บทที่ 1

งานแต่งงานในครั้งนี้ถูกจัดขึ้น ณ โรงแรมหรูกลางกรุง แขกที่มาร่วมในงานส่วนใหญ่มีหน้ามีตาทำงานดีๆกันทั้งนั้น ภายในงานถูกตกแต่งสวยงามราวกับยกทุ่งดอกไม้มาทั้งไร่เลยทีเดียว บรรยากาศภายในงานเป็นไปอย่างครื้นแครง เว้นก็แต่เจ้าบ่าวคนเดียวเท่านั้นที่ทำหน้าตาบูดบึ้งบุญไม่รับอย่างงั้น

"ตาทิวา ยิ้มหน่อยสิหลานชายสุดหล่อของย่า" คุณหญิงพิศมัยบอกกับชายหนุ่มเพื่อเป็นการเตือนสติเขาอีกครั้ง งานแต่งงานเป็นงานสำคัญของชีวิตจะมายืนหน้าบึ้งแบบนี้ได้ยังไงกันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

"ครับ" แล้วเขาก็ฉีกยิ้มกว้างประชดผู้เป็นย่าออกมา

"ดูพี่เขาทำสิหนูดา น่าเกียจจริงๆเลยย่าละปวดหัวจริงๆ"

"ชั่งพี่ทิวาเถอะค่ะคุณย่า คุณย่าไปนั่งพักข้างในก่อนดีกว่านะคะ"

"มันต้องอย่างงี้สิ ย่าถึงจะรักจะเอ็นดู ตาทิวานี่ใช้ไม่ได้จริงๆเลย"

"ประจบกันเข้าไปนะ ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ" ชายหนุ่มหันมาดุหญิงสาว เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาปากร้ายและพูดกับเธอน้อยลง เมื่อสุดท้ายแล้วเธอดื้อดึงจะแต่งงานกับเขาจนได้ ดูเหมือนเขาจะเกียจเธอไปแล้วแต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี อย่างน้อยๆเธอก็เชื่อว่าเวลาจะเป็นตัวพิสูจน์ทุกสิ่งทุกอย่างเอง

พิธีการแต่งงานดำเนินมาถึงตอนจบ เจ้าหน้าที่ทะเบียนมาทำการจดทะเบียนสมรสให้กับคนทั้งคู่ นับตั้งแต่วันนี้ไปเธอดาริกาอยู่ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจึงทำการส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอซึ่งก็คือห้องพัก vvip ของโรงแรมแห่งนี้

"รักและดูแลให้ไปให้ตลอดรอดฝั่งนะลูก ขอให้ลูกมีความสุขมากๆมีหลานมาให้ปู่ยาตายายนี่เลี้ยงเร็วๆละ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก"

เมื่อทุกคนอวยพรเสร็จก็พากันทยอยออกไปจากห้องหอแห่งนี้

"พี่ทิวาอาบน้ำก่อนเลยนะคะ ดาขอเช็ดหน้าก่อน"

"เธอนี่ใจกล้าดีนะ อยู่กันสองต่อสองไม่กลัวฉันซักนิด"

"ก็ดารักพี่ทิวานี่คะ พี่ก็รู้นี่"

"ฉันรู้ เธอถึงได้ดื้อดึงจะแต่งงานกับฉันให้ได้ทั้งที่รู้ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว"

"ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จริงใจกับพี่นี่คะ"

"เธอจะมารู้ดีกว่าฉันได้ยังไงกัน"

"ผู้หญิงด้วยกันเขามองกันออกหรอกคะ"

"แล้วเธอละ ดีกว่าแฟนฉันตรงไหน เธอก็คิดจะจับฉันเหมือนกันนิ"

"ไม่เหมือน ให้พี่รู้แค่ว่าไม่เหมือนก็พอแล้ว ดาหวังดีกับพี่เสมอมา"

"ฉันไม่เชื่อ หุบปาก ฉันไม่อยากจะฟังอะไรแล้ว ฉันร้อนจะไปอาบน้ำแล้ว" ว่าแล้วคนขี้ร้อนก็เดินลิ่วเข้าห้องน้ำไป

"ที่แท้ก็ร้อนนี่เองทำมาเป็นโมโหไปได้นะพี่ทิวา" เธอมักคิดเข้าข้างตัวเองเสมอ เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จเธอก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง อาบน้ำไปก็คิดถึงเรื่องของอนาคตที่จะเกิดขึ้นไปด้วย ทำให้ใช้เวลาในการอาบพอสมควร

"ทำไมอาบน้ำนานขนาดนี้ ล้างไส้ด้วยหรือไง"

"ป่าวนะคะ พอดีเครื่องสำอางค์มันล้างออกยากน่ะค่ะ"

"ข้ออ้าง" ชายหนุ่มพูดงึมงำ

"มานอนได้แล้ว"

"ค่ะ" เธอเดินมาล้มตัวลงนอนข้างๆกับชายหนุ่ม จากนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมเธอทันที เธอตกใจสะดุงจะลุกขึ้นแต่เขาก็กดเธอลงกับเตียง

"พี่ทิวาจะทำอะไรคะ ดายังไม่พร้อม"

"วันนี้มันวันอะไร มันวันเข้าหอ เราก็ต้องเข้าหอกันจริงๆสิ จะมาอายอะไรอีก เธอดื้อดึงมาขนาดนี้แล้ว"

"ไม่นะคะ ไม่"

"มันไม่เหมือนอย่างในละครหรอกนะที่ฉันจะเกรงใจ มีมาเสนอให้ถึงที่ฉันก็ต้องสนอง"

"พี่ทิวาใจร้ายยย" เธอเริ่มน้ำตาซึม เจ็บปวดกับคำพูดของชายหนุ่ม

"ใช่ฉันมันใจร้ายมาดูละกันว่าจะร้ายได้ขนาดไหน"

ชายหนุ่มกดมือของหญิงสาวเอาไว้แน่นให้ขยับไปไหนไม่ได้จากนั้นก็จูบเธออย่างเร้าร้อนเอาแต่ใจ พอเธอขัดขืนเขาก็กัดที่ริมฝีปากของเธอจนเธอสัมผัสได้ว่ามีกลิ่นคาวของเลือด แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดเขาจับเธอลอกคราบจนเปล่าเปลือย ชายหนุ่มตะลึงงันเมื่อได้เห็นรูปร่างที่ซ่อนอยู่ของเธอเต็มๆตา เธอหุ่นดีผิวขาวเนียนใส เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าน้องน้อยที่ทุกคนเฝ้าถนอมดั่งไข่ในหินนั้นตอนนี้จะโตพร้อมสะพรั่งขนาดนี้ เขาอดใจไม่ไหวก้มลงไปดูดดึงหน้าอกของหญิงสาว สลับไปมาซ้ายขวาไม่มีลำเอียง ตัวเธอเองเริ่มรู้สึกประหลาด มันวาบหวิว เสียวซาบซ่าส์ยังไงบอกไม่ถูกเหมือนกัน เมื่อเขาเห็นว่าในตอนนี้เธอพร้อมแล้วเขาก็จับเจ้าทิวาน้อยเข้ารวมร่างเป็นหนึ่งกับเธอ เธอเจ็บจนน้ำตาไหล ค่อยขยับไม่ได้เลยเพราะความคับแน่น เขารู้ว่านี่คือครั้งแรกของเธอเพราะฉะนั้นจะต้องทำให้เธอประทับใจ เพราะการแต่งงานครั้งนี้คงยังอีกยาวนาน เขาต้องใช้ชีวิตร่วมกับเธอ

"พี่ทิวา ดาเจ็บ" เธอบอกออกมาเสียงเบาแทบขาดใจ

"อดทนหน่อยละกัน เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว"

"อ๊ะๆ ดา ดา" ว่าแล้วเขาก็เริ่มจากขยับช้าๆเป็นรัวเร็วจนสุดท้ายเธอและเขาก็ไปถึงฝั่งฝันจนได้ ลูกๆนับล้านของชายหนุ่มพวยพุ่งเข้ามาในตัวของเธอเมื่อถอดถอนตัวตนของเขาออกไป หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ส่วนเธอนอนหันหลังไปอีกทางหนึ่ง น้ำตาซึมที่หางตา จะว่าเสียใจก็ไม่ใช่แต่เธอแบบนี้มันควรเกิดขึ้นในตอนที่คนทั้งสองนั้นรักกัน เธอนี่เขาแค่ระบายความต้องการออกมาเท่านั้นเอง เธอคิดแล้วก็เศร้าใจ ชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำล้มตัวนอนไม่พูดไม่จา และแล้วทั้งสองก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย

"ตื่นได้แล้ว ได้ยินไหมดาริกา" ชายหนุ่มปลุกหญิงสาวเสียงดัง

"ค่ะๆ " เธอลุกขึ้นห่อผ้าห่มเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อส่องกระจกดูก็รู้ได้ทันทีว่าเขารุนแรงกับเธอมากขนาดไหน รอยแดงรอยกัดเต็มตัวของเธอไปหมดเลย แล้วเธอจะทำอย่างไรคงต้องใส่เสื้อคอเต่าปกปิดเอาไว้เป็นแน่

"ชักช้าจริง คุณย่า คุณพ่อ คุณแม่ รอพวกเราอยู่นะ"

"ขอโทษที่ช้าค่ะ ก็ใครใช้ให้พี่ทิวารุนแรงกับดาละคะ ดาเลือกชุดใส่ลำบากเลยเห็นไหมคะ"

"ไม่รู้" ว่าแล้วก็เดินหนีออกไปรอที่รถ

หลังมาร่วมรับประทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวของชายหนุ่ม ทุกคนดูจะเป็นห่วงความรู้สึกของเธอเป็นอย่างมาก คอยบอกเสมอว่าถ้าเขาแกล้งอะไรให้ฟ้องได้ทันที จึงทำให้เธอรู้ว่าทุกคนในบ้านนี้ยกเว้นชายหนุ่มนั้นเขาเข้าข้างเธอกันหมด เธอจะต้องอดทนให้ได้ในเมื่อมีกำลังใจล้นขนาดนี้ สักวันพี่จะหลงรักดาจนถอนตัวไม่ขึ้นคอยดูเถอะคนใจร้ายย เธอหมายมั่นไว้ในใจว่าต้องเป็นแบบนั้น ชายหนุ่มออกไปทำงานแล้ว ส่วนวันนี้เธอเลยขอพักไม่ได้เข้าตรวจคนไข้ที่โรงพยาบาล ถึงแม้เธอจะเป็นลูกสาวเจ้าของแต่เธอก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม เพราะการเป็นหมอได้ตรวจรักษาคนไข้เป็นความฝันของเธอพอๆกับการได้แต่งงานเป็นภรรยาของทิวากร