บทที่2

ใบหน้าคมเข้มที่เหมือนไม่มีน้ำล่อเลี้ยงตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์หลังงาม มีรอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้น และนั้นป้าเตือนก็เป็นสุขแล้ว นางยิ้มรับกับรอยยิ้มที่หายากนั้น

“ผมไม่เคยลืม แต่วันนี้ไม่หิว กินไม่ลง กลัวจะสำรอกเสียของป่าว ๆ ครับป้าเตือน” น้ำเสียงอ่อนลงเมื่อหันไปคุยกับคนที่เลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เล็ก ๆ

มืออวบอ้วนถือทัพพีหยุดชะงัก รอยยิ้มคนสูงวัยค่อย ๆ หุบลง การปฏิเสธและคำพูดนั้น ทำเอาหลายคนสะอึก นี่เท่ากับว่าเขาไม่ยอมรับการร่วมโต๊ะกับสมาชิกใหม่ที่มีเพิ่มขึ้นในบ้าน

สองพี่น้องหน้าจืดเจื่อนกลืนน้ำลายเหนี่ยว ๆ ลงคอ เตือนได้แต่ส่ายหน้า รู้นิสัยถือดี ที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น เพื่อเป็นเกราะ ให้ตัวเอง กับหัวใจที่คิดว่าขาดความรักมาจากพ่อมาโดยตลอด แต่เธอก็มีความห่วงใยอยู่เต็มเปี่ยม

“พี่รัก ปองอิ่มแล้ว”

คนที่เคยเงียบมาตลอดสุดทน ลุกขึ้นจนเสียงขาเก้าอี้ครูดไปกับพื้นเสียดยาว ปองรักตะครุบมือน้องสาวไว้ ส่งสายตาบอกเป็นนัย ๆ ว่าใจเย็น ๆ น้องสาวจึงจำใจนั่งลงอย่างเดิม ดูสถานการณ์ต่อ แต่เธอตั้งใจ ยอมเสียมารยาทหากถูกอีกฝ่ายแสดงท่าทีรังเกียจอีก แม้เป็นลูกชายของพี่เขยก็ตาม

“ไม่มีมารยาท” ไม่ใช่เสียงคนร่วมโต๊ะ

ใจปองหน้าชา ความไม่ชอบขี้หน้า ผุดขึ้นในความรู้สึกทันทีก่อนจะจิกสายตาใส่และพูดไปด้วยความหมั่นไส้

ตัวเองมารยาทดีตายล่ะ! “คนปฏิเสธน้ำใจคนอื่น เสียมารยาทมากกว่า” ทุกคนตะลึงไม่คิดว่าใจปองจะกล้าย้อน

“ปากดี!” เรณุวัตถลึงตาใส่กลับ หูร้อนฉ่าด้วยความโกธรจัด ไม่คิดว่าน้องสาวแม่เลี้ยงจะกล้าต่อกรกับเขาต่อหน้าทุกคนในครอบครัว

แต่แทนที่ราชิตจะตำหนิใจปอง กลับรู้สึกพอใจที่มีคนกล้าพูดให้ลูกชายได้แสบ ๆ คัน ๆ บ้าง

“พอ ๆ งั้นแกไม่กิน ก็ออกไปรอพ่อข้างนอกก็ได้” น้ำเสียงทุ้มเรียบ ๆ เอ่ยบอก จุดประสงค์เพื่อปกป้องน้องสาวภรรยา เพราะรู้ดีว่าลูกชายตัวเองรั้นแค่ไหน และคงไม่คิดไว้หน้าแม้คนต่อกรจะเป็นหญิงสาว

เรณุวัตกัดฟันกรอด พ่อไล่ต่อหน้าคนอื่นหรือเนี่ย!?

“เดือดร้อนแทนกันจังนะครับ ต่อไปก็สั่งสอนกันดี ๆ ให้รู้ว่าบ้างว่าใครเป็นใคร” คำยอกย้อนอย่างไม่ยอมอ่อนให้ ทำเอาเมียสาวอย่างปองรักนั่งไม่ติด จับมือสามีแก่คราวพ่อไว้ด้วยความหวั่นใจ ราชิตผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อไม่ให้อารมณ์ขึ้นตามลูกชาย อีกทั้งเกรงใจเมียสาว

“พ่อก็อิ่มแล้วเหมือนกัน” ราชิตตัดใจจบเรื่อง

เมื่อบรรยากาศกร่อย ทุกคนพร้อมใจกันอิ่ม ใจปองรู้สึกหน้าร้อนผ่าวด้วยความโมโห ก่อนจะว่าคนอื่นดูตัวเองสักหน่อยเหอะ! เธอได้แต่ค้อนขอดในใจ แล้วตัดใจเรื่องขุ่นข้องไว้ หันมาช่วยป้าเตือนเก็บโต๊ะ ปองรักขอตัวกลับขึ้นห้อง ราชิตจึงชวนลูกชายออกไปคุยที่ห้องโถงที่ใช้เป็นห้องรับแขก

ในห้องรับแขกที่แยกความเป็นส่วนตัวไว้

“นึกไงถึงกลับมาบ้าน” คำถามแรกทำเอาชายหนุ่มเลือดร้อน ชักสีหน้าอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หนังอย่างดี ถัดจากพ่อที่นั่งไปก่อนแล้ว

“เมื่อก่อนไม่เห็นพ่อเคยถามแบบนี้...” ตาคมกล้าทอประกายกร้าว “หรือเพราะได้ของเล่นใหม่เลยไม่อยากให้ผมกลับมา”

คำพูดเสียดแทงใจ “ไม่มีของเล่นอะไรทั้งนั้น นั้นมันของจริง”

“พ่ออย่าหลอกตัวเองดีกว่า” เขาดัก ไม่เชื่อ ยังไงเด็กรุ่นลูกหรือจะเกาะติดคนแก่คราวพ่อ

“แกจะรู้ใจฉัน หรือใจหนูรักเขาได้ยังไง”

“หึ ก็แค่ผู้หญิงหิวเงิน”

“หยุดนะเรณุวัต หากดั้นด้นมาหาพ่อแต่เช้า เพื่อมาพูดก้าวร้าวแบบนี้ ก็ไม่ต้องพูดกัน” เขาอยากบ้องหูลูกชายนัก แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะทำ “มานี่ เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย งั้นแกกลับไปได้ ถึงเดือนฉันจะโอนไปให้ไม่ต้องมาทวง”

“ไม่จำเป็น เพราะสิ่งที่พ่อให้ผมดีที่สุดคือเงินอยู่แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องมาทวง อีกอย่างผมก็มีงานของผมอยู่แล้ว”

“ก็ดี ฉันทำตามที่แกต้องการแล้วนิ”

“หรือครับ ผมต้องการแค่นั้นจากพ่อจริง ๆ หรือ”

“แล้วแกไม่ถามบ้างหรือ ว่าฉันต้องการอะไรจากแกบ้าง”

“หึ จะอะไร ที่พ่อต้องการจากมผม หากไม่อยากส่งผมไปไกล ๆ ตา” เขาประชด ราชิตถอนหายใจ นับหนึ่งถึงสิบในใจ

“แกนี่ หาเรื่องพ่อได้ตลอดเลยนะ…” เรณุวัตปรับโทนน้ำเสียงลง “เมื่อไหร่จะกลับมาช่วยงานพ่อล่ะ” เรื่องนี้เขาจริงจังจากลูกชายคนเดียวที่มีมากที่สุด

“หึหึ คิดจะวางมือแล้วหรือ”

“ก็จะวางตั้งนานแล้ว หากแกกลับมาเป็นผู้เป็นคน”

“แล้วที่ผมเป็นอยู่ ไม่ใช่ผู้ ใช่คนหรือครับ”

“ก็เป็น แต่มันไม่เต็มร้อย”

“หากผมจะขาด ก็ขาดมาจากพ่อนั้นแหละ”

“...” ราชิตรู้สึกเหมือนโลกหมุนอยู่รอบตัว ผ่อนลมหายใจเข้าออก ไม่อยากต่อปากต่อคำให้เส้นเลือดในสมองแตก จึงนั่งกุมขมับเคล้นคลึงเบา ๆ โดยมีสายตาของเรณุวัตนั่งมองเงียบ ๆ

หากเป็นคนอื่นได้ฟังสองพ่อลูกคุยกัน คงคิดว่านี้เป็นการทะเลาะ แต่เปล่าเลย ต่างคนต่างพูดประชดแดกดันใส่กันเท่านั้น

เมื่อคิดว่าพูดไปก็ไม่เข้าหู ราชิตจึงลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวของตนเองต่อ เรณุวัตไม่แปลกใจอาการผลุนผันลุกขึ้น ทั้งที่สนทนายังไม่จบ มันเป็นการตัดบท ของผู้บังเกิดเกล้า ที่คิดว่าขืนพูดต่อไปก็รั้งแต่จะปวดหัว สิ่งที่ยังอยู่ คือความค้างคา!