ตอนที่ 2 เปียกฝน 2

คุณจิตราเอ็ดหลานสาวเสียงดัง คนตัวเปียกจึงหยุดยืนอยู่แค่พื้นปูนด้านล่างใต้ชายคาไม่กล้าขึ้นมาที่หน้าบ้านเพราะกลัวจะทำน้ำเปียกพื้น

"ฝนตกค่ะ"

"ย่ารู้แล้ว ว่าฝนตก แล้วทำไมถึงไม่นั่งแท็กซี่กลับมา เร็ว รีบๆ เข้าบ้าน ดูซิสั่นเป็นลูกนกเชียว"

"ไม่มีแท็กซี่ว่างสักคันเลยค่ะ นี่เมย์เลยเหมาวินมาตั้งแต่หน้ามอ"

ตอบคุณย่าไปแล้วก็เหลือบสายตาไปทางลูกชายทั้งสองของคุณย่า

"เร็วรีบเข้าบ้าน" คุณจิตราเร่งหลานสาวอีกครั้ง

"เดี๋ยวเมย์ไปเข้าหลังบ้านดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพื้นเปียก" คนถูกเร่งเอาแต่ยืนกอดอกสั่นไปทั้งตัว แต่ก็ยังไม่กล้าเข้าไปทั้งที่ตัวเปียกแบบนั้น

"รีบเข้าไปเถอะ"

"ค่ะ"

แต่เพราะเสียงเข้มของใครบางคน ทำให้เธอรับปากเบาๆ แล้วก็รีบเข้าไปด้านในทันที

กันย์ได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กที่ห่อตัวด้วยความหนาวแล้วก็ต้องถอนหายใจแรงๆ เจ้าตัวดีของคุณแม่คงจะไม่รู้ตัวเองเลยนะว่าไอ้เสื้อนักศึกษาตัวเล็กเวลามันเปียกน้ำ มันเห็นสายเสื้อชั้นในไปถึงไหนๆ ยิ่งตอนที่เจ้าหล่อนยืนอยู่ตรงหน้าเมื่อครู่ เนินอกอิ่มที่โผล่พ้นขอบลูกไม้สีขาวออกมานั่น มันบ่งบอกว่าเธอไม่ใช่เด็กสาวตัวเล็กๆ เหมือนในอดีตอีกแล้ว

เธอเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว เลยวัยบรรลุนิติภาวะมาเป็นปีแล้ว แต่คุณจิตราก็ยังทำเหมือนเธอยังเป็นหลานสาวตัวน้อยหน้าตาอมทุกข์เหมือนเมื่อสิบสี่ปีที่แล้วไม่มีผิด

"รีบๆ อาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะลูก"

"ค่ะคุณย่า"

เสียงความห่วงใยยังดังไล่หลังคนตัวเล็กไปติดๆ

เมษากลับลงมาอีกครั้งทุกคนก็พร้อมหน้าอยู่ที่โต๊ะอาหารใหญ่ของบ้าน ผู้เป็นประมุขของบ้านอย่างคุณย่าจิตรานั่งอยู่หัวโต๊ะ รองลงมาคือลูกชายคนโตของท่านที่นั่งหน้านิ่งราวเสาหินแกะสลักนั่นแหละ

อีกฝั่งของคุณย่าคือลูกชายคนรองของท่านอาตุลย์ ชายหนุ่มผู้ที่กำลังจะมีอายุสามสิบเอ็ดปีในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า แต่หน้าตาที่สดใสยิ้มแย้มอยู่เป็นนิตย์จึงทำให้ใบหน้านั้นดูราวกับเด็กหนุ่มทั้งที่อายุห่างจากพี่ชายคนโตแค่สามปี

ถ้าลูกชายคนเล็กของท่านที่แก่กว่าเธอเพียงเจ็ดปีจะอยู่ร่วมวงทานข้าวด้วยกันในวันนี้ บนโต๊ะอาหารคงจะได้ยินเสียงถกเถียงหยอกล้อกลั่นแกล้งของธันย์ดังอยู่เนืองๆ จนหลายครั้งที่คุณย่าต้องส่งเสียงปรามลูกชายคนเล็กของท่าน เรียกว่าถ้าเจอหน้าเธอเป็นต้องได้ปะทะฝีปากหรือหนักเข้าบางครั้งก็ถึงขั้นหยุมหัวกัน และส่วนมากก็จะเป็นเธอที่โดนคุณอาคนเล็กของบ้านหยุมหัวเสียมากกว่า

ส่วนเด็กน้อยหน้าตาแป๋วแหว๋วที่ส่งยิ้มหวานให้เธอ น้องมาร์ช เด็กชายวัยห้าขวบลูกชายคนเดียวของพ่อเลี้ยงเดี่ยวหินสลักนั่น ตอนนี้กำลังกลายมาเป็นเพื่อนเล่นคนใหม่ของเธอ เพราะหลังจากที่มีน้องมาร์ชเข้ามาเป็นสมาชิกในบ้าน อาธันย์ก็เริ่มเป็นหนุ่มใหญ่เกินกว่าจะมาหยอกล้อกวนประสาทเธอได้อีก

"พี่เมย์ครับ การบ้านน้องมาร์ชยังไม่เสร็จเลยครับ"

เสียงใสของเด็กน้อยเอ่ยทักทายพี่สาวคนสวย เมษาจึงได้เดินไปทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ว่างข้างเด็กชายในตำแหน่งประจำ

"ครับ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่เมย์ไปสอนการบ้านให้นะครับ โอเค"

"โอเคครับ"

"ทำไมไม่ให้พ่อเราสอนล่ะ พอเราเขาก็ให้การบ้านพี่เมย์เยอะแยะ" เสียงค่อนขอดของคุณย่าเพราะยังออกจะเคืองๆ ที่ลูกชายคนโตปล่อยหลานสาวของตัวเองให้เปียกฝนกลับมา

"ไม่เอาครับ คุณพ่อดุ ให้พี่เมย์สอนดีกว่าเข้าใจง่ายกว่าครับ" คำตอบของน้องมาร์ช ทำให้หลายคนได้แต่อมยิ้ม นี่ถ้าอาธันย์อยู่คงได้หัวเราะเสียงดังลั่นโต๊ะอาหารด้วยความสะใจ อาตุลย์จึงได้แต่ยิ้มน้อยๆ ส่วนคุณย่าท่านก็ส่งค้อนให้ลูกชายคนโตไปอีกหนึ่งตลบ