บทที่ 7

"เรียบร้อยไหมลูก"

"ค่ะ"

"หมดทุกข์หมดโศกนะลูกต่อไปนี้ก็เริ่มต้นชีวิตใหม่เจอแต่สิ่งดีๆเข้ามานะลูก"

"ค่ะ ขอบคุณคุณแม่นะคะที่อยู่ข้างดาเสมอ"

"แม่รักลูกจ้ะ"

"คุณแม่คะ ดาอยากไปอยู่อเมริกาค่ะ"

"จะไปอยู่อย่างไงลูก แม่เป็นห่วงนะ"

"หนูพอจะมีเพื่อนอยู่บ้างค่ะ คุณแม่ให้ดาไปนะคะ"

"เฮ้อ ก็ได้ลูกถือว่าไปพักใจละกันนะ"

"ขอบคุณค่ะคุณแม่"

1 เดือนต่อมา

"เฮ้ออ ทำไมมันปวดหัวปวดตัวอย่างนี้นะ" เธอหันไปคว้าน้ำมาดื่ม รู้สึกเหมือนจะไม่ค่อยสบาย เธอกินยาพาราเข้าไปจากนั้นก็นอนหลับไป พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้สึกหิวเป็นอย่างมากเลยออกไปตลาดแถวบ้านที่พักอยู่ ของกินมากมายเรียงรายให้เลือกอย่างหลากหลาย ผลไม้สดๆก็น่าซื้อ เธอเพลิดเพลินกับการเลือกซื้อของจนลืมเวลาและเธอเองก็ยังไมาทันได้ทานอะไรรองท้องเลยจึงทำให้เธอหน้ามืดและเป็นลมไปในที่สุด ผู้คนแถวนั้นต่างแตกตื่นตกใจพาเธอส่งโรงพยาบาล คุณหมอทำการเจาะเลือดและตรวจหาสาเหตุของการเป็นลมในครั้งนี้

"ที่นี่ที่ไหนกันนะ"

"ที่นี่โรงพยาบาลวอตันค่ะ คุณเป็นลมไปแล้วมีพลเมืองดีพาคุณมาส่งรักษาค่ะ"

"สงสัยเป็นเพราะฉันยังไม่ได้ทานข้าวค่ะ"

"ไม่ใช่หรอกค่ะ รอฟังจากคุณหมอนะคะ" แล้วคุณพยาบาลก็เดินหลีกทางให้คุณหมอเข้ามาหาหญิงสาว

"คุณต้องระมัดระวังหน่อยนะครับ อาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้ที่ลูกคุณยังปลอดภัย"

"อะไรนะคะ คุณหมอว่าอะไรนะคะ"

"คุณไม่ทราบว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์หรอครับ"

"ค่ะ ฉันไม่ทราบเรื่องนี้เลย"

"ครับ งั้นผมจะต้องบอกว่าคุณกำลังตั้งครรภ์ได้ 6 สัปดาห์แล้วครับ คุณต้องดูแลสุขภาพให้ดีนะครับ ทานอาหารให้ตรงเวลาด้วยนะครับ"

"เอ่อ ค่ะ"

"แล้วสามีคุณละครับ"

"พอดีฉันเลิกกับเขาแล้วค่ะ"

"อ้าวผมขอโทษที่ถามครับ ยังไงคุณสามารถฝากครรภ์กับทางโรงพยาบาลได้เลยนะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณหมอ" คุณหมอและพยาบาลเดินออกจากห้องไปแล้ว เธอยกมือขึ้นมากุมที่หน้าท้องของตนเองไว้ นี่เธอกำลังจะมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังเติบโตอยู่ในร่างกายของเธอ เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เธอรักเด็กคนนี้ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า เธอจะต้องเลี้ยงดูเขาอย่างมีความสุขให้ได้ พ่อเขาไม่ต้องการแม่ไม่ต้องการหนูก็ไม่เป็นไรขอแค่มีแม่คนเดียวก็พอ แม่สามารถทำให้ลูกมีความสุขได้ เมื่อกลับมาถึงที่พักเธอก็โทรหาเพื่อนสาวที่อยู่ห่างออกไปสามกิโลเมตรบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพื่อนเธอดีใจและพร้อมให้กำลังใจเธอเสมอทำให้เธอไม่รู้สึกขาดหรืออ้างว้างเมื่อต้องอยู่คนเดียวในต่างแดน ตัวเธอเองยังไม่กล้าบอกแม่ของเธอเพราะกลัวท่านจะเป็นห่วงไปมากกว่าเดิม รอให้พร้อมมากกว่านี้ก่อนเธอถึงจะบอกคุณแม่ถึงหลานตัวน้อยของท่านคนนี้

ด้านชายหนุ่มตั้งแต่หย่าร้างกับดาริกาเขาก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดที่มีให้กับการทำงานมาตลอด เขาเลือกที่จะบอกเลือกพลอยและคุยเปิดอกถึงสาเหตุที่แท้จริง การทรยศจากคนที่ไว้ใจแบบนี้เขารับไม่ได้จริงๆหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ติดต่อกับพลอยอีกเลย ในทุกๆวันเขาเฝ้าคิดถึงแต่สิ่งต่างๆที่ดาริกาคอยดูแลทำให้ จนเขาสำนึกผิดจริงๆแล้วว่าเขาทำเธอเสียใจมาขนาดไหน เธอเก่งมากๆแล้วที่ทนเขามาได้ถึงขนาดนี้ เขามันคนโง่ ทำอย่างไรก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย งานนี่แหละคือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้

แม่ของดาริกาเดินทางมาเยี่ยมลูกสาวที่อเมริกา โดยไม่ได้นัดหมายกันมาก่อน ด้านหญิงสาวได้ยินเสียงกดออดหน้าบ้านจึงเดินออกมาดูก็พบว่าเป็นมารดาของเธอเอง

"อ้าวคุณแม่สวัสดีค่ะ ทำไมไม่บอกดาก่อนคะ ว่าจะมาดาจะได้ไปรับ"

"ไม่ต้องหรอกลูกเข้าบ้านกันดีกว่าจ้ะ จะว่าไปบ้านนี้ก็หน้าอยู่เหมือนกันนะเนี่ย"

"คุณแม่เชิญนั่งก่อนนะคะดาไปเอาน้ำมาให้ดื่มก่อน"

"ไปพร้อมกันเลยดีกว่าแม่อุตสาห์ทำข้าวต้มสุดพิเศษจากไทยมาให้ลูกเลยดูสิยังหอมอยู่เลย เดี๋ยวแม่เอาไปอุ่นให้ แม่ของหญิงสาวเปิดฝาให้เธอดม เธอรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนเป็นอย่างมากเพราะกินคาวของปลาในข้าวต้ม ทำให้สุดท้ายเธอทนไม่ได้วิ่งเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ จนอาหารที่กินเข้าไปออกมาหมด

"เป็นอะไรไปลูก"

"หนูเหม็นข้าวต้มมากๆเลยค่ะ มันคาวมาก"

"หืมม จริงหรอ ไม่นะลูกมันออกจะหอม"

"ไม่ค่ะ ไม่หอม อุ๊บ อ๊วกกก "

"แม่ว่ามันแปลกๆแล้วนะ นี่อย่าบอกนะว่า ......." หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามแต่พยักหน้าลง