บทที่ 2

หญิงสาวทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดีให้กับชายหนุ่มมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆของชายหนุ่มเธอเป็นคนจัดการทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ข้าวปลาอาหาร เช้ามาต้องผูกเนคไทให้เขาก่อนไปทำงานเป็นประจำ วันนี้ก็เช่นเดียวกัน

"วันสีใส่สีเข้มๆนะคะ พี่ทิวาใส่สูทสีอ่อน"

"อืม" ชายหนุ่มพยักหน้าตามใจ

"ข้าวกลางวันดาเตรียมให้ในรถแล้วนะคะพี่ทิวา"

"อืม"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่ทิวาหล่อที่สุดเลย"

"เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว" แหม่พ่อคนมั่นหน้า หล่อวัวตายควายล้มไปเลยจ้า เธอแอบคิดขำๆในใจ

"ฉันไปก่อนละ เดี๋ยวรถจะติด แล้วเธอไม่ไปทำงานเหรอ"

"ไปค่ะ ดามีตรวจคนไข้ตอนเก้าโมงเดี๋ยวอีกสักพักก็ออกแล้วล่ะค่ะ"

"อืม" ชายหนุ่มเดินออกไปขึ้นรถเพื่อไปทำงานทันที

หญิงสาวมาตรวจคนไข้ตามนัด วันนี้เธอมีตรวจช่วงเช้าประมาณ 5 คน เมื่อเธอตรวจเสร็จจึงกะจะแวะไปหาชายหนุ่มที่บริษัทเพื่อไปทานอาหารกลางวันด้วย เธอเดินไปหาเข้าที่ห้องไม่พบเลขาหน้าห้องจึงเปิดประตูห้องของชายหนุ่มเข้าไปเลย แต่ก็พบกับความว่างเปล่า แต่สายตาก็พลันหันไปมองเห็นกล่องข้าวที่ตั้งใจตื่นมาทำให้แต่เช้าตรู่วางแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะเล็ก เธอจึงเกิดความสงสัย กำลังจะเดินออกจากห้องเลขาของชายหนุ่มก็เข้ามาพอดี

"อ้าวสวัสดีค่ะคุณดา มาตั้งแต่เมื่อไรคะเนี่ย"

"มาสักพักแล้วค่ะ พี่ทิวาละคะ"

"เอ่อ คือออ"

"มีอะไรหรือป่าวคะ บอกดาตามตรงเถอะค่ะ"

"คือคุณทิวาออกไปทานอาหารกับคุณพลอยนะคะ"

"คุณพลอยพรรณหรือป่าวคะ"

"ใช่เลยคะ คุณพลอยจะมาชวนคุณทิวาไปทานข้าวกลางวันเป็นประจำเลยค่ะ"

"อ้าวแล้วข้าวกล่องนั่นละคะ"

"อ่อ คุณทิวายกให้พี่เองค่ะ ไม่รู้ซื้อมาจากไหนนะคะ อร่อยมากๆทุกเมนูเลยค่ะ พี่ว่าจะถามอยู่"

"ดาทำมาให้พี่ทิวาเองค่ะ"

"อ้าวตายจริง พี่ไม่ทราบจริงๆค่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่รู้นี่คะ แล้วพี่ทิวาก็เป็นคนอนุญาตให้พี่ทานได้ด้วย"

"ขอโทษจริงๆนะคะ"

"ค่ะ งั้นดาขอตัวก่อนนะคะ แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เธอตั้งใจตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้กับชายหนุ่มเลือกสรรแต่ของที่มีประโยชน์นั้นมันศูนย์เปล่า เขากับไม่คิดจะกินมันทั้งยังยกให้คนอื่นอีก แถมยังออกไปกินข้าวกับแฟนเก่าซะอีก งั้นต่อไปนี้เธอก็ไม่ทำให้เสียเวลาของเธอหรอก เช้าวันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นขึ้นมาตามปกติ หญิงสาวก็มาทำหน้าที่ของเธอเหมือนเดิม แต่ที่สงสัยคือวันนี้เธอไม่เสนอเมนูอาหารอย่างที่เคยทำ

"วันนี้ทำอะไรให้ฉันกินละ"

"ไม่ได้ทำอะไรค่ะ"

"หมายความว่าอย่างไง นั่นข้าวกลางวันของฉันไม่ใช่หรอ"

"คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ ให้ไปคุณก็ไม่ทานอยู่ดี"

"เธอรู้ได้ยังไง"

"ดาไปที่บริษัทของพี่ทิวามา พี่ไม่ทานแถมยังยกให้คนอื่น และยังออกไปทานข้าวกับแฟนเก่าอีก"

"พลอยไม่ใช่แฟนเก่าของฉัน"

"ไม่ใช่แฟนเก่าหมายความว่ายังไงคะ พี่แต่งงานกับดาแล้วนะ"

"ไม่ได้เต็มใจแต่งนิ ไม่เห็นจะเป็นอะไร"

"พี่พูดอย่างนี้ได้ยังไง แสดงว่าตลอดเวลาที่แต่งงานกันพี่ก็ยังคบกับคุณพลอยอยู่หรอคะ"

"ใช่ ทำไมจะไม่ได้ละ ฉันใจร้ายสมใจเธอไหมละ"

"ค่ะ สมใจดาเลย" ว่าแล้วเธอก็เดินออกไปจากห้อง พอพ้นประตูออกไปได้น้ำตาที่พยายามกักเก็บก็ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก เธอเสียใจมากที่รู้ว่าเขาทั้งสองคนยังคงคบหากันอยู่เธอจะทำอย่างไรดีจะยอมแพ้เลยดีไหมนะ

"ดาลูก วันนี้ลมอะไรหอบมาจ้ะ ถึงได้กลับมาหาแม่ที่บ้าน"

"แหม่คุณแม่พูดอะไรอย่างงั้นละคะ ดาคิดถึงเลยมาหาไงคะ"

"จ้าแล้วทานข้าวเช้ามาหรือยังเนี่ย"

"ยังเลยค่ะ ว่าจะมาฝากท้องกับคุณพ่อคุณแม่ที่นี่" พูดจบก็กอดออดอ้อนผู้เป็นมารดา

"โตจนแต่งงานออกไปแล้ว ยังจะอ้อนเป็นเด็กๆไปไก้นะลูก"

"โถว่คุณพ่อก็" หญิงสาวหน้ามุ่ยลงงอนคนเป็นพ่อ

"คุณก็ไปพูดอะไรยังงั้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนลูกดาก็ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆของแม่เสมอนะคะ"

"ค่ะ ดารักคุณแม่กับคุณพ่อมากๆนะคะ"

"แม่กับพ่อก็รักลูกจ้ะ ไปทานข้าวกันดีกว่าเนาะ"

"ค่าาา ฝีมือคุณแม่กับป้าอ่อนอร่อยที่สุดเลยค่ะ"

"ปากหวาน มาให้แม่ชื่นใจที" คุณหอมที่แก้มของหญิงสาวฟอดใหญ่ให้หายคิดถึงลูกที่ต้องออกไปอยู่ที่อื่นแล้วต้องห่างกัน

ด้านชายหนุ่มตื่นนอนลงมาด้านล่างก็ไม่พบใคร บ้านเงียบสงบ จึงเดินต่อมายังห้องครัวเพราะคิดว่าดาริกาอาจจะกำลังทำอาหารก็เป็นได้ แต่เมื่อเดินเข้ามาก็ยังไม่พบ ไปไหนกันหมดนะ

"ป้าครับ ทำไมบ้านเงียบจังไปไหนกันหมดครับ"

"คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายออกไปทำธุระด้านนอกค่ะ ส่วนคุณดาเธอกลับบ้านค่ะ เห็นว่าวันนี้ไม่ต้องรอทานข้าวเย็นนะคะ"

"อ่อ ครับๆ" ใครรอเธอกินข้าวเย็นกัน คิดเองเออเองตลอดเลยนะดาริกา ชายหนุ่มคิดในใจ ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรวันนี้ออกไปหาพลอยดีกว่า ในช่วงเย็นดาริกานัดกับเพื่อนออกมาทานข้าวที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งซึ่งเธอไม่ได้ออกมาพบปะกับเพื่อนๆเลยตั้งแต่แต่งงานมา วันนี้เลยถือโอกาสเที่ยวเล่นสบายอารมณ์ไปหนึ่งวันเต็มๆ

"ดากินอาหารญี่ปุ่นกันเถอะอยากกินมากกกกก"

"ได้เลยค่าาาคุณเพื่อนเอาที่เพื่อนสะดวกเลยค่ะ" จากนั้นทั้งสองก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เพื่อนเธอคนนี้ชื่อส้ม ตอนนี้ทำงานเป็นคุณครูอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งซึ่งก็เป็นกิจการของครอบครัวส้มนั่นเอง

"อร่อยอ่ะแก ฮ่าๆ เราไม่มีเวลามานั่งเม้ามอยอย่างนี้นานแค่ไหนแล้วนะ"

"ก็ตั้งแต่แกแต่งงานไปไงละ เขาไม่ปล่อยให้แกมีอิสระบ้างหรือไง"

"มันก็ยุ่งๆเรื่องงาน เรื่องทำอาหารอะไรแบบนี้ด้วยเลยไม่มีเวลาจะไปไหน แต่ต่อไปนี้สบายใจได้ฉันออกมาหาแกได้บ่อยๆละ"

"อ้าวทำไมละ"

"ก็ฉันจะไม่ทำข้าวกล่องให้เขาแล้วไง ไอ้เราก็อุตสาห์เป็นห่วงตื่นแต่เช้ามาทำข้าวให้แต่เขาก็ไม่กิน เอาไปให้เลขากินแทนอ่ะ"

"อ้าวทำไมต้องให้ด้วยละ"

"เพราะเขาออกไปกินข้าวข้างนอกกับคนอื่นน่ะสิ"

"แกอย่าบอกนะว่าาาา" หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ

"แกจะบ้าหรอ เขาแต่งงานกับแกแล้วนะ แกยอมได้ยังไงกัน"

"แล้วแกจะให้ฉันทำอะไรได้ละ เขาบอกเขาไม่เต็มใจแต่งกับฉันนิ แฟนเขาเลยไม่เป็นแฟนเก่า"

"บ้าไปแล้ว แม่แกรู้ไหม"

"ไม่รู้หรอก ฉันยังไม่กล้าบอก"

"ฉันว่าแกต้องบอกนะ ปัญหามันจะบานปลายได้นะเว้ยแก"

"ชั่งเถอะเราอย่าไปพูดถึงเขาตอนนี้เลย เดี๋ยวจะพาลกินไม่อร่อยกันพอดีๆ"

"เออๆตามใจ แต่นั่น!"

"อะไรอีกละแก"

"นั้นพี่ทิวากับยัยพลอยอะไรที่แกบอกนิ พากันมาเดินออกตัวขนาดนี้เลยหรอ" หญิงสาวหันไปยังทิศทางที่เพื่อนได้บอกก็พบเข้ากับชายหนุ่มและผู้หญิงคนนั้น คนที่เธอไม่สามารถตัดเธอออกจากทิวาได้ เมื่อเห็นดังนั้นในใจมันเจ็บแปลบๆจนเธออยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้

"หน้าด้านจริงๆเลยรู้ว่าเขาแต่งงานแล้วยังไม่ยอมเลิกรารู้ทั้งรู้ว่ายังไงบ้านของพี่ทิวาก็ไม่มีวันยอมรับตัวเอง"

"พอๆแก วันนี้ฉันขอตัวก่อนละกัน ฉันไม่ไหว"

"โอเคแก มีอะไรโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ จำไว้ว่ายังไงฉันก็อยู่ข้างแกเป็นห่วงแกเสมอนะ"

"ขอบคุณมากนะ ฉันรักแกนะ"

"ฉันก็รักแก" แล้วทั้งสองก็กอดร่ำรากัน

ด้านชายหนุ่มกลับมาถึงที่บ้านแต่บ้านก็ยังเงียบสงบเหมือนเดิมอย่างเช่นตอนเขาออกไป ทำไมดายังไม่กลับมาอีกนะ ไปที่ไหนอีกนะ แล้วจะไปกับใคร ทำไมกลับช้าอย่างนี้นะ คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของเขา