บทที่ 3

ชายหนุ่มอดทนไม่ไหวต่อโทรศัพท์หาหญิงสาวทันที เมื่อเธอรับสายเขาก็ถามออกไปรัวๆว่าเพราะอะไรทำไมกลับบ้านช้าจัง ออกไปไหนมา แต่เธอก็ยังเงียบไม่ตอบกลับมา "ได้ยินที่ฉันถามหรือป่าว ฮัลโหลๆ" แล้วสายก็ถูกตัดไป ไม่นานชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถข้างบ้าน เขาจึงรีบออกไปดู จังหวะที่หญิงสาวเปิดประตูรถลงมาชายหนุ่มก็ถึงตัวเธอพอดี

"โทรไปทำไมไม่พูดอะไร แถมยังตัดสายกันอีก"

"ขอโทษทีค่ะ พอดีแบตหมด"

"ทำไมไม่รู้จักชาตให้มันเต็มๆบ้างละ คนเขาติดต่อไม่ได้"

"แล้วพี่ทิวามีธุระอะไรกับดาละคะ"

"ทำไม ฉันจะโทรหาเมียตัวเองนี่ต้องมีธุระด้วยหรือไง"

"ถ้าไม่มีอะไรดาขอตัวค่ะ เหนื่อยจะไปพักแล้ว"

"เดี๋ยวเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องนะ จะมาเดินหนีแบบนี้ได้ยังไง" หญิงสาวไม่สนใจชายหนุ่มรีบเดินตรงเข้าห้องนอนแล้วเข้าไปอาบน้ำทันที เขาจึงนั่งรอคิดบัญชีเธออยู่บนเตียง และด้วยความรีบทำให้เธอไม่ได้หยิบชุดนอนเข้ามาในห้องน้ำด้วย จึงต้องนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวตาไม่กระพริบ เธอก้มๆเงยๆหยิบเสื้อผ้าที่ต้องการและกำลังจะไปเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เขาก็มายืนขวางทางเธอเอาไว้

"หลบไปค่ะ ดาจะไปใส่เสื้อผ้า"

"ทำไมต้องหลบละ"

"พี่ทิวากำลังพูดไม่รู้เรื่องนะคะ"

"ไม่ต้องใส่หรอกน่าา"

"หมายความว่าอย่างไงคะ"

"ก็เดี๋ยวต้องถอดอยู่ดี จะใส่ให้เสียเวลาทำไมละ"

"ไม่ค่ะ ดาเหนื่อยวันนี้ดาไม่ต้องการ"

"แต่ฉันต้องการ ฉันไม่ได้ถามความเห็นเธอนิ"

"ไอ้คนมักมากอย่ามายุ่งกับดานะ ไม่ยุ่งกับแฟนของพี่สิ"

"อ่อ นี่ประชดกันหรอ ถ้าไปจริงๆแล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโปร่งก็ละกัน ฮึ"

"ฮือๆ ไอ้คนใจร้าย"

"ฉันใจร้ายได้มากกว่าที่เธอคิด" จากนั้นชายหนุ่มก็อุ้มหญิงสาวมาวางลงที่เตียงพร้อมกระตุกผ้าเช็ดตัวที่เป็นสิ่งเดียวที่ห่อหุ้มร่างกายของเธออยู่ให้ออกไป

"ปล่อยนะ ปล่อย ได้ยินไหมบอกให้ปล่อยไง" หญิงสาวดิ้นไปมาขัดขืนการกระทำของชายหนุ่มจนสุดท้ายเธอทนไม่ไหวตบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มทำให้มีเลือดซิบๆที่มุมปากของเขา เขาโกรธเธอเป็นอย่างมากจึงมีอะไรกับเธอด้วยความรุนแรง เธอร้องบอกให้เขาปล่อยเขาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในคืนนั้นเขาไม่ปราณีเธอแม้แต่น้อย และเมื่อเขาได้ในสิ่งที่ต้องการจากเธอไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำและตรงไปนอนที่ห้องทำงาน ทิ้งให้เธอนอนคดตัวอยู่ในห้องเพียงลำพัง เธอเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากๆเขาไม่เคยนึกถึงจิตใจของเธอเลยแม้แต่น้อย กระทำย้ำยีเธอจนไม่เหลือชิ้นดี ผู้ชายมักมากแบบนี้ว่าเธอรับไม่ไหวแล้วจริงๆความอดทนของคนเราแม้จะมีสูงแต่มันก็มีวันหมดอยู่ดีแหละ เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะจบปัญหานี้ให้ได้ เช้าวันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นนอนเดินกลับมายังห้องนอนเพื่ออาบน้ำไปทำงาน เขาก็พบว่าห้องนอนว่างเปล่าอีกครั้งหญิงสาวออกจากบ้านไปแต่เช้า โดยมีป้าแม่บ้านคอยบอกว่าใครไปไหนเมื่อไร

"คุณดาออกไปแต่เช้าเลยค่ะ เห็นบอกป้าว่ามีเวรแต่เช้า"

"ครับขอบคุณมากครับ ผมขอแค่กาแฟแก้วเดียวนะครับ รีบไปข้างนอกเหมือนกัน"

"ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ"

ระหว่างรอกาแฟก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นชายหนุ่มเปิดดูก็พบว่าเป็นพลอยที่โทรเข้ามาหา

"สวัสดีครับ ว่าไงครับ"

"พี่ทิวาขาาา วันนี้ว่างไหมคะ พาพลอยไปโรงพยาบาลหน่อยสิคะ"

"พลอยเป็นอะไรครับ"

"พลอยโดนมีดบาดค่ะ แผลใหญ่มากคิดว่าจะต้องเย็บแน่เลย"

"ครับๆ งั้นผมจะรีบไปนะครับ รอผมก่อน"

"ค่ะ พลอยจะรอนะคะ"

"กาแฟมาแล้วค่าคุณทิวา" อ้าวหายไปไหนแล้วกาแฟยังไม่ได้ทานเลยนี่หน่าหรือเธอจะชงกาแฟช้าจนไม่ทันใจชายหนุ่ม ป้าแม่บ้านคิดในใจ

ชายหนุ่มพาแฟนสาวมาที่โรงพยาบาลของดาริกา เขาไม่ได้เจาะจงต้องเป็นที่นี่แต่เผอิญว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ใกล้ที่พักของพลอยที่สุด

หญิงสาวออกเวรมาแล้วเดินผ่านห้องฉุกเฉินได้ยินเสียงนางพยาบาลพูดซุบซิบกันว่าเห็นทิวากรมากับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอจึงเธอเข้าไปดูก็พบกับชายหนุ่มจริงๆ แววตาของเขาบ่งบอกว่าเป็นห่วงแฟนสาวอย่างมาก เธอมีแผลขนาดใหญ่ต้องเย็บถึง 5 เข็ม

"เจ็บมากเลยค่ะพี่ทิวา"

"อดทนอีกนิดนึงนะครับ คุณพยาบาลทำเบาๆหน่อยนะครับผมกลัวเธอเจ็บ"

เสียงพูดคุยระหว่างชายหญิงทั้งสองทำให้เธอจุกจนพูดไม่ออก เขาทำร้ายร่างกายและจิตใจของเธอแต่ไม่คิดจะแยแสเลยสักนิด ทีกับพลอยนั้นดูแลเอาใจใส่อย่างดีคิดแล้วก็น้อยใจเขาจริงๆ