บทที่ 9

แม่ของหญิงสาวกำลังนั่งปรึกษากับสามีเรื่องของดาริกาที่กำลังตั้งครรภ์ แรกๆที่ได้รับรู้เรื่องราวพ่อของหญิงสาวโกรธตัวเองเป็นอย่างมากที่ให้ลูกสาวไปแต่งงานกับผู้ชายอย่างนั้น ชายหนุ่มทำให้ลูกสาวเขาต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ยังคิดว่าการแต่งงานจะทำให้ทั้งสองปรับตัวเข้าหากันได้แต่ก็เปล่าเลย ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้วเขาก็พร้อมจะยอมรับแค่หลานคนเดียวเขาเลี้ยงได้สบายๆอยู่แล้วล่ะ

"คุณพี่จะบอกคุณหญิงพิศมัยดีไหมคะเรื่องที่ยัยดาท้องน่ะ"

"คุณคิดว่ายังไงละ"

"น้องคิดว่าควรจะบอกค่ะ อย่างน้อยๆคุณหญิงก็ไม่ใช่คนที่ทำผิดต่อพวกเรา คุณหญิงเองก็เอ็นดูยัยดาขนาดไหนคุณพี่ก็รู้"

"งั้นก็บอกให้รับรู้กันไว้ แต่ห้ามบอกตาทิวาเด็ดขาด"

"ค่ะ"

แม่ของหญิงสาวนัดคุณหญิงพิศมัยออกมาทานอาหารนอกบ้านในรอบหลายเดือนที่ผ่านมานี้ คุณหญิงพิศมัยนั้นดีใจเป็นอย่างมาก

"คุณพี่สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีจ้ะ ดีใจที่ได้เจอ เป็นไงบ้างสบายดีไหม"

"กายน่ะสบายค่ะ แต่ใจนี่สิ"

"ทำไมคะคุณน้องเกิดอะไรขึ้น แล้วหนูดาเป็นอย่างไรบ้างคะ"

"ยัยดาสบายดีค่ะ แต่ว่าาา.."

"แต่ว่าอะไรคะ"

"น้องมีเรื่องจะบอกคุณพี่อย่าเพิ่งตกใจไปนะคะ"

"เรื่องอะไรคะ"

"คืออ ยัยดาท้องค่ะ"

"ห่ะ หนูดาท้อง งั้นก็แสดงว่าาา"

"ใช่ค่ะ" แม่ของหญิงสาวพยักหน้าลง

"ตายแล้วหลานย่า หลานย่ามาแล้ว ทำไมนะโชคชะตาชั่งเล่นตลก ถ้ารู้เรื่องเร็วกว่านี้คงจะไม่ถึงขั้นหย่าหรอกคุณพี่ว่า"

"ค่ะ ยัยดาเองก็เพิ่งรู้ได้ไม่นานมานี้ค่ะ"

"เฮ้อ ย่าเศร้าใจ"

"แต่น้องมีเรื่องจะขอร้องนะคะ"

"ว่ามาได้เลยค่ะ"

"อย่าบอกเรื่องนี้กับตาทิวานะคะ สามีของน้องกำชับมาเลยแหละค่ะ"

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย"

"ขอบคุณนะคะ เรื่องที่จะคุยด้วยก็มีเท่านี้แหละค่ะ"

"ขอบคุณนะคะที่อย่างน้อยก็ยังมาบอกคุณพี่ว่ามีหลานตัวน้อยๆกำลังจะลืมตาดูโลกใบนี้"

"ค่ะ ไปก่อนนะคะ"

คุณหญิงพิศมัยกับมาถึงบ้านด้วยความดีใจและทุกข์ใจในเวลาเดียวกัน เวลานี้ลูกชายของหล่อนสภาพไม่ต่างจากซอมบี้ วันๆทำแต่งานไม่รู้ทานข้าวตรงเวลาหรือเปล่า แต่ก็ยังดีจะได้ไม่ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้

"คุณแม่ครับ คุณแม่"

"เอ่อ ว่าไงเจ้าลูกชาย"

"แม่เป็นอะไรครับ คิดอะไรอยู่หรอผมเรียกหลายรอบแล้วถึงไม่ได้ยิน"

"เอ่อคือ แม่ก็คิดอะไรไปเรื่อยแหละ ทานข้าวมาหรือยัง"

"ยังเลยครับ หิวมากครับแม่"

"มาๆตั้งโต๊ะเลยดีกว่า ลูกต้องมีชีวิตที่ยืนยาวเพื่ออนาคตที่สดใสนะ"

"อนาคตที่สดใสหรอครับ ผมจะมีไปทำไมละ ผมยังไม่รู้เลยจะอยู่ต่อไปโดยจุดหมายคืออะไร"

"เอาน่าลูก สักวันลูกจะเข้าใจว่าชีวิตก็เป็นอย่างนี้แหละนะ"

"ครับ ผมจะพยายาม เรามาทานข้าวกันเถอะครับ คุณพ่อละครับไปไหน"

"วันนี้พ่อเขามีงานเลี้ยงแต่แม่ไม่ได้ไปด้วยเพิ่งกลับมาจากไปทำธุระมา"

"ธุระอะไรครับ"

"แหม่ลูกจะไม่ให้แม่ออกไปเจอเพื่อนบ้างเลยหรอ"

"ครับๆตามสบายเลย ผมอยากให้แม่มีความสุข"

"ความสุขนะหรอ ลูกทำลายมันแล้วละ"

"โถว่แม่ครับ ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผมพยายามตามาดาอยู่แต่หายังไงก็หาไม่เจอครับ"

"จ้ะ ยังไงๆสุดท้ายแม่ก็ขอให้ลูกโชดดีนะ คงจะได้พบกันสักวัน"

"ครับแม่ ผมรักแม่ครับ"

"แม่ก็รักลูกนะ" สองแม่ลูกกอดปลอบกันและกัน