บทที่แปด

เสียงของผิงผิงดังก้องทั่วถ้ำ มันคือเสียงของเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

จางจิ่วเม่ยจึงต้องรีบตัดสินใจ

ในเสี้ยวพริบตา จางจิ่วเม่ยล้วงหยิบผ้าคลุมหน้าโปร่งแสงขึ้นมาคลุมปิดใบหน้าของตนเองจนเหลือเพียงดวงตา

นางรู้ดี… หากผิงผิงเห็นหน้านางและเอ่ยเรียกออกมาว่า ‘ท่านแม่’ ต่อหน้าทุกคน หัวหน้าคนร้ายจะยิ่งได้ใจและใช้เรื่องนี้กดดันสถานการณ์ให้เลวร้ายยิ่งขึ้น

หากมันรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของนาง…

มันจะต้องใช้เด็กเป็นเครื่องต่อรองแน่นอน

มือของนางสั่นเล็กน้อย แต่ว่ายังคงสามารถครองสติให้เฉียบคมอยู่ดั่งเดิม

"นั่นสิ เจ้าคิดจริงหรือว่าเจ้ายังมีทางหนี?"

หัวหน้าคนร้ายสะดุ้ง เงยหน้ามองนางอย่างระแวดระวัง ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นแต่ยังไม่ปล่อยมือจากตัวประกัน

"ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการทางรอด" จางจิ่วเม่ยก้าวไปข้างหน้าอย่างสง่างาม แม้ภายในใจของนางจะสั่นสะท้าน แต่ภายนอกกลับฉายแววเด็ดเดี่ยว

"แต่หากเจ้าทำให้เด็กคนนี้ตาย…เจ้าคิดหรือว่าพวกเราจะให้เจ้าได้ออกจากที่นี่ทั้งเป็น"

นางทอดเสียงเย็นเยียบ "ข้ามั่นใจว่าเจ้าฉลาดพอจะรู้… ว่าคนที่เจ้ากำลังเผชิญหน้าอยู่ผู้นี้คือใคร"

นางเหลือบตามององค์ชายใหญ่เล็กน้อย ส่งสัญญาณบางอย่างที่มีเพียงเขาเท่านั้นจะเข้าใจ

องค์ชายใหญ่เหลือบมองนาง รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนริมพระโอษฐ์ แววตาของพระองค์เป็นประกายเจ้าเล่ห์ ราวกับเข้าใจสิ่งที่นางพยายามจะทำ

"นี่คือองค์ชายใหญ่หวางเสี่ยเฟิง หากเจ้าคิดว่าองค์ชายใหญ่จะช่วยชีวิตเด็กคนนี้แทนที่จะทำผลงาน..."

“อะ องค์ชายใหญ่รึ”

หัวหน้าคนร้ายกวาดสายตามองการแต่งตัวที่สูงสง่า หากตายังดีอยู่ย่อมมองออกว่าการแต่งกายเช่นนี้ไม่ใช่ทหารธรรมดาแน่!

"เจ้าคิดผิดแล้ว...เขามาที่นี่เพื่อจับตัวพวกเจ้า หาได้ต้องสนใจชีวิตที่มีค่าเท่าปลวกมดใดไม่"

หัวหน้าคนร้ายเริ่มเหงื่อตก มันมองสบตาจางจิ่วเม่ยและองค์ชายใหญ่สลับกันไปมาด้วยความลังเล

พวกมันเคยซ่อนตัวอยู่ที่เมืองหลวงหลายปีย่อมเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวองค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหานอยู่บ้าง

"ข้าจะฆ่าเด็กคนนี้จริง ๆ แน่!" มันตะโกนขึ้นอีกครั้งคล้ายต้องการโน้มน้าวตัวเองให้ยึดมั่นในความตั้งใจเดิมอยู่

"งั้นก็ลองดูสิ"

เสียงทุ้มต่ำขององค์ชายใหญ่ดังขึ้น รอยยิ้มมุมปากหยัดขึ้นอย่างท้าทาย

ในช่วงเวลาที่หัวหน้าคนร้ายทั้งหวาดกลัวและลังเล…

จางจิ่วเม่ยสบโอกาส...

นางกระชากปิ่นปักผมที่ด้านปลายถูกลับให้คมไม่ต่างจากอาวุธสังหารคนได้อันหนึ่งของตนเองออกมาและออกแรงปามันไปที่ไหล่ข้างที่ถนัดของคนร้ายอย่างแม่นยำ!

"อ๊ากก!!"

ชายฉกรรจ์ร้องออกมา มือที่ถือมีดกระตุกเกร็งไร้เรี่ยวแรงเพราะเส้นเอ็นที่ยึดแขนข้างนั้นขาดสะบั่น

ดูท่าวิชาการต่อสู้ที่ได้ร่ำเรียนมาจากสหายต่างแดนผู้นั้นใช้ได้ดีเสมอมา

ฟึ่บ!

ฉึก!!!

ในจังหวะเดียวกันนั้น ลูกธนูอีกดอกจากองค์ชายใหญ่ก็พุ่งเข้าเจาะลำคอของมันพอดี!

เสียงโลหะหล่นลงพื้น…ร่างของหัวหน้าคนร้ายกระตุก ก่อนล้มลงแน่นิ่งในกองเลือด

และแล้ว…ผิงผิงก็เป็นอิสระ

เด็กน้อยร้องไห้โฮ วิ่งโซเซออกมา

จางจิ่วเม่ยมิรอช้ามือบางกระชากผ้าคลุมหน้าออกอย่างแรง นางพุ่งตรงไปคว้าตัวลูกสาวเข้ามากอดแน่น!

“นี่แม่เอง ผิงผิง”

"ท่านแม่!"

"ผิงผิง แม่อยู่ตรงนี้แล้ว"

นางกอดลูกสาวแนบอก น้ำตาที่อดกลั้นมาตลอดไหลพรั่งพรูออกมา

ในที่สุดนางก็สามารถช่วยลูกสาวที่สำคัญที่สุดในชีวิตได้แล้ว

“ฮึก ฮืก...”

ขณะที่สองแม่ลูกโอบกอดกัน องค์ชายใหญ่หันไปสั่งการเสียงเรียบ

"จับกุมพวกที่เหลือให้หมด"

ทหารทั้งหมดขานรับพร้อมเพรียง