ตอนที่ 2 เปียกฝน 1

"คุณเมษา เชิญมานั่งข้างหน้าครับ"

เสียงพูดผ่านไมโครโฟนดังขึ้นราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้าย ทั้งที่เป็นคำพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและห้องทั้งห้องก็เป็นอันต้องเงียบสงบลง

คนที่กำลังจะเดินไปแอบนั่งเงียบๆ หลังห้อง จึงจำเป็นต้องเดินไปทางหน้าห้อง และทุกสายตาในตอนนี้ต่างก็จ้องมองมายังสาวสวยจัดที่ครั้งหนึ่งเธอเคยได้รับตำแหน่งดาวคณะเมื่อสมัยปีหนึ่ง

บทเรียนที่เธอเปิดอ่านเมื่อตอนถูกไล่ออกจากห้องเมื่อช่วงบ่าย ได้รับการอธิบายจนเข้าใจก็ตอนนี้ ต้องยอมรับความสามารถของอาจารย์กันย์ที่ทำให้แม้แต่คนที่มีสมองอันน้อยนิดอย่างเธอยังเข้าใจได้

เกือบสองชั่วโมงในการเรียนชดเชยของวันนี้ เธอออกจากห้องเรียนมาตอนเกือบจะทุ่มตรง ท้องฟ้าในช่วงหน้าฝนที่เริ่มมืดครึ้มบวกกับกลุ่มก้อนเมฆสีน้ำเงินเข้มกลุ่มใหญ่ที่ใกล้เข้ามา

เมษาพยายามเร่งฝีเท้าเดินออกไปหน้ามหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว หวังว่าไอ้กลุ่มฝนที่กำลังขยับมาทางนี้จะทันให้เธอถึงบ้านเสียก่อน

"ตากันย์ ทำไมวันนี้กลับช้าล่ะ เห็นน้องบ้างหรือเปล่า ทำไมยายเมย์ยังไม่กลับ"

เสียงร้องทักของผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน มองสายฝนที่โปรยปรายหนาเม็ดตรงหน้าด้วยความร้อนใจเมื่อหลานสาวคนโปรดของท่านยังกลับไม่ถึงบ้าน ทั้งที่เวลานี้เมษาควรจะได้นั่งรับประทานอาหารเย็นอยู่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว

กันย์ลงจากรถสปอร์ตคันหรูตรงหน้าบ้านใต้ชายคาใหญ่จึงไม่เปียกฝน แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าลงแค่ตรงนั้น เมื่อมารดาเอ่ยถาม

"ยายเมย์ยังกลับมาไม่ถึงหรือครับ" คนถูกถาม หยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้มพร้อมกับสายฝนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

"กันย์รู้ไหม ทำไมน้องกลับช้า มีกิจกรรมที่คณะหรือลูก"

"เอ่อ...เปล่าหรอกครับ หลานคุณแม่ต้องเรียนชดเชยตอนเย็นน่ะครับ เลยกลับช้า"

"ทำไมต้องเรียนชดเชย วิชาอะไรทำไมมาเรียนเอาเย็นแบบนี้" คุณจิตราขมวดคิ้วถามด้วยความไม่เข้าใจ

"วิชาของผมนี่แหละครับ"

"วิชาของเรา ทำไมน้องต้องเรียนชดเชยแม่ไม่เข้าใจ"

"ก็หลานสาวตัวดีของแม่มัวแต่นั่งคุยไม่สนใจเรียน ผมก็เลยไล่ออกจากห้อง ให้มาเรียนชดเชยกับอีกห้องแทนครับ"

"แล้วทำไมไม่บอกน้องดีๆ แล้วก็แทนที่จะรับน้องกลับมาด้วย เรานี่นะโตแต่ตัวจริงๆ"

"มีอะไรกันหรือครับ"

เสียงทักดังมาจากในบ้าน บุรุษรูปร่างใกล้เคียงกับกันย์จะต่างกันก็เพียงแววตาและดวงหน้าที่ดูจะสดใสกว่าพี่ชาย ไม่ได้นิ่งเรียบน่ากลัวเหมือนคนเป็นพี่

"ก็พี่เราน่ะซิ ให้ยายเมย์เรียนชดเชยจนมืดแล้วก็ไม่ยอมรับน้องกลับบ้านมาด้วย ปล่อยให้น้องขึ้นรถเมล์กลับบ้านเองอีก แถมฝนก็ตกหนัก" คุณจิตราได้แต่เอ่ยฟ้องลูกชายคนรองเสียยืดยาว

"เดี๋ยวยายเมย์คงจะนั่งแท็กซี่กลับมาหรอกมั้งครับแม่ พี่กันย์เขาก็ต้องรักษาภาพลักษณ์อาจารย์"

"อ๋อ งั้นใครที่เป็นอาจารย์ ก็มีลูกหลานญาติพี่น้องอยู่ในมหาวิทยาลัยไม่ได้งั้นซิ" เสียงสะบัดของคุณจิตราทำให้สองหนุ่มมองหน้ากันอีกคนที่นิ่งเงียบก็ยิ่งหน้าตึงขึ้น ส่วนอีกคนก็แอบยิ้มขันอาการแสนงอนของผู้มากวัย

"มีญาติได้ แต่มันก็ต้องวางตัวให้ดี ไม่งั้นเด็กมันจะไม่นับถือเอานะครับแม่"

"เจ้าตุลย์แกไม่ต้องมาเข้าข้างพี่ชายแกหรอก"

"ไม่ได้เข้าข้างครับ ผมพูดกลางๆ นั่นไงมาแล้วแม่เอาแต่โวยวาย..."

ประตูรั้วบานใหญ่ที่เปิดออก ทำให้ตุลย์หยุดเสียงลงแค่นั้น และทุกสายตาก็หันไปทางประตูรั้วหน้าบ้าน แสงไฟหน้ารถเพียงดวงเดียวที่ส่องเข้ามา ทำให้ทุกคนขมวดคิ้วมองจึงได้เห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษาเปียกโชกไปทั้งตัวลงจากรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างและเจ้าตัวก็รีบวิ่งมาถึงหน้าบ้าน

"ตายแล้ว ทำไมเปียกโชกอย่างนั้นยายเมย์"