บทที่เจ็ด

ทางด้านองค์ชายใหญ่หวางเสี่ยเฟิงยืนตระหง่านอยู่หน้าโพรงถ้ำ แววพระเนตรเฉียบคมจับจ้องไปยังทหารใต้บังคับบัญชาที่รีบร้อนวิ่งออกมารายงาน ท่ามกลางแสงคบเพลิงที่วูบไหวสะท้อนเงาสีแดงสลัว ทหารนายหนึ่งคุกเข่าลง ลมหายใจของเขาหอบหนัก สีหน้าตื่นตระหนกเต็มที่

"องค์ชายพะย่ะค่ะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"

องค์ชายใหญ่ยังคงยืนนิ่ง สีพระพักตร์ของพระองค์มิได้แสดงอารมณ์ตกใจหรือหวาดหวั่น แต่กลับฉายแววเย็นชา ราวกับคาดเดาไว้แล้วว่ามันการจะจบคดีนี้อาจไม่ง่ายถึงเพียงนั้น

ทหารที่คุกเข่าอยู่ยังคงรายงานต่อ

"ตอนนี้หัวหน้าคนร้ายจับเด็กที่พวกมันลักพาตัวมาเป็นตัวประกันพะยะค่ะ มันขู่ว่าหากพวกเรายังไม่ถอยและไม่ปล่อยพวกมันไป มันจะฆ่าเด็กผู้นั้นในทันที"

ดวงตาคมกริบขององค์ชายใหญ่ หรี่ลงเพียงเล็กน้อย

เสียงโหวกเหวกจากภายในถ้ำยังคงดังออกมา เสียงร้องไห้ของเด็ก เสียงตะคอกของพวกโจร และเสียงกรีดร้องอันตื่นตระหนกของเด็กน้อยที่ไม่รู้ชะตากรรมของตนเอง

"เช่นนั้นหรือ"

องค์ชายใหญ่ตรัสออกมาเพียงเบา ๆ แต่กลับทำให้ทุกคนรอบข้างเงียบกริบ

ทหารที่คุกเข่าต่อหน้าพระองค์ยังคงรอรับคำสั่ง

แต่แทนที่จะออกคำสั่ง…

หวางเสี่ยเฟิงกลับก้าวเท้าตรงเข้าไปในถ้ำ

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของเหล่าทหาร พระองค์มิได้ลังเลแม้แต่น้อย ฝีเท้าของพระองค์แน่วแน่และรวดเร็วราวกับกำลังเข้าไปสู่สนามล่า มิใช่สนามรบ

บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง ทุกคนต่างเฝ้ามองร่างสูงที่หายเข้าไปในความมืด

ห่างออกไป…

จางจิ่วเม่ยยืนมองจากระยะไกล มือของนางเย็นเฉียบ

นางมองเห็นเพียงเงาการเคลื่อนไหวของกลุ่มทหารจากเมืองหลวง ดูเหมือนว่า…สีหน้าของพวกเขาตึงเครียดยิ่งกว่าเดิม

บางสิ่งต้องผิดแผนแน่!

หัวใจของนางเต้นแรง นางพยายามเพ่งสายตาไปยังปากถ้ำ แต่มองไม่เห็นว่าภายในนั้นเกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง

ลางสังหรณ์ในอกของนางรุนแรงยิ่งขึ้น…

"ผิงผิงของข้า…"

นางจะรออยู่เฉย ๆ ได้อย่างไร?

แม้ว่าจะรู้ว่าการบุกเข้าไปในถ้ำตอนนี้เป็นเรื่องอันตราย แต่ความเป็นแม่ของนางไม่อาจให้รออยู่เฉยได้อีกต่อไป!

จางจิ่วเม่ยวิ่งพุ่งออกจากที่ซ่อนทันที!

"คุณหนู กลับมาก่อน!" เสียงตะโกนของสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น แต่ไม่มีสิ่งใดจะรั้งฝีเท้าของนางได้อีกแล้ว

"จางจิ่วเม่ย!"

เสียงของเจ้าเมืองเฒ่าดังก้องอยู่ด้านหลัง แม้แต่ท่านลุงเจ้าเมืองก็หยุดยั้งนางไม่ทัน ร่างบางวิ่งฝ่าผ่านกลุ่มทหารของตระกูลอู๋ตรงไปยังปากถ้ำ ฝีเท้าของนางเบาและรวดเร็วยิ่งนัก ว่องไวขนาดที่สามารถวิ่งปราดแซงทหารฝีมือดีบางคนจนนำหน้าได้

หญิงสาวในเวลานี้ไม่สนว่าการกระทำนี้จะหุนหันพลันแล่นเพียงใดเสียแล้ว

หากผิงผิงอยู่ข้างใน…นางต้องช่วยลูกสาวตัวน้อยออกมาให้ได้

เจ้าเมืองเฒ่าทำได้เพียงตวัดมือตะโกนสั่งทหารของตนเอง

"ตามนางไป!"

แต่ช้าไปแล้ว…

เงาร่างของจางจิ่วเม่ย หายเข้าไปในความมืดของถ้ำเสียแล้ว…