังไม่แสดงตัวออกไปจำได้ดี

ก่อนที่นางจะรีบร้อนวิ่งเข้ามาในถ้ำ…ท่านลุงเคยเตือนนางไว้แล้วว่า...องค์ชายใหญ่ผู้นี้เป็นคนอันตราย เจ้าอย่าคิดขัดขวางแผนของเขาเด็ดขาด

และอีกหลายคำกล่าวเกี่ยวกับเขา...

คนผู้นั้นมิใช่ผู้มีเมตตา หากเจ้าเข้าไปก่อกวนแผนของเขา มิแน่ว่าอาจพลอยซวยไปด้วย!

ท่านลุงย้ำกับนางนักหนาว่าองค์ชายใหญ่ หวางเสี่ยเฟิง เป็นบุรุษที่มีชื่อเสียงเลวร้ายในเมืองหลวง

บุรุษที่ไร้ความปรานี บุรุษที่ไม่เห็นค่าชีวิตของผู้ใดบุรุษที่สนใจเพียงตนเองและความสำเร็จของตน

และบัดนี้…

บุรุษผู้นั้นกำลังยืนประจันหน้ากับหัวหน้าคนร้ายอย่างไร้ความเกรงกลัวจริง ๆ เสียด้วย

แต่แล้วอย่างไรเล่า?

จางจิ่วเม่ยกำมือแน่น ต่อให้ไม่ควรขัดใจบุรุษผู้นี้เท่าใด หากปล่อยให้บุรุษที่จิตใจแข็งกระด้างจัดการเหตุการณ์นี้เพียงลำพัง

ไม่แน่ว่าผลลัพธ์อาจจะออกมาเลวร้ายต่อลูกสาวของนางมากกว่าที่ควรก็เป็นได้