บทที่สี่

เสียงของเหล่าผู้คุ้มกันตอบรับพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายกันออกไปค้นหา

จางจิ่วเม่ยเองก็ก้าวเดินออกจากลานอย่างร้อนใจ นางรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ

ผิงผิง…เด็กน้อยที่นางรักสุดหัวใจจะหายไปได้อย่างไร

ร่างของนางสั่นเล็กน้อย มือเรียวกำมือเข้าหากันแน่นเพื่อรวบรวมสติประคองตนเองให้เข้มแข็ง นางกวาดตามองรอบจวน ทุกซอกทุกมุม ราวกับหวังว่าผิงผิงจะโผล่ออกมาจากที่ใดที่หนึ่ง

"ผิงผิง…เจ้าอย่าเป็นอะไรไปเลย…"

เสียงพึมพำแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปาก ในใจของนางตื่นตระหนกยิ่งกว่าสิ่งใด

ขณะที่หญิงสาววิ่งไปทั่วบริเวณตามหาลูกสาว นางอดไม่ได้ที่จะคิดย้อนถึงอดีต…

ความทรงจำเมื่อเกือบหกปีก่อน ผุดขึ้นมาในหัวของนางราวกับสายน้ำไหลเชี่ยว

นางจำได้ดี…

ช่วงเวลาที่ต้องอดทนต่อความเจ็บปวด ต้องอยู่ตัวคนเดียวในต่างแดน ท่ามกลางผู้คนในดินแดนที่มิใช่บ้านเกิดของตนเอง ไร้คนคอยปลอบประโลม ไร้ไหล่ให้พิงพัก

ทุกวัน ทุกคืน…

ร่างกายของนางค่อย ๆ เปลี่ยนไป ท้องของนางใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แต่กลับต้องแสร้งทำเป็น ‘ป่วยหนัก’ นอนอุดอู้ซ่อนตนเองอยู่ในห้องนอนคับแคบ

‘องค์หญิงจิ่วเม่ยทรงล้มป่วยหนัก มิอาจลุกจากเตียงได้’

นี่คือคำโกหกที่ถูกเผยแพร่ไปทั่วแคว้นเยี่ย

เพื่อปกปิดความลับของนาง

เพื่อปกป้องชีวิตหนึ่งซึ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขตัวน้อยที่กำลังจะถือกำเนิดจากความรักของนางและบุรุษผู้นั้น

นางจึงต้องทนอยู่ในห้องแคบ ๆ มิอาจออกไปพบแสงแดด

อาหารที่นางได้รับมีเพียงของบำรุงเล็กน้อยจากบ่าวที่ภักดีและสหายเพียงหนึ่งเดียวที่นางมีในเวลานั้น

ฤดูหนาวปีนั้นโหดร้ายยิ่ง

อากาศหนาวเหน็บ จางจิ่วเม่ยจึงห่มผ้าหลายชั้น แต่ความอ้างว้างกลับแทรกผ่านเข้ามาในหัวใจของนางลึกยิ่งกว่าความเย็นของหิมะ

นางรู้ดีว่า ลูกของนางต้องปลอดภัย ต้องมีชีวิตรอด ไม่ว่าตนเองจะต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด

‘หึ… องค์หญิงทรงล้มป่วยหนักงั้นรึ?’

‘เช่นนั้นเราก็เพียงแค่รอเวลา…หากพระองค์สิ้นพระชนม์ ก็จะถือเป็นจุดสิ้นสุดสัญญา’

ถ้อยคำที่แฝงไปด้วยเล่ห์กลและเจตนาร้ายกระซิบผ่านประตู

คนพวกนั้นอยากให้นางตาย!

แต่ถึงกระนั้น…

ในท้องของนาง…มีเจ้าก้อนเนื้อน้อยที่เป็นตัวแทนแห่งความรักของเขาผู้นั้น

‘ข้าจะกลับมารับเจ้าไปอยู่ด้วยหลังจากจัดการธุระเสร็จสิ้น’

บุรุษผู้นั้นจากไป…ทิ้งเพียงคำพูดหนึ่งประโยคแก่นาง ก่อนที่เขาจากไป

แววตาของเขา ยามที่เอ่ยคำว่ารัก ยามที่ให้คำมั่นสัญญา…

ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจของนางมาจนถึงวันนี้

ผิงผิงคือสัญลักษณ์แห่งคำสัญญานั้น

นางเติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้นเพื่อลูกน้อยของนาง เพื่อลูกคนเดียวของนาง!

ยามที่นางเอื้อมมือไป… ปลายนิ้วของนางคว้าได้เพียงอากาศอันว่างเปล่า

เขาหายไปแล้ว…

เดือนแล้วเดือนเล่า…

นางอดทน…

นางรอคอย…

แต่ไม่มีผู้ใดกลับมา

ยามที่ความเจ็บปวดจากการถูกทอดทิ้งกัดกินหัวใจของนาง…

เด็กน้อยในครรภ์กลับขยับตัวเรียกสติจางจิ่วเม่ยอยู่เสมอ…

"ใช่สิ…ข้ามีลูกน้อยของข้า"

ดวงตาที่เคยแข็งกระด้างของจางจิ่วเม่ยสั่นไหว ความอบอุ่นแผ่ซ่านจากภายในท้อง

ไม่ว่าบุรุษผู้นั้นจะกลับมาหรือไม่ ไม่ว่าคำสัญญาจะเป็นจริงหรือเปล่า…

แต่ผิงผิงก็คือสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวหัวใจของนางตั้งแต่ตอนนั้นจนกระทั่งถึงเวลานี้

"ผิงผิง...เจ้าต้องปลอดภัย"

เสียงของจางจิ่วเม่ยแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดมหาศาล จางจิ่วเมิ่งเลิกระลึกถึงอดีตเปลี่ยนเป็นเร่งฝีเท้าตามหาต่อไปโดยไม่หยุดพัก ไม่สนว่าตนเองกำลังหมดแรง

เพราะสิ่งเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนาง… คือผิงผิง!

และในเวลานั้นเอง...

เสียงของหนึ่งในผู้คุ้มกันก็ดังขึ้นจากอีกด้านของจวน