บทที่สี่ อย่าเป็นอันใดไป

เวลาต่อมาทางด้านจางจิ่วเม่ยเพิ่งเสร็จสิ้นการสนทนากับแขก

อีกสองวันต้องไปเมืองหลวง

แม้จะไม่ได้เต็มใจแต่ก็เป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุดในสถานการณ์ตอนนี้

โดยให้ขบวนของตระกูลจางที่เดินทางมาเข้าพักที่เรือนซอมซ่อท้ายจวน ซึ่งปกติเป็นเรือนเปล่าทิ้งร้าง ไม่ใช่เรือนหลักของตระกูลอู๋

นางมิได้ใส่ใจมากนัก…

แต่ในขณะที่จางจิ่วเม่ยกำลังคิดวางแผนการเดินทางในอนาคตอันใกล้อยู่นั้นเอง…

"คุณหนูเจ้าคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"

เสียงตะโกนแหลมของสาวใช้ผู้หนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตู นางรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา ท่าทางของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความตระหนกและหวาดหวั่น

"มีอันใด ไยเจ้าจึงทำสีหน้าเช่นนั้น" จางจิ่วเม่ยขมวดคิ้ว นางไม่คุ้นเคยกับการที่สาวใช้ของตนตกใจถึงเพียงนี้

ก่อนที่สาวใช้จะเอ่ยคำใดต่อ มีเสียงเด็ก ๆ ดังแทรกขึ้นมา

"ท่านอา! ท่านอา!"

เด็กน้อยสามคน สหายของผิงผิง วิ่งตามหลังสาวใช้มาต้อย ๆ ใบหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความไร้เดียงสา

"ผิงผิงเก่งเกินไป พวกเราหาไม่เจอเลย!"

"ใช่! ผิงผิงไปซ่อนที่ใดก็ไม่รู้!"

จางจิ่วเม่ยฟังแล้วรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล…

เด็กพวกนี้ยังเล็กนักย่อมไม่รู้ถึงความผิดปกติ แต่สิ่งที่ทำให้นางหวั่นใจยิ่งกว่าคือสีหน้าของสาวใช้ที่มารายงาน

"เจ้าบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น"

สาวใช้รีบกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "บ่าวคิดว่าเกิดเรื่องผิดปกติขึ้นแน่แล้วเจ้าค่ะ คือพวกคุณหนูคุณชายกำลังเล่นซ่อนหากันอยู่ แต่ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว ทั้งบ่าวและพวกคุณชายหาคุณหนูผิงผิงไม่เจอเลยเจ้าค่ะ บ่าวให้บ่าวชายช่วยกันตามหาทั่วจวนแล้วก็ยังไม่พบเจ้าค่ะ"

จางจิ่วเม่ยสัมผัสได้ถึงความหนาวเยือกในอกทันที นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววคมกริบ

"เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไร พวกเจ้าไม่ได้ดูแลผิงผิงตลอดเวลาหรือ"

สาวใช้ทั้งสองคนหน้าถอดสี ตัวสั่นเทา "บ่าวขออภัยเจ้าค่ะ…บ่าวทั้งสองพานายหญิงไปพักผ่อนที่เรือนใหญ่…จึงไม่ได้อยู่คอยดูแล กลับมาอีกทีก็เห็นพวกคุณชายคุณหนูกำลังละเล่นซ่อนหาอยู่ก่อนแล้ว…"

จางจิ่วเม่ยกำหมัดแน่น นางรู้สึกถึงลางร้ายที่คืบคลานเข้ามา

สาวใช้ทั้งสองต่างคุกเข่าลงทันที น้ำตาคลอเบ้า

"บ่าวสมควรตาย บ่าวละเลยหน้าที่จนทำให้คุณหนูน้อยหายไป"

"บ่าวรักคุณหนูมากนักเจ้าค่ะ หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู บ่าวขอตายชดใช้"

จางจิ่วเม่ยหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก นางรู้ว่าการตื่นตระหนกไม่ช่วยอะไรในเวลานี้

"เอาเถอะ…พวกเจ้าลุกขึ้นก่อน"

เสียงของนางเย็นสงบ แต่ในใจของนางตอนนี้ราวกับมีพายุพัดกระหน่ำ

เหล่าสาวใช้ที่คุกเข่าร้องไห้ต่างพากันพยุงร่างขึ้นมาอย่างยากลำบาก นางมองพวกเขาเพียงแวบเดียว ก่อนออกคำสั่งเสียงเฉียบขาด

"เรียกหัวหน้าผู้คุ้มกันของจวนมาเดี๋ยวนี้"

"เจ้าค่ะ"

เพียงไม่นานกลุ่มผู้คุ้มกันประจำจวนตระกูลอู๋ ต่างมารวมตัวกันตรงหน้าจางจิ่วเม่ย ใบหน้าของพวกเขาล้วนแสดงถึงความเคร่งเครียด พวกเขารู้ดีว่าหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับคุณหนูน้อยของจวน ย่อมหมายถึงพายุร้ายที่จะก่อตัวขึ้น

"พวกเจ้าแยกย้ายกันไปค้นหาผิงผิงให้ทั่วจวน โดยต้องตรวจสอบทุกซอกทุกมุม แม้แต่รอยเท้าก็ห้ามมองข้าม หากยังไม่พบ ก็ให้ตรวจดูว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่"

เสียงของนางทรงอำนาจ ไร้ความลังเล

"หากข้าตามหาผิงผิงไม่พบ…" นางเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะกล่าวช้า ๆ "พวกเจ้าเตรียมตัวออกค้นหาให้ทั่วทั้งเมืองหลัวซาน!"