บทที่ 6

ชายหนุ่มรับกล่องใบนั้นที่ดาฝากให้แม่ของเขาเอามาให้ เมื่อเขาเปิดกล่องนั้นออกแล้วก็เจอซองจดหมายอยู่ด้านใน เขาจดหมายใบน้อยออกมาอ่าน ใจความจดหมายคือ

เมื่อพี่ทิวาได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้วนั่นก็แสดงว่าความอดทนของดาที่มีต่อพี่ได้หมดลงแล้ว พี่สบายใจได้แล้วนะคะ ดาจะไม่ไปรบกวนอะไรในชีวิตของพี่อีกแล้ว พี่ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ข้าวของเครื่องใช้ดาก็ติดโพสอิสไว้ให้แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน พี่ค่อยดูไปนะคะไม่มีดาคอยหาให้พี่ต้องใจเย็นๆค่อยๆหานะคะ ดาดีใจที่อย่างน้อยก็ยังได้แต่งงานกับคนที่ดารัก แต่ตอนนี้ดารู้แล้วว่าแม้จะปรับตัวแค่ไหน ดาก็ไม่มีวันเข้าไปอยู่ในหัวใจของพี่ได้เลย พี่พร้อมเมื่อไรนัดวันมาเลยนะคะแล้วพบกันที่เขตค่ะ

จาก ดาริกาที่รักพี่ทิวา

"ดาพี่ขอโทษที่ทำให้ดาเสียใจ" เขาพึมพำออกมาเบาๆแต่ทันใดนั้นเองเขาก็มองเห็นว่าในซองไม่ได้มีแค่จดหมายเท่านั้นยังมีรูปภาพหลายรูปซ่อนอยู่ รูปแกเป็นรูปตั้งแต่สมัยเรียนที่เขากำลังดื่มน้ำที่ถ้าจำไม่ผิดคือดาเป็นคนซื้อมาให้ รูปที่สองเป็นรูปปัจจุบันที่เขากำลังนอนหลับตาพริมอยู่บนเตียง และรูปถัดไปคือรูปของพลอย มันมีหลายรูปมากๆ พลอยไปยังสถานที่ต่างๆกับผู้ชายคนอื่น ซึ่งดูจากรูปก็รู้แล้วว่ากินระยะเวลามานาน อาจจะตั้งแต่เริ่มคบกันตั้งแต่แรกๆเลยก็เป็นได้ ทำไมนะ คนนี้เขาเชื่อใจและไว้วางใจมาตลอดถึงหักหลังและโกหกกัน นั่นก็หมายความว่าที่ดาพยายามบอกเข้ามาตลอดมันคือเรื่องจริงน่ะสิทำไมเขาถึงโง่แบบนี้นะ เลือกที่จะสนใจคนนี้ไม่จริงใจและละเลยคนที่รักเราจริง เขาจะทำอย่างไรดีนะ ตอนนี้ดาก็ยื่นคำขาดเรื่องหย่ามาแล้วเขาคิดเรื่องนี้ไม่ตกจริงๆ คงจะต้องปรึกษามารดาเขาเสียแล้ว

"แม่ครับผมจะทำยังไงดี ผมไม่อยากหย่ากับดาครับ"

"แม่ช่วยอะไรลูกไม่ได้จริงๆตาทิวา ตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกก็ไม่ค่อยจะสนใจใยดีน้องสักเท่าไร แถมยังมีเรื่องคบซ้อนแบบนี้อีก ใครเขาจะทนได้กันละ ลูกแม่นี่ทำอะไรไม่คิดแล้วทีอย่างนี้จะมาให้แม่ช่วยได้ยังไง"

"โถว่แม่ครับ ผมสำนึกผิดแล้ว อย่าซ้ำเติมกันเลยนะครับ"

"แม่บอกไว้เลยว่าแม่เห็นใจน้องมากกว่าเราเยอะ ชิ"

"ครับ ผมรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร" ชายหนุ่มกลับไปนอนคิดทบทวนซ้ำไปมาสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจได้ว่า จะหย่าให้กับดาริกาเพราะคิดว่ามันคงถึงจุดที่ดาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาคงต้องยอมรับความจริงไปสินะ ชายหนุ่มต่อสายโทรศัพท์หาดาริกาและนัดหมายวันเวลาการหย่าเรียบร้อย

"ครับแล้วเจอกันตามนัดครับ"

โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้ว หญิงสาวแม้จะตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแค่ไหนแต่เมื่อชายหนุ่มยอมหย่าแต่โดยดีก็ยิ่งซ้ำเติมให้เธอเจ็บปวดยิ่งขึ้น ใจหนอใจทำไมมันต้องเจออะไรที่เจ็บปวดขนาดนี้กันนะ วันนี้เป็นวันที่เขานัดเธอมาหย่าเมื่อมาถึงเขตได้สัก 5 นาที รถของดาริกาก็เลี้ยวเข้ามาจอด เธอเดินลงมาจากรถ ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไรเลย

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ เราเข้าข้างในกันเถอะค่ะ"

"เดี๋ยวก่อนสิครับ ดาตัดสินใจใหม่อีกทีได้ไหมครับ"

"พี่ก็รู้นี่คะว่าดาทนพี่มาขนาดไหนแล้ว หมดเวลาของพี่แล้วค่ะ เราหย่ากันเถอะนะคะ"

"ไม่นะดา พี่ขอโทษให้โอกาสพี่อีกซักครั้งเถอะนะ"

"ไม่ค่ะ เราตกลงกันแล้วนี่คะ อย่ายื้อเวลาไปเลยค่ะ" ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินตามหญิงสาวเข้าไปภายในสำนักงานเขต เจ้าหน้าที่ถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ดาริกานั้นตอบออกไปทันทีอย่างมั่นใจว่าตัดสินใจถูกต้องที่สุดแล้ว ในตอนนี้พวกเราได้ใบสำคัญการหย่ามาไว้ในครอบครองแล้ว มันก็ใจหายอยู่หน่อยๆเหมือนกันนะ แต่ไม่เป็นไรเพราะเธอคิดว่าสิ่งที่ตัดสินใจนั้นถูกต้องที่สุดแล้ว เธอจะไม่เสียใจเป็นอันขาด หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ทักทายกันเป็นครั้งสุดท้าย

"ขอให้พี่โชคดีได้อยู่กับคนที่รักนะคะ"

"ครับ ขอให้ดาโชคดีเหมือนกัน"

"ต่อไปนี้เราเป็นแค่คนเคยรู้จักกันแล้วนะคะ ลาก่อน" ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรเธอก็เดินไปขึ้นรถทันที