บทที่ 8

แม่ของหญิงสาวไปพบแพทย์ตามนัดเป็นเพื่อนลูกสาว คุณหมอตรวจเช็ดแล้วว่าทุกอย่างปกติดีหายห่วง ได้รับยาบำรุงมาเพิ่มเติมเนื่องจากเธอน้ำหนักตัวน้อยต้องได้รับการบำรุงมากขึ้น

"วันนี้แม่จะกลับแล้ว ลูกไม่ให้แม่อยู่เป็นเพื่อนจริงๆหรอลูก"

"จริงค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ วันนี้คุณหมอก็บอกแล้วนี่คะว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลย"

"จ้ะ งั้นแม่ไปก่อนนะรถมาแล้ว มีอะไรก็โทรมาหาแม่ได้ตลอดนะลูก ลูกก็หาจ้างแม่บ้านนะลูกจะได้ไม่เหนื่อยเอง"

"ค่ะคุณแม่"

"บ๊ายบายจ้ะ รักลูกเสมอ"

แม่ของเธอเดินทางกลับไปแล้ว จะว่าไปพอมารดารู้เรื่องนี้แล้วเธอก็รู้สึกสบายใจที่สามารถเล่าเรื่องต่างๆให้มารดาฟังได้แล้ว ความอึดอัดในใจก็น้อยลง เฮ้อ สบายใจแล้ว

"วันนี้เราจะไปซื้ออะไรทานดีคะลูก" เธอพูดคุยกับลูกน้อยในท้อง

"อืมม แม่ว่าเราไปทานสลัดกันดีกว่า ตามด้วยนมและน้ำผลไม้" เธอพูดคุยกับลูกอย่างมีความสุข

"อ้าวคุณหมอสวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับมาซื้อของหรอครับ"

"ใช่ค่ะ พอดีของสดที่บ้านหมดพอดี"

"ผมช่วยถือดีกว่าครับคุณไม่รู้หรอว่าไม่ควรถือของหนักนะครับ"

"ขอบคุณค่ะคุณหมอ รถของดิฉันอยู่ตรงทางออกนี่เองค่ะ"

"งั้นผมถือไปส่งครับ"

"เกรงใจคุณหมอจังเลยค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ช่วยกันได้ก็ช่วยไป"

"ถึงแล้วค่ะคุณหมอวางไว้ด้านหลังเลยค่ะ"

"ถ้าอายุครรภ์มากกว่านี้แล้วคุณควรหาคนมาช่วยถือด้วยนะครับ"

"ค่ะๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงมากๆเลยค่ะ"

"ครับ"

"เฮ้อ สงสัยคงต้องจ้างแม่บ้านอย่างที่คุณแม่บอกแล้ว"

เธอติดต่อไปยังบริษัทแห่งหนึ่งเพื่อค้นหาแม่บ้านที่ไว้วางใจได้และนิสัยดีเข้ากับเด็กเล็กๆได้ นั่นก็คือ เเมรี่ หญิงอายุ 57 ปี มีอาชีพเป็นแม่บ้านมีลูกสองคนแต่โตกันหมดแล้ว เธอจึงสามารถมานอนค้างที่บ้านกับดาริกาได้ แมรี่รับหน้าที่งานบ้านทุกอย่างแทนหญิงสาวและจะออกไปช่วยถือของยามเธอไปช้อปปิ้ง ชีวิตดูสะดวกสบายมากขึ้นจริงๆ

"ป้าแมรี่คะ วันนี้ทำอะไรทานคะเนี่ยกลิ่นหอมเชียว"

"ข้าวต้มปลาดอลลี่ร้อนๆเลยค่ะ"

"น่าทานมากๆเลยค่ะ"

"ทานเลยไหมคะ ป้าจะได้ตักให้เลย"

"ทานเลยค่ะ พอดีดามีทานยาหลังอาหารด้วย"

"ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ"

"คุณดาทานได้เลยค่ะ เดี๋ยวป้าขอไปล้างจานต่อก่อน"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ป้าแมรี่ดีกับเธอมากจริงๆดูแลกันจนเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ เธอเล่าเรื่องป้าแมรี่ให้คุณแม่ฟังท่านก็ค่อยเบาใจว่าอย่างน้อยๆเธอก็มีคนดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่เหมือนตอนที่ต้องอยู่คนเดียว

"ป้าแมรี่คะ ดาทานเสร็จแล้วค่ะ เอาถ้วยวางไว้ตรงนี้เลยนะคะ"

"ค่ะ"

ดาริกาเดินออกมานั่งพักดูโทรทัศน์ไปทานขนมไปอย่างมีความสุข เธอหยิบหนังสือแม่และเด็กมาอ่านเพื่อเสริมความรู้การเลี้ยงดูลูก นอกจากในหนังสือแล้วเธอยังค้นหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตด้วย รวมทั้งสอบถามจากผู้มีประสบการณ์จริงอย่างแม่ของเธอด้วย เธอไปค้นเจอว่าการเปิดเพลงให้ลูกฟังตั้งแต่ยังอยู่ในท้องจะช่วยเสริมพัฒนาการได้อย่างดีเยี่ยม ส่งเสริมให้มีสุขภาพจิตดี ร่าเริงและสดใส เธอพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้

บรรยากาศยามเย็นรอบๆหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่เย็นสบายเป็นอย่างมากเธอเพลิดเพลินกับการชมวิวข้างทางไปเรื่อยๆจนลืมเวลา เวลานี้มันก็เริ่มพลบค่ำแล้วเธอจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นเพราะกลัวจะมืดเสียก่อน แต่ระหว่างที่เธอกำลังเดินกลับบ้านนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีคนกำลังเดินตามหลังเธอมา เธอรู้สึกหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก จู่คนที่เธอคิดว่ากำลังเดินตามก็เร่งฝีเท้าเข้ามาจนคว้าข้อมือเธอไว้ได้ เธอตกใจร้องตะโกนออกมา

"ช่วยด้วยๆช่วยด้วยค่ะ"

"อย่าร้องไปเลยน้องสาว จะไปไหนคนเดียวหรอจ้ะ"

เธอค้นพบแล้วว่าคนที่เดินตามเป็ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก เธอจึงยกมือไหว้ขอร้องเขาให้ปล่อยเธอไปพร้อมบอกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์สงสารเธอกับลูกเถอะ แต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันก็ไม่ฟังและพยายามจะลากเธอเข้าไปที่ป่าหญ้าข้างทางให้ได้

"ฮือๆๆ ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้วปล่อยฉันไปเถอะนะ"

"ไม่" น้ำเสียงอันส่งพลังตอบกลับมาอย่างไม่อ้อมค้อม

"ฮืออ" ดังนั้นเธอจึงยื่อยุดกับมันไปมาจนกระทั่งมีรถขับผ่านมาทางนี้ รถคันนั้นจอดเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าดูไม่ปกติ

"ปล่อยผู้หญิงซะ"

"แกเป็นใคร อย่ามายุ่งเรื่องผัวเมีย"

"ไม่ใช่นะคะ คุณช่วยฉันด้วยค่ะ"

"จะปล่อยดีๆไหม"เขาคว้ามือที่เอวขึ้นมาจ่อที่ผู้ชายคนนั้น ผู้ร้ายเห็นถ้าไม่ดีจึงปล่อยมือหญิงสาวแล้ววิ่งหนีไป

"ฮืออ ฮึกๆ ขอบคุณคุณมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของตำรวจอยู่แล้ว"

"ฮึก คุณ คุณเป็นตำรวจหรอคะ"

"ครับ แต่นี่นอกเวลางานแล้วเลยไม่ได้ใส่ชุดเต็มยศน่ะครับ"

"อ่อ ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ ไม่ได้คุณฉันกับลูกต้องแย่แน่ๆเลย"

"อ้าวคุณกำลังท้องหรอครับ แล้วสามีคุณละทำไมปล่อยให้คุณมาเดินอยู่ตรงนี้คนเดียว"

"เอ่อ พอดีฉันเลิกกับเขาแล้วค่ะ แล้วนี่ฉันก็มาเดินเลยแต่เพลินไปหน่อยเลยลืมเวลา"

"ที่เมืองนี้คุณต้องรู้ไว้นะครับมืดค่ำมันอันตรายแค่ไหน"

"ค่ะ ฉันจำขึ้นใจเลยค่ะ"

"ไปครับ ผมไปส่งคุณดีกว่าบ้านคุณอยู่ตรงไหนครับ"

"อยู่ตรงไปอีก 500 เมตรค่ะ"

"ขึ้นรถเลยครับผมไปส่ง"

"ขอบคุณค่ะ" จากนั้นเธอก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ

"ถึงแล้วค่ะหลังนั้น"

"ครับ อยู่บ้านคนเดียวอย่าลืมล็อคประตูให้แน่นหนานะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ว่าแต่คุณ..."

"เอ่อลืมแนะนำตัวไปเลยครับ ผมทอมครับ"

"ฉันดาริกาค่ะ เรียกว่าดาเฉยๆก็ได้"

"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณดา"

"ขับรถดีๆนะคะ ขอบคุณจากใจอีกครั้งจริงๆ อยากจะตอบแทนคุณที่ช่วยเหลือ"

"เลี้ยงข้าวผมเป็นการตอบแทนสักมื้อสิครับ"

"เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะ"

"ผมขอเบอร์คุณหน่อยครับ"

"นี่ค่ะ"

"ผมขอบันทึกแปบนึงครับ" จสกนั้นเขาก็ทดลองโทรเข้าหาเธอ

"ติ๊ดๆๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"นั่นเบอร์ผมครับ ผมว่างเสมอคุณนัดมาได้เลยครับ"

"แล้วยังไงจะโทรบอกนะคะ"

"ครับ ผมไปละครับ"

"ค่ะ" แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไปไม่ลืมที่จะล็อคประตูตามที่ชายหนุ่มบอกไว้

"คุณดาไปไหนมาคะ ดิฉันเป็นห่วงเป็นอย่างมาก"

"ป้าไม่ต้องห่วงนะคะ ดาปลอยภัยป้าไปพักเถอะ"

"ค่ะ"

"เฮ้อเรื่องๆร้ายๆแบบนี้ทำไมเธอต้องมาเจอมันด้วยนะไม่เข้าใจเลยจริงๆ" หญิงสาวตัดพ้อต่อโชคชะตาของตนเองที่ไม่โชคดีสมหวังเหมือนใครเขาสักที