บทที่ 4

ชายไปส่งแฟนสาวที่คอนโดของเธอ เธอขอให้เขาอยู่ต่อด้วยกันแต่เขาปฎิเสธไปเพราะวันนี้ต้องไปทำงานต่อ

"พี่ทิวามากินข้าวเย็นด้วยกันนะคะ"

"คือพี่.."

"นะคะ พลอยเจ็บแขนอยู่แบบนี้ทำอะไรไม่ค่อยสะดวกเลยค่ะ"

"งั้นก็ได้ครับแล้วเจอกันตอนเย็นครับ"

"บ๊ายบายค่ะ"

หลังจากชายหนุ่มออกจากห้องไปแล้วพลอยก็คิดหาวิธีเอาคืนดาริกาที่กล้าแย่งทิวาไปจากเธอ "ยัยดาฉันจะทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุขเลยคอยดูเถอะ ฮึๆ" เย็นวันนั้นเธอกลับถึงบ้านก็หกโมงเย็นกว่าแล้ว บ้านดูเงียบเหงาผิดปกติ เธอจึงเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเจอคุณพ่อคุณแม่ชายหนุ่มนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่อย่างสนุกสนาน

"กลับมาแล้วค่ะคุณพ่อคุณแม่"

"จ้าลูกทานอะไรมารึยังเนี่ย"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ออกเวรเสร็จก็หมดแรงแล้ว เลยต้องรีบหาอะไรเติมพลังค่ะ"

"พักบ้างก็ได้นะลูก"

"ค่ะ ดายังไหวขอทำต่อก่อนนะคะ"

"จ้าๆ ไปพักเถอะลูก เดี๋ยวอีกแปบนึงพ่อกับแม่ก็ขึ้นข้างบนแล้ว"

"เอ๊ะ แต่ตาทิวายังไม่กลับเลยนิ หนูรู้ไหมลูกว่าพี่เขาไปไหน"

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ พี่ทิวาไม่ได้บอกอะไรไว้ค่ะ"

"ลูกคนนี้นิ จะไปไหนไม่บอกใครบ้างเลย ไปๆพักก่อนลูกอย่าไปสนใจคนอย่างนี้เลยนะ"

"ค่ะ" แล้สเธอก็เดินขึ้นมาอาบน้ำ ไม่ลืมที่จะเตรียมข้าวของส่วนตัวให้ชายหนุ่ม

"พี่ทิวามาแล้วว คิดถึงจังค่ะ"

"คิดถึงอะไรครับ วันนี้เราเพิ่งห่างกันกี่ชั่วโมงเอง"

"ก็คนมันคิดถึงนี่ค่ะจะห้ามได้ยังไง วันนี้พลอยมีเมนูโปรดของพี่ทิวาทั้งนั้นเลยนะคะ"

"ขอบคุณมากๆนะครับ รู้ใจพี่ตลอดเลย"

"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ มาๆเชิญนั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวพลอยไปเอาน้ำมาให้"

"ครับ" หญิงสาวเดินห่างออกไปยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปชายหนุ่มเอาไว้พร้อมส่งข้อความและรูปภาพไปหาดาริกาให้ทราบว่าตอนนี้ชายหนุ่มนั้นอยู่กับเธอ

ติ้งๆ เสียงข้อความเข้าดาขมวดคิ้วสงสัยใครส่งข้อควมมอะไรมาแต่พอเปิดดูเท่านั้นแหละเธอก็เข้าใจถึงจุดประสงค์ของคนส่งได้ทันที

"ขอโทษด้วยนะ คืนนี้เขาจะอยู่กับฉันทั้งคืน"

ทั้งรูปภาพและข้อความมันแสดงให้เห็นแล้วว่าชายหนุ่มไม่ได้ถูกบังคับแต่หากเต็มใจที่จะไปทานอาหารกับแฟนสาว เธอเสียใจจริงๆทำไมชีวิตที่สมบูรณ์ของเธอต้องมาพังลงเพราะรักผู้ชายแบบนี้กันนะ ในคืนนั้นพลอยมอมเมาให้ชายหนุ่มดื่มอย่างหนักจนเขาหลับไปไม่ได้สติ ผลสุดท้ายก็ต้องนอนค้างที่ห้องของเธออยู่ดี ด้านหญิงสาวที่เป็นภรรยาตัวจริงก็เฝ้ารอการกลับมาของผู้เป็นสามีแต่ก็ไม่มีวี่แวว นี่มันเที่ยงคืนแล้วถ้าเขาจะกลับก็คงกลับมาตั้งนานแล้วว่าแล้วเธอก็ข่มตาลงให้ผ่านพ้นไปอีกคืน

ในตอนเช้าชายหนุ่มตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างมากผลจากการดื่มหนัก

"ตื่นแล้วหรอคะพี่ทิวา มาทานข้าวต้มร้อนๆก่อนดีกว่าค่ะ"

"ขอบคุณครับ เมื่อคืนพี่ดื่มหนักเกินไปหน่อย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พลอยดูแลพี่อย่างดี ไม่ปล่อยให้ตัวเหม็นหรอกค่ะ ฮ่าๆ"

"พลอยดีกับพี่เสมอครับ ขอบคุณครับ"

"ขออย่างอื่นแทนคำขอบคุณได้ไหมคะ"

"อะไรหรอครับ" เธอไม่ตอบแต่เอียงแก้มเข้าไปหาชายหนุ่มแทน

"แค่นี้เองครับสบายมาก" แล้วชายหนุ่มก็หอมไปที่แก้มของหญิงสาว แต่แล้วกลับคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา เมื่อคืนเธอจะรอเขากลับบ้านหรือเปล่านะ เขากลับมาที่บ้านเจอแต่คุณพ่อคุณแม่ แล้วดาละไปไหน

"ดาละครับแม่"

"แม่จะไปรู้หรอเมียแกทั้งคนนะ"

"แม่คร๊าบ บอกผมเถอะนะ"

"เมียแกขอกลับไปนอนที่บ้าน 2-3 วัน"

"อ้าว หรอครับ"

"ย่ะ เขาคงเบื่อแกแล้วมั้ง บ้านช่องก็ไม่กลับ กลับเช้าทีเดียว"

"ขอโทษครับ พอดีผมดื่มหนักไปหน่อย"

"แกบอกความจริงแม่มาดีกว่าว่าเมื่อคืนไปอยู่ที่ไหนมา"

"เอ่อคือออ"

"คืออะไร"

"ห้องพลอยครับ"

"อะไรนะ นี่แกยังไม่เลิกคบกับแม่นั่นอีกหรอ"

"ครับ พลอยไม่ได้ทำผิดอะไรนี่ครับ"

"แกกล้าพูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน แล้วหนูดารู้ไหมว่าแกยังไปหายัยพลอยอยู่"

"รู้ครับ" สั้นๆได้ใจความทำเอาคนเป็นแม่แทบเป็นลมล้มพับไปต่อหน้า

"คุณๆใจเย็นๆไว้ ค่อยๆหายใจเข้าออก"

"คุณจะให้ฉันใจเย็นไว้ได้ยังไงกันนี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะคะ ถ้าบ้านหนูดารู้เราจะทำยังไงดีคะ"

"แกรีบจัดการปัญหานี้ให้เร็วที่สุดเลยนะเจ้าทิวาก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป"

"ครับพ่อ" เขาจะทำอย่างไงดีนะคิดไม่ตกจริงๆ

ด้านหญิงสาวเธอขอกลับมาพักใจสักพักที่บ้านเพื่อเป็นการเติมกำลังใจบ้างสักนิดก็ยังดี

"คิดถึงคุณแม่มากๆเลยค่ะ ดาจะขอมานอนด้วยนะคะ"

"ได้จ้าลูกแม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกันนะ" ปากบอกไปอย่างงั้นแต่ในใจสัมผัสได้ว่าลูกสาวกำลังมีปัญหาไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แต่ก็รอวันที่ลูกพร้อมจะบอกความจริงกับเธอเองจะดีกว่า หญิงสาวใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่บ้านของตนเองโดยลืมชายหนุ่มไปโดยปริยาย แต่เขานั้นกลับรู้สึกแปลกๆที่ในวันนี้ไม่มีเธอคอยดูแลเอาใจใส่เตรียมเสื้อผ้า ของใช้ของบำรุง เช่น นมอุ่นๆก่อนนอนเป็นประจำทำให้รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกัน ทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้นะก็ไหนว่าไม่ได้รักไม่ได้สนใจ